Follow

Share

– ಡಾ.ಎಸ್.ಬಿ. ಜೋಗುರ

ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಇದು ನನ್ನದು ಇದು ನಿನ್ನದು ಎನ್ನುವ ಆಸ್ತಿ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಹುಟ್ಟಿದ ಗಳಿಗೆಯಿಂದಲೇ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಸಾಮನತೆ ಎನ್ನುವದು ಆವೀರ್ಭವಿಸಿತು. ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಮುಂಚೆ ಇದ್ದ ಅಸಮಾನತೆ ಕೇವಲ ಜೈವಿಕವಾಗಿತ್ತು, ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿತ್ತು. ಈ ಬಗೆಯ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಸಮಾನತೆಗಳು ಇತಿಹಾಸದುದ್ದಕ್ಕೂ ವ್ಯಾಪಿಸಿಕೊಂಡಿರುವದಿದೆ. ಬಹುಷ: ಆ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿಯೇ ಕಾರ್ಲಮಾರ್ಕ್ಸ್ ರಂಥಾ ಚಿಂತಕರು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಸಮಾಜಗಳ ಚರಿತ್ರೆ ಎಂದರೆ ವರ್ಗಸಂಘರ್ಷದ ಚರಿತ್ರೆಯೇ ಆಗಿದೆ ಎಂದಿರುವದಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಉತ್ಪಾದನಾ ಸಾಧನಗಳ ಮೇಲಿನ ಒಡೆತನವಿರುವ ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿಗಳು ಶೋಷಣೆಯನ್ನೇ ತಮ್ಮ ಮೇಲ್ಮುಖ ಸಂಚಲನೆಯ ಸಾಧನವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಈ ಬಗೆಯ ಶೋಷಣೆಯ ಗರ್ಭದಲ್ಲಿಯೇ ವರ್ಗ ಸಂಘರ್ಷದ ಬೀಜಗಳು ಅಂಕುರಿಸಿದ್ದವು. ಇದು ಮುಂದೆ ಸಮತಾವಾದಿ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಜನ್ಮ ನೀಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ಭವಿಷ್ಯ ನುಡಿದ ಮಾರ್ಕ್ಸನ ಹೇಳಿಕೆ ಹುಸಿಯಾಯಿತು.

ಯಾವುದೇ ಒಂದು ರಾಷ್ಟ್ರದ ಆರ್ಥಿಕ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳ ಶೇಖರಣೆಯ ಹಿಂದೆ ದುಡಿಯುವ ಜನಸಮೂಹದ ಬೆವರಿದೆ. ಬಂಡವಾಳ ಎನ್ನುವುದು ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಅಗೋಚರ ಶಕ್ತಿಯ ವರಪ್ರಸಾದವಲ್ಲ. ಶ್ರಮಸಂಸ್ಕೃತಿಯಿಂದಲೇ ಅದು ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತದೆ, ಒಟ್ಟುಗೂಡುತ್ತದೆ. 12 ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಬಸವಣ್ಣನವರು ಈ ಬಗೆಯ ಶೊಷಣೆಗೆ ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಡಬಾರದು ಎನ್ನುವ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದಲೇ ಅವನು ರಾಜನಾದರೂ ಸೈ, ದಾಸನಾದರೂ ಸೈ ಇಬ್ಬರೂ ದುಡಿಯಲೇಬೇಕು. ಇನ್ನು ಇವರಿಬ್ಬರ ದುಡಿಮೆಯ ಮಿಗುತಾಯವನ್ನು ಗುಡ್ದೆ ಹಾಕದೇ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ದಾಸೋಹದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಹಿಂತಿರುಗಿಸಬೇಕು. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಅದು ಕೆರೆಯ ನೀರನು ಕೆರೆಗೆ ಚೆಲ್ಲುವ ಪರಿ ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ ದಾಸೋಹದ ತತ್ವವನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದ್ದರು. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಬಡಜನರಿಗೆ ನೀಡಲಾಗುವ ಮೂವತ್ತು ಕಿಲೊ ಅಕ್ಕಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಕೆಲವು ಅಪಸ್ವರಗಳು ಕೇಳಿಬರುತ್ತಿವೆ. ಇದು ಅವರ ದುಡಿಯುವ ಮನೋಭಾವವನ್ನು ಹಾಳುಗೆಡುವಲಿದೆ ಹಾಗೂ ರಾಜ್ಯದ ಆರ್ಥಿಕ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗೆ ಪೆಟ್ಟು ಬೀಳಲಿದೆ ಎನ್ನುವದು ಇವರ ವಾದ. ಬಡವರಿಗೆ ಈ ಅಕ್ಕಿಯನ್ನು ನೀಡದಿದ್ದರೂ ಅತ್ಯಂತ ಸುಭಿಕ್ಷವಾದ ಸುವರ್ಣಯುಗವಂತೂ ಪ್ರಚಲಿತ ರಾಜಕಾರಣದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಷ್ಟಾಪಿತವಾಗದು. ಈಗಾಗಲೇ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಹೊಟೇಲುಗಳಲ್ಲಿ, ಮದುವೆ ಮಂಟಪಗಳಲ್ಲಿ, ವಿವಿಧ ಸಭೆ ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಟನ್ ಗಟ್ಟಲೇ ಆಹಾರ ಪದಾರ್ಥ ಹಾಳಾಗಿ ಕಸವಾಗುವದರ ಬಗ್ಗೆಯೂ ನಮಗೆ ತಿಳಿದಿರಬೇಕು. ಅದು ಖಾಸಗಿ ಖರ್ಚಾಗಿದ್ದರೂ ಆಹಾರಧಾನ್ಯ ಹಾಳುಗೆಡಹುವ ಬಗ್ಗೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕರು ಪ್ರಶ್ನಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ. ಹಾಡುಹಗಲಲ್ಲಿಯೇ ಸೂರ್ಯನಿಗೆ ಸವಾಲಾಗಿ ಐಷಾರಾಮಿ ಹೊಟೆಲುಗಳಲ್ಲಿ ಉರಿಯುವ ಸಾವಿರಾರು ದೀಪಗಳ ಬೆಳಕಿನ ವ್ಯಯವಾಗುವದನ್ನೂ ಪ್ರಶ್ನಿಸಬೇಕಿದೆ. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಕೋಟಿಗಟ್ಟಲೆ ಹಣ ವ್ಯಯವಾಗುವ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡದೇ ಹೀಗೆ ಬಡವರಿಗೆ ಅಗ್ಗದ ದರದಲ್ಲಿ ಅಕ್ಕಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತ್ರ ಯಾಕೆ ಸಂಕುಚಿತವಾದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು ಬರುತ್ತವೆ..?

