Follow
-ಬಿ. ಶ್ರೀಪಾದ್ ಭಟ್
Today every invention is received with a cry of triumph which soon turns into a cry of fear -Brecht
ಜಾಗತೀಕರಣದ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗೆ ತೆರದುಕೊಂಡು 23 ವರ್ಷಗಳಾಗಿರುವ ಇಂದಿನ ಇಂಡಿಯಾದ ಈಗಿನ ನವ ಕಲೋನಿಯಲ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೂ ಮತ್ತು ಸಂಘಪರಿವಾರದ ಧಾರ್ಮಿಕತೆಯನ್ನಾಧರಿಸಿದ ಆಧುನಿಕ ಮತೀಯವಾದಕ್ಕೆ ನೇರ ಸಂಬಂಧಗಳಿವೆ. ಇಲ್ಲಿ ಕೋಮುವಾದಿಗಳು ಮತ್ತು ಜಾಗತೀಕರಣದ ನಡುವೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಅನುಬಂಧ ಏರ್ಪಟ್ಟಿದೆ. 2014ರ ಚುನಾವಣೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಇಂಡಿಯಾದ ಕಾರ್ಪೋರೇಟ್ ವಲಯ ಬಿಜೆಪಿ ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ ಪ್ರಚಾರಕ್ಕಾಗಿ ಕೋಟಿಗಟ್ಟಲೆ ಹಣವನ್ನು ವ್ಯಯಿಸಿದೆ.ಇದೇನು ಗುಟ್ಟಾಗಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲ. ಬಿಜೆಪಿ ಪಕ್ಷ ಅದರಲ್ಲೂ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಇಂದು ಕಾರ್ಪೋರೇಟ್ ವಲಯದ ಹಂಗಿನಲ್ಲಿರುವುದು ಸಹ ಗುಟ್ಟೇನಿಲ್ಲ.ಇಂದು ಕಾರ್ಪೋರೇಟ್ ವಲಯ ಪ್ರತಿಫಲವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವುದೂ ಸಹಜ. ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿಗಳು ಬಯಸುವ ನವ ಉದಾರೀಕರಣದ ಆರ್ಥಿಕತೆಯ ಸಿದ್ಧಾಂತಕ್ಕೆ ಮೋದಿ ಸರ್ಕಾರ ತಲೆಬಾಗಿಸಿ ಮನ್ನಣೆ ಕೊಡುವುದೂ ಸಹಜ. ಖಾಸಗೀ ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿಗಳ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಣೆಯಲ್ಲಿ ಹಂತಹಂತವಾಗಿ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುವ ನವ ಉದಾರೀಕರಣದ ಆರ್ಥಿಕ ನೀತಿಯನ್ನು ಜನರಿಗಾಗಿಯೇ ಎಂದೇ ನಂಬಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ರುದ್ರಪ್ರಹಸನದ ಮುಂದುವರೆದ ಭಾಗವಾಗಿ ಬಡಜನರ ಪರವಾಗಿರುವ ಕಲ್ಯಾಣ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳೆಂದರೆ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರಕ್ಕೆ ಬಾಗಿಲನ್ನು ತೆರೆದಂತೆ ಹಾಗಾಗಿ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ ಮುಕ್ತ ಭಾರತವೆಂದರೆ ಕಲ್ಯಾಣಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಮುಕ್ತ ಭಾರತ ಎನ್ನುವ ಹೊಸ ಆರ್ಥಿಕ ನೀತಿ ಜಾರಿಗೊಳ್ಳಲಿದೆ. ಮುಂದಿನ ಐದು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ಹೆಚ್ಚೂ ಕಡಿಮೆ ಈ ಖಾಸಗೀ ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿಗಳ ನವ ಉದಾರೀಕರಣಕ್ಕೆ ಶರಣಾಗಿರುತ್ತದೆ.
ಮೂವತ್ತರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಯುರೋಪಿನಲ್ಲಿ ಮೇಲಿನ ಬಗೆಯ ಇಡೀ ಖಾಸಗೀಕರಣದ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನೇ ಫ್ಯಾಸಿಸ್ಟರು ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಫ್ಯಾಸಿಸಂತನವೆಂದೇ ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಕರೆದರು. 
ಮೂವತ್ತರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಮಸಲೋನಿ ಮತ್ತು ಹಿಟ್ಲರ್ ಮಾಡಿದ್ದು ಇದನ್ನೇ. ಇಟಲಿ ಮತ್ತು ಜರ್ಮನಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಗೆಯ ಸಮೂಹ ಸನ್ನಿಯನ್ನೇ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದರು. ಇಂದು ಮೋದಿ ಅದೇ ಬಗೆಯ ಸಮೂಹ ಸನ್ನಿಯನ್ನು ಇಂಡಿಯಾದಲ್ಲಿ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಸಮೂಹ ಸನ್ನಿಯನ್ನೊಳಗೊಂಡ ಮೋದಿಯ ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿ ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿಗಳ ಬೋರ್ಡರೂಂನ ಖಾಸಗಿ ಆಡಳಿತ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯದ ಸರ್ಕಾರಿ ಆಡಳಿತ ವಿಲೀನಗೊಂಡು ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿಗಳ ಖಾಸಗಿ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ ಮೋದಿಯೆಂಬ ಛಾನಲ್ ನ ಮೂಲಕ ಸ್ಥಾಪಿತಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಕಾರ್ಪೋರೇಟ್ ವಲಯ ಮೋದಿ ಎನ್ನುವ ಛಾನಲ್ ಮೂಲಕ ಕೋಟಿಗಟ್ಟಲೆ ಹಣವನ್ನು ಹರಿಸಿದ್ದು. ಪತ್ರಕರ್ತ ವಿನೋದ ಮೆಹ್ತಾ ಬರೆದಂತೆ ಮೋದಿಯ ಶೈಲಿಯ ಆಡಳಿತವೆಂದರೆ ಗುರಿ ಮುಟ್ಟುವುದು ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತದೆಯೇ ಹೊರತು ಅದನ್ನು ತಲಪಲು ಬಳಸುವ ವಾಮಮಾರ್ಗದ, ಹಿಂಸಾಚಾರದ ದಾರಿಗಳು ಅಕ್ಷೇಪಾರ್ಹವಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ. ಇಂದು ಮೋದಿಯ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿ ನಡಾವಳಿಗಳು ಕ್ರಮೇಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಸಮೂಹ ಸನ್ನಿ ನಡುವಳಿಕೆಗಳಾಗಿಯೇ ಸ್ಥಾಪಿತಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಸಿಇಓ ಮೋದಿಯ ಈ ಸಮೂಹಸನ್ನಿಯ ಗುಂಪಿನಿಂದ ಭಾರತ ಪ್ರಕಾಶಿಸುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವ ಸ್ಲೋಗನ್ ನಮ್ಮನ್ನು ಹೊಸರೂಪದಲ್ಲಿ ಎದುರುಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಪತ್ರಕರ್ತ ಆಕಾರ್ ಪಟೇಲ್ ಈ ಶೈಲಿಯ ಸ್ಲೋಗನ್ ಗಳ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಧೋರಣೆಗಳ ಕುರಿತಾಗಿ ಬರೆಯುತ್ತ “ನಿಜ, ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಸ್ಲೋಗನ್ ಗಳೇ ಮೇಲುಗೈ ಸಾಧಿಸುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ನಾವು ಸ್ಲೋಗನ್ ಗಳನ್ನು ಸತ್ವಯುತವಾದ ಮಹತ್ವದ ತಾತ್ಪರ್ಯಗಳೆಂದು, ತಪ್ಪಾಗಿ ಅರ್ಥೈಸಬಾರದು” ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದರು.
ನವ ಕಲೋನಿಯಲ್ ಮತ್ತು ಮತೀಯವಾದಿಗಳ ಸಾಮ್ಯತೆ ಮತ್ತು ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯ ಮಾದರಿಯನ್ನು ಚಿಂತಕ ಫ್ರೊ.ಜಿ.ಹರಗೋಪಾಲ್ ಅವರು ವಿವರಿಸುತ್ತ “ಇಂಡಿಯಾದಲ್ಲಿ ಈಗ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿರುವ ನವ ಕಲೋನಿಯಲ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಸಂರಚನೆಗಳು ಹೇಗಿರುತ್ತವೆಯೆಂದರೆ ಸಂವಿಧಾನದ ಮೂಲಕ ರೂಪಿತವಾದ ಎಲ್ಲಾ ಕಾನೂನನ್ನು ಪಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುವಂತೆ ಇಲ್ಲಿನ ಕಾರ್ಯಾಂಗ, ಶಾಸಕಾಂಗ ಮತ್ತು ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಆಡಳಿತ ನಡೆಸುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಂಡಿರುವುದು ಎಲ್ಲಾ ಕಾನೂನನ್ನು ಧಿಕ್ಕರಿಸುವ ಫ್ಯೂಡಲ್ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು. ಜನಸಾಮಾನ್ಯರೊಂದಿಗೆ ಇವರ ವರ್ತನೆ ಫ್ಯೂಡಲ್ ಮನೋಭಾವದ್ದು. ಸದಾ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯದ್ದು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಪೋಲೀಸ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ ಅಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ದೂರನ್ನು ಕಾನೂನಿನ ಪ್ರಕಾರವೇ ದಾಖಲಿಸಬೇಕು. ಆದರೆ ನಂತರ ಇಡೀ ಪೋಲೀಸ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಕಾನೂನುಬಾಹಿರವಾದ ಫ್ಯೂಡಲ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಬಳಸುವುದರ ಮೂಲಕ. ಇದು ರಾಜ್ಯದ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಇಲಾಖೆಗಳಿಗೂ ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತದೆ” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.
