Follow– ಶೌರೀಶ್ ಕುದ್ಕುಳಿ
ನಾವು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿರುವ ಪರೋಕ್ಷ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದಲ್ಲಿ ಇಂದು ಎರಡು ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ಲಿಖಿತ ಸಂವಿಧಾನದ ಆಶಯಕ್ಕೆ ವಿರೋಧವಾಗಿ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಯನ್ನು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು 
ಘೋಷಿಸಿಕೊಂಡಿರುವುದು ಮತ್ತು ಓರ್ವ ಸಾಮಾನ್ಯ (ಚಹಾ ಮಾರುವ/ಮಾರುತ್ತಿದ್ದ) ವ್ಯಕ್ತಿ ದೇಶದ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಹುದ್ದೆಯನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಬಹುದೇ? ಎಂಬುದು ಆ ಎರಡು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು. ಈ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ, ಭಾರತದ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಬಗೆಗಿನ ತಾತ್ವಿಕ ಅಡಿಪಾಯವನ್ನು ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಾ, ಈ ಎರಡು ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಲಾಗಿದೆ.
ಭಾರತದ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ 66 ವರ್ಷಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಿದೆ. ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು ಹೊಂದಿದ ದೇಶ ಎಂಬುದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು, ಅನುಷ್ಠಾನಗೊಳಿಸಿದ ಭಾರತ, ಈ ಸುದೀರ್ಘ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಏಳುಬೀಳುಗಳನ್ನು ಕಂಡಿದೆ. ನಮಗೆ ನಾವೇ ಲಿಖಿತ ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ರಚಿಸಿಕೊಂಡು, ನಮ್ಮ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಈ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿಯೇ ಸಾಗಬೇಕೆಂಬ ಚೌಕಟ್ಟನ್ನೂ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ. ಅಂದರೆ ಸಂವಿಧಾನದ ಆಶಯಗಳನ್ನು ನಮಗೆ ನಾವೇ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿರುವಂತಹದ್ದು. ಪರೋಕ್ಷ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಸಂಸದೀಯ ಮಾದರಿಯನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡ ನಾವು, ನಮ್ಮ ಆಡಳಿತವನ್ನು ನಮ್ಮ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳ ಮೂಲಕ ಜಾರಿಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.
ಈ ಸುದೀರ್ಘ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವು ಹಲವು ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಪರೀಕ್ಷಿಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಇದು ಬಹಳ ಕುತೂಹಲಕಾರವಾದ ಸಂಗತಿ. ರಾಜ್ಯಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ವಿಷಯವಾಗಿ ಅಭ್ಯಸಿಸುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗಂತೂ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ತುಣುಕುಗಳು ಒಂದರ ಮೇಲೊಂದರಂತೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಿದೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ, ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಮೂಲಭೂತ ತಳಹದಿಗಳಾದ ಚುನಾವಣೆ, ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳ ಆಯ್ಕೆ, ಸರಕಾರ ಮತ್ತು ಮಂತ್ರಿ ಮಂಡಲದ ರಚನೆ, ಪ್ರಧಾನಮಂತ್ರಿ-ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳ ನೇಮಕ, ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ-ರಾಜ್ಯಪಾಲರ ಆಯ್ಕೆ, ಕಾರ್ಯಾಂಗ, ಶಾಸಕಾಂಗ ಮತ್ತು ನ್ಯಾಯಾಂಗಗಳ ಕಾರ್ಯವೈಖರಿ, ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳ ಪ್ರಜ್ಞೆ, ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ಪಾತ್ರ, ಸರಕಾರೇತರ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಗಮನಿಸುವಿಕೆ, ಜನತೆಯ ರಾಜಕೀಯ ಚಲನಶೀಲತೆ ಮತ್ತು ಅರಿವು ಇತ್ಯಾದಿಗಳಲ್ಲಿ ಆಗುತ್ತಿರುವ ಏರಿಳಿತಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಭಾರತದ ಪ್ರತಿ ಪ್ರಜೆಯೂ ಗಮನಿಸಲೇಬೇಕಾದ ಸ್ಪಂದನವಿದೆ. ರಾಜಕೀಯ ಪಂಡಿತರು, ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಈ ಬಗ್ಗೆ ತಾತ್ವಿಕ ಮತ್ತು ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ನೆಲೆಗಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ.
ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಜೀವಂತ ನೆಲೆಯಾಗಿರುವ ಮುಂಬರುವ ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯ ಒಟ್ಟು ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯ ನೆರಳಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾದ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು ಇಂದು ಒಳಹೊಕ್ಕು ನೋಡಬೇಕಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಜನತೆ ತಮ್ಮ ಹಕ್ಕನ್ನು ಮತದಾನ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಚಲಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅಂದರೆ ಜನತೆಯ ನೇರ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುವಿಕೆಯನ್ನು ನಮ್ಮ ಚುನಾವಣೆಗಳು ದೃಢೀಕರಿಸುತ್ತವೆ. ಸಂಸದೀಯ ಮಾದರಿಯ ಸರಕಾರದಲ್ಲಿ, ಜನತೆಯ ನೇರ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುವಿಕೆಗೆ ಇದೇ ಉತ್ತಮ ಅವಕಾಶ.