ಬಡವರಿಗೆ ನೀಡುವ ಈ ಅಕ್ಕಿ ಎಲ್ಲೋ..ಯಾವುದೋ ಗೋದಾಮಿನಲ್ಲಿ ಹುಳ ಹಿಡಿದು, ಕಮುಚುಕಟ್ಟಿ ನಾರುವ ಬದಲು ಬಡವನ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಸವಾಲಿಗೆ ಉತ್ತರವಾಗುವದಾದರೆ ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಸಾರ್ಥಕತೆ ಆ ಅಕ್ಕಿಗೆ ಇನ್ನೇನಿದೆ..? ಅಕ್ಕಿ ಎನ್ನುವದು ಸರ್ವಸ್ವವಲ್ಲ. ಅದು ಆ ಬಡವನ ಪಾಲಿಗೆ ಬೇಳೆಯಲ್ಲ, ಎಣ್ಣೆಯಲ್ಲ, ಉಪ್ಪಲ್ಲ, ಖಾರವಲ್ಲ, ತರಕಾರಿಯೂ ಅಲ್ಲ, ಹೆಂಡತಿಯ ಸೀರೆಯಲ್ಲ, ಮಕ್ಕಳ ವಸ್ತ್ರವಲ್ಲ, ಸ್ಕೂಲ ಫ಼ೀ ಅಲ್ಲ.. ಇರಲು ಮನೆಯಲ್ಲ. ಇಂಥಾ ಇನ್ನೂ ಹತ್ತಾರು ಅಲ್ಲಗಳ ನಡುವೆ ಹೊಟ್ಟೆಗಾಗುವ ಅಕ್ಕಿಯೇ ಎಲ್ಲವೂ ಎಂದು ತಿಳಿದು ವಾದ ಮಾಡುವ ಕ್ರಮವೇ ಸರಿಯಲ್ಲ. ಇಂಥಾ ಹತ್ತಾರು ಇಲ್ಲದ ಸಂಗತಿಗಳು ಬಡವನನ್ನು ಮುತ್ತಿ ಪೀಡಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ ಸರಕಾರ ಕೊಡುವ 30 ಕಿಲೊ ಅಕ್ಕಿ ಅವನನ್ನು ಹೇಗೆ ದುಡಿಯದವನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತವೆ ಎನ್ನುವದೇ ನಿಗೂಢ ರಹಸ್ಯ.

ಇನ್ನು ಅಗ್ಗದ ದರದಲ್ಲಿ ಅಕ್ಕಿ ಕೊಡುತ್ತಿರುವದು ನೆರೆಯ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಾದ ಪಾಕಿಸ್ಥಾನದ ಜನರಿಗೋ..ಇಲ್ಲಾ ಬಂಗ್ಲಾ ದೇಶದ ಜನರಿಗೊ.. ಇಲ್ಲಾ ಶ್ರೀಲಂಕಾದವರಿಗೋ ಆಗಿದ್ದರೆ ತಕರಾರು ಎತ್ತಬಹುದು. ಇದು ನನದೇ ದೇಶದ, ನನ್ನದೇ ರಾಜ್ಯದ ಬಡಜನತೆಗೆ ಕೊಡುತ್ತಿರುವದು. ತಿನ್ನಲು ಸಾಕು ಬೇಕಾದಷ್ಟಿದ್ದರೂ ತಿಂದು ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದೇ ಮಾತ್ರೆ ನುಂಗಿ ಚಡಪಡಿಸುವ ಅತ್ಯಂತ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರಮಾಣದ ಜನರಿಗಿಂತಲೂ ಅರೆಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ದಿನದೂಡುವ ಕೋಟಿ ಕೋಟಿ ಜನರ ಹಸಿವು ಹಿಂಗುವದು ಮುಖ್ಯವಾಗಬೇಕು.

ಸಿಗರೇಟು, ಮದ್ಯ, ಗುಟ್ಕಾದಂಥಾ ಪದಾರ್ಥಗಳನ್ನು ನೀಡಿದರೆ ಒಕ್ಕೊರಳಿನಿಂದ ವಿರೋಧಿಸಬಹುದು ಆದರೆ ಬಡವರ ದಿನದ ಗಂಜಿಗಾಗಿ ನೀಡುವ ಅಕ್ಕಿಯನ್ನು ಕುರಿತು ವಿರೋಧಾತ್ಮವಾಗಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುವುದು ಮಾತ್ರ ಸರಿಯಲ್ಲ. ಬಡತನ ಎನ್ನುವುದು ಒಂದು ಸ್ಥಿತಿ. ಅದನ್ನು ಯಾರೂ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟು ತಂದುಕೊಂಡಿರುವದಿಲ್ಲ. ಆ ಬಡತನದ ಹತ್ತಾರು ಅಸಹಾಯಕ ಮುಖಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಹಸಿವೂ ಒಂದು ಕನಿಷ್ಟ ಪಕ್ಷ ಅದಾದರೂ ಹಿಂಗುವಂತಾಗುವ ಗಳಿಗೆಗೆ ನಾವು ಸಂತಸ ಪಡಬೇಡವೇ..? ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಪೂರ್ವದಿಂದ ಇವತ್ತಿನವರೆಗೂ ಸರ್ವೋದಯ ಸಮಾಜದ ಕನಸನ್ನು ಕಾಣುವ ನಾವುಗಳು ನಮ್ಮದೇ ರಾಜ್ಯದ ಶೋಷಿತರಿಗೆ, ಕೆಳಸ್ತರಗಳಿಗೆ ನೀಡಲಾಗುವ ಕನಿಷ್ಟ ಸೌಲಭ್ಯಗಳನ್ನೂ ಸಹಿಸಲಾಗುವದಿಲ್ಲವಲ್ಲ..! ಎನ್ನುವದೇ ಬಹು ದೊಡ್ದ ವಿಷಾದ.

30 ಕಿಲೊ ಅಕ್ಕಿ ಬಡವರ ಬದುಕಿನ ಭಾಗ್ಯವನ್ನಂತೂ ಬದುಕಿಸಲಾರದು. ಆದರೆ ಕೊನೆಯ ಪಕ್ಷ ಆ ಕುಟುಂಬದ ಹಸಿವನ್ನಾದರೂ ನೀಗಿಸಬಲ್ಲದು. ದೇಶ ಸ್ವಾಯತ್ತವಾಗಿ 6 ದಶಕಗಳಾದರೂ ಇಂದಿಗೂ ನನ್ನದೇ ದೇಶದ ಅರ್ಧದಷ್ಟು ಜನ ಪೌಷ್ಟಿಕ ಆಹಾರದ ಕೊರತೆಯಿಂದ ಬಳಲುವದು, ಅರೆಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಮಲಗುವ ಸ್ಥಿತಿ ಇದೆ. ಈ ಸ್ಥಿತಿ ಬ್ರಿಟಿಷರು ಇಲ್ಲಿಂದ ಕಾಲ್ತೆಗೆದ ಮೇಲೆ ನಮ್ಮವರು ನಮ್ಮನ್ನಾಳುವಾಗ ನಿರ್ಮಾಣವಾದದ್ದು ಎನ್ನುವುದೇ ಒಂದು ಬಹುದೊಡ್ಡ ವ್ಯಂಗ್ಯ. ಕಸದಲ್ಲಿ ಎಸೆಯುವ ಎಂಜಲು ಅನ್ನಕ್ಕಾಗಿ ನಾಯಿ-ಹಂದಿಗಳ ಜೊತೆ ಸೆಣಸಾಡುವ ಸನ್ನಿವೇಶದ ಎದುರು ನಮ್ಮ ನಾಗರಿಕತೆ ನಾಚಿ ನೀರಾಗಬೇಕು. ಹಾಗಾದಾಗ ಮಾತ್ರ ನಾವು ಬಡವರಿಗೆ ನೀಡುವ ಅಕ್ಕಿಯಲ್ಲಿ ಕಲ್ಲಾಗದೇ ಸಾಣಿಗೆಯಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯಿದೆ.

