Follow– ರೂಪ ಹಾಸನ
ಈ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಕರುಳಿದೆಯೇ? ಅಥವಾ ಅದು ಮಿದುಳಿನಿಂದ ಮಾತ್ರ ವ್ಯವಹರಿಸುತ್ತದೆಯೇ? ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಕರುಳು ಇಲ್ಲ ಎಂಬ ಉತ್ತರ ಮಾತ್ರ ಬರಲು ಸಾಧ್ಯ. ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಲ ಸಮಾಜ ಮತ್ತು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ತನಗೆ ಬೇಕೆಂದಂತೆ ಹೆಣ್ಣನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತ, ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ, ಕೊನೆಗೆ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಅವಳ ಮೇಲೇ ಹೇರಿ ಅಪರಾಧಿ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುವಾಗ, ಕೊನೆಗೆ ಕಾನೂನುರೀತ್ಯವೂ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಹೆಣ್ಣೇ ಶಿಕ್ಷೆಗೂ ಒಳಗಾಗುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಕಾಣುವಾಗ ಈ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಕರುಳಿದೆ ಎಂದು ನಂಬುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ?
ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಇದಕ್ಕೆ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ ಹಲವು ಹೃದಯವಿದ್ರಾವಕ ಘಟನೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಮೊನ್ನೆಯಷ್ಟೇ, ಹಾಸನದಲ್ಲಿ ಕೆಲ ಗಂಟೆಗಳ ಹಿಂದಷ್ಟೇ ಜನಿಸಿದ್ದ ಹಸುಗೂಸೊಂದನ್ನು ಹೆಣ್ಣುಮಗಳೊಬ್ಬಳು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ಕದ್ದೊಯ್ದಿದ್ದಳು. ಮಾರನೇ ದಿನವೇ ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದು, ಪೊಲೀಸ್‌ನವರ ವಶವಾಗಿದ್ದು ಅವರು ಸ್ವಂತ ತಾಯಿಗೆ ಮಗುವನ್ನು ಹಿಂದಿರುಗಿಸಿದ ಸುದ್ದಿಯೂ ಬಂತು. ಆದರೆ ಆಗಷ್ಟೇ ಹುಟ್ಟಿದ ಮಗುವನ್ನು ಕದ್ದೊಯ್ಯುವಂಥಾ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಆ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳಿಗೇನಿತ್ತು? 
ಎಂಬ ವಿವರಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿದಾಗ ಎರಡು ಬಾರಿ ಗರ್ಭಪಾತವಾಗಿ ಮೂರನೆ ಬಾರಿ ಬಸಿರಾದಾಗ ಅದನ್ನಾದರೂ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬ ಆಶಯ ಈಡೇರದೇ ಅದೂ ಬಸಿದು ಹೋದಾಗ, ಮಗುವಿಗಾಗಿ ಅತ್ತೆ-ಮಾವ, ಸಮಾಜ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದ ಮಾನಸಿಕ ಹಿಂಸೆ, ಒತ್ತಡ, ಪೀಡನೆಗಳಿಂದ ಖಿನ್ನತೆಗೊಳಗಾಗಿದ್ದ ಆ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳು ಇಂಥಹ ಕೃತ್ಯಕ್ಕೆ ಕೈ ಹಾಕಿದ್ದು ಬೆಳಕಿಗೆ ಬಂತು. ಇಲ್ಲಿ ತಪ್ಪು ಯಾರದ್ದು? ಆ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳದ್ದೇ ಅಥವಾ ಅವಳಿಂದ ಇಂಥಹ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಂತೆ ಪ್ರಚೋದನಾತ್ಮಕ ಒತ್ತಡ ತಂದ ಸಮಾಜದ್ದೇ? ಈಗ ಶಿಕ್ಷೆ ಮಾತ್ರ ಆ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳಿಗೆ! ಬಂಜೆ ಎಂಬ ಅಪವಾದದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ತಾಯಿ ಎನಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದು ಒಮ್ಮೆ ಮಾತ್ರ ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪಿಗೆ ಸಮಾಜದಿಂದ “ಮಕ್ಕಳ ಕಳ್ಳಿ” ಎಂಬ ಶಾಶ್ವತ ಬಿರುದು. ಕುಟುಂಬದವರಿಂದಲೂ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯದವಮಾನ!