ಬಹುಪಕ್ಷೀಯ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಭಾರತದ ರಾಜಕೀಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು, ಭಿನ್ನ ಭಿನ್ನವಾದ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳನ್ನು, ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳನ್ನಾಗಿ ಹೊಂದಿವೆ. ಈ ರೀತಿ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳನ್ನು ಕಾರ್ಯರೂಪಕ್ಕೆ ತರುವಲ್ಲಿ, ಸಂವಿಧಾನದ ಮೂಲ ಆಶಯಗಳನ್ನು ಬದಿಗೆ ಸರಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳೂ ನಡೆದಿವೆ. ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಜನತಾ ಪಕ್ಷಗಳು, ಪ್ರಮುಖ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಪಕ್ಷಗಳಾಗಿರುವ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಅನುಕೂಲ ರಾಜಕಾರಣವನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದಿವೆ.
ಪ್ರಸ್ತುತ ಎದುರಾಗಿರುವುದು ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯ ಪೂರ್ವ ತಯಾರಿ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಎಲ್ಲಾ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮತ್ತು ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಪಕ್ಷಗಳು ಪ್ರಾರಂಭದ ತಾಲೀಮನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿವೆ. ಜಾತಿ, ಧರ್ಮ, ವರ್ಗ, ಪ್ರಾದೇಶಿಕವಾದಗಳು ಪಕ್ಷಗಳ ಮೂಲ ಆಶಯಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಚಾರ ಮತ್ತು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆ. ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗೆ ಮಾಧ್ಯಮಗಳೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಒತ್ತನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿವೆ. ಮಾಧ್ಯಮಗಳು, ಭಾರತದ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ದಿಕ್ಕನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸುವ ವಾಹಕಗಳಾಗಿಯೂ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿವೆ. ನಮ್ಮ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಎತ್ತ ಕಡೆ ಸಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ಅರಿವೂ ಸಿಗದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಕೆಲವೊಂದು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ವಿವೇಚನಾರಹಿತವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಕಾರ್ಯಾಚರಿಸುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ನಾವು ಕಾಣಬಹುದು.
ಯಾವುದೇ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷವು ಇಂದು ಪ್ರಧಾನಮಂತ್ರಿಯನ್ನು ಚುನಾವಣಾ ಪೂರ್ವದಲ್ಲಿಯೇ ಘೋಷಣೆ ಮಾಡಬಹುದೇ ಎಂಬುದು ಲಿಖಿತ ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ನಮೂದಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಅಧಿಕೃತವಾಗಿಯೇ ಇದನ್ನು ಘೋಷಿಸಿಬಿಟ್ಟಿವೆ. 
ಸಂವಿಧಾನ ಹೇಳುವ ಪ್ರಕಾರ, ಕೆಳಮನೆಗೆ (ಲೋಕಸಭೆ), ಜನರಿಂದ ಆಯ್ಕೆಯಾದ ಸದಸ್ಯರು ಒಗ್ಗೂಡಿ ತಮ್ಮ ನಾಯಕನನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಆರಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ನಾಯಕ ಒಂದು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷದ ಮುಖಂಡನೂ ಆಗಿರುತ್ತಾನೆ. ಕೆಳಮನೆಯ ಒಟ್ಟು ಸದಸ್ಯರಲ್ಲಿ ಬಹುಮತ ಹೊಂದಿದ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷವು ಇಂತಹ ನಾಯಕನ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ, ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಯವರಲ್ಲಿ ಸರಕಾರ ರಚನೆಗೆ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಕೋರುತ್ತದೆ. ಆತನ ಪಕ್ಷಕ್ಕಿರುವ ಬಹುಮತವನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿ, ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಯವರು ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಸರಕಾರ ರಚನೆಗೆ ಆಹ್ವಾನವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಭಾರತೀಯ ಜನತಾ ಪಕ್ಷ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿಯವರನ್ನು, ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೇಸ್ ಪಕ್ಷ ರಾಹುಲ್ ಗಾಂಧಿ (ಭಾಗಶ:) ಯವರನ್ನು ತಮ್ಮ ಪಕ್ಷದ ಪ್ರಧಾನಿ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಘೋಷಿಸಿವೆ. ಜನತೆಯ ತೀರ್ಪನ್ನು ಇನ್ನೂ ಪಡೆಯದ ಈ ಇಬ್ಬರೂ ನಾಯಕರೂ ವ್ಯಕ್ತಿಗತವಾಗಿ ಮುಂಬರುವ 16 ನೇ ಲೋಕಸಭೆಯ ಜನಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳೇ ಅಲ್ಲ! ಇಂತಹ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಭಾರತದ ಪ್ರಧಾನಮಂತ್ರಿ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳು ಎಂದು ಘೋಷಿಸಿರುವುದು ಅಸಂವಿಧಾನಿಕ. ಇದು ಸಂವಿಧಾನಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾದದ್ದು. ಇಂತಹ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಸಂಸದೀಯ ಮಾದರಿ ಸರಕಾರದಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತದೆ ಎಂದಾದಲ್ಲಿ ಅದು ನೈಜ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾದದ್ದು. ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ಮಾದರಿಯ ಸರಕಾರದಲ್ಲಿ (ಉದಾ: ಅಮೆರಿಕಾ) ಇಂತಹ ಮಾದರಿಗಳು ಕಾಣಸಿಗುತ್ತವೆ.