Follow

Share

– ಚಿದಂಬರ ಬೈಕಂಪಾಡಿ

ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಅಂಗಾತ ಮಲಗಿದ ಇಪ್ಪತ್ತರ ಜೀವ ಅತ್ತ ಮಗುವೂ ಅಲ್ಲ, ಇತ್ತ ಯುವಕನೂ ಅಲ್ಲ. ತೆವಳುತ್ತಾ ಮನೆಯೊಳಗೇ ಕಾಲ ಕಳೆಯುವ ಮತ್ತೊಂದು ಜೀವ. ಸುಂದರ ಯುವತಿಯ ಕೈಹಿಡಿಯಲು ಯುವಕರು ಮುಂದೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ, ಆ ಊರಿನ ಯುವಕರಿಗೆ ಹೆಣ್ಣು ಕೊಡಲು ಹೊರಗಿನವರು ಇಚ್ಛೆಪಡುವುದಿಲ್ಲ. ಹುಟ್ಟುವ ಮಕ್ಕಳು ಅಂಗವೈಕಲ್ಯದಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದರೆ, ಮದುವೆ ಆದರೂ ಹೆಣ್ಣು ಗರ್ಭ ಧರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಇಂಥ ವೈರುಧ್ಯಗಳಿಂದ ನಲುಗುತ್ತಿರುವ ಕೊಕ್ಕಡದ ಹೆಸರು ಕೇಳಿದರೆ ಮೈಜುಮ್ಮೆನ್ನುತ್ತದೆ. ಕಾರಣ ಮಹಾಮಾರಿ ಏಡ್ಸ್ ಅಲ್ಲ ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಭೀಕರವಾದ ಎಂಡೋಸಲ್ಫಾನ್ ಈ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿರುವ ಪರಿಣಾಮ.

ನವಮಂಗಳೂರು ಬಂದರು ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಫಲವತ್ತಾದ ಭೂಮಿ ಕೊಟ್ಟು ಕಾಟಿಪಳ್ಳ-ಕೃಷ್ಣಾಪುರ ಪುನರ್ವಸತಿ ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಹನ್ನೆರಡೂವರೆ ಸೆಂಟ್ಸ್ ನಿವೇಶನದಲ್ಲಿ ಮನೆಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬೇರೆ ಉದ್ಯೋಗ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಅನ್ನದಾತನ ಬದುಕು ಬವಣೆ ಅಧ್ಯಯನ ಯೋಗ್ಯ.

ಮಂಗಳೂರು ತೈಲಾಗಾರ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಭೂಸ್ವಾಧೀನವಾಗಿ ಈಗ ಚೇಳಾರಿನಲ್ಲಿ ಏದುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಿರುವ ನಿರ್ವಸಿತರು, ಎಂಎಸ್‌ಇಝಡ್ ಸ್ಥಾಪನೆಯಿಂದಾಗಿ ಭೂಮಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡವರು ಸಿಂಗಾಪುರದಂಥ ಪುನರ್ವಸತಿ ನಗರಿಯಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಪಡುಬಿದ್ರಿ ನಂದಿಕೂರು ವಿದ್ಯುತ್ ಸ್ಥಾವರದ ಸುಮಾರು 30 ಕಿ.ಮೀ ಸುತ್ತಳತೆಯಲ್ಲಿ ಹಸಿರು ಗಿಡಗಳು ನಳನಳಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಹಾರು ಬೂದಿಯ ಪ್ರಭಾವ. ಈ ಮೇಲಿನ ಎಲ್ಲವೂ ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಹಾನಿ ಮಾಡುತ್ತಿರುವಂಥವು ಮತ್ತು ಮನುಷ್ಯರು ಮನುಷ್ಯರಾಗಿ ಬದುಕಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಡದ ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳು. ಭೂಮಿಗೆ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಹಣಕೊಟ್ಟಿವೆ, ಆದರೆ ಬದುಕು ಕಿತ್ತುಕೊಂಡಿವೆ. ಹತ್ತಾರು ಎಕರೆ ಭೂಮಿಯ ಒಡೆಯನಾಗಿದ್ದ ಜಮೀನ್ದಾರ ಈ ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳ ಸ್ಥಾಪನೆಯಿಂದ ಬೀದಿಗೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದಾನೆ.

ಈಗ ನಿಡ್ಡೋಡಿ ವಿದ್ಯುತ್ ಸ್ಥಾವರ ಸ್ಥಾಪನೆಯಿಂದ ಜನ ನಿರ್ವಸಿತರಾಗುವುದು, ಫಲವತ್ತಾದ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟು ಹಣದ ಥೈಲಿ ಹಿಡಿದಿಕೊಂಡು ಬಾರು, ಮೋಜು ಮಸ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಲಕಳೆದು ಬಿಕಾರಿಯಾಗುವ ಕಾಲ ಸನ್ನಿಹಿತವಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಯಾವುದೇ ಸರ್ಕಾರವಾದರೂ ಸರಿ ಜನಸ್ನೇಹಿ, ಪರಿಸರ ಸ್ನೇಹಿ, ಸಹ್ಯ ಕೈಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಿರೀಕ್ಷೆಮಾಡುವುದು ಜನರ ಸಾಮಾನ್ಯ ಗ್ರಹಿಕೆ ಹೊರತು ವಾಸ್ತವ ಅಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಮೇಲಿನ ಎಲ್ಲವೂ ಉದಾಹರಣೆಗಳು.

ಕಡಂದಲೆ, ಕೊಜೆಂಟ್ರಿಕ್ಸ್ ಎರಡೂ ಉದಾಹರಣೆ ಮೂಲಕ ಹಾನಿಕಾರಕ ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳನ್ನು ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟಿಸಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಜನ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಟ್ಟುಕೊಂಡರೂ ನಂದಿಕೂರು ಸ್ಥಾವರ ಕೊಜೆಂಟ್ರಿಕ್ಸ್ ಗಿಂತ ಭಿನ್ನ ಹೇಗೆಂದು ಸಮರ್ಥನೆ ಕೊಡಲು ಸಾಧ್ಯವೇ?

ಎಂಆರ್‌ಪಿಎಲ್ ತ್ಯಾಜ್ಯ ನೀರು ಹರಿಸುವ ಕೊಳವೆ ಅಳವಡಿಸುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಗೋಲಿಬಾರ್ ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಒಂದು ಹೋರಾಟ ತಾರ್ಕಿಕ ಅಂತ್ಯ ಕಾಣುವುದು ಸಾಧ್ಯವೆಂದು ಭ್ರಮೆ ತರಿಸಿತೇ ಹೊರತು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಜನರನ್ನು ಸರ್ಕಾರ ಮೋಸಗೊಳಿಸಿತು ಎನ್ನುವುದೇ ಸೂಕ್ತ.

ಗೋಲಿಬಾರ್ ವೇಳೆ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿಯೋ, ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿಯೋ ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಗಾಯಗೊಂಡವರಿಗೆ ಪರಿಹಾರ, ಕಂಪೆನಿಯಲ್ಲಿ ಉದ್ಯೋಗ ಸಿಕ್ಕಿತು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಯೋಜನ ಆಗಿಲ್ಲ. ನೆಲ-ಜಲ ನಮ್ಮದು. ಇಲ್ಲಿ ತಯಾರಾಗುವ ಪೆಟ್ರೋಲ್ ಕಡಿಮೆ ದರದಲ್ಲಿ ಬಳಕೆ ಮಾಡುವ ಭಾಗ್ಯ ರಾಜಧಾನಿ ದೆಹಲಿ ಜನಕ್ಕೆ. ಇಲ್ಲಿ ಉದ್ಯೋಗಕ್ಕೆ ಆಯ್ಕೆಯಲ್ಲೂ ಅವರದ್ದೇ ಮಾನದಂಡ, ಅವರದ್ದೇ ಜನ, ಎಲ್ಲರೂ ಭಾರತೀಯರು ಎನ್ನುವ ಸಮಾಧಾನದ ಮಾತು.