ಮತ್ತೊಂದು ಘಟನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾನಸಿಕ ಅಸ್ವಸ್ಥ ಅವಿವಾಹಿತ ಅಕ್ಕನಿಗೆ ಹುಟ್ಟಿದ ಮಗುವನ್ನು ತಂಗಿಯೊಬ್ಬಳು ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದಿದ್ದಾಳೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ವೃದ್ಧ ತಾಯಿ, ಅಂಧ ತಮ್ಮ, ಮತ್ತು ಈ ಬುದ್ಧಿಮಾಂದ್ಯ ಅಕ್ಕನನ್ನು ಸಾಕುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಿಂದ ಮೊದಲೇ ಜರ್ಝರಿತಳಾಗಿರುವ ಆ ಹುಡುಗಿಗೆ ಈ ಮಗುವನ್ನೂ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಸಾಕಬೇಕಾದಂತಾ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆ. ಅದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೆನಿಸಿ ಮಾರಾಟ ಮಾಡಲೆತ್ನಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ಈಗವಳು ಅಪರಾಧಿ! ಹಸುಗೂಸನ್ನೂ ಮಾರಾಟ ಮಾಡಲು ಹೊರಟ ಕ್ರೂರಿ ಎಂದು ಸಮಾಜದ ಭರ್ಜಿಯ ಇರಿತ. ಬದುಕು ಸಾಗಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದೇ ಅನೈತಿಕ ಮಾರ್ಗಕ್ಕೋ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಗೋ ಇಳಿದರೆ ಅದೂ ಅಪರಾಧವೇ! ಇನ್ನು ಇಂತಹವರಿಗೆ ಬದುಕಲು ಸಭ್ಯ ಮಾರ್ಗ ಎಲ್ಲಿದೆ?
ಕೆಲ ತಿಂಗಳ ಹಿಂದಷ್ಟೇ ಐದು ವರ್ಷದ ಕಂದಮ್ಮನ ಮೇಲೆ ಇಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಾಚಾರ ನಡೆದಿದೆ. ಅತ್ಯಾಚಾರಿ ಕ್ಷೇಮವಾಗಿ ಸೆರೆಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ! ಶಿಕ್ಷೆಯಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೂ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಅವಕಾಶಗಳಿವೆ. ಆದರೆ ಮಾನಸಿಕ ಹಿಂಸೆಗೆ ಗುರಿಯಾಗಿರುವುದು ಮಾತ್ರ ಆ ಮಗು ಮತ್ತವರ ಕುಟುಂಬ. ತಮ್ಮದಲ್ಲದ ತಪ್ಪಿಗೆ ಸಮಾಜದ ಕುತೂಹಲ, ಕೊಂಕು ಮಾತು-ನೋಟವನ್ನು ಎದುರಿಸುವ ಅನಿವಾರ್ಯ ಶಿಕ್ಷೆ. ಅದಕ್ಕೆಂದೇ ಮನೆ ಬದಲಿಸಿ, ಮಗುವಿನ ಶಾಲೆ ಬದಲಿಸಿ…… ಏನೆಲ್ಲ ಬದಲಿಸಿದರೂ ಹೇಗೋ ಸುದ್ದಿ ಹಬ್ಬಿ ಮಾನಸಿಕ ಸಂಕಟ ನೀಡುವ ಸಮಾಜ. ಲೈಂಗಿಕ ಕಾರ್ಯಕರ್ತೆಯರಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ, ಲೈಂಗಿಕ ದೌರ್ಜನ್ಯಕ್ಕೆ, ಅತ್ಯಾಚಾರಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿ ಅದು ಬಹಿರಂಗವಾಗುವ ಎಲ್ಲ ಪ್ರಸಂಗಗಳಲ್ಲೂ ಹೆಣ್ಣನ್ನೇ ಅನುಮಾನಿಸುವ, ಅವಮಾನಿಸುವ ಇಂತಹ ಹೃದಯಹೀನ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಅಪರಾಧಿ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಬೇಕಾದ ಇಂತಹ ಮುಗ್ಧರಿಗೆ ನ್ಯಾಯ ಕೊಡುವವರ್‍ಯಾರು? ಸಭ್ಯತೆಯ ಸೋಗಿನಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಹೀನ ಕೃತ್ಯಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಯೂ ತೆರೆಮರೆಯಲ್ಲೇ ಉಳಿಯುವ ಕಾಮುಕರಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆ ಎಲ್ಲಿದೆ?