“ಸಣ್ಣದಾದ ಸರ್ಕಾರ, ವಿಶಾಲವಾದ,ಪರಮಾವಧಿಯ ಆಡಳಿತ (minimum government, maximum governance)” ಎನ್ನುವುದು ಮೋದಿಯ ಜನಪ್ರಿಯ ಸ್ಲೋಗನ್ ಗಳಲ್ಲೊಂದು. ಇದನ್ನು ಗುಜರಾತ್ ಮಾಡೆಲ್ ಎನ್ನುವ ಸರ್ಕಾರಿ ಬೈಬಲ್ ನಿಂದ ಹೆಕ್ಕಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ. ಈ ಜನಪ್ರಿಯವಾದ ಪರಮಾವಧಿಯ ಆಡಳಿತದ ಇಂದಿನ ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆಯನ್ನು ನೋಡಿ. 
ಮೋದಿ ಸರ್ಕಾರ ಅಧಿಕಾರ ವಹಿಸಿಕೊಂಡ ನಂತರ ಇಂಟೆಲಿಜೆನ್ಸ್ ಬ್ಯೂರೋದ ಒಂದು ವರದಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಸೋರಿಕೆಯಾಯಿತು. ಗ್ರೀನ್ ಪೀಸ್ ಎನ್ನುವ ಎನ್.ಜಿ.ಓ ವಿದೇಶಿ ಮೂಲಗಳಿಂದ ಹಣವನ್ನು ದೇಣಿಗೆಯಾಗಿ ಪಡೆದು ಇಂಡಿಯಾದಲ್ಲಿ ಪರಮಾಣು ಸ್ಥಾವರಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡುತ್ತ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಆರ್ಥಿಕ ಅಭದ್ರತೆ ಉಂಟು ಮಾಡುತ್ತಿದೆ ಎಂಬುದು ಇವರ ಆರೋಪ. ಇದರ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಪರಿಸರದ ಸಂರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ಹೋರಾಡುತ್ತಿರುವ ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕ ಮೂಲದ ಗ್ರೀನ್ ಪೀಸ್ ಎನ್ನುವ ಎನ್.ಜಿ.ಓ ವಿರುದ್ಧ ಮೋದಿ ಸರ್ಕಾರ ಚಾಟಿ ಬೀಸುತ್ತಿದೆ. ಅದನ್ನು ಕಾನೂನುಬಾಹಿರ ಎಂದು ಆರೋಪಿಸುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಪರಮಾಣು ಶಕ್ತಿ ಇಲಾಖೆಯನ್ನು ತನ್ನ ಬಳಿಯೇ ಇರಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಮೋದಿಯು ಕೂಡಂಕುಲಂ ಅಣುಸ್ಥಾವರದ ವಿರುದ್ಧ, ಜಾರ್ಖಂಡ್ ರಾಜ್ಯದ ಯುರೇನಿಯಂ ಗಣಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ, ಒರಿಸ್ಸಾದಲ್ಲಿ ಪೋಸ್ಕೋ ಸ್ಟೀಲ್ ಕಾರ್ಖಾನೆಯ ವಿರುದ್ಧ, ಒರಿಸ್ಸಾದ ವೇದಾಂತದ ಗಣಿಗಾರಿಕೆಯ ವಿರುದ್ಧ,ದೇಶಾದ್ಯಾಂತ ಅಕ್ರಮವಾಗಿ ಪ್ರಾರಂಬಿಸಲು ಉದ್ದೇಶಿಸಿರುವ ಕಲ್ಲಿದ್ದಲು ಗಣಿಗಾರಿಕೆಯ ವಿರುದ್ಧ ಹೀಗೆ ಅನೇಕ ಪರಿಸರ ಮತ್ತು ಜನವಿರೋಧಿ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುತ್ತಿರುವ ಆದಿವಾಸಿಗಳು ಮತ್ತು ಬಡಜನರ ಪರವಾಗಿ ಹೋರಾಡುತ್ತಿರುವ ಪರಿಸರವಾದಿಗಳು, ಜನಪರ ಸಂಘಟನೆಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಸಹ ಮೇಲಿನಂತೆಯೇ ಕತ್ತಿ ಬೀಸಲು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಮೋದಿಯ ಅಪ್ತರಾದ ಕಾರ್ಪೋರೇಟ್ ಲೋಕದ ಹಿತಾಸಕ್ತಿ ಕಾಯಲು ಸಂಘ ಪರಿವಾರ ಯಾವುದೇ ಹಂತದ ಬೇಟೆಗೂ ತಯಾರಾಗಿದೆ. ಇದು ಬಿಜೆಪಿಯ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮಾದರಿಯ ಫ್ಯಾಸಿಸಂನ ಶೈಲಿ. ಇದಕ್ಕೆ ಇವರು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದು ಸ್ವದೇಶಿ ಮಂತ್ರವನ್ನು. ಜೂನ್ ೩೦, 2014ರ ಔಟ್ಲುಕ್ ಪತ್ರಿಕೆಯ ವರದಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಕಳೆದ ಎಂಬತ್ತೈದು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಇಂದೂ ತನ್ನ ಸಂಘಟನೆಯನ್ನು ನೊಂದಾಯಿಸಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ನೇರವಾಗಿ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಯಾವುದೇ ದೇಣಿಗೆಯನ್ನು ಪಡೆಯುವಂತಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಇದು ಆದಾಯ ತೆರಿಗೆಯನ್ನು ಸಹ ಪಾವತಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ನ ಇತರೇ ಅಂಗ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ( ಬಹುಪಾಲು ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು) ಸ್ವತಃ ಎನ್.ಜಿ.ಓ ಹೆಸರಿನಡಿಯಲ್ಲಿ ದೇಶ,ವಿದೇಶದಿಂದ ಕೋಟಿಗಟ್ಟಲೆ ಹಣವನ್ನು ಅನುದಾನದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಪಡೆದಿದೆ. ಈಗಲೂ ಪಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಅಂಗ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಹಣದ ರೂಪದ ಕೋಟಿಗಟ್ಟಲೆ ಅನುದಾನ ಹರಿದಿರುವುದು ಬಹುಪಾಲು ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿರುವ IDRF ( india development and relief fund) ಎನ್ನುವ ಸಂಸ್ಥೆಯಿಂದ. ಅಲ್ಲಿನ ಅನಿವಾಸಿ ಭಾರತೀಯರಿಂದ. ಸುಮಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಈ ವ್ಯವಹಾರ ಜಾರಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ನ ಪ್ರಕಾರ ಈ ಅನುದಾನವು ವಿದೇಶಿ ಮೂಲದಿಂದ ಬಂದಿದ್ದರೂ ಅವರು ಭಾರತದ ಸನಾತನ ಪರಂಪರೆಗಾಗಿ ಹೋರಾಡುತ್ತಿರುವವರಿಗೆ ಅನುದಾನ ನೀಡುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಅವರು ವಿದೇಶಿ ಎನ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಜನಪರ ಕಾಳಜಿಗಳಿಗಾಗಿ, ಬಡಜನರ ಪರವಾಗಿ ಹೋರಾಡುತ್ತಿರುವವರದ್ದು ಮಾತ್ರ ಕಾನೂನುಬಾಹಿರ ಸಂಘಟನೆ. ಇದೇ ಫ್ಯಾಸಿಸಂತನದ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಲಕ್ಷಣಗಳು
ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ನ ಈ ಅನೈತಿಕತೆಯನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಬೇಕಾದ ಬಹುಪಾಲು ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಸಂಘ ಪರಿವಾರದೊಂದಿಗೇ ಒಡಂಬಡಿಕೆಯಲ್ಲಿವೆ. ಇದನ್ನೇ ಚೊಮೆಸ್ಕಿ friendly Fascism 
ಎಂದು ಕರೆದದ್ದು. ಈ friendly Fascism ನ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಅನುಗುಣವಾಗಿಯೇ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಯ ಕಾರ್ಯಾಲಯದಿಂದ ಕೇಂದ್ರದ ಎಲ್ಲಾ ಇಲಾಖೆ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಪರ್ಕ ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ಬಳಸಬೇಕೆಂಬ ಸುತ್ತೋಲೆ ಬಂದಿದೆ. ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಬಹುಮಾನಗಳನ್ನು ಸಹ ಘೋಷಿಸಲಾಗಿದೆ. ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯನ್ನು ಹಿಂದಿ ಭಾಷೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವುದು ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ನ ಮೂಲ ಆಶಯಗಳಲ್ಲೊಂದು.ಇದು ಗೋಳ್ವಲ್ಕರ್ ಅವರ ಚಿಂತನಗಂಗಾದ ಪ್ರಮುಖ ನೀತಿಗಳಲ್ಲೊಂದು.