ನಾವು ನವಮಂಗಳೂರು ಬಂದರು ನಿರ್ಮಾಣವಾದ ಮೇಲೂ ಪಾಠ ಕಲಿಯಲಿಲ್ಲ. ಪುನರ್ವಸತಿ ಕೇಂದ್ರದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಬಂದರಿನ ಲಾಭದಲ್ಲಿ ಬಿಡಿಗಾಸೂ ಇಲ್ಲ, ಆದರೆ ಭೂಸ್ವಾಧೀನ ಮಾಡುವ ವೇಳೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ನಿರ್ಣಯಗಳನ್ನು ಬೈಕಂಪಾಡಿ ಪಟೇಲ್ ಶ್ರೀನಿವಾಸ ರಾವ್ ಅವರನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸಿ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಿ.

ಎಂಆರ್‌ಪಿಎಲ್ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಟ ಮಾಡಿದಾಗ ಜನರನ್ನು ಬಗ್ಗು ಬಡಿಯಲು ಅನುಸರಿಸಿದ ತಂತ್ರ ಒಡೆದು ಆಳುವ ನೀತಿ. ಒಕ್ಕಲೆಬ್ಬಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವಿದ್ದವರಿಗೆ ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಗುತ್ತಿಗೆ ಕಾಣಿಕೆ.

ನಂದಿಕೂರು ಸ್ಥಾವರದ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಟ ಶುರುವಾದಾಗ ಧುತ್ತನೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾದ ಪರ್ಯಾಯ ಹೋರಾಟ ಸಮಿತಿ, ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಹಾನಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು ರಕ್ತದಲ್ಲಿ ಬರೆದುಕೊಡುವ ಘೋಷಣೆ- ಚಪ್ಪಾಳೆ ಗಿಟ್ಟಿಸುವಂಥ ಭಾಷಣ. ಈಗ ಅವರೆಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ? ಅವರೊಂದಿಗೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ನಂದಿಕೂರಿನ ಮುಖಗಳೆಲ್ಲಿವೆ?

ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿದ ಮೇಲೂ ನಿಡ್ಡೋಡಿ ಸ್ಥಾವರವನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರಿದ್ದರೆ ಅದು ಅವರ ಜಾಣತನ ಎನ್ನುತ್ತೇನೆ. 1200 ಮೆ.ವಾ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದ ನಂದಿಕೂರು ಸ್ಥಾವರದ ಅನಾಹುತವನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಕಷ್ಟ ಎನ್ನುತ್ತಿರುವಾಗ 4000 ಮೆ.ವಾ ಸಾಮರ್ಥ್ಯದ ಸ್ಥಾವರವನ್ನು ಮತ್ತು ಅದರಿಂದ ಉಂಟಾಗಬಹುದಾದ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಊಹೆಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಕಷ್ಟವಲ್ಲ.

ಕರಾವಳಿ ಅದರಲ್ಲೂ ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟ ಪ್ರದೇಶ ಅತೀ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಎನ್ನುವ ಪರಿಣತರ ವರದಿಯನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುವಂತಿಲ್ಲ. ಸರ್ಕಾರಿ ಪ್ರಾಯೋಜಿತ, ಕಂಪೆನಿ ಕೃಪಾಪೋಷಿತ ಪರಿಣತರ ಅಥವಾ ಢೋಂಗಿ ಪರಿಸರವಾದಿ ಪರಿಣತರ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಜನ ವಿಶ್ವಾಸವಿಡುವಂತಿಲ್ಲ.

ಧಾರಣಾ ಶಕ್ತಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುವ ತನಕ ಯಾವುದೇ ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳಿಗೆ ಕರಾವಳಿಯಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶವಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಒಂದಂಶ ಅಜೆಂಡಾ ಮಾತ್ರ ಹೋರಾಟ ಸಮಿತಿಯ ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿರಬೇಕು ಹೊರತು ಅದು ಅಪಾಯಕಾರಿಯೋ, ಅಲ್ಲವೋ ಎನ್ನುವುದು ಈಗ ಮುಖ್ಯವಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದೇ ಜನರ ಬೇಡಿಕೆಯಾಗಬೇಕು.

ಕರಾವಳಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪನೆಯಾಗಿರುವ ಮತ್ತು ಸ್ಥಾಪನೆಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳೆಲ್ಲವೂ ರಾಸಾಯನಿಕ ಆಧಾರಿತ ಮತ್ತು ಕಲ್ಲಿದ್ದಲು ಆಧಾರಿತ. ಹಾಗಾದರೆ ಕರಾವಳಿ ತ್ಯಾಜ್ಯದ ತಿಪ್ಪೇಗುಂಡಿಯೇ?

ಧಾರಾಳವಾಗಿ ಉದ್ಯೋಗ ನೀಡುತ್ತಿದ ಎಂಡಿಎಲ್ ಯಾರ್ಡನ್ನು ಇಲ್ಲಿನ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಮುಂಬೈಗೆ ಸ್ಥಳಾಂತರಿಸಲು ಸಮ್ಮತಿಸಿದ್ದೇಕೆ? ನೆಲ, ಜಲ, ವಾಯು ಮಾರ್ಗದ ಅನುಕೂಲವಿರುವ ಕರಾವಳಿಯಲ್ಲಿ ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಹಾನಿಯಾಗದಂಥ ಆಟೋಮೊಬೈಲ್ ಉದ್ದಿಮೆ ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ್ದರೆ ಸಹಸ್ರಾರು ಜನರಿಗೆ ಉದ್ಯೋಗ ಸಿಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇ? ಕರಾವಳಿಯಲ್ಲೂ ಖರ್ಗೆಯವರು ರೈಲ್ವೇ ಕೋಚ್ ನಿರ್ಮಾಣ ಕಾರ್ಖಾನೆ ಸ್ಥಾಪಿಸಲು ಮುಂದಾಗಬಾರದೇ? ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ನಿಡ್ಡೋಡಿಗೆ ಓಡೋಡಿ ಬರುವ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಿಗೆ ಕೇಳಿ. ಮಠ ಪೀಠಾಧೀಶರು, ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಸಾರಥ್ಯ ವಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ನಂಬಿಕೆ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವಂತಿಲ್ಲ.

ಮಠ-ಪೀಠಾಧಿಗಳಿಂದ, ಜಾತಿ, ಧರ್ಮಗಳ ನೆಲೆಯಿಂದ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ಸೆರಗಿನ ಮರೆಯಿಂದ ಹೊರತಾದ ಹೋರಾಟವಾಗಬೇಕು. ಅಲ್ಲಿ ಭೂಮಿ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಹಿರಿ ತಲೆಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ಅಲ್ಲೇ ಬದುಕುವ ಕನಸು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಹುಟ್ಟಿರುವ ಹಸುಗೂಸಿನ ತನಕ ಜನರಿಗಾಗಿ, ಜನರ ಹೋರಾಟವಾಗಬೇಕು. ಅದು ಆಗಲಿ ಎನ್ನುವ ಆಶಯ ನನ್ನದು.