ಇತ್ತೀಚೆಗಿನ ಕೆಲ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಆಗಷ್ಟೇ ಹುಟ್ಟಿದ ಹಸುಗೂಸುಗಳನ್ನು ಪೊದೆಗಳಲ್ಲಿ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಬಿಸುಟು ಹೋಗುವುದೂ ಆಗಿಂದಾಗ್ಗೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. 
ಇದರ ಹೊಣೆಯೂ ನೇರವಾಗಿ ಹೆಣ್ಣಿನ ಮೇಲೆಯೇ! ಆಧುನಿಕ ಕುಂತಿಯರು, ನಿರ್ದಯಿ ತಾಯಂದಿರು, ಕೆಟ್ಟ ತಾಯಿ ಇರಲಾರಳೆಂಬುದಕ್ಕೆ ಅಪವಾದಗಳು………. ಹೀಗೆ ಹೆಣ್ಣನ್ನಷ್ಟೇ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಿ ದೂಷಿಸುವ ಸಮಾಜ ಇನ್ನೊಂದು ಬದಿಯಿಂದಲೂ ಸಮಸ್ಯೆಯ ತೀವ್ರತೆಯನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಈ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಂದು ಅವಳು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಇಂತಹ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡಿದ ಪುರುಷೋತ್ತಮ ಯಾವ ನಾಚಿಕೆಯೂ ಇಲ್ಲದೇ ಹೀಗೇ ಇನ್ನೊಂದು ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಬಲೆಗೆ ಬೀಳಿಸಲು ಹೊಂಚು ಹಾಕುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ! ಅವನಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆ ನೀಡುವವರ್‍ಯಾರು?
ತನ್ನ ತಪ್ಪಿಲ್ಲದೆಯೂ ಸಮಾಜ ಅಥವಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಕ್ರೌರ್ಯಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕು ತಲ್ಲಣಿಸುವ ಇಂತಹ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ನ್ಯಾಯ ಎಲ್ಲಿದೆ? ಕೆಲವು ಮಾಧ್ಯಮಗಳೂ ಪೂರ್ವಪರ ಯೋಚಿಸದೇ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಕುರಿತು ವಿಪರೀತದ ತಪ್ಪುಕಲ್ಪನೆ ಬರುವಂತೆ ಚಿತ್ರಿಸಿದರೆ ಅವಳು ಇನ್ನೆಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕು? ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ವಿವೇಚಿಸಿದಾಗ ಇಂತಹ ಘಟನೆ ಅಥವಾ ತಪ್ಪುಗಳ ಹಿಂದೆ ಸಮಾಜ ಅಥವಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಬಿಗಿಯಾದ ಕಪಿಮುಷ್ಠಿ ಇರುವುದು ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ. ಆ ಕ್ಷಣದ ಒತ್ತಡ, ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಅಥವಾ ದಿಕ್ಕುತೋಚದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಅಸಹಾಯಕ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆಯಿಂದಲೂ ಅನುಕಂಪದಿಂದಲೂ ನೋಡಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅವರಿಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟಾದರೂ ಮಾನವೀಯ ಅಂತಃಕರಣದ ನ್ಯಾಯವನ್ನು ನೀಡಲು ನಮ್ಮ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾದೀತೇನೋ? ತನ್ಮೂಲಕ ಸಮಾಜವನ್ನೂ ಸರಿಯಾದ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಯೋಚನೆಗೂ ಹಚ್ಚಬಹುದು ಅಲ್ಲವೇ? ಅಂತಹ ಅಂತಃಕರಣದ ಕಣ್ಣು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ದಕ್ಕಲಿ ಎಂದು ಹಾರೈಸೋಣ.