ಇಂದಿನ ಸಂಘ ಪರಿವಾರದ ಸರ್ಕಾರದೊಂದಿಗೆ ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕವಾಗಿ, ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸಲು, ಪಾಲಸಿ ನಿರ್ಧಾರಗಳಲ್ಲಿ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಭಾಗಿಯಾಗಲು ಆ ಮೂಲಕ ಹಿಂದುತ್ವದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಭಧ್ರ ಬುನಾದಿ ಹಾಕಲು ತುದಿಗಾಲಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವ ಪ್ರಮುಖ ಆರೆಸಸ್ ಅಂಗ ಸಂಸ್ಥೆಗಳೆಂದರೆ ವಿವೇಕಾನಂದ ಅಂತರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಫೌಂಡೇಶನ್ (ದೆಹಲಿ), ಅರ್ಥಕ್ರಾಂತಿ ಪ್ರತಿಷ್ಠಾನ ( ಪುಣೆ),ನಿಥಿ ಸೆಂಟ್ರಲ್ ( ದೆಹಲಿ), ಶ್ಯಾಮ್ ಪ್ರಸಾದ್ ಸಂಶೋಧನಾ ಕೇಂದ್ರ ( ದೆಹಲಿ), ದೀನ ದಯಾಳ್ ಸಂಶೋಧನಾ ಕೇಂದ್ರ ( ದೆಹಲಿ ಮತ್ತು ಚಿತ್ರಕೂಟ), ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸೇವಾ ಭಾರತಿ ( ದೆಹಲಿ), ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಆಫ್ ಬಿಜೆಪಿ, ಇಂಡಿಯನ್ ಪಾಲಿಸಿ ಫೌಂಡೇಶನ್ (ದೆಹಲಿ), ಸೆಂಟರ್ ಫಾರ್ ಪಾಲಿಸಿ ಸ್ಟಡಿ ( ದೆಹಲಿ), ಪಬ್ಲಿಕ್ ಪಾಲಿಸಿ ಸಂಶೋಧನಾ ಕೇಂದ್ರ ( ದೆಹಲಿ), ರಾಮಭಾವೂ ಪ್ರಭೋದಿನಿ ( ಮುಂಬೈ) – ( ಕೃಪೆ ,ಔಟ್ ಲುಕ್,9-6-2014)
ಇವಲ್ಲದೆ ವಿ.ಎಚ್.ಪಿ, ಬಜರಂಗ ದಳ ಮತ್ತು ಇನ್ನಿತರ ಹಿಂದೂ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಮುಖವಾಡದ ಮತೀಯವಾದಿ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಸಕ್ರಿಯಗೊಳ್ಳತೊಡಗಿವೆ. ಈ ಸಕ್ರಿಯಗೊಳ್ಳುವುದರ ಫಲವಾಗಿ ಪುಣೆಯಲ್ಲಿ ಕೋಮು ಗಲಭೆಯಿಂದಾಗಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಯುವಕ ಕೊಲ್ಲಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ. ಮೇ 2, 2014ರಂದು ಪುಣೆಯಲ್ಲಿ ಮೊಹಸೀನ್ ಶೇಖ್ ಎನ್ನುವ 24ರ ಹರೆಯದ ಇಂಜಿನಿಯರ್ ಒಬ್ಬನನ್ನು ‘ಹಿಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸೇನ’ ಎನ್ನುವ ಬಲಪಂಥೀಯ ಮತೀಯವಾದಿ ಸಂಘಟನೆಯು ಹಿಗ್ಗಾಮುಗ್ಗ ಥಳಿಸಿ ಕೊಲೆ ಮಾಡಿತು.ಈ ಕೊಲೆಯ ಆರೋಪವನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವ ಮತೀಯವಾದಿ ಸಂಘಟನೆಯೊಳಗಿರುವ ಯುವಕರೆಲ್ಲ 30 ವರ್ಷಗಳಿಗಿಂತ ಕಡಿಮೆ ವಯಸ್ಸಿನವರು. ಇದರ ಮುಖ್ಯಸ್ಥ ಧನಂಜಯ ದೇಸಾಯಿ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆ ವಿಚಾರವಾದಿ ‘ನಾರಾಯಣ ದಾಬೋಲ್ಕರ್’ ಹತ್ಯೆಯ ಆರೋಪವನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಶಿವಾಜಿ ವಿಗ್ರಹಕ್ಕೆ ಯಾರೋ ಕಲ್ಲೆಸಿದಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುವ ವದಂತಿಯಿಂದ ಉದ್ರಿಕ್ತಗೊಂಡ ಗುಂಪೊಂದು ಈ ಅಮಾಯಕ ಮುಸ್ಲಿಂ ಯುವಕನನ್ನು ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿದೆ.ಇದಕ್ಕೂ ಮುಂಚೆ ಶಿವಾಜಿ ಮತ್ತು ಬಾಳಾ ಠಾಕ್ರೆಯವರ ವಿರೂಪಗೊಂಡ ಫೋಟೋಗಳು ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣ ಫೇಸ್ ಬುಕ್ ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡು ಪುಣೆ ನಗರದಾದ್ಯಾಂತ ಕೋಮು ಗಲಭೆ ಸ್ವರೂಪದ ಉದ್ರಿಕ್ತ ವಾತಾವರಣ ಉಂಟಾಗಿತ್ತು. ನಂತರ ಈ ಮುಸ್ಲಿಂ ಯುವಕನ ಹತ್ಯೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಯಿಸುತ್ತಾ ಪುಣೆ ನಗರದ ಬಿಜೆಪಿ ಸಂಸದ ಅನಿಲ್ ಶಿರೋಲೆ “ಫೇಸ್ ಬುಕ್ ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡ ಚಿತ್ರಗಳು ಮನ ನೋಯಿಸುವಂತದ್ದು. ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರತೀಕಾರ ಸ್ವರೂಪವಾಗಿ ಏನಾದರೂ ಒಂದು ಸಂಭವಿಸುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಮತ್ತು ಸಹಜ” ಎಂದು ಹೇಳಿಕೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. 2002ರ ಗುಜರಾತ್ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡಕ್ಕೂ ಮೋದಿ ಹೇಳಿದ್ದು ಇದನ್ನೇ, ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಇಂದಿಗೂ ಬಾಯಿ ಬಿಟ್ಟಿಲ್ಲ. ಸಿಇಓ ಮೋದಿಯೂ ಸಹ.
ಮೋದಿಯ ಲೆಫ್ಟಿನೆಂಟ್ ಅಮಿತ್ ಷಾ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಇಡೀ ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೇ ಧೃವೀಕರಣಗೊಂಡು ಅಪಾರ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಓಬಿಸಿ ಮತಗಳು ಬಿಜೆಪಿಯ ಪಾಲಾದವು. 
ಇದರ ಫಲವಾಗಿ ಬಲಿಷ್ಠ ಜಾತಿಗಳು ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಂಘ ಪರಿವಾರದ ತೆಕ್ಕೆಯೊಳಗಿವೆ. ಇವರಿಗೆಲ್ಲಾ ಏಕಮೇದ್ವೀಯ ನಾಯಕ ಅಮಿತ ಷಾ. ಮುಜಫರ್ ನಗರ ಕೋಮುಗಲಭೆ ಇಡೀ ಧೃವೀಕರಣದ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಒಂದು ತಾರ್ಕಿಕ ಅಂತ್ಯಕ್ಕೆ ಮುಟ್ಟಿಸಿತು. ಮತೀಯವಾದದ ಈ ಧೃವೀಕರಣದ ಫಲವಾಗಿ ಉತ್ತರಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಬಿಜೆಪಿ 72 ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದುಕೊಂಡಿತು. ಈ ಮುಜಫರ್ ನಗರದ ಕೋಮು ಗಲಭೆಯ ಆರೋಪಿಯಾಗಿದ್ದ ಬಿಜೆಪಿ ಸಂಸದ ಸಂಜೀವ ಬಲಿಯಾನ್ ಅವರನ್ನು ಮೋದಿ ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ಮಂತ್ರಿಯಾಗಿ ನೇಮಕ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ಇಂದು ಅಮಿತ ಷಾ ಬಿಜೆಪಿಯ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಭಾವಿ ನಾಯಕರಲ್ಲೊಬ್ಬರು. ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದ ಸಾಮಂತ ರಾಜ. ಧೃವೀಕರಣದ ಈ ಮಾದರಿ 2002ರಲ್ಲಿ ಗುಜರಾತ್ ನಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಯಿತು. 2014ರಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಯಿತು.ಇನ್ನು ಮುಂಬರುವ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಚುನಾವಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಪ್ರಯೋಗಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಪುಣೆಯಲ್ಲಿನ ಕೊಲೆ ಇದರ ಆರಂಭವಷ್ಟೆ.
ಕಣ್ಣು, ಮೂಗು, ಗಂಟಲು ತಜ್ಞ ದೆಹಲಿಯ ಹರ್ಷವರ್ಧನ್ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ಆರೋಗ್ಯ ಮಂತ್ರಿಗಳು. ಸಂಘಪರಿವಾರದ ಈ ಮಂತ್ರಿ “ಏಡ್ಸ್ ರೋಗವನ್ನು ತಡೆಗಟ್ಟಲು ಕಾಂಡೋಮ್ ಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಡಿ, ಬದಲಾಗಿ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ಆರೆಸ್ಸೆಸ್ ಪರಿಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಮೌಲ್ಯಗಳೆಂದರೆ ಸನಾತನ ಮೌಲ್ಯಗಳು. ಬ್ರಾಹ್ಮಣ್ಯದ ನೀತಿಗಳು.”ಅದನ್ನೇ ಬಳಸಿ ಆದರೆ ಕಾಂಡಮ್ ಬಳಸಬೇಡಿ” ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಈ ಆರೋಗ್ಯ ಮಂತ್ರಿ. ಅನೇಕ ವರ್ಷಗಳ ಹೋರಾಟದ ನಂತರ ಕೊಂಚ ತಹಬದಿಗೆ ಬರುತ್ತಿರುವ ಈ ಏಡ್ಸ್ ಕಾಯಿಲೆಯ ಕುರಿತಾಗಿ ಈ ಸಂಘ ಪರಿವಾರದ ಮಂತ್ರಿಯ ಬೇಜವ್ದಾರಿ ಮತ್ತು ಮತೀಯವಾದದ ಚಿಂತನೆಗಳಿಗೆ ಏನನನ್ನುವುದು?