Follow

Share

– ಬಿ.ಶ್ರೀಪಾದ ಭಟ್

“ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ಒಂದು ದಶಕದಲ್ಲಿ ಬಡತನದ ಪ್ರಮಾಣವು 2004-05 ರಲ್ಲಿ ಶೇಕಡಾ 37.2 ರಿಂದ 2009-10 ರಲ್ಲಿ ಶೇಕಡಾ 29.8 ಕ್ಕೆ ಕುಸಿದಿದೆ. 2011-12 ರಲ್ಲಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ದಾರಿದ್ರ್ಯವು ಶೇಕಡ 22 ಕ್ಕೆ ಇಳಿದಿದೆ. ಇಂದು ಭಾರತದಲ್ಲಿ 27 ಕೋಟಿ ಬಡವರಿದ್ದಾರೆ. ಇವರಲ್ಲಿ 21.6 ಕೋಟಿ ಬಡವರು ಗ್ರಾಮೀಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ.”

ಮೇಲಿನ ಹೇಳಿಕೆ ಮತ್ತು ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟ ವಿವರಗಳನ್ನು 22 ನೇ ಜುಲೈ 2013 ರಂದು ಯೋಜನಾ ಆಯೋಗವು ಪತ್ರಿಕೆಗಳ ಮೂಲಕ ಸಕಲ ಸಮಸ್ತ ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ತಲುಪಿಸಿತು. 21 ನೇ ಶತಮಾನದ ಈ ಎರಡನೇ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಮೂಳೆ ಮಾಂಸದ ತಡಿಕೆಯಾದ ನಗರವಾಸಿಯ ಮಾನವನ ದೇಹವು ಸಂತೃಪ್ತಿಯಾಗಿ ಬದುಕಲು ದಿನವೊಂದಕ್ಕೆ 33 ರೂಪಾಯಿ ಸಾಕಾಗುತ್ತದೆಂದೂ, ಗ್ರಾಮೀಣವಾಸಿ ಮಾನವನ ದೇಹವು ಸಂತೃಪ್ತಿಯಾಗಿ ಬದುಕಲು ದಿನವೊಂದಕ್ಕೆ 27 ರೂಪಾಯಿ ಸಾಕಾಗುತ್ತದೆಂದೂ ಈ ಯೋಜನಾ ಆಯೋಗದ ಉಪಾಧ್ಯಕ್ಷ ಮಂಟೆಕ್‌ಸಿಂಗ್ ಅಹುಲುವಾಲಿಯಾ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಘೋಷಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇದನ್ನು ಅವರ ಹಿರಿಯ ಗೆಣೆಕಾರ ‘ದ ಪ್ರೈಮ್ ಮಿನಿಸ್ಟರ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ’ ಮನಮೋಹನ್ ಸಿಂಗ್ ಕೂಡ ಅನುಮೋದಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇನ್ನು 125 ವರ್ಷಗಳ ಇತಿಹಾಸವಿರುವ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷದ ಅಧಿನಾಯಕಿ ,ಆಮ್ ಆದ್ಮಿಯ ಆಶಾದೀಪ ಸೋನಿಯಾಗಾಂಧಿ ತಮ್ಮ ಎರಡು ದಶಕಗಳ ಸುಧೀರ್ಘ ಮೌನವನ್ನು ಇಂದಿಗೂ ಸಹ ಮುರಿಯದೆ ನಿಗೂಢವಾಗಿ ವರ್ತಿಸುತ್ತ ಎಂದಿನಂತೆ ತಮ್ಮ ವೈಯುಕ್ತಿಕ ವರ್ಚಸ್ಸನ್ನು ಜತನದಿಂದ ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರಲಾಗಿ, ಇತ್ತ ಸುಧೀರ್ಘ ಮೌನದಲ್ಲಿರಬೇಕಾದಂತಹ ಸದರಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷದ ಜೋಕರ್‌ಗಳು ಕ್ಷಣಕ್ಕೊಂದು ದುರ್ನಾತ ಬೀರುವ ಹೇಳಿಕೆಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತ, ತಾವೂ ನಗೆಪಾಟಲಿಗೀಡಾಗಿ ತಮ್ಮ ಪಕ್ಷವನ್ನು ನಗೆಪಾಟಲಿಗೀಡಾಗಿಸುತ್ತಿರಲು, ಅತ್ತ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಘನತೆಯಿಂದ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಪ್ರಮುಖ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷ ಬಿಜೆಪಿಯು ಬದಲಾಗಿ ತನ್ನ ದಮನಕಾರಿ ಪ್ಯಾಸಿಸಂ ಅನ್ನು ಮರಳಿ ಚಾಲ್ತಿಗೆ ತರಲು ನೂರಾರು ಕಳ್ಳ ಮಾರ್ಗಗಳ ಹುಡುಕಾಟದಲ್ಲಿರಲಾಗಿ, ಇವರೆಲ್ಲರ ಕೇಂದ್ರಬಿಂದು ಇಂಡಿಯಾದ ಬಿಪಿಎಲ್ ಕಾರ್ಡುದಾರ ಮಾತ್ರ ಎಂದಿನಂತೆ ಹೊಸ ಬೆಳಕಿಗೆ ಕಾಯುತ್ತಾ ತಾನು ಗಳಿಸುತ್ತಿರುವುದೆಷ್ಟು, ಅದರಲ್ಲಿ ತನಗೆ ದಕ್ಕಿದ್ದೆಷ್ಟು, ಉಳಿಸಿದ್ದೆಷ್ಟು ಯಾವುದೂ ಗೊತ್ತಾಗದೆ, ಕ್ಷಣ ಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಬದುಕಬೇಕಾದ ತನ್ನ ಆತಂಕದ, ಅತಂತ್ರ ಬದುಕಿನ ಮುಕ್ತಿಗಾಗಿ ಹಂಬಲಿಸಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಾನೆ.

“ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಎಲ್ಲ ಆಸೆಗಳನ್ನು, ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಈಡೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಂತೋಷದಾಯಕ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ನನ್ನ ಆಸೆಗಳನ್ನು, ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಆದಷ್ಟೂ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಿಕೊಂಡು ಇದ್ದುದರಲ್ಲೇ ಕನಿಷ್ಟ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಬದುಕುವುದು ಮಾತ್ರ ಸಂತೋಷದಾಯಕವಾದದ್ದು,” ಎಂದು ಪಶ್ಚಿಮದ ಆರ್ಥಿಕ ತಜ್ಞ ಜೆ.ಎಸ್.ಮಿಲ್ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ಈತನ ಈ ಹೇಳಿಕೆಯನ್ನೇ ಅತ್ಯಂತ ಸೀರಿಯಸ್ ಆಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿರುವ ಇಂಡಿಯಾದ ಯೋಜನಾ ಆಯೋಗದ ಮಂದಿ ಇದನ್ನು ಏಕಪಕ್ಷೀಯವಾಗಿ ಅತ್ಯಂತ ಅಮಾನವೀಯತೆಯಿಂದ ಇಲ್ಲಿನ ಬಡವರ ಮೇಲೆ ಉಪಯೋಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಭಾರತದ ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗ, ಮೇಲ್ವರ್ಗಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಈ ಯೋಜನಾ ಆಯೋಗದ ಈ ಮಾನಗೇಡಿ ಹೇಳಿಕೆ ಅನ್ವಯಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ಕಳೆದ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಜಾಗತೀರಣದ ನೇರ ಫಲಾನುಭವಿಗಳಾದ ಭಾರತದ ಮಧ್ಯಮ ಹಾಗು ಮೇಲ್ವರ್ಗಗಳು ಈ ನವ ಕಲೋನಿಯಲ್ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಕೊಡಮಾಡಿದ ಕೊಳ್ಳುಬಾಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಿಂದ ತಿಂದು, ತೇಗಿ ಅಜೀರ್ಣದಿಂದ ಏದುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಈ ಗುಂಪಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಆಸೆಗಳನ್ನು, ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಆದಷ್ಟೂ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಿಕೊಂಡು ಇದ್ದುದರಲ್ಲೇ ಕನಿಷ್ಟ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಬದುಕಿ ಮತ್ತು ಸಂತೋಷದಿಂದಿರಿ ಎಂದು ಹೇಳುವುದರ ಬದಲಾಗಿ ಜಾಗತೀರಣದ ಕಳೆದ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರಗಳ ಎಲ್ಲಾ ಬಗೆಯ ಪಾಲಿಸಿಗಳು, ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮಂತ್ರಗಳು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಿದ್ದು ಮಧ್ಯಮ ಮತ್ತು ಮೇಲ್ವರ್ಗಗಳ ದುರಾಸೆಗಳನ್ನು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಪೂರೈಸುವ ಕೊಳ್ಳುಬಾಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಮಾತ್ರ. ಆದರೆ ದಾರಿದ್ರ್ಯದಲ್ಲಿರುವ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಬಡವರ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಈ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಮತ್ತು ಯೋಜನಾ ಆಯೋಗವು ಬಡವನೊಬ್ಬ ತನ್ನ ಆಸೆಗಳನ್ನು ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಿಕೊಂಡು ಕನಿಷ್ಟ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಬದುಕಲು ಏನು ಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನು ಮಾತ್ರ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ದೇಶದ ಬಡತನ ರೇಖೆ, ದಾರಿದ್ರ್ಯವನ್ನು ಅಳೆಯುತ್ತಾರೆ. ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಅನೇಕ ಅವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಮಾನದಂಡಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ಅಧಿಕಾರಿಶಾಹಿಗಳು ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರಗಳ ಈ ದಿಕ್ಕುದೆಸೆಯಿಲ್ಲದ ನಡೆಗಳಿಂದಾಗಿಯೇ ಇಂದು ಬಡವರು ಮತ್ತು ಶ್ರೀಮಂತರ ನಡುವಿನ ಕಂದಕದ ಪ್ರಮಾಣ ದಿನದಿನಕ್ಕೂ ಅಗಾಧವಾಗುತ್ತಿರುವುದು.

ಖ್ಯಾತ ಅರ್ಥಿಕ ತಜ್ಞ ಮೋಹನ್ ಗುರುಸ್ವಾಮಿಯವರು “ಬಡತನವೆನ್ನವುದು ಒಂದು ಆರ್ಥಿಕ ಸ್ಥಿತಿ. ಹಸಿವು ದೈಹಿಕ ಸ್ಥಿತಿ. ದೈಹಿಕ ಸ್ಥಿತಿಯಾದ ಹಸಿವಿಗೆ ಕಾರಣ ಬಡತನವೆನ್ನುವ ಆರ್ಥಿಕ ಸ್ಥಿತಿ. ಇಲ್ಲಿ ಹಸಿವೆನ್ನುವುದು ಸ್ಥಿರವಾದದ್ದು. ಆದರೆ ಬಡತನದ ವಾಖ್ಯಾನ ಮತ್ತು ಸ್ಥಿತಿ ಶಾಸಕಾಂಗ ಮತ್ತು ಕಾರ್ಯಾಂಗದ ನೀತಿಗಳಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ,” ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಅಂದರೆ ಅವನು ಶ್ರೀಮಂತ ಅವನ ಊಟಕ್ಕೆ 500 ರೂಪಾಯಿ ಖರ್ಚಾಗುತ್ತದೆ. ಅದು ಸಹಜ. ನೀನು ಬಡವ. ನಿನ್ನ ಊಟಕ್ಕೆ 12 ರೂಪಾಯಿ ಸಾಕು. ನೀನೇನಾದರೂ ಆ 500 ರೂಪಾಯಿಯ ಊಟಕ್ಕೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸೀಯ ಜೋಕೆ! ಇದೂ ಸಹಜ. ಎರಡೂ ವಾಸ್ತವವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಇಂದು ಭಾರತದ ಬಡತನ ರೇಖೆಯ ಪ್ರಮಾಣ ಶೇಕಡಾ 22 ಕ್ಕೆ ಕುಸಿದಿದೆ!! ಅಂದರೆ ಭಾರತ ಪ್ರಕಾಶಿಸುತ್ತಿದೆ!! ಇದು ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿಯ ಅಪ್ಪಟ ಗುಜರಾತ್ ಮಾದರಿ. ನಾಮೋ ಶೈಲಿ. ಅದನ್ನೇ ಅತ್ಯಂತ ಕುರುಡಾಗಿ ಬುದ್ಧಿಗೇಡಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡುತ್ತಿವೆ. ಇದೇ ಮಾದರಿಯನ್ನು ದಿವಾಳಿಯಾದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನೇತೃತ್ವದ ಯುಪಿಎ ನೇತೃತ್ವದ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ತನ್ನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮಾನದಂಡವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ಜೈ ಹೋ!!

ಕೇಂದ್ರ ಯೋಜನಾ ಆಯೋಗವು 1957 ರಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ, ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳಿಗೆ 20 ರೂಪಾಯಿಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಬಡತನ ರೇಖೆಯನ್ನು ನಿಗದಿಪಡಿಸಿತು. ಇದನ್ನು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಖರ್ಚು ಮಾಡುವ ಶಕ್ತಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ನಿರ್ಧರಿಸಲಾಯಿತು. ಅಂದರೆ ಅವನಿಗೆ/ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳಿಗೆ 21 ರೂಪಾಯಿ ಖರ್ಚು ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ ಆತ/ಆಕೆ ಬಡತನ ರೇಖೆಯಿಂದ ಮೇಲೇರುತ್ತಾರೆ. 1979 ರಲ್ಲಿ ನಗರವಾಸಿಗೆ ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳಿಗೆ 57 ರೂಪಾಯಿಯನ್ನು, ಗ್ರಾಮೀಣವಾಸಿಗೆ ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳಿಗೆ 47 ರೂಪಾಯಿಯನ್ನು ನಿಗದಿಪಡಿಸಿತು. 2000 ರಲ್ಲಿ ನಗರವಾಸಿಗೆ ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳಿಗೆ 454 ರೂಪಾಯಿಯನ್ನು, ಗ್ರಾಮೀಣವಾಸಿಗೆ ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳಿಗೆ 357 ರೂಪಾಯಿಯನ್ನು ನಿಗದಿಪಡಿಸಿತು. 2005 ರಲ್ಲಿ ನಗರವಾಸಿಗೆ ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳಿಗೆ 559 ರೂಪಾಯಿಯನ್ನು, ಗ್ರಾಮೀಣವಾಸಿಗೆ ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳಿಗೆ 368 ರೂಪಾಯಿಯನ್ನು ನಿಗದಿಪಡಿಸಿತು. 2012 ರಂದು ಈ ಮೊಂಟೆಕ್ ಎನ್ನುವ ಪಂಡಿತ ನಗರವಾಸಿಗೆ ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳಿಗೆ 990 ರೂಪಾಯಿಯನ್ನು, ಗ್ರಾಮೀಣವಾಸಿಗೆ ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳಿಗೆ 810 ರೂಪಾಯಿಯನ್ನು ನಿಗದಿಪಡಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ಯೋಜನಾ ಆಯೋಗದ ಶೋಧನೆಯ ಪ್ರಕಾರ 1974 ರಲ್ಲಿ ಶೇಕಡಾ 59 ರಷ್ಟಿದ್ದ ಬಡತನ ರೇಖೆಯ ಪ್ರಮಾಣ 1984 ರಲ್ಲಿ ಶೇಕಡಾ 43 ರಷ್ಟಿತ್ತೆಂದೂ, 2012 ರ ವೇಳೆಗೆ ಶೇಕಡಾ 22 ಕ್ಕೆ ಕುಸಿದಿದೆಯೆಂದು ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ತಿಳಿಸಿದೆ.