ಪರಸ್ಪರರ ವಿರುದ್ಧ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳನ್ನು ಹಾಕದೇ ಇರುವುದು ಮತ್ತು ಪರಸ್ಪರರನ್ನು ತಾವು ಸ್ಪರ್ಧಿಸದೇ ಇರುವ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಂಬಲಿಸುವ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಅದು, ಈ ಐದು ಪಕ್ಷಗಳಿಂದ ಗೆದ್ದ ಏಕೈಕ ಅಭ್ಯರ್ಥಿ ನಮ್ಮ ರೈತಸಂಘದ ಕೆ.ಎಸ್.ಪುಟ್ಟಣ್ಣಯ್ಯನವರು. ಅವರು ವಿಧಾನಸಭೆಗೆ ಹೋಗಿ ಪ್ರಮಾಣವಚನ ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಮೊದಲು ಅವರನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ಸಂಯುಕ್ತವಾಗಿ ಅಭಿನಂದಿಸುವ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವೇ ಸದಾಶಯ ಸಮಾವೇಶ.
ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಸಾಕಿದಂತಹ ಅಡಿಕೆ-ತೆಂಗಿನಂತಹ ಇನ್ನೂ ಫಸಲು ಬರದ ತೋಟಗಳಿಗೆ ಈಗ ನೀರಿಲ್ಲ. ವಿದ್ಯುತ್‌ನದೊಂದೇ ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲ. ಅವನ ಜಮೀನಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿ ಬೋರ್ ಹಾಕಿಸಿದರೂ ನೀರಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಕೆಟ್ಟಿರುವ ರೈತರು ಊರಿಗೆ ಹತ್ತಾರು ಜನ ಸಿಗುತ್ತಾರೆ. ಇದೆಲ್ಲ ಅವರ ಸ್ವಯಂಕೃತಾಪರಾಧ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿತವಾಗುತ್ತದೆಯೆ ಹೊರತು ಈ ಅಸಂಘಟಿತ ಜನರಿಗೆ ಯಾವುದೇ ನೆರವು ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇಂತಹ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಧ್ವನಿಯೆತ್ತಬೇಕು.’ ಇದು ನಾನು ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತವಾಗಿ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದ ವಿಚಾರಗಳು.
ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ವಾದವನ್ನು ಮಂಡಿಸುತ್ತಾ ದೇಶದ ಬಗೆಗಿನ ಕಾಳಜಿ ತೊರುತ್ತಿರುವವರಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆಗಳು. ನಮ್ಮ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಭೃಹತ್ ಕಟ್ಟಡಗಳ ನಿರ್ಮಾಣ, ರಸ್ತೆ ಕಾಮಗಾರಿಗಳು , ದೂರಸಂಪರ್ಕ ಟವರ್‌ಗಳ ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡುತ್ತಿರುವವರು ಹೊರರಾಜ್ಯದವರೇ ಹೆಚ್ಚು. ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ತಿಂಗಳಿಗೆ 30 ಕೆ.ಜಿ. ಅಕ್ಕಿ ಉಚಿತ, ಕೇರಳ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ 14 ಅವಶ್ಯಕ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಅತೀಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಯಲ್ಲಿ ವಿತರಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಅವರುಗಳೆಲ್ಲಾ ಸೋಮಾರಿಗಳಾಗಿರುವರೇ?
ಅವರ ಆರೋಗ್ಯ, ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ, ಮನೆ, ಬಟ್ಟೆ ಮತ್ತು ಇತರೆಗಳಿಗೇ ದುಡಿಯಲೇ ಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಸರ್ಕಾರದ ಮೇಲೆ ಬೀಳುತ್ತಿರುವ ಹೊರೆಯೆಂದರೆ 24 ರೂಪಾಯಿಗೆ ಖರೀದಿಸಿ 1 ರೂಪಾಯಿ ನಲ್ಲಿ ವಿತರಿಸುವಾಗ 23 ರೂಪಾಯಿ ಹೊರೆ ಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದರೆ 690 ರೂಪಾಯಿ ಪ್ರತಿ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ. ಎ.ಪಿ.ಎಲ್ ಕಾರ್ಡ್ ಹೊಂದಿರುವವರಿಗೆ ವಿತರಿಸುತ್ತಿರುವ ಅನಿಲದ ಸಿಲಿಂಡರ್‌ಗೆ ಸರ್ಕಾರ 450 ರೂಗಳ ವರಗೆ ರಿಯಾಯಿತಿ ಕೊಡುತ್ತಿಲ್ಲವೆ?