ಸಣ್ಣದಾದ ಸರ್ಕಾರ, ವಿಶಾಲವಾದ,ಪರಮಾವಧಿಯ ಆಡಳಿತ (minimum government, maximum governance) ಎನ್ನುವ ಮೋದಿಯ ಜನಪ್ರಿಯ ಸ್ಲೋಗನ್ ಗಳ ಅರ್ಥವ್ಯಾಪ್ತಿಯು ಮೇಲ್ಕಾಣಿಸಿದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮುಂದಿನ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಹೆಡೆ ಬಿಚ್ಚಲಾರಂಬಿಸುತ್ತದೆ. ಇಂದು ಹಿಂದುತ್ವವಾದಿಗಳಿಗೆ ಒಬ್ಬ messiah ನಂತೆ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಿರುವ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಇಂಡಿಯಾದ ಸಂವಿಧಾನದ ವಿಧಿ ನಿಯಮಗಳಲ್ಲಿ ದಿನನಿತ್ಯ ಲೋಪಗಳನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಅದಕ್ಕೆ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಮತೀಯವಾದಿ ಬಲಪಂಥೀಯ ರಾಜಕಾರಣಕ್ಕೆ ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆಯಲಾರಂಬಿಸಿದ್ದಾರೆ. ನಾವು ಇದಕ್ಕೆ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಬಹು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಜನಪರ ರಾಜಕಾರಣದ ಸಾಮಾಜಿಕ-ಆರ್ಥಿಕ ಮಾದರಿಗಳನ್ನು ಮುಂದೆ ಕಟ್ಟದೇ ಹೋದರೆ ಮೋದಿಯ ಈ ಮತೀಯವಾದಿ ಮುನ್ನುಡಿ ಹಿಗ್ಗುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತದೆ.ಆಗ ಸಂವಿಧಾನ ಕಳಚಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಯಾರೂ ತಪ್ಪಿಸಲಾರರು.
ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿವೆ ಎನ್ನುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ, ಅದರ ಅವಳಿ ರೂಪವಾಗಿ ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯ ಜಾಲ ವಿಸ್ತೃತವಾಗಿ ನಗರ-ಪಟ್ಟಣವೆನ್ನದೇ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಹಬ್ಬುತ್ತಿದೆ.
ಸಭ್ಯ-ನಾಗರಿಕ’ ವ್ಯಭಿಚಾರವೂ ಸೇರುತ್ತದೆ. ಇವರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಬಡ ಕುಟುಂಬಗಳಿಂದ ಬಂದವರು. ‘ನಮ್ಮ ಆರ್ಥಿಕ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಳು ಬೇರೆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪೂರೈಕೆಯಾದರೆ ನಾವು ಖಂಡಿತಾ ಈ ವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಬಿಡುತ್ತೇವೆ’ ಎನ್ನುತ್ತಾರವರು. ಈ ದಾಖಲೆಗೆ ಒಳಪಡದ ಇನ್ನೂ ಬೃಹತ್ ಮೊತ್ತ ಹೊರಗೇ ಇರುವುದೂ ನಿರ್ವಿವಾದ. ದಾಖಲಾದವರು ಬಡತನದ ದಳ್ಳುರಿಗೆ, ಅಸಹಾಯಕತೆಗೆ, ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗೆ, ಆಕಸ್ಮಿಕಕ್ಕೆ, ಮೋಸಕ್ಕೆ, ವಂಚನೆಯ ಜಾಲಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಈ ವೃತ್ತಿಗಿಳಿಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆಯೇ ಹೊರತು ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆ ಅವರ ಆಯ್ಕೆ ಅಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ನಮ್ಮ ಸಮಾಜ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕಿದೆ. ಮಹಿಳೆಯರು ಬೇರೆ ದಾರಿಯಿಲ್ಲದೇ ಅಸಹಾಯಕರಾಗಿ ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಗೆ ಇಳಿಯಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಿರುವುದು, ನಮ್ಮ ರೋಗಿಷ್ಟ ಸಮಾಜದ ದ್ಯೋತಕವಲ್ಲದೇ ಮತ್ತಿನ್ನೇನು?
ವೃತ್ತಿನಿರತ ಲೈಂಗಿಕ ಕಾರ್ಯಕರ್ತೆಯರಿಗೆ ನಿಯಮಿತ ಆರೋಗ್ಯ ತಪಾಸಣೆ, ಕಾಂಡೊಂಗಳ ವಿತರಣೆ, ಹೆಚ್‌ಐವಿ, ಏಡ್ಸ್, ಇತರ ಲೈಂಗಿಕ ಗುಪ್ತ ರೋಗಗಳ ಕುರಿತು ತಿಳಿವಳಿಕೆ ನೀಡಿ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಈ ಸೋಂಕು ಹರಡದಂತೆ ‘ಸುರಕ್ಷಿತ ಲೈಂಗಿಕತೆ’ಯ ಪಾಠ ಕಲಿಸಲು ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಇತ್ತೀಚಿನ 4-5 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಜಿಲ್ಲಾ ಆರೋಗ್ಯ ಇಲಾಖೆಯಡಿ ಇವರನ್ನು ದಾಖಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತಿದೆ! ಸರ್ಕಾರದ ದಾಖಲಿಸುವ ಈ ಕ್ರಮವೇ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹವಾದುದು! ಹಾಗಿದ್ದರೆ, ಹೆಣ್ಣಿನ ಲೈಂಗಿಕ ಜೀತವೇ ನಮ್ಮ ಸಭ್ಯ ಸಮಾಜ ಬಯಸುತ್ತಿರುವ ಮಹಿಳೆಯ ದೇಹ ಕೇಂದ್ರಿತ ಹಕ್ಕನ್ನಾಧರಿಸಿದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯೇ? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಡದಿರದು.
ಹಾಗೆಂದು ಇದನ್ನು ವೃತ್ತಿಯಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕೆಂಬುದು ಈ ಮಾತುಗಳ ಆಶಯವಲ್ಲ. ಅದರದು ಬೇರೆಯದೇ ಚರ್ಚೆ. ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ತನ್ನ ದೇಹ, ಮನಸ್ಸು, ಹಾಗೂ ಬುದ್ಧಿ ಅತ್ಯಂತ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದುದು ಮತ್ತು ಅತ್ಯಮೂಲ್ಯವಾದುದು ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲವೋ, ತನ್ನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಘನತೆಗಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಕೀಳು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಇಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ದೃಢತೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲವೋ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಮಹಿಳೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಶೋಷಣೆಗೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ನಿರ್ವಿವಾದ.
ಯಾರ್‍ಯಾರಿಂದಲೋ! ಅದಿನ್ನೆಷ್ಟೋ! ಖಾಪ್ ಪಂಚಾಯಿತಿ, ಮತೀಯವಾದಿ ಸ್ವಯಂಘೋಷಿತ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ರಕ್ಷಕರ ಹೇಳಿಕೆಗಳಿಗೂ, ಇವುಗಳಿಗೂ ಹೆಚ್ಚು ವ್ಯತ್ಯಾಸವೇನಾದರೂ ಇದೆಯೇ? ಅವರಂತೂ ನಮ್ಮ ಸಂವಿಧಾನದ ಆಶಯಗಳಿಗೆ ಬದ್ಧರಾಗಿಲ್ಲದವರು, ಹೆಣ್ಣಿನ ಹಕ್ಕುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿವಳಿಕೆ ಇಲ್ಲದವರು, ವಸ್ತುಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ವೈಚಾರಿಕವಾಗಿ ವಿವೇಚಿಸಲರಿಯದ ಮೂರ್ಖರು ಎಂದು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿ ಪಕ್ಕಕ್ಕಿಟ್ಟುಬಿಡಬಹುದು. ಆದರೆ……..
ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಹಿಂದೆ ಶಾಸಕ, ಸಚಿವ, ಸಂಸದನಾಗಿದ್ದ ದಿನದಿಂದಲೂ ಹೀಗೆಯೇ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದಾಗಿಯೂ, ಅದಕ್ಕೆ ತನ್ನ ತಾಯಿ ‘ದಲಿತರಾದ ತಾವುಗಳು ಗುಡಿಪ್ರವೇಶಮಾಡಿ ಮೇಲ್ಜಾತಿಯ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನೋವುಂಟುಮಾಡಬಾರದು’ ಎಂದಿದ್ದ ಸೂಚನೆಯೆ ಕಾರಣವೆಂದೂ ಸ್ಪಷ್ಟೀಕರಣ ನೀಡಿದ್ದರು. ಇದು ಸಂವಿಧಾನಬದ್ಧವಾದ ಮೀಸಲು ಕ್ಷೇತ್ರದಿಂದ ಆಯ್ಕೆಯಾದ ಸಂಸದರೊಬ್ಬರು, ಅಸಮಾನತೆಯ ಸಾಮಾಜಿಕ ಚರಿತ್ರೆಗೆ ಬದಲಾವಣೆ ತರುವ ದಿಸೆಯಲ್ಲಿ ಚಿಂತಿಸಬೇಕಾದವರೊಬ್ಬರು, ಸಂವಿಧಾನದ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಮನೋಧರ್ಮದ ಆಶಯಕ್ಕೆ ಬದ್ಧವಾಗಿರಬೇಕಾದವರೊಬ್ಬರು ನಡೆದುಕೊಂಡ ಬಗೆ. “ಗುಡಿ ಪ್ರವೇಶಮಾಡಿ ಸವರ್ಣಿಯರ ಮನಸ್ಸು ನೋಯಿಸಬೇಡ” ಎಂದು ತಾಯಿ ಬೋಧಿಸಿದ ಭೂತಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ಪಾಲಿಸಿ, ದೇಶದ ಸಂವಿಧಾನ ಮತ್ತು ಪ್ರಜಾತಂತ್ರವನ್ನು ಅವರು ಧಿಕ್ಕರಿಸಿದ್ದರು. ಮಂತ್ರಿಯಾಗಿದ್ದ ದಿನದಿಂದಲೂ ಇದೇ ಸಂಭಾವಿತತನದಲ್ಲಿ ನಡೆದುಕೊಂಡುದಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಂಡ ಅವರ ನಡತೆ, ಊಳಿಗಮಾನ್ಯ ಮತ್ತು ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿ ಜಂಟಿ ಒಡೆತನಕ್ಕೆ ಪ್ರಿಯವಾದ ಸನ್ನಡತೆಯೇ. ಅದರಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ತಳವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಸಂಸದನೊಬ್ಬ ತನ್ನದೇ ವರ್ಗದ ಮಿಕ್ಕವರಿಗೂ ಹಾಕಿಕೊಡುವ ಈ ಸಂಭಾವಿಕೆಯ ಮೇಲ್ಪಂಕ್ತಿ ಅಪಾಯಕಾರಿಯಾದುದು. ಇದು ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ಕಾಯಬೇಕಾದವನ ಸಜ್ಜನಿಕೆ ಅಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ. ಇದು ಜನತಂತ್ರದ ಸಮಬಾಳಿನ ಆಶಯವನ್ನೇ ಮಣ್ಣುಪಾಲಾಗಿಸುವಂಥದ್ದು.
ಆಧಾರವಾದ ನೆಲಗಟ್ಟಿನ ಆಯ(ಒಳಾಂಗಣ)ದಿಂದ ಕೆಳಕ್ಕಿಳಿಯದೆ, ಯಾವುದನ್ನೂ ಉಲ್ಲಂಘಿಸದೆ (ಧರ್ಮಗ್ಲಾನಿಯಾಗದಂತೆ) ಕನಕನಿಗೆ ದರ್ಶನದ ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟ. ಕನಕನೂ ಒಳಹೋಗಿಲ್ಲ. ಮಾನ್ಯ ಸಂಸದರು ಮಾಡಿದ್ದೂ ಇದನ್ನೇ. ಸಂಸದ ರಮೇಶ ಜಿಗಜಿಣಗಿ ತನಗೆ ಓಟು ಹಾಕಿದ ಮೇಲ್ಜಾತಿಯ ಜನ ಏನೂ ಅಂದುಕೊಳ್ಳಲು ಅವಕಾಶವಿರದಂತೆ ದೇಗುಲದ ಹೊರಗೇ ನಿಂತು ದೇವರು ಮತ್ತು ದೇವಸಂಜಾತರಿಬ್ಬರನ್ನೂ ಖುಷಿಪಡಿಸಿದರು. ಹೀಗೆ ದೇವರ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದ ಕೃಷ್ಣ, ಜನಪ್ರತಿನಿಧಿಯ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದ ಜಿಗಜಿಣಗಿ, ಈ ಇಬ್ಬರೂ ಒಂದೇ ರೀತಿ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ನಿಯಂತ್ರಿಸಿದ ಶಕ್ತಿ ಮಾತ್ರ ಎರಡೂ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಒಂದೇ ಎಂಬುದು ಮುಖ್ಯ. ಅದಕ್ಕೆ ದೇವರು ಮತ್ತು ಜನಪ್ರತಿನಿಧಿ ಇಬ್ಬರನ್ನೂ ಧರ್ಮಸಂಸ್ಥಾಪನೆಗಾಗಿ ಹೇಗೆ ದುಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬುದು ಚನ್ನಾಗಿಯೇ ಗೊತ್ತು.
ಅದು ಆರ್ಥಿಕ, ಸಾಮಾಜಿಕ, ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ನೆಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳೀಯವಾಗಿ ಬಲಾಢ್ಯ ಎನಿಸಿಕೊಂಡ ಜಾತಿಯೂ ಹೌದು. ಉಡುಪಿಯ ಕೃಷ್ಣದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡು ಕರಾವಳಿಯ ಹೆದ್ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಇರುವ ಬಹುಸಂಖ್ಯೆಯ ಸ್ವಾಗತಗೋಪುರ ಹಾಗೂ ದೇಗುಲ ಕಟ್ಟಡಗಳ ಮೇಲಿರುವ ದಾನಿಗಳ ಹೆಸರು ಯಾವ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದೆಯೋ, ಅದೇ ಜಾತಿಗೆ ಆಕೆಯೂ ಸೇರಿದ್ದಳು! ಆಕೆ ಓದಿಕೊಂಡ ಸುಶಿಕ್ಷಿತ ಅಧ್ಯಾಪಕಿ ಬೇರೆ. ಇಷ್ಟಿದ್ದರೂ ಎಲೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಊಟಕ್ಕೆ ಕುಳಿತವಳನ್ನು ಏಕಾಏಕಿ ಎಬ್ಬಿಸಿ ಹೊರಕಳಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಪ್ರವೇಶ ನಿರಾಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಕನಕನ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಾದಂತೆ ಇಲ್ಲಿ ಕೃಷ್ಣ ಗೋಡೆಯೊಡೆಯಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ಈ ಕುರಿತು ಸಾಕಷ್ಟು ಚರ್ಚೆ, ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳು ನಡೆದುವು. ಊಟದ ಪಂಕ್ತಿಯಿಂದ ಹೊರಹಾಕಲ್ಪಟ್ಟ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳ ಜಾತಿಸಂಘಟನೆಯ ನೆಲೆಯಿಂದಲೂ ಒಂದಿಷ್ಟು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು ಬಂದುವು. ಇದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಮೀರಿದ ಇನ್ನೊಂದು ವಿಚಿತ್ರವೂ ನಡೆಯಿತು. ಕುಟುಂಬದ ಹಿರೀಕರಾದ ‘ಅಜ್ಜಮಾವಂದಿ’ರನ್ನೇ ತಮ್ಮಪಾಲಿನ ದೈವಗಳೆಂದು ಭಾವಿಸಿ, ಪಾದಪೂಜೆಯಂತಹ ಅನಿಷ್ಠ ಸಂಪ್ರದಾಯದಿಂದ ಮುಕ್ತವಾಗಿ, ಗುರುವಿಲ್ಲದೆಯೂ ಗುರಿತಪ್ಪದ ‘ಅಳಿಯಕಟ್ಟಿನ’ ಆ ಸಮುದಾಯದಿಂದ ಮಠಧ್ವನಿಯೊಂದು ಮೂಡಿಬಂತು!?
ಪುನರುತ್ಥಾನ, ಜೀರ್ಣೋದ್ಧಾರಗಳೆಂಬ ಹೊಸಪೈಲ್ವಾನರುಗಳ ಪಡೆಯನ್ನು ಅವು ಅಣಿಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಬರುತ್ತಿವೆ. ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಧರ್ಮ, ಜಾತಿಯ ಸಾಂಸ್ಥಿಕಸ್ವರೂಪವು ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯ ಮೇಲಾಟವನ್ನು ನಡೆಸಬಹುದಲ್ಲದೆ, ಜೀವಪರತೆ, ಸಮಬಾಳಿನ ಪರವಾದ ಹೋರಾಟವನ್ನಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆಂದೇ ಕುವೆಂಪು ‘ಗುಡಿ ಚರ್ಚು ಮಸೀದಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಬನ್ನಿ’ ಎಂದು ಕೂಗಿ ಹೇಳಿದರು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಯಥಾಸ್ಥಿತಿಯ ಪರವಾದ ವಿಧೇಯತೆ, ಅದರ ವಕಾಲತ್ತಿನ ಪೀಠಗಳನ್ನು ಭದ್ರಪಡಿಸುವ ಯಾವತ್ತೂ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ಈ ದೇಶವನ್ನು ಬುದ್ಧ, ಬಸವ, ಗಾಂಧಿ, ಅಂಬೇಡ್ಕರ್, ಜ್ಯೋತಿಭಾಪುಲೆ ಕನಸಿನ ಸಮಷ್ಟಿಹಿತದ ಭಾರತವಾಗಿಸಲಾರವು ಎಂಬ ಖಚಿತ ಅರಿವು ಅವರಿಗಿತ್ತು. ಅಂತೆಯೇ ಮೇಲಿನ ಎರಡೂ ಘಟನೆಗಳಲ್ಲೂ ಪಟ್ಟಭದ್ರರ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಯ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾದ ಕಾವಲುಗಾರಿಕೆ ಇದೆ. ಎರಡರಲ್ಲೂ ಅಂಟೋನಿಯೋ ಗ್ರಾಮ್ಷಿ ಹೇಳುವ ಸಬಾಲ್ಟ್ರನ್(ಕಾಲಾಳುಪಡೆ)ಗಳಿವೆ. ಈ ಕಾಲಾಳು ಪಡೆಗಳ ಗಡಿಕಾವಲಿನಲ್ಲಿ ಹಾಯಾಗಿ ಮಲಗಿರುವ ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿಯ ಪಾವಿತ್ರ್ಯದ ನಿರಾತಂಕ ನಿದ್ರೆ ಇದೆ.