ಎರಡನೇ ಪ್ರಮುಖ ಪ್ರಶ್ನೆ ಚಹಾ ಮಾರುತ್ತಿದ್ದವನು ಈ ದೇಶದ ಪ್ರಧಾನಿಯಾಗಬಲ್ಲನೇ ಎನ್ನುವಂತಹದ್ದು. 395 ಪರಿಚ್ಚೇದಗಳು, 22 ವಿಭಾಗಗಳು ಮತ್ತು 12 ಶೆಡ್ಯೂಲ್‌ಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ನಮ್ಮ ಲಿಖಿತ ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲಿ, 
ಭಾರತೀಯ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರಜೆಯೂ ದೇಶದ ಉನ್ನತ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಹುದ್ದೆಗಳನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಲು ಅವಕಾಶವನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದೆ. ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ಇಂತಹ ಹೇಳಿಕೆಗಳು, ನಮ್ಮ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ದಿಕ್ಕನ್ನು ಸಂವಿಧಾನಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ನಮ್ಮ ಮೇಲಿದೆ. ಈ ಕಾರ್ಯ ಪಕ್ಷಾತೀತ ನೆಲೆಗಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಆಗಬೇಕಾಗಿದೆ. ದೇಶದಲ್ಲಿ ಇಂದು ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ರಾಜಕೀಯ ಸಮಾವೇಶಗಳು, ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಆತ್ಮದಂತಿರುವ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ಮುಖಂಡರು ಮತ್ತು ನಾಯಕರಿಂದ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವ ಹೇಳಿಕೆಗಳು, ನಾವು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿರುವಂತಹ ಸಂವಿಧಾನಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾಗಿರಬೇಕು. ಆಗ ಮಾತ್ರ ಸಂವಿಧಾನದ ಆಶಯಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂದರೆ ಜನತೆಯ ಆಶೋತ್ತರಗಳನ್ನು ಗೌರವಿಸಿದಂತೆ ಆಗುತ್ತದೆ.
ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ, ದೇಶದ ಜನತೆ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ಒಟ್ಟು ಕಾರ್ಯವೈಖರಿಯ ಕುರಿತು ಚರ್ಚಿಸಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಇದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಭಾರತದ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಎಂದರೆ ಪ್ರತಿಯೋರ್ವ ಭಾರತೀಯನ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ. ಇದರ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ನಾವು ಜನಪ್ರತಿನಿಧಿಯನ್ನು ಆರಿಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ, ಚುನಾವಣೆ, ಸರಕಾರ ರಚನೆಯ ಸಂದರ್ಭ, ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಿ, ಅನುಷ್ಠಾನಿಸುವ ಹಂತಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ನ್ಯಾಯಯುತವಾಗಿ, ಜಾತ್ಯಾತೀತವಾಗಿ, ಸಮಾನವಾಗಿ, ಗಣರಾಜ್ಯವಾಗಿ ನಮಗೆ ನಾವೇ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿರುವ ರಾಜಕೀಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ನಮ್ಮದು. ಇದನ್ನು ರಾಜಕೀಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರವೇ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳದೇ, ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಅನುಷ್ಠಾನಕ್ಕೆ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಕೈಜೋಡಿಸಬೇಕಿದೆ. ಇಲ್ಲದೇ ಹೋದಲ್ಲಿ, ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು ಕಳೆದ ಆರು ದಶಕಗಳಿಂದ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಹೆಣಗಾಡುತ್ತಿರುವ ನಾವು ಇನ್ನಷ್ಟು ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಹೋಗಬಹುದು. ಇದು ಬಹುಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಬಹುಭಾಷೆ, ಬಹುಜನಾಂಗ ಮತ್ತು ಬಹು ಪಕ್ಷಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಅಪಾಯವನ್ನೇ ತಂದೊಡ್ಡಬಹುದು. ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳಿಗೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಂಡು ಸಂವಿಧಾನ ರಚನೆಗೊಂಡಿರುವಾಗ, ಅದರ ಅನುಷ್ಠಾನ ಹಂತದಲ್ಲಿ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ವಿಭಿನ್ನ ನಿಲುವು ತಾಳುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಬಹಳಷ್ಟು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಲಾಗಿದೆ. ಸಂವಿಧಾನದ ಆಶಯ ಮತ್ತು ನೈಜವಾಗಿ ಘಟಿಸುವ ಇಂತಹ ಕಾರ್ಯಗಳ ನಡುವೆ ಕಂದಕ ಅಗಲವಾಗುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ, ನಮ್ಮ ಸಂವಿಧಾನ ಮತ್ತು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಕೇವಲ ಆಶಯವಾಗಿಯೇ ಉಳಿಯಬೇಕಾದ ಪ್ರಮೇಯ ಬರಬಹುದು.
ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲು ಆರಂಭಿಸಿದ ಹಲವು ಲೇಖಕರು ಇಂದು ಬೇರೆಬೇರೆ ವೇದಿಕೆ/ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲೂ ಬರೆಯಲಾರಂಭಿಸಿರುವುದು ಮತ್ತು ಹಲವು ಕಾರ್ಯಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಆರಂಭಿಸಿರುವುದು ನಮಗೆಲ್ಲ ಖುಷಿಯ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ. ವರ್ತಮಾನ.ಕಾಮ್ ಈ ಹಂತಕ್ಕೆ ಏರಲು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿ ಮತ್ತು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಿರುವ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನಾನು ಧನ್ಯವಾದ ಮತ್ತು ಕೃತಜ್ಞತೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತೇನೆ. ವರ್ತಮಾನ ಬಳಗದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಸಂತೋಷದ ವಿಚಾರ.
ಆಗ ಈ ದಿಟ್ಟ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ಕೈಗೊಂಡಿದ್ದು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಜಯಲಲಿತ. ಆಗ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ್ಯದ ಜಾತೀವಾದವನ್ನು, ಶೋಷಣೆಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದ್ದ ಡಿಎಂಕೆ ಪಕ್ಷ ಈ ಬಂಧನವನ್ನು ರಾಜಕೀಯ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿ ಟೀಕಿಸಿದರೆ ಸಂಘ ಪರಿವಾರ ವರ್ಣಾಶ್ರಮದ ಬದ್ಧತೆಯ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿ ಈ ಬಂಧನವನ್ನು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಖಂಡಿಸಿ ಸದರಿ ಸ್ವಾಮಿಯ ಬೆಂಬಲಕ್ಕೆ ನಿಂತಿತ್ತು. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಎಂದಿನಂತೆ ಮುಗುಮ್ಮಾಗಿತ್ತು. 2005 ರಲ್ಲಿ ಇದೇ ಸ್ವಾಮಿ ಜಾಮೀನಿನ ಮೇಲೆ ಹೊರಬಂದಿದ್ದಾಯಿತು. ನಂತರ ಇಡೀ ಪ್ರಕರಣದ ವಿಚಾರಣೆಯನ್ನು ನಿಷ್ಪಕ್ಷಪಾತದ ತನಿಖೆಗಾಗಿ ಪಾಂಡಿಚೆರಿಗೆ ವಗಾಯಿಸಲಾಯಿತು. ಒಟ್ಟು 181 ಸಾಕ್ಷಿಗಳ ಹೇಳಿಕೆ ಪಡೆಯಲಾಯಿತು. ಅದರಲ್ಲಿ 80 ಸಾಕ್ಷಿಗಳು ವ್ಯತಿರಿಕ್ತ ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡಿ ಇಡೀ ತನಿಖೆಯನ್ನು ಹಾದಿ ತಪ್ಪಿಸುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾದರು. ಏಳು ವರ್ಷಗಳ ಬಳಿಕ ಈಗ ಕೋರ್ಟ್ ತೀರ್ಪು ಪ್ರಕಟಗೊಂಡಿದೆ.
ಸರಸ್ವತಿ ಸ್ವಾಮಿಯನ್ನು ಬ್ಲಾಕ್‌ಮೇಲ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅದರ ಹಿಂದಿನ ರಹಸ್ಯ ಆತನ ಕೊಲೆಯೊಂದಿಗೆ ಮುಚ್ಚಿಹೋಯಿತು. ಒಂದು ವೇಳೆ ಆತನ ಬ್ಲಾಕ್‌ಮೇಲ್ ಹಿಂದಿನ ರಹಸ್ಯವನ್ನು ಬೇಧಿಸಿದ್ದರೆ ಇಡೀ ಕೊಲೆ ಪ್ರಕರಣ ಮತ್ತೊಂದು ಆಯಾಮಕ್ಕೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ತನಿಖಾ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಗಮನ ಹರಿಸಲಿಲ್ಲ.
ಜಯಲಲಿತ ಅವರು ಮತ್ತೆ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಯಾಗಿರುವಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿಯೇ ಈ ಕಂಚಿಪೀಠದ ಸ್ವಾಮಿಯನ್ನು ನಿರ್ದೋಷಿಯೆಂದು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ಈಗ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಜಯಲಲಿತ ಈ ತೀರ್ಪಿನ ವಿರುದ್ಧ ಮೇಲ್ಮನವಿ ಸಲ್ಲಿಸುವರೇ?? ಆ ಮೂಲಕ 2004 ರ ತಮ್ಮ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿಯುವರೇ?? ಈ ಪ್ರಶ್ನೆ ಇಂದು ಹೊರಳು ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದೆ. ಆದರೆ ಮುಂಬರುವ ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯ ಹಿನ್ನಲೆಯಲ್ಲಿ, ಜಯಲಲಿತ ಬಿಜೆಪಿಯೊಂದಿಗೆ ಮೈತ್ರಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ನಿರ್ಧಾರ ಕೈಗೊಂಡರೆ ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಈ ಕಂಚಿ ಸ್ವಾಮಿ ನಿಟ್ಟುಸಿರುಬಿಡಬಹುದು.