ಆದರೆ ಈ ಯೋಜನಾ ಆಯೋಗದ ಇಡೀ ಅಂಕಿ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಸಧ್ಯದ ತರ್ಕಕ್ಕಾಗಿ ಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಾಗ 1984 ರಲ್ಲಿ ಬಡತನದ ರೇಖೆಯು ಶೇಕಡಾ 43 ರಷ್ಟಿದ್ದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಬಡವನೊಬ್ಬ/ನೊಬ್ಬಳು ಸೇವಿಸುವ ಸರಾಸರಿ ಆಹಾರದ ಕ್ಯಾಲೋರಿಯ, ಪೋಷಕಾಂಶಗಳ ಪ್ರಮಾಣ ಸರಾಸರಿ 38 ಗ್ರಾಂ ನಷ್ಟಿದ್ದರೆ, ಈಗ, ಅಂದರೆ 2012 ರಲ್ಲಿ ಬಡತನದ ರೇಖೆಯು ಶೇಕಡಾ 22ಕ್ಕೆ ಕುಸಿದಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಬಡವನೊಬ್ಬ/ನೊಬ್ಬಳ ಸೇವಿಸುವ ಸರಾಸರಿ ಆಹಾರದ ಕ್ಯಾಲೋರಿಯ, ಪೋಷಕಾಂಶಗಳ ಪ್ರಮಾಣ ಸರಾಸರಿ 24 ಗ್ರಾಂಗೆ ಕುಸಿದಿದೆ!! ಅಂದರೆ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ/ಯೊಬ್ಬಳು ಸೇವಿಸುವ ಆಹಾರದ ಕ್ಯಾಲೋರಿಯ, ಪೋಷಕಾಂಶಗಳ ಮೇಲೆ ಬಡತನದ ರೇಖೆಯನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ/ಯೊಬ್ಬಳು ಬಳಸುವ ಮೊಬೈಲ್, ವಾಸಿಸುವ ಸೂರು ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ನಿರ್ಧರಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ!! ಹರ್ಷ ಮಂದರ್ ಅವರು ಹೇಳಿದ ಹಾಗೆ ಮಸಲ ಬಡತನ ರೇಖೆಯ ಕೆಳಗಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯೇನಾದರು ಶೌಚಾಲಯವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಂಡಾಕ್ಷಣ, ವಾರಕ್ಕೆ, ತಿಂಗಳಿಗೆ ಮೊಟ್ಟೆಯನ್ನು ತಿಂದಾಕ್ಷಣ ಆತ ಬಡತನ ರೇಖೆಯಿಂದ ಮೇಲೇರಲ್ಪಡುತ್ತಾನೆ!! ಬಿಪಿಎಲ್ ಕಾರ್ಡುದಾರನಿಂದ ಎಪಿಎಲ್ ಕಾರ್ಡುದಾರನಾಗಿ ಪ್ರಮೋಶನ್! ನಾಗರಿಕರಾದ ನಾವೆಲ್ಲ ಹೇಗೆ ಬಡವನೊಬ್ಬ/ನೊಬ್ಬಳ ಬದುಕನ್ನು ಅವಮಾನಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ನೋಡಿ!! ಅವರಿಗೆ ಘನತೆಯನ್ನೇ ನಿರಾಕರಿಸಿದ್ದೇವೆ.

ಅಲ್ಲದೆ ಬಡತನದ ಪ್ರಮಾಣ ಶೇಕಡಾ 22 ಕ್ಕೆ ಕುಸಿದಿದೆಯೆಂದು ಪಂಡಿತ ಅಹುಲುವಾಲಿಯಾ ಬೂಸಿ ಬಿಡುತ್ತಿರುವ ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅವರ ಹಿರಿಯ ಗೆಣೆಕಾರ ಮನಮೋಹನ ಸಿಂಗರ ಯುಪಿಎ ಸರ್ಕಾರವು ಅನುಷ್ಠಾನಕ್ಕೆ ತರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿರುವ, ಸೋನಿಯಾ ಮೇಡಂರ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯ ಮಸೂದೆಯಾದ ಆಹಾರ ಭದ್ರತೆ ಮಸೂದೆಯ ಮೂಲ ಆಶಯವೇ ಶೇಕಡಾ 67 ರಷ್ಟಿರುವ ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಸಬ್ಸಿಡಿ ದರದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಉಚಿತವಾಗಿ ಧಾನ್ಯವನ್ನು ಹಂಚುವುದು. ಅಂದರೆ ಯೋಜನಾ ಆಯೋಗದ ಪ್ರಕಾರ ಬಡತನ ರೇಖೆ ಶೇಕಡಾ 22 ರಷ್ಟಿದ್ದರೆ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ಪ್ರಕಾರ ಶೇಕಡ 67ರಷ್ಟಿದೆ!!

ಇತ್ತೀಚಿನ ಅಧಿಕೃತ ವರದಿಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಇಂಡಿಯಾ ದೇಶದಲ್ಲಿನ ಮಕ್ಕಳ ಅಪೌಷ್ಟಿಕತೆಯ ಪ್ರಮಾಣ ಶೇಕಡಾ 46 ರಷ್ಟಿದೆ. ಇದನ್ನು ಉದಾಹರಿಸಿಯೇ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿ ಮನಮೋಹನ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರು ಇದು ಭಾರತದ ಅವಮಾನ ಎಂದು ಉದ್ಗರಿಸಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಮಕ್ಕಳ ಅಪೌಷ್ಟಿಕತೆ ಶೇಕಡಾ 46 ರಷ್ಟಿರುವ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಬಡತನ ರೇಖೆ ಶೇಕಡ 22 ರಷ್ಟಿರುವುದು ಬಹುಶಃ ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಇಂಡಿಯಾದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವೇನೋ! ಇದನ್ನು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಸಿದ ಪಂಡಿತ ಮೊಂಟೆಕ್‌ಸಿಂಗ್‌ಗೆ ನಮೋನಮಹಃ!