ಭಾವ ಸ್ಫುರಿಸುವ ಆಪ್ತ ಬರವಣಿಗೆಯಾಗಿ ಮೈದಾಳಿದೆ. ನಟರಾಜ ಲಂಕೇಶರನ್ನು ತೀರಾ ಹತ್ತಿರದಿಂದ ಬರೀ ಬಲ್ಲವರು ಮಾತ್ರವಾಗಿರದೇ ಅವರ ಒಳಹೊರಗಣ ನಿಲುವನ್ನು ಅರಿತವರು ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಅವರ ತೀರಾ ಸೂಕ್ಷ್ಮಾತಿಸೂಕ್ಷ್ಮ ಗುಣಗಳನ್ನು ಸಹ ಗ್ರಹಿಸಿದವರು. ಲಂಕೇಶ ಒಂದು ಸಂಕೀರ್ಣವಾದ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಇಂಥವರು ಹೊರಗೆ ಮಾತ್ರ ಕಲಿಯದೇ ಒಳಗೂ ನೋಡಿ ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದು ಲೇಖಕರ ಮಾತು. ಲಂಕೇಶರ ’ದೇಶಭಕ್ತ ಸೂಳೆಮಗನ ಗದ್ಯಗೀತೆ’ಯನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿ ’ಸೂಳೆಮಗನೇ, ನಿನ್ನನ್ನು ಕರೆದರೆ ನನ್ನನ್ನೇ ಕರೆದಂತಾಗುತ್ತದೆ’ ಎಂಬ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿರುವ ಸ್ವವಿಮರ್ಶೆಯ ಪ್ರಜ್ಞೆಯಿಂದ ಅನ್ಯವನ್ನು ನೋಡಲು ಕಲಿತು, ನಮ್ಮಂಥವರಿಗೂ ಕಲಿಸಿದವರು ಲಂಕೇಶ.
ಒಂದು ವಾರಪತ್ರಿಕೆಯ ಬರುವಿಕೆಗಾಗಿ ಪ್ರತಿ ಬುಧವಾರ ದೂರದ ಊರುಗಳಲ್ಲಿ ಅಪಾರ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಓದುಗರು ಕಾಯುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದು ಬಹುಷ: ಲಂಕೇಶರು ಮಾತ್ರ. ಅದನ್ನೇ ನಟರಾಜ ಅವರು ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ: ‘1980 ಜುಲೈ ತಿಂಗಳಿನಿಂದ 2000 ನೇ ಇಸವಿಯ 24 ನೇ ಜನೆವರಿಯವರೆಗೆ ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಸಂಪಾದಿಸಿದ ತಮ್ಮ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಮೂಲಕ ಕರ್ನಾಟಕದ ಚರಿತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಮತೀಯ ಮೂಲಭೂತವಾದಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಧ್ವನಿಯೆತ್ತಿ ಜಾತ್ಯಾತೀತತೆಯ ಪಾಠ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟವರು ಲಂಕೇಶ. ಜಾತೀಯತೆ ಭ್ರಷ್ಟತೆ, ಹಿಪೊಕ್ರಸಿ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಲೂ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುವ ನರಕಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅನೇಕ ಬಗೆಯ ಎಚ್ಚರ ಮೂಡಿಸಿದ ಲಂಕೇಶರ ಬಗ್ಗೆ ಕನ್ನಡನಾಡಿನ ಮುಸ್ಲಿಂ, ದಲಿತ, ಪ್ರಗತಿಪರ ವರ್ಗಗಳಲ್ಲಿ ತಬ್ಬಲಿ ಜಾತಿಗಳ ಸೂಕ್ಷ್ಮಜ್ಞರಲ್ಲಿ ಇವತ್ತಿಗೂ ಅಪಾರ ಕೃತಜ್ಞತೆಯಿರುವದು ಅಚ್ಚರಿಯ ವಿಷಯವಲ್ಲ. ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಜನಪ್ರಿಯ ಪತ್ರಿಕೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿದವರ ಪೈಕಿ ಲಂಕೇಶರಷ್ಟು ಭಿನ್ನ ಮತೀಯ ನಿಲುವು ತಳೆದವರು ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ’ ಎನ್ನುವ ಅವರ ಮಾತು ಸರ್ವಕಾಲಿಕ ಸತ್ಯ. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಚಿಂತಕ ಪೂರ್ಣಚಂದ್ರ ತೇಜಸ್ವಿ ಲಂಕೇಶ ಪತ್ರಿಕೆ ಕುರಿತು ಆಡಿದ ಮಾತನ್ನೂ ಇಲ್ಲಿ ನೆನೆಯುವದು ಉಚಿತ. ‘ಲಂಕೇಶ ಆ ಪೇಪರನ್ನು ಹೇಗೆ ಕ್ರಿಯೇಟ್ ಮಾಡಿದರೆಂದರೆ you can throw anything. It will digest. ಹೀಗೆ ಒಟ್ಟು human situation ಆಗಿ develop ಆಗ್ತಾ ಬಂತು.. You see every writer will have his own concept of audience. ಸಡನ್ನಾಗಿ ಯಾರಾರೋ ಸೈಕಲ್ ಶಾಪಿನವರು, ಬೀಡಿ ಅಂಗಡಿಯವರು ನನ್ನ ಕತೇನ ಓದೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದರು. ಅಂಥವರೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಕತೆ ಓದುತ್ತಾರೆ ಅನ್ನೋದೇ ಮುಖ್ಯ ಅಂತಲ್ಲ. But psychologically there was a shift of audience. ಹೀಗೆ ಒಂದರಿಂದ ಇನ್ನೊಂದಕ್ಕೆ ಶಿಫ಼್ಟಾದ್ದರಿಂದ ಹೊಸ ಛಾಲೆಂಜ್‌ಗಳು ಎದುರಾದವು. ಅಲ್ಲಿಯತನಕ ಸಭೆಗಳು ಸೆಮಿನಾರ್ ಗಳಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಆಡಿಯನ್ಸ್ ಕಲ್ಪನೆ ಬದಲಾಯ್ತು.’ [ಹೊಸ ವಿಚಾರಗಳು-ಪು-736]
ಲಂಕೇಶರು ವಿಮರ್ಶೆಯನ್ನು ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಜ್ಞಾನ ಎಂದು ಕರೆದಿರುವುದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ ಯಾವುದೇ ಬಗೆಯ ಆಟೊಮೊಬೈಲ್ ಅಧ್ಯಯನದ ಶಿಸ್ತಿಲ್ಲದೇ ಮುಸ್ಲಿಂ ಹುಡುಗರು ಗ್ಯಾರೇಜ್ ನಡೆಸುವಂತೆಯೇ ಸಾಹಿತ್ಯದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಾಗಿರದಿದ್ದರೂ ಸಾತತ್ಯವಾದ ಅಧ್ಯಯನದ ಮೂಲಕ ವಿಮರ್ಶಾ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. ಲಂಕೇಶರ ವಿಮರ್ಶೆಯನ್ನು ಓದಿ ಸಿಡಿಮಿಡಿ ಗೊಂಡ ಅನೇಕ ಲೇಖಕರಿದ್ದಾರೆ. ಸತ್ಯವೇ ಹಾಗೆ. ನಟರಾಜರು ಹೇಳುವಂತೆ ‘ಲಂಕೇಶರ ವಿಮರ್ಶಾ ಕ್ರಮದ ಬಗ್ಗೆ ಎಷ್ಟೇ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿರಬಹುದಾದರೂ ಅಷ್ಟೊಂದು ವಿಮರ್ಶಾ ಒಳನೋಟಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟ ಕನ್ನಡ ವಿಮರ್ಶಕರು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲವೆಂದೇ ನನ್ನ ನಂಬಿಕೆ. ನುರಿತ ಅಕ್ಕಸಾಲಿಗನೊಬ್ಬ ಒಂದೇ ಏಟಿಗೆ ಇದು ಚಿನ್ನ..ಇದು ಕಬ್ಬಿಣ ಎಂದು ಬೇರ್ಪಡಿಸುವಷ್ಟು ಚುರುಕಾಗಿ ಅವರ ನೈತಿಕ ಕಣ್ಣು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು.’ ಲಂಕೇಶರು ಅನೇಕರನ್ನು ವಿಮರ್ಶೆಯ ಮೂಲಕ ಮರುಮೌಲ್ಯಮಾಪನ ಮಾಡಿರುವರು ಅದಕ್ಕೆಂದೇ ನಟರಾಜ ಅವರನ್ನು ‘ಲಂಕೇಶರ ವಿಮರ್ಶಾ ಪದ್ಧತಿಯಲ್ಲಿ ಇಪ್ಪತ್ತನೇ ಶತಮಾನದ ಲೀವಿಸಿಯನ್ ಮಾರ್ಗ ಇರುವಂತೆ ಹದಿನೆಂಟನೆಯ ಶತಮಾನದ ಸ್ಯಾಮುಯಲ್ ಜಾನ್ಸನ್ ರೂಪಿಸಿದ ವಿಮರ್ಶೆಯ ಒಂದು ಎಳೆಯೂ ಇದೆ.’ ಎಂದಿರುವರು.
” ಅವರ ಕಾವ್ಯದ ಒಳನೋಟಗಳ ಬಗೆಗೆ ನಟರಾಜ ಹುಳಿಯಾರರಲ್ಲಿ ಅಪಾರವಾದ ಹೆಮ್ಮೆಯಿದೆ. ಅವರದೇ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳುವದಾದರೆ ’”ಅಲ್ಲಮಪ್ರಭು ಮತ್ತು ಶೈವ ಪ್ರತಿಭೆ” ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಓದತೊಡಗಿದರೆ ಇಪ್ಪತ್ತನೆಯ ಶತಮಾನದ ಕೊನೆಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಡಿ.ಆರ್. ಮೂಲಕ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ತತ್ವ ತಲುಪಿದ ಎತ್ತರ ಹಾಗೂ ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆಗಳನ್ನು ಕಂಡು, ಅಲ್ಲಮನ ನಿಗೂಢ ಗುಹೆ ಹೊಕ್ಕ ಡಿ.ಆರ್. ಎಂಬ ಗುಹೇಶ್ವರನ ಎದುರು “ಇದಕಂಡು ಬೆರಗಾದೆ ಗುಹೇಶ್ವರಾ!” ಎಂದು ವಿಸ್ಮಯದಿಂದ ನಿವೇದಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ.’ ಮುಂದುವರೆದು ’ಕಾವ್ಯವನ್ನಾಗಲೀ ಅಲ್ಲಮ ಲೋಕವನ್ನಾಗಲೀ, ಭಾರತದ ದಾರ್ಶನಿಕ ಸಂಘರ್ಷಗಳನ್ನಾಗಲೀ ಇಷ್ಟು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಚರ್ಚಿಸಿರುವ ಮತ್ತೊಂದು ಕನ್ನಡ ಪುಸ್ತಕ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದಿಲ್ಲ.’ ಎಂದಿರುವದನ್ನು ಗಮನಿಸುವ ಮೂಲಕ ಡಿ.ಆರ್. ನಾಗರಾಜರ ಪಾಂಡಿತ್ಯದ ಒಂದು ಮಗ್ಗುಲಿನ ಪರಿಚಯವಾದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಡಿ.ಆರ್. ಎಲ್ಲ ಬರವಣಿಗೆಗಳಲ್ಲೂ ಎಂದೂ ಬತ್ತದ ಕಾವ್ಯದ ಅಮೃತವನ್ನು ಹೀರಲು ಹಾತೊರೆಯುವ ಗರುಡನಂತೆಯೇ ತೋರುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆಯೇ ತಮ್ಮ ಮನಸು ಒಪ್ಪದ ವಿಚಾರವಾಗಿ ಚಕ್ಕನೇ ಸಿಡಿದು ನಿಲ್ಲುವ ಗುನವೂ ಅವರಲ್ಲಿತ್ತು. ಒಂದು ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಬೀಚಿಯವರ ಬಾಯಿಂದ ಹೊರಬಂದ ಜಾತ್ಯಾತೀತತೆ ಪದದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಡಿ.ಆರ್.ಎದ್ದು ನಿಂತು ನೀವು ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಜನಿವಾರ ಧರಿಸಿಲ್ಲವೇ..? ಎಂದಾಗ ಬೀಚಿಯವರು ಬನ್ನಿ ನೋಡಿ ಎಂದಾಗ ಎದ್ದು ಹೋಗಿ ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ ಲಂಕೇಶರ ಎದುರು ಇಲ್ಲ ಎಂದಾಗ ಲಂಕೇಶ ತೆಗೆದು ಕಿಸೆಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ರೆ..? ಅದನ್ನೂ ಚೆಕ್ ಮಾಡಿ ನೋಡ್ತೀನಿ ಅಂದರಂತೆ ಆಗ ಲಂಕೇಶ, ’ಅಲ್ಲಯ್ಯಾ ಅವನು ಮೈಗೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳೊ ಜನಿವಾರನ್ನ ಮನಸಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ರೆ ಏನಯ್ಯಾ ಮಾಡ್ತಿಯಾ..?’ ಅಂದರಂತೆ. ಅನೇಕ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಲಂಕೇಶ ಮತ್ತು ಡಿ.ಆರ್. ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಇರುಸು ಮುರುಸುಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿಯೂ ಮತ್ತೆ ಒಂದಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಡಿ.ಅರ್. ತಮ್ಮ ಜೀವಿತದ ಕೊನೆಯ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಲಂಕೇಶರಿಗೆ ಬರೆದ ಪತ್ರವೊಂದರಲ್ಲಿ ’ಲಂಕೇಶ ಪತ್ರಿಕೆ ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಒಂದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾದ ಅಂಗ ಎಂಬಂತಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದೆ’ ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದರು. ಆ ಪತ್ರ ಸುಮಾರು ಹದಿನೆಂಟು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಡಿ.ಆರ್. ಲಂಕೇಶ ಮತ್ತು ಅವರ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಜೊತೆಗಿನ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಕುರಿತು ಹೇಳುವಂತಿದೆ.
ಆಪ್ತವಾಗುವ ಹಾಗೆ ನಿರೂಪಿಸಿದ್ದು ಸ್ತುತ್ಯಾರ್ಹ ಕೆಲಸ. ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ಓದುವಾಗ ಎಲ್ಲೂ ಯಾವ ಪುಟವೂ ಬೇಜಾರಾಗುವ ಅನುಭವ ಬರುವದಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಉತ್ತಮವಾದ ಕಾದಂಬರಿಯೊಂದು ಓದುಗನನ್ನು ಬಿಗಿದಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವಂಥಾ ಗುಣ ಈ ಕೃತಿಗಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಈ ತರದ ಪ್ರತಿಭೆಗಳು ಇನ್ನಷ್ಟು ವರ್ಷ ಬದುಕಿರಬೇಕಿತ್ತಲ್ಲ..! ಎನ್ನುವ ಹಳಹಳಿಕೆಯನ್ನೂ ಈ ಕೃತಿ ಹುಟ್ಟುಹಾಕುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಲಿನ ಸಾಹಿತ್ಯಕ ವಾತಾವರಣ ಅತ್ಯಂತ ಕಲುಷಿತವಾಗಿರುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಈ ಇಬ್ಬರ ಜರೂರತ್ತು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕಾಡದೇ ಇರದು. ಇಂಥಾ ಕೃತಿಯನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಪ್ರಕಾಶಕರಿಗೆ ಮತ್ತು ಲೇಖಕರಿಗೆ ಇಂತಿ ನಮಸ್ಕಾರಗಳು.
ಕೊನೆಗೂ ಪಾಲಕರ ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಸರ್ವೋಚ್ಚ ನ್ಯಾಯಾಲಯ ಇಂಥದೇ ಮಾಧ್ಯಮವಾಗಿರಬೇಕೆಂದು ಹೇಳಿರದಿದ್ದರೂ ಸಹಜವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಮಧ್ಯಮವರ್ಗದವರ ಒಲವು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯ ಕಡೆಗಿದೆ. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಮೊದಲೇ ಕ್ಯಾಲ್ಸಿಯಂ ಕೊರತೆಯಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿರುವ ಕನ್ನಡದಂಥಹ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳು, ಈಗ ಮತ್ತಷ್ಟು ಸಂದಿಗ್ದಗಳಿಗೆ ಸಿಲುಕಿದಂತಾಗಿವೆ. ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಭಾಷೆಯೊಂದು ಪ್ರತಿಷ್ಠೆ, ಅಂತಸ್ತು, ಅನುಕರಣೆಯ ಮಾರ್ಗವಾಗದೇ ಜನಸಮುದಾಯದ ಬಳಕೆಯ, ಸಂವಹನದ ಸಾಧನವಾದರೆ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ನಾವು ಅನುಕರಣೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಭಾವದ ಮೂಲಕವೇ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯೀಕರಣ ಕ್ರೀಯೆಗೆ ಒಳಗಾದವರು. ಈ ಬಗೆಯ ಪ್ರಕ್ರೀಯೆಗೆ ಕೇವಲ ಅವರ ಹ್ಯಾಟು ಮತ್ತು ಬೂಟುಗಳು ಮಾತ್ರ ಒಳಪಡದೇ ಅವರ ಭಾಷೆಯೂ ಒಳಗಾದದ್ದು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ವಿಪರ್ಯಾಸ. ತಮ್ಮ ಆಡಳಿತದ ನಿರ್ವಹಣೆಗೆ ಅನುಕೂಲಕರವಾದ ವಾತಾವರಣದ ನಿರ್ಮಾಣದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಪರಿಚಯಿಸಲಾದ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯ ಶಿಕ್ಷಣ ಈ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ, ಬಿಟ್ಟೆನೆಂದರೂ ಬಿಡದೀ ಮಾಯೆ ಎನ್ನುವ ಹಂತಕ್ಕೆ ಮುಟ್ಟುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಗಲೂ ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷೆಗಳ ಮೂಲಕವೇ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀಡುವುದು ಉಚಿತ ಎನ್ನುವ ವಾದವಿದ್ದರೂ ಪಶ್ಚಿಮದ ತತ್ವಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಜ್ಞಾನ ಸಂಪತ್ತು ನಮ್ಮವರಿಗೆ ಉಣಬಡಿಸುವುದು ಬೇಡವೇ ಎಂದು ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದವರೂ ಇದ್ದರು. ಈ ಬೆಂಬಲಕ್ಕೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಪುಷ್ಟಿ ದೊರೆತದ್ದು ಲಾರ್ಡ್ ವಿಲಿಯಂ ಬೆಂಟಿಂಕ್ 1935 ಮಾರ್ಚ್ 7 ರಂದು ಶಿಕ್ಷಣ ಮಾಧ್ಯಮಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಹೊರಡಿಸಿದ ಒಂದು ಸರ್ಕಾರಿ ಆದೇಶದ ಮೂಲಕ. ಇದು ಬ್ರಿಟಿಷ ಶಿಕ್ಷಣತಜ್ಞ ಲಾರ್ಡ್ ಮೆಕಾಲೆಯವರ ಧೋರಣೆಯನ್ನು ಆಧರಿಸಿತ್ತು. ‘ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕೆಂದು ಮೀಸಲಾಗಿರುವ ಹಣವನ್ನು ಆಂಗ್ಲ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀಡುವ ಯೋಜನೆಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ನೀಡಲಾಗುವುದು’ ಎಂದು ಆ ಆದೇಶ ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ಉದ್ದೇಶ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಭಾರತೀಯ ಬ್ರಿಟಿಷರನ್ನು ರೂಪಿಸುವುದೇ ಆಗಿತ್ತು.
ಮೂಲ ಆಶಯವನ್ನು ಕುರಿತು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಆಲೋಚಿಸುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬಂದೊದಗಿದೆ. ತಾಲೂಕು ಮತ್ತು ಜಿಲ್ಲಾ ಮಟ್ಟದ, ರಾಜ್ಯ ಮಟ್ಟದ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳಲ್ಲಿ ಆಯಾ ಜಿಲ್ಲೆಗಳ ಸಾಹಿತಿಗಳನ್ನೇ ಸರಿಯಾಗಿ ಗುರುತಿಸಲಾಗದ ಪರಿಷತ್ತು, ಆರಂಭದ ಒಂದೆರಡು ದಶಕಗಳನ್ನು ಹೊರತು ಪಡಿಸಿದರೆ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ-ಸಾಹಿತ್ಯಕ ರಾಜಕಾರಣದ ಮೂಲಕವೇ ಕನ್ನಡದ ತೇರನ್ನು ಈವರೆಗೆ ಎಳೆಯುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ಪ್ರತಿ ಸಮ್ಮೇಳನದಲ್ಲೂ ಅಧ್ಯಕ್ಷರನ್ನು ಹೊರತು ಪಡಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಮುಖಗಳು, ಹೆಸರುಗಳು. ಪರಿಷತ್ತು ರಾಜ್ಯದ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಜನಪ್ರಿಯ ಸಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ಗುತ್ತಿಗೆ ಹಿಡಿದಂತೆ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳನ್ನು ನಡೆಸುವಲ್ಲಿಯೇ ಬಹುದೊಡ್ಡ ತೊಡಕುಗಳಿವೆ. ರಾಜ್ಯದ ಕೆಲ ಜಿಲ್ಲೆ ಮತ್ತು ತಾಲೂಕುಗಳಲ್ಲಿ ಮೂಲತ: ರಾಜಕಾರಣಿ ಹೆಚ್ಚು, ಸಾಹಿತಿ ಕಡಿಮೆ ಎನ್ನುವ ಕೆಲ ಜಿಲ್ಲಾ ಮತ್ತು ತಾಲೂಕು ಅಧ್ಯಕ್ಷರುಗಳಿದ್ದಾರೆ. ಪರಿಷತ್ತಿನ ಆಶಯವನ್ನು ಮಣ್ಣು ಮಾಡಲು ಅವರಷ್ಟೇ ಸಾಕು. ತಳಮಟ್ಟದಲ್ಲಿಯೇ ನೆಟ್ಟಗಿಲ್ಲದ ಪರಿಷತ್ತು ನೂರು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರವೂ ಜಾಗೃತವಾಗಿ ಅಡಿ ಇಡಬೇಕಾದ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿದೆ. ‘ಅವರು ತುಂಬಾ ಒಳ್ಳೆಯವರು ಹೀಗಾಗಿ ಸಮ್ಮೇಳನದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರನ್ನಾಗಿ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಲಾಯಿತು’ ಎನ್ನುವದಾಗಲೀ, ‘ಅವರಿಗೆ ವಯಸ್ಸಾಯಿತು ಈ ಬಾರಿಯಾದರೂ ಮಾಡಿ ಬಿಡೋಣ’ ಎನ್ನುವ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಕ್ಷರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡೋಣ ಎನ್ನುವ ಬಾಲಿಶ ಮನ:ಸ್ಥಿತಿಯ ಬದಲು ಒಳ್ಳೆಯತನ ಮತ್ತು ವಯಸ್ಸು ಮಾನದಂಡಗಳೇ ಅಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಕನಿಷ್ಟ ತಿಳುವಳಿಕೆಯಾದರೂ ಬೇಡವೇ? ಆಮಂತ್ರಣ ಪತ್ರಿಕೆ ರೂಪಿಸುವವನೊಬ್ಬ, ಯಾರನ್ನು ಕರೆಯಬೇಕು ಯಾರನ್ನು ಕರೆಯಬಾರದು ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸುವವ ಇನ್ನೊಬ್ಬ. ಗೋಷ್ಟಿಗಾಗಿ ಒತ್ತಡ ತಂದವರಾರು? ಕವಿಗೋಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಯಾರನ್ನು ತುರುಕಬೇಕಿದೆ? ತಮಗೆ ಆಪ್ತರಾದವರು ಯಾರು? ಇಂಥಾ ಎಲ್ಲಾ ಕಂತ್ರಾಟ್ ಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡು ನಡೆಯುವ ಜಿಲ್ಲಾ ಮತ್ತು ತಾಲೂಕು ಮಟ್ಟದ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳು ಅದಾವ ಬಗೆಯ ಕನ್ನಡ ಕಾಳಜಿಯನ್ನು ಬೆಳೆಸುತ್ತವೆ ಎನ್ನುವುದೇ ದೊಡ್ದ ಜಿಜ್ಞಾಸೆ. ಪರಿಷತ್ತು ಋಣಸಂದಾಯದ ವೇದಿಕೆಯಾಗದೇ ಸಮರ್ಥರಿರುವ ಯಾರೇ ಕನ್ನಡಿಗರಾಗಲಿ ಅವರಿಗೆ ಅವಕಾಶ ಒದಗಿಸುವ ಮೂಲಕ ನಾಡು-ನುಡಿಯ ಶ್ರೆಯೋಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಶ್ರಮಿಸುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕು. ಗುತ್ತಿಗೆ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಕೈ ಬಿಟ್ಟು ಹೊಸ ಹೊಸ ಮುಖಗಳನ್ನು ನಾಡಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕಿದೆ.
ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನು ದೂರುವುದಿತ್ತು. ಈಗ ಹಾಗೆ ಮಾಡದೇ ಪಾಲಕರ ಕಡೆಗೆ ಬೆರಳು ಮಾಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಕನ್ನಡದಂಥಹ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಭಾಷೆಯ ಸ್ಥಾನಮಾನ ಪಡೆದ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯೇ ಹೀಗಿರಬೇಕಾದರೆ ಇನ್ನು ಅಳಿವಿನ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳ ಸ್ಥಿತಿಯೇನು? ಮಾತೃಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ದಕ್ಕಿದ ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಖರೆ ಖರೆ ಜ್ಞಾನವಿದೆ, ಖುಷಿಯಿದೆ. ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಅಧ್ಯಯನದ ಶಿಸ್ತನ್ನು ತನ್ನ ಮಾತೃಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದ ತಿಳುವಳಿಕೆ ಮತ್ತು ಗ್ರಹಿಕೆಗೂ ಅನ್ಯ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಾಡಲಾದ ಅಧ್ಯಯನದ ಗ್ರಹಿಕೆಗೂ ತುಂಬಾ ಅಂತರಗಳಿವೆ. ಈಗಲೂ ಪದವಿ ಮತ್ತು ಪದವಿ ಪೂರ್ವ ಹಂತದ ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಮಕ್ಕಳು ಅನುತ್ತೀರ್ಣರಾಗುವುದು ಇಂಗ್ಲಿಷ ವಿಷಯದಲ್ಲಿಯೇ. ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಓದುವುದು, ಓದಿಸುವುದು ಅಂತಸ್ತಿನ ಪ್ರತೀಕಗಳಾಗಿರುವ ದಿನಮಾನಗಳಲ್ಲಿ ಸರ್ವೋಚ್ಚ ನ್ಯಾಯಾಲಯ ನೀಡಿರುವ ಪಾಲಕರ ಪರವಾಗಿರುವ ತೀರ್ಪು ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಕಾಯುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದೇ ಯಕ್ಷ ಪ್ರಶ್ನೆ.