ಅನ್ಯ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಲು ಸಾಧ್ಯವೆಲ್ಲಿ? ಕಾರ್ಮಿಕರ ಮದ್ಯ (ಸರಾಯಿ), ಬೆಟ್ಟಿಂಗ್ ನೆಡೆಯುತ್ತದೆ ಎಂದು ಇಸ್ಪೀಟ್ ಆಟ, ಕೋಳಿ ಜೂಜು. ನಿಷೇದಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇನ್ನೆಲ್ಲಿಯ ಅನ್ಯ ಚಟುವಟಿಕೆ. ಅದೇ ಶ್ರಿಮಂತರ ಮದ್ಯ ನಿಷೇದಿಸಲಾಗಿದೆಯೇ? ಜಗತ್ ಜಾಹೀರಾಗಿ ಬೆಟ್ಟಿಂಗ್ ಮೂಲಕ ಆಟಗಾರರನ್ನು ಮಾರಾಟಮಾಡಿ, ಯುವ ಜನತೆಯನ್ನು ಬೆಟ್ಟಿಂಗ್ ಕರಾಳ ಬಲೆಗೆ ಕೆಡವಿ, ದೇಶವನ್ನೇ ಸೋಮಾರಿಗಳನ್ನಾಗಿಸಿ ವರ್ಷವಿಡೀ ರಾರಾಜಿಸುತ್ತಿರುವ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಏಷ್ಟೇ ಆದರೂ ಬುದ್ದಿವಂತ ಶ್ರಿಮಂತರ ಆಟವಲ್ಲವೇ?
ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರೀತಿ ಇರಿಸಿಕೊಂಡ ಸಾಹಿತಿಗಳು ಮತ್ತು ಸಾಹಿತ್ಯ ಪ್ರೇಮಿಗಳು ಏಕರೂಪದ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀತಿ ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವಂತೆ ಸರಕಾರವನ್ನು ನಿಷ್ಠುರವಾಗಿ ಆಗ್ರಹಿಸುತ್ತಾರೆಯೇ ಎನ್ನುವುದು ಸಹಜವಾಗಿ ಮೂಡಿರುವ ನಿರೀಕ್ಷೆ. ಅಪೇಕ್ಷಿಸಿದ ಸರಕಾರ ಬಂದಾಗ ನುಡಿ ರಕ್ಷಣೆಯ, ಅಥವಾ ನಾಡಿನ ಭವಿಷ್ಯದ ಜನಾಂಗವನ್ನು ರೂಪಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸುವ ಪ್ರಮುಖ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಆ ಸರಕಾರವನ್ನು ಒತ್ತಾಯಿಸುವುದು ಕೂಡ ಜವಾಬ್ದಾರಿ. ಚುನಾವಣೆಗೆ ಮುನ್ನ ನಡೆದ ಅಭಿಯಾನದ ಪರಿಣಾಮ, ಇದೀಗ ಏಕರೂಪ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀತಿಯನ್ನು ಕಡಕ್ ಆಗಿ ಜಾರಿ ಮಾಡಲು ಸಾಹಿತ್ಯವಲಯ ನಿಷ್ಠುರವಾಗಿ ಆಗ್ರಹಿಸುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಕನ್ನಡ ನಾಡು ನುಡಿಯ ರಕ್ಷಣೆಯ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಏಕ ರೂಪದ ಶಿಕ್ಷಣ ಬಹಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಜಾರಿಯಾಗಬೇಕಿತ್ತು.
ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಕಲಿಸುವ ದೃಢ ನಿರ್ಧಾರ ಸರಕಾರ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಏಕೆಂದರೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಸರಕಾರಿ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿರುವ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶದವರು. ಅದರಲ್ಲಿಯೂ ಹಿಂದುಳಿದವರ, ವಲಸೆ ಕಾರ್ಮಿಕರ, ಸಮಾಜದ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿರುವವರ ಮಕ್ಕಳ ಸಂಖ್ಯೆಯೇ ಹೆಚ್ಚು. ನಮ್ಮ ಸರಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳು ಇನ್ನೂ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮಾಧ್ಯಮದ ದಾಳಿಗೆ ಒಳಗಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದಾದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ತೆರುತ್ತಿರುವವರು ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಇಲ್ಲದ, ಸಮಾಜದ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಪುಟಾಣಿ ಕಂದಮ್ಮಗಳು ಆಂಗ್ಲ ಮಾಧ್ಯಮದ ಸುಪ್ಪತ್ತಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಓದಿದ ಬೃಹತ್ ಸಂಖ್ಯೆಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೊಂದಿಗೆ. ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ಅವರು ಸ್ಪರ್ಧಿಸಲೇಬೇಕು.
ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವವರ ಮಕ್ಕಳೂ ಒಂದೇ ಶಾಲೆಗೆ ತೆರಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಇಂದು ಹಾಗಲ್ಲ. ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಸಬಲವಾಗಿರುವ ವರ್ಗದ ಮಕ್ಕಳು, ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಹಿಂದುಳಿದವ ವರ್ಗದ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಸಮಾನವಾಗಿ ಬೆರೆಯಲಾರರು. ಎರಡೂ ವರ್ಗದ ಮಕ್ಕಳು ಬಹಳ ಹೊತ್ತು ಮಾತುಕತೆ ನಡೆಸಲಾರರು. ಅವರು ಕಲಿಯುವ ಮಗ್ಗಿಯಾಗಲೀ, ಹಾಡುಗಳಾಗಲೀ, ಶಾಲೆಯ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವದ ಶೈಲಿಯಾಗಲೀ ತುಂಬಾ ಬೇರೆ ಬೇರೆಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಅಂತರ ಹೆಚ್ಚಾದಷ್ಟೂ ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಾಮರಸ್ಯಕ್ಕೆ ಆಪತ್ತೂ ಹೆಚ್ಚು.
ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಆಂಗ್ಲ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿಯೇ ಕಲಿಯಲಿ ಎಂದು ಬಯಸುತ್ತಿರುವುದು ಶಾಲೆ ಮುಚ್ಚುತ್ತಿರುವುದರ ಹಿಂದಿರುವ ಪ್ರಧಾನ ಕಾರಣ. ಜಾಗತೀಕರಣದ ಪ್ರಭಾವದಿಂದ ಚಿಕ್ಕಪುಟ್ಟ ಉದ್ಯೋಗ ಅವಕಾಶಗಳಿಗೂ “ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಬರುತ್ತದೆಯೇ” ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾಮೂಲಾಗಿದೆ. ಅಂದ ಮೇಲೆ ಮಕ್ಕಳು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಕಲಿಯದೇ ಇದ್ದರೆ ಕೆಲಸವೇ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಭಯ ಪಾಲಕರಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದೆ. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಶಾಲೆಗಳತ್ತ ಅವರ ವಾಲುವುದಕ್ಕೆ ಇರುವ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣವು ಇದು ಹೌದು.
ಆದರೆ ಲಾಬಿಯನ್ನು ಎದುರು ಹಾಕಿಕೊಂಡು, ದೃಢನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಧೈರ್ಯ ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವುದಷ್ಟೇ ಪ್ರಸ್ತುತ ಸರಕಾರದ ಮುಂದಿನ ಸವಾಲು. ಆ ಸವಾಲನ್ನು ಸರಕಾರ ಗೆಲ್ಲಬೇಕಾಗಿದೆ. ತಪ್ಪಿದಲ್ಲಿ ಸರಕಾರವನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಸಾಹಿತ್ಯ ವಲಯದ್ದಾಗಿದೆ.