ಮತ್ತೊಂದು ಉದಾಹರಣೆಯನ್ನು ನೀಡುವುದಾದರೆ ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿ ಗ್ರಾಮೀಣ ಉದ್ಯೋಗ ಖಾತ್ರಿ ಯೋಜನೆ. ಈ ನರೇಗ ಯೋಜನೆಯಡಿ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಗ್ರಾಮೀಣ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ದಿನವೊಂದಕ್ಕೆ 120 ರೂಪಾಯಿಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಕೆಲಸ ದೊರಕುತ್ತದೆ. ಆತ ತಿಂಗಳಪೂರ್ತಿ, ಒಂದು ದಿನವೂ ಬಿಡದೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದಾಗಲೂ ಆತನ ಗಳಿಕೆ ತಿಂಗಳಿಗೆ 3720 ರೂಪಾಯಿ. ಐದು ಸದಸ್ಯರಿರುವ ಸಂಸಾರವೊಂದರಲ್ಲಿ ಈ ಆದಾಯದ ಪ್ರಕಾರ ಪ್ರತಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ 744 ರೂಪಾಯಿ ದೊರಕುತ್ತದೆ. ಇದು ಯೋಜನಾ ಆಯೋಗವು ಬಡತನ ರೇಖೆಯ ಪ್ರಮಾಣದ ಅನುಸಾರ ಗ್ರಾಮೀಣ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ನಿಗದಿಪಡಿಸಿದ ಅವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಮೊತ್ತ ರೂಪಾಯಿ 850 ಕ್ಕಿಂತಲೂ ಶೇಕಡಾ 14 ರಷ್ಟು ಕಡಿಮೆ!! ಅಲ್ಲದೆ ಈ ನರೇಗಾ ಯೋಜನೆಯ ಅನುಕೂಲ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಕೇವಲ 100 ದಿನಗಳು ಮಾತ್ರ. ಅಂದರೆ ಸರಾಸರಿ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಮೂರು ತಿಂಗಳು!! ಉಳಿದ 265 ದಿಗಳ ಕುರಿತು ಯೋಜನಾ ಆಯೋಗದ ಬಳಿ ಯಾವುದೇ ಉತ್ತರವಿಲ್ಲ.

2020 ರ ವೇಳೆಗೆ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದಿದ ದೇಶಗಳ ಎಲೈಟ್ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರುವ ಧ್ಯೇಯವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಇಂಡಿಯಾದ ಸರ್ಕಾರವು ಮೊದಲು ಮಾಡಬೇಕಾದ ಕೆಲಸವೇ ಸಮಾಜವಾದಿ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಸರಳ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಗ್ರಹಿಸಿ ಅನುಷ್ಠಾನಕ್ಕೆ ತರುವುದು. ಸರಳವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ಶ್ರೀಮಂತರ, ಮಧ್ಯಮವರ್ಗಗಗಳ ಮೇರೆ ಮೀರಿದ ಅಸಹಜ ಮಟ್ಟದ ವರಮಾನ ಗಳಿಕೆಗೆ ಕಡಿವಾಣ ಹಾಕಿ ಒಂದು ಮಿತಿಯನ್ನು ನಿಗದಿಪಡಿಸುವುದು. ಬಡವರಿಗೆ ಅತ್ಯಧಿಕ ಕ್ಯಾಲೋರಿ ಮತ್ತು ಸಂಪೂರ್ಣ ಪೋಷಕಾಂಶಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡ ದಿನಕ್ಕೆ ಎರಡು ಹೊತ್ತು ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದ ಊಟವನ್ನು ಗಳಿಸುವಂತಹ ಬದುಕನ್ನು ರೂಪಿಸುವುದು. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಅವರ ಬದುಕಿಗೆ ಘನತೆಯನ್ನು ಮರಳಿ ತಂದುಕೊಡಬೇಕು.

ಬಡತನ ರೇಖೆಗಿಂತ ಕೆಳಗಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ ಸೇವಿಸುವ ದಿನವೊಂದರ ಆಹಾರದ ಪ್ರಮಾಣವು ಸರಾಸರಿ 1500 ಕಿಲೋ ಕ್ಯಾಲೋರಿಯಾಗಿದ್ದರೆ ಬಡತನ ರೇಖೆಗಿಂತ ಮೇಲಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿ ಬಳಸುವ ದಿನವೊಂದರ ಆಹಾರದ ಪ್ರಮಾಣವು ಸರಾಸರಿ 2400 ಕಿಲೋ ಕ್ಯಾಲರಿಯಷ್ಟಿರುತ್ತದೆ (Nutrition intake in India – NSS Report 1999 – 2000). 1000 ಕಿಲೋ ಕ್ಯಾಲೋರಿಯಷ್ಟು ವ್ಯತ್ಯಾಸದ ಈ ಅಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸುವುದು ಸರ್ಕಾರದ ಮೊದಲ ಆದ್ಯತೆ ಆಗಬೇಕು. ಅಲ್ಲದೆ ಬಡತನ ರೇಖೆಗಿಂತ ಕೆಳಗಿರುವ ಜನರು ಅಪಾರ ದೈಹಿಕ ಶ್ರಮದ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇವರಿಗೆ ಪೋಷಕಾಂಶಗಳ ಪ್ರಮಾಣ ಬೇರೆಲ್ಲರಿಗಿಂತಲೂ ಅಧಿಕವಿರಬೇಕು. ಇದೆಲ್ಲವೂ ಅಪಾರ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯ ಈ ಮೊಂಟೆಕ್ ಗ್ಯಾಂಗ್‌ಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲವೇ?? ನಿಜಕ್ಕೂ ಇವರು ಜೀವವಿರೋಧಿಗಳು.

ಲಭ್ಯವಿರುವ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಬಡತನದ ರೇಖೆಗಿಂತ ಕೆಳಗಿರುವ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಅತ್ಯಧಿಕ ಕ್ಯಾಲೋರಿ ಮತ್ತು ಸಂಪೂರ್ಣ ಪೋಷಕಾಂಶಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡ ದಿನಕ್ಕೆ ಎರಡು ಹೊತ್ತು ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದ ಊಟವನ್ನು ಗಳಿಸುವಂತಹ ಬದುಕನ್ನು ರೂಪಿಸಲು ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಸುಮಾರು 60000 ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರ ಖರ್ಚು ದೇಶದ ಇಡೀ ಅಧಿಕಾರಶಾಹಿಯನ್ನು ಸಾಕಲು ಸರ್ಕಾರ ವ್ಯಯಿಸುವ ಖರ್ಚಾದ 2,27,000 ಕೋಟಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಶೇಕಡ 25 ರಷ್ಟು ಮಾತ್ರ. ಅಥವಾ ಜಿಡಿಪಿಯ 8,47,000 ಕೋಟಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಶೇಕಡಾ 2 ರಷ್ಟು ಮಾತ್ರ.

ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಶೇಕಡ 5 ರಿಂದ ಶೇಕಡ 10 ರಷ್ಟಿರುವ ಸಮಾಜದ ಮೇಲ್ಪದರ ಜನರ ಆದಾಯ, ಸುಖಲೋಲುಪ್ತ ಜೀವನ ಮತ್ತು ಅವರ ನಿರಂತರ ಮೇಲ್ಮುಖ ಚಲನೆಯೇ ದೇಶವೊಂದರ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಮಾರ್ಗಸೂಚಿಯಾಗುತ್ತದೆಯೋ, ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಸರ್ಕಾರವೂ ಸಹ ನಿರ್ಲಜ್ಯವಾಗಿ ಇದನ್ನೇ ತನ್ನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯೆಂದು ಕೂಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆಯೂ, ಅಲ್ಲಿ ಆ ದೇಶದ ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಿ ಸತ್ತಿದೆಯೆಂದರ್ಥ. ಆ ದೇಶ ಮತ್ತೇನಲ್ಲದೆ ಒಂದು ಕೊಳೆತ ಗೊಬ್ಬರದ ಗುಂಡಿಯಷ್ಟೇ. ನಮ್ಮ ಭಾರತ ಇದಕ್ಕೆ ಹೊರತಾಗಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಜ್ವಲಂತ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ.