Follow– ಶರ್ಮಿಷ್ಠ
ಬಹು ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿರುವ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಸತ್ಯವನ್ನೇನು ಅರುಹದೆ, ತಮ್ಮ ‘ಟಿಆರ್‌ಪಿ’ ಗಾಗಿ, ತಮ್ಮ ಬೇಳೆ ಕಾಳು ಬೇಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು, ತಮ್ಮ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ತಪ್ಪು ತಪ್ಪಾಗಿ ಜನಾಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ರೂಪಿಸುವುದು ಡಿ.ಕೆ. ರವಿ ವಿಷಯದಲ್ಲೇನು ಹೊರತಲ್ಲ. ಈ ಹಿಂದೆ ಪದ್ಮಪ್ರಿಯ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲೂ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಹೀಗೆ ಮಾಡಿದ್ದವು. ಆದರೆ ದೊಡ್ಡ ದುರಂತವಿರುವುದು ಇವು ಮುಚ್ಚಿ ಹಾಕುವ ಸತ್ಯಾಂಶದಲ್ಲಿ. 
ಇವುಗಳ ಬುದ್ಧಿ ಗೊತ್ತಿರೋ ಆಡಳಿತ ವರ್ಗ ಸತ್ಯವನ್ನು ಮುಚ್ಚಿ ಹಾಕಲು ‘ಎಕ್ಸ್ಕ್ಲೂಸಿವ್’ ಅನ್ನೋ ಸುಳ್ಳುಗಳ ಕಂತೆಯಿಂದ ಮೂಳೆ ತುಂಡನ್ನು ಎಸಿತಾ ಇರುತ್ತವೆ, ಮಾಧ್ಯಮದ ಮಂದಿ ಇಡೀ ದಿನ ಅದನ್ನು ಅಗಿಯುತ್ತಾ ಕೂತಿರುತ್ತಾರೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಸತ್ಯದ ’ಎಕ್ಸ್ಕ್ಲೂಸಿವ್’ಗಳಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ಸುದ್ದಿಗಳ ಅಬ್ಬರದಲ್ಲಿ ಸತ್ಯ ಮೂಲೆಗುಂಪಾಗಿರುತ್ತದೆ.
ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ವೃತ್ತಿ ನಿಷ್ಠರಿಗೆ ಕೆಲವು ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಎದುರಾಗುತ್ತವೆ. ಅವು
೧. ಬಹುಶ: ಇದು ಸತ್ಯ ಎಂದು ವರದಿ ಮಾಡಿದರೆ, ಸ್ಟೋರಿ ‘ಪ್ಲಾಂಟ್’ ಮಾಡಿದ್ದೀರಿ ಎನ್ನೋ ಆರೋಪ
೨. ಪ್ಲಾಂಟ್ ಇರಬಹುದು ಎಂದು ಬಿಟ್ಟರೆ ನಾಳೆ ಬೇರೆ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದಾಗ ‘ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮಿಸ್’ ಅಂಥ ಬೈಗುಳ
ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಡಿಕೆ ರವಿ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದು ಮಹಿಳಾ ಐಎಎಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಯೊಬ್ಬಳು ರವಿ ಬಗ್ಗೆ ಚೀಫ್ ಸೆಕ್ರೆಟರಿಯೊಬ್ಬರಿಗೆ ಕೊಟ್ಟ ದೂರಿನ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯಿತು. ಅದು ಪ್ಲಾಂಟ್ ಎಂದು ಸಾಕಷ್ಟು ಚರ್ಚೆಗಳಾದಾಗ, ಬೇಕಾದವರು ತಮಗೆ ಬೇಕಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಅರ್ಥೈಸಿದಾಗ ಆ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಸಂಪಾದಕರು ‘ನಮ್ಮ ವರದಿಗಾರರು ಸತ್ಯವನ್ನು ಬರಿಯಲು ನಿಯೋಜಿಸಲ್ಪಟ್ಟವರು , ಅವರು ಸತ್ಯದ ನಾನಾ ಮುಖಗಳನ್ನು ಹೊರ ತೆಗೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಹೊರತು ಯಾರನ್ನೂ ಸಮರ್ಥಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ’ ಎಂದು ಮುಖಪುಟದಲ್ಲಿ ಸಂಪಾದಕೀಯ ಬರೆಯಿತು. ಇದು ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮದ ಪ್ರಕಾರ ಸತ್ಯವೂ ಹೌದು. ಆದರೆ ಒವರ್‌ಆಲ್ ಆ ಸುದ್ದಿ ಸುಳ್ಳು ಎಂದೇ ಬಿಂಬಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು.
ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿರೋ ಪ್ರತಕರ್ತರೊಬ್ಬರು ಅದೇ ಸುದ್ದಿ ತಮಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಸುಮ್ಮನಾದರು. ಅದನ್ನು ಬರೆಯುವುದು 
ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮದ ಪ್ರಕಾರ ಸರಿ ಇದ್ದರೂ ತನಗಿರುವ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಿಂದ ಸುಮ್ಮನಾದರು. ವೈಯಕ್ತಿಕ ವಿಷಯವನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಐಎಎಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಯೊಬ್ಬರ ಮಾನಹಾನಿ ಮಾಡುವುದು ಸರಿ ಅಲ್ಲ ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಾದರು. ಇದೆರಡರಲ್ಲಿ ಯಾವುದು ಸರಿ ನನಗಿನ್ನೂ ಅರ್ಥವಾಗಿಲ್ಲ. ಪತ್ರಕರ್ತರಾಗಿ ಅವರು ಸತ್ಯದ ಮಜಲನ್ನು ನೋಡಬೇಕಿತ್ತೇ ಅಥವಾ ಸಾಮಾಜಿಕ ಹೊಣೆ ಮುಖ್ಯವೇ?
ಆದರೆ ನನ್ನ ಕಾಮನ್ ಸೆನ್ಸ್ ಪ್ರಕಾರ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಓದಿ ಮೇಲೆ ಬಂದ ಬಡ ಅಧಿಕಾರಿ ಒಬ್ಬ ಅದೂ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ದುರ್ಬಲ ಮನಸ್ಸಿನವನಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಂದೊಂದು ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಒಂದೊಂದನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತವೆ. ಅವರ ವರದಿಗಾರರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಸುದ್ದಿಯೇ ಸಾಮಾನ್ಯ ಓದುಗನಿಗೆ ಅಂತಿಮ ಸತ್ಯ. ಅದು ವರದಿಗಾರ ಅಥವಾ ಅವನ ಸಂಪಾದಕ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ ಸುದ್ದಿಯೂ ಆಗಿರಬಹುದು. ಕೊನೆಗೂ ಸಾಮಾನ್ಯ ಓದುಗನಿಗೆ ಸತ್ಯ ಸಿಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಅಥವಾ ಅದು ಅವನಿಂದ ಮರೆಮಾಚಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಓದುಗನ ಗ್ರಹಿಕೆಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಮಾತ್ರ ಸತ್ಯ.
ನಮ್ಮ ವರ್ತಮಾನ.ಕಾಮ್ ಓದುಗರಿಗೆ ಪರಿಚಿತರು. ಈ ವರ್ಷದ ಅರಂಭದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ದೆಹಲಿ ವಿಧಾನಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ಎರಡು ವಾರ ಇದ್ದ ಅವರು 
ವಿಚಾರಗಳು ಮತ್ತು ವಿವರಗಳನ್ನು ಈ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಪ್ರಶಾಂತ್ ದಾಖಲಿಸಿದ್ದಾರೆ. ನಮ್ಮ “ಮೌಲ್ಯಾಗ್ರಹ ಪ್ರಕಾಶನ”ದಿಂದ ಇದು ಪ್ರಕವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಬಹಳ ಅಪರೂಪದ ಪುಸ್ತಕ ಇದು ಎನ್ನುವ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಭಾವನೆ ನನ್ನದು.
ಸುಮಾರು 1950 ಬಾರಿ ಗುಂಡು ಹಾರಿಸಿ ಅಲ್ಲಿ ನೆರದಿದ್ದವರ ಮಾರಣ ಹೋಮಮಾಡಿ ರಕ್ತದ ಹೊಳೆಯನ್ನೇ ಹರಿಸಿದ್ದ. ಈ ಸುದ್ದಿ ದೇಶದೆಲ್ಲೆಡೆ ಕಾಡ್ಗಿಚ್ಚಿನಂತೆ ಹಬ್ಬಿತು.
ಸಕ್ರೀಯ ಹೋರಾಟಗಾರರಾಗಿದ್ದ ಅವರ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪನ ಮಾತುಗಳು ಮತ್ತು ಹೋರಾಟಗಳೇ ಭಗತ್‌ಗೆ ಸ್ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿದ್ದವು. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಭಗತ್ ಅತ್ಯಂತ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಗಾಂಧಿಯ ಅಸಹಕಾರ ಚಳುವಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಕ್ರೀಯವಾಗಿ ಭಾಗವಹಿಸಿ, ನಂತರ ಗಾಂಧಿ ಈ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಹಿಂಪಡೆದಾಗ ಅತ್ಯಂತ ಅಸಮಧಾನಗೊಂಡಿದ್ದ. ಭಗತ್ ಒಂದು ಸ್ಪಷ್ಟ ರಾಜಕೀಯ ಕಣ್ಣೋಟವನ್ನು ಬೆಳಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದು ಅವನ ಓದು. ಈತ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ, ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಎಲ್ಲ ಕ್ರಾಂತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೋದಲು ಪ್ರಾರಂಬಿಸಿದ ಇದರಲ್ಲಿ ಅವನಿಗೆ ಮಾರ್ಕ್ಸ್‌ವಾದ ಮತ್ತು ಲೆನಿನ್‌ರವರ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಕಮ್ಯೂನಿಸಂ ಮತ್ತು ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ದರ್ಶನಗಳು ಅತ್ಯಂತ ಘಾಡವಾದ ಪ್ರಭಾವವನ್ನು ಬೀರಿದ್ದವು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಅವನ ಮಾತುಗಳೇ ಪುಷ್ಟಿಕೊಡುತ್ತವೆ. ಇದೇ ಅವನಿಗೆ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು, ನಂಬಿಕೆಯ ಸ್ತೈರ್ಯವನ್ನು ನೀಡಿತು.
ಎನ್ನುವ ಭಯ ಭಗತ್‌ನನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರ ಅನುಮಾನಗಳಿಗೆ ನಾವುಗಳೇ ಇಂದು ಸಾಕ್ಷಿಗಳಾಗಿದ್ದೇವೆ. ಭಾರತ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳು ತಮ್ಮ ದೇಶಗಳ ಜನತೆಯ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸದೇ ಪರಸ್ಪರ ದೇಶಗಳ ನಡುವಣ ಯುದ್ದಕ್ಕೆ ಹಾತೊರೆದು ನಿರಂತರ ಸಜ್ಜುಗೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆ.
ಆದರೆ ಕಾರ್ಯ ಸಾಧನೆಯ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡಿದಾಗ ಅದು ಅಸಮರ್ಪಕವೇ. ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಎದ್ದುಕಾಣುವ ಆರ್ಥಿಕ ಅಸಮಾನತೆ ಇರುವುದೋ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಾಗಲೀ ಕಾನೂನಿನ ಇದಿರಿನಲ್ಲಾಗಲಿ ಸಮಾನತೆಯಿರುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಆಳುವ ವರ್ಗ ದೇಶದ ನೌಕರಿಗಳನ್ನು, ಪತ್ರಿಕಾರಂಗವನ್ನು, ಶಾಲೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಅಭಿಪ್ರಾಯದ ಅಂಗಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತದೋ, ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಅದು ತರಬೇತಿ ಪಡೆದ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಅಧಿಕಾರಿಗಳನ್ನು ಜಮಾಯಿಸಿಕೊಂಡು ಚುನಾವಣೆಗಳ ಮೇಲೆ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರಲು ಅಪಾರ ಹಣ ಖರ್ಚುಮಾಡುತ್ತದೋ, ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಖಾಸಗಿಯಾಗಿ ಪ್ರಾಕ್ಟೀಸು ಮಾಡುವ ಲಾಯರುಗಳು ಯಾರು ಹೆಚ್ಚು ಹಣ ಕೊಡುತ್ತಾರೋ ಅವರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಪರಿಣಿತಿಯನ್ನು ಮಾರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೋ, ತತ್ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಮೊಕದ್ದಮೆಗಳು ಪ್ರತ್ತೇಕವಾಗಿ ದುಬಾರಿಯಾಗುತ್ತವೆಯೋ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಕಾನೂನಿನ ಮುಂದೆ ಕೇವಲ ಕನಿಷ್ಠ ಪ್ರಮಾಣದ ಸಮಾನತೆಯಷ್ಟೆ ಇರಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಕು.” ಹೀಗೆಂದು ಭಗತ್‌ಸಿಂಗ್ ಮತ್ತು ಅವನ ಸಂಗಡಿಗರು, ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳು ನಂಬಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.
ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಅಂದಾಜು ಮಾಡಲಾಗಿತ್ತು. ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಇಂದು ಸಂಖ್ಯೆಯ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಮುದ್ರಣ ಮತ್ತು ದೃಶ್ಯ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಿವೆ.
ಇದಕ್ಕೆ ಇವರನ್ನು ದೂಷಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ತಮ್ಮ ಸೀನಿಯರ್ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳು, ಸಂಪಾದಕರು ರಾಜಕಾರಣದ, ವ್ಯಾಪಾರದ ಪ್ರಭಾವಿ ಕಾರಿಡಾರ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯವರ್ತಿಗಳಂತೆ ಅಲೆದಾಡುವುದನ್ನು, ಫಾರ್ಮಹೌಸ್‌ಗಳನ್ನು ಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಹತ್ತಿರದಿಂದ ಗಮನಿಸುವ ಈ ಉದಯೋನ್ಮುಖ ಪತ್ರಕರ್ತರು ಕ್ರಮೇಣ ಸಿನಿಕರಾಗುತ್ತಾ ತೆವಳತೊಡಗಿದರೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಆಶ್ಚರ್ಯವಿಲ್ಲ. ಕುಟಿಲ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಮುಖ್ಯ ಸಂಪಾದಕ ತನ್ನ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ವರ್ಗವನ್ನು ಭ್ರಷ್ಟಗೊಳಿಸುತ್ತಾನೆ. ಇಂಡಿಯಾದ ಪತ್ರಿಕಾರಂಗವು ಸ್ವಯಂನಾಶದ ಕಡೆಗಿನ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿದೆ” ಎಂದು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ.
ಡಿ.ಕೆ.ರವಿ ಅವರ ಅಸಹಜ ಸಾವಿನ ದಿನದಿಂದ ಇಂದಿನವರೆಗೂ ಬಹುಪಾಲು ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮದ ಎಲ್ಲಾ ಘನತೆ, ನೈತಿಕತೆಯನ್ನು ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿ ಶಾಸಕಾಂಗದ ವಿರುದ್ಧ ಅತ್ಯಂತ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ ವರ್ತಿಸಿದವು. ಬಹುಪಾಲು ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಅದರಲ್ಲೂ ದೃಶ್ಯ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮದ ಮೂಲ ಪಾಠಗಳಾದ ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆ, ಖಚಿತತೆ ಮತ್ತು ನಿಷ್ಟಕ್ಷಪಾತಗಳಂತಹ ಗುಣಗಳನ್ನು ತುಂಬಾ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಸಮತೋಲನಗೊಳಿಸಿ ವರದಿಯನ್ನು ಮಂಡನೆ ಮಾಡಿ, ಸಂವಾದ ಮತ್ತು ಚರ್ಚೆ ನಡೆಸುವುದನ್ನು ಮಾಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ತಮಗೆ ದೊರೆತ ಯಾವುದೇ ಸಾಕ್ಷಾಧಾರಗಳಿಲ್ಲದ, ಊಹಾಪೋಹದ ಕತೆಗಳನ್ನು ಕರಾರುವಕ್ಕಾದ ಸುದ್ದಿಗಳೆಂದು ಏರು ದನಿಯಲ್ಲಿ ವಾದಿಸುತ್ತಾ ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆಯನ್ನು ಕೈ ಬಿಟ್ಟು ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿರುವ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸರ್ಕಾರದ ವಿರುದ್ಧ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವ ಏಕರೂಪದ ದಾಳಿಗಳು ನೀತಿಸಂಹಿತೆಯನ್ನು ಮೀರಿವೆ ಎಂದೇ ಹೇಳಬೇಕು. ಜನಪ್ರಿಯ ಐಎಎಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಯೊಬ್ಬರ ಅಸಹಜ ಸಾವಿನ ಕಾರಣದಿಂದ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಜನರ ಆಕ್ರೋಶವು ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿರುವ ಆಡಳಿತ ಪಕ್ಷದ ವಿರುದ್ಧ ತಿರುಗುತ್ತದೆ.
ಪ್ರತಿ ಹೆಜ್ಜೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಎಡವಿದ್ದಾರೆ. ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಗಳ ಕೈಯಲ್ಲಿ ದಾಳವಾಗಿರುವುದಂತೂ ನಿಜ. ಆದರೆ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ಮಾಧ್ಯಮವು ವರದಿ ಮಾಡಿದ ರೀತಿ ತುಂಬಾ ಏಕಪಕ್ಷೀಯವಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ಪೂರ್ವಗ್ರಹಪೀಡಿತವಾಗಿತ್ತು. ಕಡೆಗೆ ಇಡೀ ಅಸಹಜ ಸಾವಿನ ಕೇಂದ್ರ ಬಿಂದುವಾಗುವಂತೆ ಒಬ್ಬ ಐಎಎಸ್ ಮಹಿಳಾ ಅಧಿಕಾರಿ ಕುರಿತಾಗಿ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನು ಬಿತ್ತುತ್ತಿದ್ದ ನಿಗೂಢ ಕೈಗಳು ಒಂದೆಡೆಯಿದ್ದರೆ ತಮ್ಮ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮದ ನೀತಿಸಂಹಿತೆಯನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿ ಮಹಿಳಾ ಐಎಎಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಯ ಹೆಸರು, ಅವರ ಕಾರ್ಯ ಕ್ಷೇತ್ರ ಮುಂತಾದ ವಿವರಗಳನ್ನು ಬಹಿರಂಗಪಡೆಸಿದ್ದು ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಕೆಳಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ತಲುಪಿದ್ದರ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿತ್ತು. ತಮ್ಮ ಇಂತಹ ವರ್ತನೆಗಳಿಂದ ಆ ಮಹಿಳಾ ಐಎಎಸ್ ಅಧಿಕಾರಿಯ ಘನತೆ ಮತ್ತು ಆತ್ಮಗೌರವಕ್ಕೆ ಧಕ್ಕೆ ತಂದಿಟ್ಟ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಮುಂದುವರೆದು ಅವರ ಹಿನ್ನೆಲೆಗಳನ್ನು ಕೆದಕುತ್ತಾ ಏಕಪಕ್ಷೀಯವಾಗಿ ಆಡಳಿತ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಕಟಕಟೆಯಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಮುಂದಾಗಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡಾಗ ವಿಚಾರಶೀಲವಾದ, ನೈತಿಕ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮವು ನೆಲಕಚ್ಚುತ್ತಿರುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ.
ಅದೇ ರೀತಿ ಅವರಿಂದ ಹೆಚ್ಚಿನದನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ. (ಅವರಿಗೆ ನನ್ನ ಪರಿಚಯ ಇದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಮಂಡೂರಿನ ವಿಚಾರಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಮತ್ತು ಹಾರೋಹಳ್ಳಿಯ ವಿಚಾರಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಅವರ ಬಳಿ ಮಾತನಾದಲು ಎಚ್.ಎಸ್.ದೊರೆಸ್ವಾಮಿಯವರು ನನ್ನನ್ನೂ ಕರೆದೊಯ್ದಿದ್ದರು. ಆದರೆ, ಅವರಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದ ನೆನಪಿಲ್ಲ. ಈ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಕಾಳಜಿಗಳಿರುವುದು ನಿಜ.) ಅದರೆ ಅವರು ನಾನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದಷ್ಟು ಮತ್ತು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದ್ದನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಹೇಳಲಾರೆ. ಹಲವು ಒಳ್ಳೆಯ ತೀರ್ಮಾನಗಳನ್ನು (ಕೆಪಿಎಸ್‌ಸಿ, ಮಂಡೂರು, ಹಲವು ಜನಪರ ಯೋಜನೆಗಳು ಮತ್ತು ಭಾಗ್ಯಗಳು, ಇತ್ಯಾದಿ) ಕೈಗೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗೆಯೆ ಹಲವು ಕೆಟ್ಟ (ಡಿಕೆ ಶಿವಕುಮಾರ್, ದಿನೇಶ್ ಗುಂಡೂರಾವ್, ಮಹದೇವಪ್ಪ, ರೋಷನ್ ಬೇಗ್, ದೇಶಪಾಂಡೆ ಯಂತಹ ಭ್ರಷ್ಟ ಮಂತ್ರಿಗಳ ರಕ್ಷಣೆ, ಕೆಪಿಎಸ್‌ಸಿ ಹಗರಣವನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸಿದ ರೀತಿ, ಅರ್ಕಾವತಿ ಪ್ರಕರಣ ಮತ್ತು ಗಣಿ ಲೈಸನ್ಸ್ ನೀಡಿಕೆಯಲ್ಲಿಯ ಸಂಶಯಗಳು, ಲೋಕಾಯುಕ್ತವನ್ನು ಬಲಹೀನ ಮಾಡಲು ಹೋಗಿದ್ದು, ಅಧಿಕಾರಿಗಳ ನೇಮಕಾತಿಯಲ್ಲಿ ಲೋಪಗಳು, ಸರ್ಕಾರದಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿದ ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚಿದ ಭ್ರಷ್ಟತೆ, ಇತ್ಯಾದಿ) ತೀರ್ಮಾನಗಳನ್ನೂ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ, ಇವರು ತಾವು ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ತಪ್ಪಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ತಮ್ಮ ಆಪ್ತರ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಪೋಷಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗೆಂದು ಜನರೂ ಭಾವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧರಾಮಯ್ಯನವರೇ ಹೊಣೆಯೇ ಹೊರತು ಬೇರೆಯವರಲ್ಲ.