ಸ್ವಾಮಿಯ ದೆಹಲಿಯ ಹಾರಾಟಗಳನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ಅವಲೋಕಿಸಿದರೆ ಇದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಆಗ ವಾಜಪೇಯಿ ಮತ್ತು ಅಡ್ವಾನಿ ಮತ್ತು ಸುಷ್ಮಾ ಸ್ವರಾಜ್‌ರಂತಹ ಪ್ರಮುಖ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಿಗೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿದ್ದ ಈ ಸ್ವಾಮಿ ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಬಗೆಯ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟಿನ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸಿದ್ದರು.
ಹಿಂದುತ್ವ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ ನಾಯಕರ ನಡುವೆ ಸಂಪರ್ಕ ಸೇತುವೆಯಾಗಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಆ ಸಂಧಾನಕಾರನ ಅನಭಿಷಿಕ್ತ ಪಟ್ಟವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅನುಭವಿಸಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಶಂಕರರಾಮನ್ ಕೊಲೆ ಆರೋಪದ ಮೇಲೆ ಈ ಕಂಚಿ ಸ್ವಾಮಿಗಳ ಬಂಧನ ಮತ್ತು ಸದರಿ ಸ್ವಾಮಿಗಳ ಅಧಿಕಾರದೊಂದಿಗೆ ಅಪವಿತ್ರ ಸಂಬಂಧಗಳು ಇಂದು ಹಿಂದೂ ಸ್ವಾಮಿಗಳು ಶತಮಾನಗಳಿಂದ ಕೊಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಸೋ ಕಾಲ್ಡ್ ನೈತಿಕತೆಯನ್ನೇ ನಾಶಮಾಡಿದ್ದಲ್ಲದೆ ಈ ಹಿಂದೂ ಸ್ವಾಮಿಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತಿರುವ ಆರೆಸಸ್ / ಬಿಜೆಪಿ / ವಿಎಚ್‌ಪಿ ಪಕ್ಷಗಳ ನೈತಿಕತೆಯೂ ಅಧ%ಪತನಕ್ಕೀಡಾಗಿದೆ. ಇಂದು ಇವರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಾಗಲೀ ಅಥವಾ ಇಂಡಿಯಾದಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ನಂಬುತ್ತಿಲ್ಲ.
ಏಕೆಂದರೆ ಈ ಕಂಚಿ ಜಯೇಂದ್ರ ಸ್ವಾಮಿಗಳು ಹಿಂದುತ್ವ ಐಡಿಯಾಲಿಜಿಯ ಪ್ರತಿಪಾದಕರು. ಮೊನ್ನೆಯವರೆಗೂ ಜಯಲಲಿತರನ್ನು ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ರಕ್ಷಕಿ ಎಂದು ಹೊಗಳುತ್ತಿದ್ದ ಬಿಜೆಪಿ ಪಕ್ಷ ಇಂದು ಈ ಸ್ವಾಮಿಗಳನ್ನು ಬಂಧಿಸಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಅವರನ್ನು ಟೀಕಿಸುತ್ತಿದೆ. ಮನುವಾದವು ಬ್ರಾಹ್ಮಣನನ್ನು ಕಾನೂನಿಗಿಂತಲೂ ಮಿಗಿಲಾದ, ಕಾನೂನನ್ನು ಮೀರಿದ ದೈವಾಂಶವುಳ್ಳವನು ಎಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸತ್ತದೆ. ಇಂದು ಕಂಚಿ ಜಯೇಂದ್ರ ಸರಸ್ವತಿ ಸ್ವಾಮಿಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುವುದರ ಮೂಲಕ ಬಿಜೆಪಿ ಪಕ್ಷವೂ ಸಹ ಈ ಮನುವಾದವನ್ನು ಅನುಮೋದಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಬಿಜೆಪಿಯಂತಹ ಪ್ರಮುಖ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷವು ಬ್ರಾಹ್ಮಣತ್ವದ, ಮನುಧರ್ಮ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವ ಪಕ್ಷವಾಗಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದರೆ ಇಂಡಿಯಾದ ಸಂವಿಧಾನದ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳೇ ನಾಶಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.
ಆಗೆಲ್ಲಾ ಮುಸ್ಲಿಂ ಕೋಮುವಾದಿ ಸಂಘಟನೆಗಳ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಮಾನವ ಹಕ್ಕು, ಕೋಮುವಾದದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವ ಜಾತ್ಯಾತೀತರು, ಬುದ್ದಿಜೀವಿಗಳಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದರೆ “ದಾಳಿಯನ್ನು ಪಿಎಫ್‌ಐ ಮಾಡಿದೆ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಸ್ಟ್ರಾಂಗ್ ಎವಿಡೆನ್ಸ್” ಕೇಳಿದ್ದರು. ಈಗ ನಾವು ಪಿಎಫ್‌ಐ‌ಯನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಪಿಎಫ್‌ಐ‌ಯನ್ನು ಕೋಮು ಸೌಹಾರ್ದದ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಸಮರ್ಥಿಸುತ್ತಿರುವ ಸೆಕ್ಯೂಲರಿಸ್ಟ್‌ಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತೇವೆ….
ಅದನ್ನು ಕೇಳುವ ಅಧಿಕಾರ ಈ ಸಂಘಟನೆಗಳಿಗೆ ಕೊಟ್ಟವರ್‍ಯಾರು? ಯುವತಿ ಮುಸ್ಲಿಮಳು ಎಂಬ ಒಂದೇ ಮಾನದಂಡದಲ್ಲಿ ಆಕೆಯನ್ನು ಬಲಾತ್ಕಾರವಾಗಿ ವಾಹನದಲ್ಲಿ ಕುಳ್ಳಿರಿಸಿ ಅವರಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಸ್ಥಳಗಳಿಗೆ ಕೊಂಡೊಯ್ದು ಬುದ್ದಿ ಹೇಳುವ ಅಥಾರಿಟಿಯನ್ನು ಸಂಘಟನೆಗಳಿಗೆ ನೀಡಿದವರ್‍ಯಾರು? ಈ ಬಗ್ಗೆ ಬಂದರು ಪೊಲೀಸ್ ಠಾಣೆಯನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ “ಇಂತಹ ಘಟನೆ ಆಗಿರುವ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಹಿತಿಯೇ ಇಲ್ಲ” ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಅದಕ್ಕೂ ಕಾರಣವಿದೆ. ಯಾವುದೇ ಪೊಲೀಸ್ ಠಾಣಾ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿ ನೈತಿಕ ಪೊಲೀಸ್ ಗಿರಿ ನಡೆದರೆ ಆಯಾ ಠಾಣೆಯ ಅಧಿಕಾರಿಯನ್ನು ಹೊಣೆ ಮಾಡಲಾಗುವುದು ಎಂದು ಸರಕಾರ ಹೇಳಿರುವುದರಿಂದ ಈಗ ಪೊಲೀಸರು ನೈತಿಕ ಪೊಲೀಸ್ ಗಿರಿ ನಡೆದಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಒಂದೋ ನೈತಿಕ ಪೊಲೀಸ್ ಗಿರಿ ಘಟನೆಯನ್ನು ಯಾರಾದರೂ ಚಿತ್ರೀಕರಿಸಿ ಸಾಕ್ಷ್ಯ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರಬೇಕು ಇಲ್ಲವಾದರೆ ನೈತಿಕ ಪೊಲೀಸ್ ಗಿರಿಗೆ ಒಳಗಾದ ಸಂತ್ರಸ್ತರು ದೂರು ಕೊಡಬೇಕು. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಪೊಲೀಸರೇ ಘಟನೆಯನ್ನು ಮುಚ್ಚಿ ಹಾಕಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ.
ವಿಟ್ಲದ ಮುಸ್ಲಿಂ ಉದ್ಯಮಿಗಳು ಹಣದ ಸಹಕಾರ ನೀಡುವ ಭರವಸೆ ನೀಡಿದ್ದರು. ತನ್ನ ಮನೆಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿರುವ ಮನೆಯಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸಿದ್ದ ವಿ.ಟಿ. ಪ್ರಸಾದ್ ಮನೆಯ ರಿಪೇರಿಗೆ ಹಣವನ್ನು ದಾನಿಗಳಿಂದ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ್ದರು. ಈ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಹಿತಿ ಪಡೆದಕೊಂಡ ಪಾಪ್ಯೂಲರ್ ಫ್ರಂಟ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾದ ಕಾರ್‍ಯಕರ್ತರು ಪ್ರಸಾದ್ ರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಿ “ಪಾಪ್ಯೂಲರ್ ಫ್ರಂಟ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾದ ವತಿಯಿಂದ ಮನೆಗೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಮರ ಒದಗಿಸುತ್ತೇವೆ. ನೀವು ಈ ಬಗ್ಗೆ ವರದಿ ಮಾಡಬೇಕು” ಎಂದಿದ್ದರಂತೆ. ಆದರೆ ಅಲೀಮಾರ ಮನೆ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಹಣವನ್ನು ಮುಸ್ಲಿಂ ಉಧ್ಯಮಿಗಳು ಅದಾಗಲೇ ನೀಡಿದ್ದರಿಂದ ಪಾಪ್ಯೂಲರ್ ಫ್ರಂಟ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾದ ಕೊಡುಗೆಯನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದ್ದರು. ಇದು ಪಾಪ್ಯೂಲರ್ ಫ್ರಂಟ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾದ ಆಕ್ರೋಶಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿತ್ತು. ಮುಸ್ಲಿಂ ಮಹಿಳೆಯ ಮನೆ ರಿಪೇರಿ ಮಾಡಲು ಈತ ಯಾರು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಪಾಪ್ಯೂಲರ್ ಫ್ರಂಟ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾದ ಮಧ್ಯೆ ಎದ್ದಿತ್ತು.
ವಿಪರ್ಯಾಸ ಎಂದರೆ ಈ ಮೂಲಭೂತವಾದಿ ಮತ್ತು ಕೋಮುವಾದಿ ಸಂಘಟನೆಗಳ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲೇ ನಿಂತುಕೊಂಡು ಕೆಲವೊಂದು ಜಾತ್ಯಾತೀತರು ಕೋಮುವಾದದ ವಿರುದ್ದ ಮತ್ತು ಮಾನವ ಹಕ್ಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಭಾಷಣ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿರುವುದು. ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಇದೇ ಪಾಪ್ಯೂಲರ್ ಫ್ರಂಟ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ ನಗರದ ಕೇಂದ್ರ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಯುವಕ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ ಯುವತಿಯ ಮೇಲೆ ಹಲ್ಲೆ ನಡೆಸಿತ್ತು. ಈ ಬಗ್ಗೆ ಪಾಪ್ಯೂಲರ್ ಫ್ರಂಟ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ ಜೊತೆ ಗುರುತಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಮಾನವ ಹಕ್ಕು ಕಾರ್‍ಯಕರ್ತರನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ “ನಮಗೆ ಸ್ಟ್ರಾಂಗ್ ಎವಿಡೆನ್ಸ್ ಕೊಡಿ” ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಅದೆಷ್ಟೋ ಅಮಾಯಕ ಯುವಕ ಯುವತಿಯರ ಮೇಲೆ ನಡೆದ ಹಲ್ಲೆ, ಸುರಿದ ರಕ್ತ, ಹರಿದ ಕಣ್ಣೀರು, ಆದ ಅವಮಾನಗಳು ಇವರುಗಳಿಗೆ ಎವಿಡೆನ್ಸ್ ಆಗಿ ಕಾಣದಿದ್ದರೆ ಅಂತವರಿಗೆ ಎವಿಡೆನ್ಸ್ ನೀಡುವ ಅಗತ್ಯ ಇಲ್ಲ.
ತೆಹಲ್ಕಾ ದಂತಹ ಪ್ರಗತಿಪರ ಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದರ ಸಂಪಾದಕನಾಗಿದ್ದ ತರುಣ ತೇಜಪಾಲ್ ಮಾಧ್ಯಮ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನದೇಯಾದ ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಇಮೇಜನ್ನು ಆ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಮೂಲಕವೇ ಗಳಿಸಿಕೊಂಡವನು. ಇಂದು ಯಾವುದೇ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ತುಂಬಾ ಪ್ರಗತಿಪರನೆಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ ಆತ ಮಾಡುವುದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಹನಿಕೆ ಒಟ್ಟು ಸಮಷ್ಟಿಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಆತ ಪ್ರಗತಿಪರ ಮಣ್ಣ್ನು..ಮತ್ತೊಂದು ಅದೆಲ್ಲಾ ನಮ್ಮ ನೈತಿಕತೆ ಚೆನ್ನಾಗಿರುವಾಗ ಮಾತ್ರ. ಆತ ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಸಮಾನ, ಅವನ ಮಗಳು ಮತ್ತು ತಾನು ಸ್ನೇಹಿತೆಯರು. ಹೀಗಿರುವುದು ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ… ಇದು ಆ ಯುವತಿಯ ಮಾತು. ತರುಣ ತೇಜಪಾಲ್ ಆ ಯುವತಿಯನ್ನು ತನ್ನ ಲೈಂಗಿಕ ಕಾಮನೆಗಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಂಡದ್ದು ತಪ್ಪು ಎನ್ನುವುದು ಖಡಾಖಂಡಿತ. ಅದೇ ವೇಳೆಗೆ ಈ ಬಗೆಯ ಲೈಂಗಿಕ ಹಗರಣಗಳು ಹಿಂದೆಂದೂ ನಡೆದಿಲ್ಲವೇ..? ಎಂದು ಕೇಳುವವರಿಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶವಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ತೇಜಪಾಲ್ ಪ್ರಜಾಸತ್ತಾತ್ಮಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಸದಾ ಜಾಗೃತವಾಗಿ ಉಳಿದು ಕಾಯಬೇಕಾದವನು. ಮನೆ ಕಾಯುವವನೇ ಕಳ್ಳತನ ಮಾಡುವ ಕ್ರಮವಿದೆಯಲ್ಲ, ಅದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅನೈತಿಕವಾದುದು. ಕುಂಬಾರನಿಗೆ ವರುಷ ದೊಣ್ಣೆಗೆ ನಿಮಿಷ ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಇಂಥಾ ವರ್ತನೆಯಿಂದ ತೆಹಲ್ಕಾ ದಂತಹ ಒಂದು ಪತ್ರಿಕೆಯ ಇಮೆಜನ್ನೇ ಋಣಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಿದ ಅಪಕೀರ್ತಿ ತೇಜಪಾಲಗಲ್ಲದೇ ಇನ್ನಾರಿಗೂ ಅಲ್ಲ. ಆರು ತಿಂಗಳು ತಾನು ಸಂಪಾದಕ ಹುದ್ದೆಯಿಂದ ಕೆಳಗಿಳಿಯುವ ಕ್ರಮ, ಹಾಗೆಯೇ ಏನೋ ಘಟಿಸಬಾರದ್ದು ಘಟಿಸಿತು ಅದಕ್ಕೆ ಕ್ಷಮೆಯಾಚಿಸುವ ರೀತಿ ತರುಣನನ್ನು ಬಾಲಕನಾಗಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿವೆ. ಬೇರೆಯವರು ಈ ಬಗೆಯ ಕೃತ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದಾಗ ಏರು ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವವರೇ ಈಗ ಮೆಲುದನಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಳಗೆ ಮುಖ ಮಾಡಿ ಮಾತನಾಡುವ ಪ್ರಸಂಗ ಬಂದದ್ದು ದೊಡ್ದ ವಿಪರ್ಯಾಸ. ಕೊನೆಗೂ ಇಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ನೆಟ್ಟಗಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆ ತೆಹಲ್ಕಾ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಧೊರಣೆಯನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಓದುವ ಅನೇಕರಲ್ಲಿ ಬಂದಿರಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಕು.
ಆಗ ಈ ತರುಣ ತೀರಾ ಪ್ರಗತಿಪರನಂತೆ ಮಾತನಾಡಿರುವುದು ಸುಳ್ಳಂತೂ ಅಲ್ಲ. ಈಗ ತನ್ನಿಂದಲೇ ಆ ಬಗೆಯ ಪ್ರಮಾದ ಜರುಗಿದಾಗ ಪ್ರಗತಿಪರತೆಯ ಧ್ವನಿಯೇ ಉಡುಗಿ ಹೋಗಿದ್ದು ವಿಷಾದನೀಯ. ಆ ತರುಣಿಯ ಕ್ಷಮೆ ಕೋರಿದ್ದು, ತನ್ನಿಂದ ತಪ್ಪಾಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನೂ ಕೂಡಾ ಪ್ರಗತಿಪರತೆಯ ಲಕ್ಷಣವೇ ಎಂದು ಬಿಂಬಿಸುವ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ. ಒಬ್ಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮನುಷ್ಯ ಈ ಬಗೆಯ ಲೈಂಗಿಕ ಕಿರುಕುಳದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಬೀಳುವುದಕ್ಕೂ ಮಹತ್ತರವಾದ ಸಾಧನೆ ಮಾಡಿ, ದೇಶದ ಆಗು ಹೋಗುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನೈಜವಾಗಿ ಬಿಂಬಿಸುವ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಯುಳ್ಳ ಒಂದು ಪ್ರತಿಷ್ಟಿತ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಸಂಪಾದಕನಾಗಿ ಹೀಗೆ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೂ ತುಂಬಾ ಅಂತರಗಳಿವೆ. ಒಬ್ಬ ಸಾಮಾನ್ಯನ ಆ ಬಗೆಯ ಕೃತ್ಯ ಆತನನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಿಗತವಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಬಾಧಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ತರುಣ ತೇಜಪಾಲ್ ಕೃತ್ಯ ಹಾಗಲ್ಲ. ಇದು ಆತನ ವ್ಯಕ್ತಿಗತ ಬಾಧೆಗಿಂತಲೂ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಒಂದು ಸಂಸ್ಥೆಯ ಬುಡವನ್ನೇ ಪೊಳ್ಳು ಮಾಡಿದ ಕೆಲಸ. ಇದು ಅತ್ಯಂತ ಅಪಾಯದ್ದು.
ಅವಳ ಮೇಲೆ ಒತ್ತಡ ಹೇರುವುದು ಎರಡೂ ಕಡೆಯಿಂದ ನಡೆಯಬಾರದು. ಈ ತೇಜಪಾಲ್ ತುಂಬಾ ಪ್ರಗತಿಪರ ಮನುಷ್ಯ. ಹಾಗೆ ಬರೆಯುವ, ಮಾತನಾಡುವ ಕ್ರಮದಿಂದಲೇ ಅವನು ಹಾಗೆ ಗುರುತಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು. ಅದನ್ನು ಅನುಲಕ್ಷಿಸಿಯೇ ತೇಜಪಾಲನನ್ನು ಪ್ರಸಾರ ಭಾರತಿಯ ಕಮಿಟಿಯ ಸದಸ್ಯನನ್ನಾಗಿ ಕಳೆದ ಬುಧುವಾರವಷ್ಟೇ ಉಪರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ಹಮೀದ್ ಅನ್ಸಾರಿಯವರು ನೇಮಕ ಮಾಡಿರುವುದಿತ್ತು. ಆತನ ಈ ಬಗೆಯ ಘನಂಧಾರಿ ಕೆಲಸದಿಂದ ಆ ಸದಸ್ಯತ್ವವನ್ನು ಕೈ ಬಿಡಲಾಯಿತು.