Follow– ರವಿ ಕೃಷ್ಣಾರೆಡ್ಡಿ
ಕಳೆದ ವಾರ ವಿಧಾನಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಶಾಸಕರು ಪ್ರಮಾಣವಚನ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ ಮೊದಲ ದಿನ (29/5/2013) ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಸರ್ವೋದಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಪಕ್ಷ ತನ್ನ ಮಿತ್ರ ಪಕ್ಷಗಳ ಸಹಯೋಗದೊಂದಿಗೆ ಸದಾಶಯ ಸಮಾವೇಶ ಹಮ್ಮಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಕಳೆದ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ದೇವನೂರು ಮಹಾದೇವರ ನೇತೃತ್ವದ ಸರ್ವೊದಯ ಪಕ್ಷವು ಸಿಪಿಐ, ಸಿಪಿಐಎಮ್, ಫಾರ್ವರ್ಡ್ ಬ್ಲಾಕ್, ಮತ್ತು ನಾನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವ ಲೋಕಸತ್ತಾ ಪಕ್ಷದ ಜೊತೆ ಚುನಾವಣಾಪೂರ್ವ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿತ್ತು. 
ಪರಸ್ಪರರ ವಿರುದ್ಧ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳನ್ನು ಹಾಕದೇ ಇರುವುದು ಮತ್ತು ಪರಸ್ಪರರನ್ನು ತಾವು ಸ್ಪರ್ಧಿಸದೇ ಇರುವ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಂಬಲಿಸುವ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಅದು, ಈ ಐದು ಪಕ್ಷಗಳಿಂದ ಗೆದ್ದ ಏಕೈಕ ಅಭ್ಯರ್ಥಿ ನಮ್ಮ ರೈತಸಂಘದ ಕೆ.ಎಸ್.ಪುಟ್ಟಣ್ಣಯ್ಯನವರು. ಅವರು ವಿಧಾನಸಭೆಗೆ ಹೋಗಿ ಪ್ರಮಾಣವಚನ ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಮೊದಲು ಅವರನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ಸಂಯುಕ್ತವಾಗಿ ಅಭಿನಂದಿಸುವ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವೇ ಸದಾಶಯ ಸಮಾವೇಶ.
ಅಂದು ನಾನು ಗಮನಿಸಿದ ಒಂದೆರಡು ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಸರ್ವೋದಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಪಕ್ಷದ (ರೈತಸಂಘ) ಸುಮಾರು ಎರಡು-ಮೂರು ಸಾವಿರ ಜನ ಅಂದು ರಾಜ್ಯದ ಅನೇಕ ಕಡೆಗಳಿಂದ ಬಂದಿದ್ದರು. ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದಿಂದ ಬಂದಿದ್ದ ರೈತರೂ ಬಹುಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿದ್ದರು. ಬಹುಶಃ ಎಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮದೇ ಖರ್ಚುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದರು. ಕೆಲವು ರೈತರು ಸಂಸಾರಸಮೇತ ಬಂದಿದ್ದರು. ಬಾಡಿಗೆ ಜನರಿಲ್ಲದ ರಾಜಕೀಯ ಸಮಾವೇಶವನ್ನು ನೋಡುವುದೇ ಒಂದು ಆಶಾವಾದ ಮತ್ತು ಜೀವನಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವ ವಿಷಯ.
ಸುಮಾರು ಹದಿನೈದು ಜನ ನಾಯಕರು ಅಂದಿನ ಒಂದೂವರೆ ಗಂಟೆ ಅವಧಿಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿದರು. ನಾಲ್ಕೈದು ಜನರನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಎಲ್ಲರೂ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ನಿಮಿಷಗಳ ಒಳಗೆ ಹೇಳಬೇಕಾದದ್ದನ್ನು ಹೇಳಿದರು. ಎಲ್ಲರೂ ಬಹಳ ಆಶಾದಾಯಕವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿದರು. ಕೇವಲ ಒಬ್ಬ ಶಾಸಕರ ಮೇಲೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಅಭಿಮಾನ ಮತ್ತು ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಬಹುಶಃ ಇತ್ತೀಚಿನ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕದ ಪ್ರಗತಿಪರರ ಗುಂಪು ಮತ್ತು ರೈತರು ಯಾರ ಮೇಲೂ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂದರೆ ಕೆ.ಎಸ್.ಪುಟ್ಟಣ್ಣಯ್ಯನವರ ಮೇಲೆ ಎಷ್ಟೊಂದು ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳಿವೆ ಎನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ.
ಅಲ್ಲಿ ನನಗೆ ವಿಲಕ್ಷಣವಾಗಿ ಎದ್ದುಕಾಣಿಸಿದ ವಿಷಯವೊಂದನ್ನು ಹೇಳಬೇಕು: ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲರೂ ಹಸಿರು ಶಾಲು ಹೊದ್ದ ರೈತರೇ ಇದ್ದ ಆ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ರೈತರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಬಹಳ ಜನ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲರೂ ಸಾಮೂಹಿಕವಾಗಿ ಎಂಬಂತೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದ ವಿಷಯ “ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ”. ಇದು ಇವತ್ತಿನ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ ಹೇಗೆ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ,
ನನಗೆ ಮಾತನಾಡುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಾಗ ನಾನು ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಒಂದೆರಡು ವಿಷಯ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದೆ: ’ಪುಟ್ಟಣ್ಣಯ್ಯನವರ ಮೆಲೆ ಅನೇಕ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳಿವೆ, ಅವರೊಬ್ಬರೇ ನಿಭಾಯಿಸಲಾಗದಷ್ಟು ಹೊರೆಯಿದೆ. ಈಗ ಅವರು ಶಾಸಕರೂ ಆಗಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಪುಟ್ಟಣ್ಣಯ್ಯನವರ ಮೇಲಿರುವ ಪಕ್ಷ ಸಂಘಟನೆ ಮತ್ತಿತರ ಹೊರೆಯನ್ನು ಪಕ್ಷದ ಇತರರು ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಪುಟ್ಟಣ್ಣಯ್ಯನವರು ಸದನದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಕಾನೂನು ರಚನೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ತೊಡಗುವಂತೆ ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಡಬೇಕು. ಇಂದು ಸರ್ಕಾರ ಒಳ್ಳೆಯ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ತರುತ್ತಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಪುಟ್ಟಣ್ಣಯ್ಯನವರು ಖಾಸಗಿ ಮಸೂದೆಗಳನ್ನು ಮಂಡಿಸಲು ಮುಂದಾಗಬೇಕು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಕೆಐಎಡಿಬಿ ಸರ್ಕಾರದ ರಿಯಲ್ ಎಸ್ಟೇಟ್ ಏಜೆಂಟ್ ಆಗಿ ರೈತರ ಜಮೀನುಗಳನ್ನು ಸ್ವಾಧೀನಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಲಾಭಕ್ಕೆ ಖಾಸಗಿ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಮಾರಾಟ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ಅದನ್ನು ತಡೆಗಟ್ಟುವ ಕಾನೂನು ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳನ್ನು ಮಂಡಿಸಬೇಕು. ಇವರು ಮಂಡಿಸುವ ಖಾಸಗಿ ಮಸೂದೆಗಳು ಹೇಗಿರಬೇಕು ಎಂದರೆ ಅವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವ ಶಾಸಕರು ಅಪ್ಪಟ ಜನವಿರೋಧಿಗಳು ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಇರಬೇಕು. ಅದಕ್ಕೆ ಅವರು ಮಿತ್ರಪಕ್ಷಗಳ ಮತ್ತು ಅವರದೇ ಪಕ್ಷದಲ್ಲಿಯ ಚಿಂತಕರ ಸಹಾಯ ಪಡೆದು ಸಶಕ್ತವಾದ ಮಸೂದೆಗಳನ್ನು ಬರೆಯಬೇಕು. ಇನ್ನು ಬಯಲುಸೀಮೆಯ, ನದಿ-ನೀರಾವರಿ ಇಲ್ಲದ ರೈತ ಇಂದು ಬಸವಳಿದಿದ್ದಾನೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಲಕ್ಷಾಂತರ ರೂಪಾಯಿ ಖರ್ಚಿನಲ್ಲಿ ಬೋರ್ ಹಾಕಿಸಿ, 
ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಸಾಕಿದಂತಹ ಅಡಿಕೆ-ತೆಂಗಿನಂತಹ ಇನ್ನೂ ಫಸಲು ಬರದ ತೋಟಗಳಿಗೆ ಈಗ ನೀರಿಲ್ಲ. ವಿದ್ಯುತ್‌ನದೊಂದೇ ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲ. ಅವನ ಜಮೀನಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿ ಬೋರ್ ಹಾಕಿಸಿದರೂ ನೀರಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಕೆಟ್ಟಿರುವ ರೈತರು ಊರಿಗೆ ಹತ್ತಾರು ಜನ ಸಿಗುತ್ತಾರೆ. ಇದೆಲ್ಲ ಅವರ ಸ್ವಯಂಕೃತಾಪರಾಧ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿತವಾಗುತ್ತದೆಯೆ ಹೊರತು ಈ ಅಸಂಘಟಿತ ಜನರಿಗೆ ಯಾವುದೇ ನೆರವು ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇಂತಹ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಧ್ವನಿಯೆತ್ತಬೇಕು.’ ಇದು ನಾನು ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತವಾಗಿ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದ ವಿಚಾರಗಳು.
ನಮ್ಮ ಬಹುತೇಕ ಶಾಸಕರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಅಥವ ಅರ್ಹತೆ ಇಲ್ಲದ ವಿಷಯ ಏನೆಂದರೆ, ಸರ್ಕಾರ ಮಾತ್ರ ಶಾಸನಗಳನ್ನು ಮಂಡಿಸಬೇಕಿಲ್ಲ. ಸದನದ ಯಾವುದೇ ಸದಸ್ಯ ಸ್ವತಃ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಬರೆದು ಸದನದಲ್ಲಿ ಮಂಡಿಸಬಹುದು. ಅದನ್ನು ಸದನ ಅನುಮೋದಿಸಿದರೆ ಅದೂ ಶಾಸನವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಕಾಯದೆ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಅಥವ ದೇಶಕ್ಕೆ ಅಗತ್ಯವಾದ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಬರೆಯುವ ಮತ್ತು ಮಂಡಿಸುವ ಪ್ರತಿಭೆಗಳು ಕಡಿಮೆ ಇವೆ. ಶಾಸಕಾಂಗದ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಜ್ಞಾನವಿಲ್ಲದವರನ್ನು ನಾವು ಶಾಸಕರನ್ನಾಗಿ ಆರಿಸಿಕೊಂಡು ದೇಶ ಬದಲಾಗಿಬಿಡಲಿ ಎಂದರೆ ಆಗಿಬಿಡುತ್ತದೆಯೆ? ಹಿಂದಿನ ವಿಧಾನಸಭೆಯ ಅವಧಿ ಮುಗಿಯುತ್ತ ಬಂದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಪಕ್ಷೇತರ ಶಾಸಕ ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಎಂಬಂತೆ ಖಾಸಗಿ ಮಸೂದೆ ಮಂಡಿಸಿದ್ದ. ಅದು ಮಾಹಿತಿ ಹಕ್ಕು ಕಾಯಿದೆಗೆ ತಿದ್ದುಪಡಿ ತರುವ ಕಾಯ್ದೆ. ಯಾವುದೇ ಶಾಸಕನ ಕೆಲಸ ಮತ್ತು ಅನುದಾನದ ಹಣದ ವಿಲೇವಾರಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಹಿತಿ ಕೇಳುವುದಕ್ಕೆ ಮೊದಲು ಅದಕ್ಕೆ ಸ್ಪೀಕರ್‌ರಿಂದ ಅನುಮತಿ ಪಡೆಯತಕ್ಕದ್ದು ಎಂದು ಆ ತಿದ್ದುಪಡಿಯ ಸಾರಾಂಶ. ಬಹುಶಃ ಎಲ್ಲಾ ಶಾಸಕರಿಗೂ ಆ ಮಸೂದೆ ಪ್ರಿಯವೇ ಆಗಿದ್ದರೂ ಅದು ಮಂಡನೆಯಾದ ಮಾರನೆಯ ದಿನವೇ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಬಂದ ಜನಾಭಿಪ್ರಾಯಕ್ಕೆ ಹೆದರಿ ಆ ಬೆತ್ತಲೆ ಶಾಸಕ ಆ ಖಾಸಗಿ ಮಸೂದೆಯನ್ನು ಹಿಂತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಆಗಿತ್ತು.
ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಕೆ.ಎಸ್.ಪುಟ್ಟಣ್ಣಯ್ಯನವರು ಸದನದಲ್ಲಿಯಂತೂ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುವ ಅವಕಾಶ ಬಂದಿದೆ. ನಿಜಕ್ಕೂ ಅವರು ಒಂದೆರಡು ಖಾಸಗಿ ಮಸೂದೆಗಳನ್ನು ಮಂಡಿಸಿಬಿಟ್ಟರೆ–ಅವು ಅನುಮೋದನೆ ಆಗಲಿ ಬಿಡಲಿ–ಅದರ ದೀರ್ಘಕಾಲೀನ ಪರಿಣಾಮಗಳೇ ಬೇರೆ ಇರುತ್ತವೆ. ನಾನು ಸದಾಶಯ ಸಮಾವೇಶದಲ್ಲಿ ಹೇಳಲು ಮರೆತ ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಲೋಕಾಯುಕ್ತಕ್ಕೆ ಸ್ವಾಯತ್ತತೆ ಕಲ್ಪಿಸುವುದು. ಸ್ವತಃ ಸರ್ವೋದಯ ಪಕ್ಷ ಈ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಸಮಾವೇಶಗಳನ್ನು ಹಮ್ಮಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಮತ್ತು ಸಿದ್ಧರಾಮಯ್ಯನವರನ್ನು ಈ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಒತ್ತಾಯಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ಸರ್ಕಾರ ಏನು ಮಾಡಬೇಕಿದೆ ಅದನ್ನು ಕೆ.ಎಸ್.ಪುಟ್ಟಣ್ಣಯ್ಯನವರು ಒಂದು ಕಾಯ್ದೆಯಾಗಿ ಮಂಡಿಸಿ ಅದರ ಅನುಮೋದನೆಗೆ ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟರೆ ಮತ್ತು ಜನಾಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ರೂಪಿಸಲು ರಾಜ್ಯಾದಾದ್ಯಂತ ಓಡಾಡಿದರೆ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ political activism ಇನ್ನೊಂದಿಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ರಾಜಕೀಯ ಅವಕಾಶವೂ ಇದೆ. ಅಮೆರಿಕದಲ್ಲಿ ಒಬಾಮ ಸರ್ಕಾರ ಕಾನೂನು ರಚನೆ ಮತ್ತು ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳ ವಿಚಾರಕ್ಕೆ ಹೀಗೆಯೇ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ತನ್ನ ಪಕ್ಷದವರಿಂದ ತನಗೆ ಸೂಕ್ತ ಅನ್ನಿಸಿದ ರೀತಿ ಮಸೂದೆಗಳನ್ನು ರಚಿಸಿ ಅವನ್ನು ಅಲ್ಲಿಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಮಂಡನೆ ಮಾಡಿ, ಅದಕ್ಕೆ ತಮ್ಮ ಪಕ್ಷದಲ್ಲಿಯ ಭಿನ್ನಮತೀಯರು ಮತ್ತು ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಗಳ ಸದಸ್ಯರು ಬೆಂಬಲಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಲು ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಒಬಾಮ ದೇಶವ್ಯಾಪಿ ಪ್ರವಾಸ ಕೈಗೊಂಡು ಜನ ತಮ್ಮ ಜನಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳ ಮೇಲೆ ಆ ಮಸೂದೆಯ ಪರವಾಗಿ ಮತ ಹಾಕುವಂತೆ ಒತ್ತಡ ತರಬೇಕೆಂದು ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಲೋಕಾಯುಕ್ತವನ್ನು ಬಲಪಡಿಸುವ ಮತ್ತು ಸ್ವಾಯತ್ತಗೊಳಿಸುವ ಕಾಯಿದೆಯ ಪರವಾಗಿ ಪುಟ್ಟಣ್ಣಯ್ಯನವರು ಒಂದಿಡೀ ವರ್ಷ ಇಂತಹುದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರೆ ಖಂಡಿತ ಅದು ಫಲ ಕೊಡುತ್ತದೆ. ಇವರೇ ಮಂಡಿಸುವ ಮಸೂದೆ ಅನುಮೋದನೆ ಆಗುತ್ತದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ, ಅಂತಹ ಸಕ್ರಿಯತೆ ಮತ್ತು ಹೋರಾಟದಿಂದ ಗುಣಾತ್ಮಕ ದೂರಗಾಮಿ ಪರಿಣಾಮಗಳಂತೂ ಆಗುತ್ತದೆ. ಶಾಸನಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಆಕ್ಟಿವಿಸಂ ಎಂದರೆ ಹೀಗಿರುತ್ತದೆ.
ಸದಾಶಯ ಸಮಾವೇಶದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡಿದವರು ಮತ್ತು ಚಪ್ಪಾಳೆ ಗಿಟ್ಟಿಸಿದವರು ಎಂದರೆ ರೈತಸಂಘದ ನಾಯಕರಾದ ಸೋಮಗುದ್ದು ರಂಗಸ್ವಾಮಿಯವರು. ಆಗಾಗ ಮಾತುಗಳನ್ನೇ ಪದ್ಯವನ್ನಾಗಿ ಹೊಸೆದು ಗಮಕಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಡುತ್ತ ಭಾಷಣ ಮಾಡುವ ಇವರಿಗೆ ರೈತಸಂಘದ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಷಣ ಮಾಡಲು ಬಹಳ ಬೇಡಿಕೆ ಇದ್ದಂತಿದೆ. ಇವರಂತೂ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ. ಪುಟ್ಟಣ್ಣಯ್ಯನವರು ಹಾಗೆ ಮಾಡಬೇಕು, ಹೀಗೆ ಮಾಡಬೇಕು ಎನ್ನುತ್ತ ಅವರು ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ “ಪುಟ್ಟಣ್ಣಯ್ಯನವರು ಸದನದಲ್ಲಿರುವ ಇತರ 223 ಹೇಂಟೆಗಳಿಗೆ (ಹೆಣ್ಣು ಕೋಳಿಗಳಿಗೆ) ಹುಂಜವಾಗಲಿ” ಎಂಬ ಮಾತು ಇಡೀ ಸಭೆಯನ್ನು ನಗೆಗಡಲಿನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಸಿತು. ನನಗೆ ಈಗ ಅನ್ನಿಸುವುದು, ಪುಟ್ಟಣ್ಣಯ್ಯನವರು ಒಂದಾದರೂ ಖಾಸಗಿ ಮಸೂದೆಯನ್ನು ಮಂಡಿಸಿ ಅದು ಅನುಮೋದನೆಯೂ ಆಗಿಬಿಟ್ಟರೆ ಸೋಮಗುದ್ದು ರಂಗಸ್ವಾಮಿಯವರ ಮಾತು ಉಪಮಾತ್ಮಕವಾಗಿ ನಿಜವಾದಂತೆಯೇ. ಹಾಗೇನಾದರೂ ಆದರೆ, ಮುಂದಿನ ವಿಧಾನಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯ ನಂತರ ಪುಟ್ಟಣ್ಣಯ್ಯನವರಿಗೆ ಸದನದಲ್ಲಿ ಸಾಥ್ ಕೊಡಲು ದೊಡ್ಡ ಗುಂಪೇ ಇರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಕರ್ನಾಟಕದ ಹಿಂದಿನ ಭ್ರಷ್ಟ ದಿನಗಳಿಗೆ ಪ್ರಾಯಶ್ಚಿತ್ತ ದೊರಕಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಜನರಿಗೆ ಜನಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳು ಎಂತಹವರಿರಬೇಕು ಮತ್ತು ಅವರ ಯೊಗ್ಯತೆಗಳು ಏನಿರಬೇಕು ಎಂದು ತೋರಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಒಂದಷ್ಟು ಉದಾಹರಣೆಗಳಾದರೂ ಬೇಕು.
ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ವಾದವನ್ನು ಮಂಡಿಸುತ್ತಾ ದೇಶದ ಬಗೆಗಿನ ಕಾಳಜಿ ತೊರುತ್ತಿರುವವರಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆಗಳು. ನಮ್ಮ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಭೃಹತ್ ಕಟ್ಟಡಗಳ ನಿರ್ಮಾಣ, ರಸ್ತೆ ಕಾಮಗಾರಿಗಳು , ದೂರಸಂಪರ್ಕ ಟವರ್‌ಗಳ ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡುತ್ತಿರುವವರು ಹೊರರಾಜ್ಯದವರೇ ಹೆಚ್ಚು. ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ತಿಂಗಳಿಗೆ 30 ಕೆ.ಜಿ. ಅಕ್ಕಿ ಉಚಿತ, ಕೇರಳ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ 14 ಅವಶ್ಯಕ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಅತೀಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಯಲ್ಲಿ ವಿತರಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಅವರುಗಳೆಲ್ಲಾ ಸೋಮಾರಿಗಳಾಗಿರುವರೇ?
ಅವರ ಆರೋಗ್ಯ, ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ, ಮನೆ, ಬಟ್ಟೆ ಮತ್ತು ಇತರೆಗಳಿಗೇ ದುಡಿಯಲೇ ಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಸರ್ಕಾರದ ಮೇಲೆ ಬೀಳುತ್ತಿರುವ ಹೊರೆಯೆಂದರೆ 24 ರೂಪಾಯಿಗೆ ಖರೀದಿಸಿ 1 ರೂಪಾಯಿ ನಲ್ಲಿ ವಿತರಿಸುವಾಗ 23 ರೂಪಾಯಿ ಹೊರೆ ಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದರೆ 690 ರೂಪಾಯಿ ಪ್ರತಿ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ. ಎ.ಪಿ.ಎಲ್ ಕಾರ್ಡ್ ಹೊಂದಿರುವವರಿಗೆ ವಿತರಿಸುತ್ತಿರುವ ಅನಿಲದ ಸಿಲಿಂಡರ್‌ಗೆ ಸರ್ಕಾರ 450 ರೂಗಳ ವರಗೆ ರಿಯಾಯಿತಿ ಕೊಡುತ್ತಿಲ್ಲವೆ?
ಅನ್ಯ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಲು ಸಾಧ್ಯವೆಲ್ಲಿ? ಕಾರ್ಮಿಕರ ಮದ್ಯ (ಸರಾಯಿ), ಬೆಟ್ಟಿಂಗ್ ನೆಡೆಯುತ್ತದೆ ಎಂದು ಇಸ್ಪೀಟ್ ಆಟ, ಕೋಳಿ ಜೂಜು. ನಿಷೇದಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇನ್ನೆಲ್ಲಿಯ ಅನ್ಯ ಚಟುವಟಿಕೆ. ಅದೇ ಶ್ರಿಮಂತರ ಮದ್ಯ ನಿಷೇದಿಸಲಾಗಿದೆಯೇ? ಜಗತ್ ಜಾಹೀರಾಗಿ ಬೆಟ್ಟಿಂಗ್ ಮೂಲಕ ಆಟಗಾರರನ್ನು ಮಾರಾಟಮಾಡಿ, ಯುವ ಜನತೆಯನ್ನು ಬೆಟ್ಟಿಂಗ್ ಕರಾಳ ಬಲೆಗೆ ಕೆಡವಿ, ದೇಶವನ್ನೇ ಸೋಮಾರಿಗಳನ್ನಾಗಿಸಿ ವರ್ಷವಿಡೀ ರಾರಾಜಿಸುತ್ತಿರುವ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಏಷ್ಟೇ ಆದರೂ ಬುದ್ದಿವಂತ ಶ್ರಿಮಂತರ ಆಟವಲ್ಲವೇ?
ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರೀತಿ ಇರಿಸಿಕೊಂಡ ಸಾಹಿತಿಗಳು ಮತ್ತು ಸಾಹಿತ್ಯ ಪ್ರೇಮಿಗಳು ಏಕರೂಪದ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀತಿ ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವಂತೆ ಸರಕಾರವನ್ನು ನಿಷ್ಠುರವಾಗಿ ಆಗ್ರಹಿಸುತ್ತಾರೆಯೇ ಎನ್ನುವುದು ಸಹಜವಾಗಿ ಮೂಡಿರುವ ನಿರೀಕ್ಷೆ. ಅಪೇಕ್ಷಿಸಿದ ಸರಕಾರ ಬಂದಾಗ ನುಡಿ ರಕ್ಷಣೆಯ, ಅಥವಾ ನಾಡಿನ ಭವಿಷ್ಯದ ಜನಾಂಗವನ್ನು ರೂಪಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸುವ ಪ್ರಮುಖ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಆ ಸರಕಾರವನ್ನು ಒತ್ತಾಯಿಸುವುದು ಕೂಡ ಜವಾಬ್ದಾರಿ. ಚುನಾವಣೆಗೆ ಮುನ್ನ ನಡೆದ ಅಭಿಯಾನದ ಪರಿಣಾಮ, ಇದೀಗ ಏಕರೂಪ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀತಿಯನ್ನು ಕಡಕ್ ಆಗಿ ಜಾರಿ ಮಾಡಲು ಸಾಹಿತ್ಯವಲಯ ನಿಷ್ಠುರವಾಗಿ ಆಗ್ರಹಿಸುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಕನ್ನಡ ನಾಡು ನುಡಿಯ ರಕ್ಷಣೆಯ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಏಕ ರೂಪದ ಶಿಕ್ಷಣ ಬಹಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಜಾರಿಯಾಗಬೇಕಿತ್ತು.
ಆಂಗ್ಲ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಕಲಿಸುವ ದೃಢ ನಿರ್ಧಾರ ಸರಕಾರ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಏಕೆಂದರೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಸರಕಾರಿ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿರುವ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶದವರು. ಅದರಲ್ಲಿಯೂ ಹಿಂದುಳಿದವರ, ವಲಸೆ ಕಾರ್ಮಿಕರ, ಸಮಾಜದ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿರುವವರ ಮಕ್ಕಳ ಸಂಖ್ಯೆಯೇ ಹೆಚ್ಚು. ನಮ್ಮ ಸರಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳು ಇನ್ನೂ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮಾಧ್ಯಮದ ದಾಳಿಗೆ ಒಳಗಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದಾದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ತೆರುತ್ತಿರುವವರು ಖಾಸಗಿ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಇಲ್ಲದ, ಸಮಾಜದ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಪುಟಾಣಿ ಕಂದಮ್ಮಗಳು ಆಂಗ್ಲ ಮಾಧ್ಯಮದ ಸುಪ್ಪತ್ತಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಓದಿದ ಬೃಹತ್ ಸಂಖ್ಯೆಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೊಂದಿಗೆ. ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ಅವರು ಸ್ಪರ್ಧಿಸಲೇಬೇಕು.
ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವವರ ಮಕ್ಕಳೂ ಒಂದೇ ಶಾಲೆಗೆ ತೆರಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಇಂದು ಹಾಗಲ್ಲ. ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಸಬಲವಾಗಿರುವ ವರ್ಗದ ಮಕ್ಕಳು, ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಹಿಂದುಳಿದವ ವರ್ಗದ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಸಮಾನವಾಗಿ ಬೆರೆಯಲಾರರು. ಎರಡೂ ವರ್ಗದ ಮಕ್ಕಳು ಬಹಳ ಹೊತ್ತು ಮಾತುಕತೆ ನಡೆಸಲಾರರು. ಅವರು ಕಲಿಯುವ ಮಗ್ಗಿಯಾಗಲೀ, ಹಾಡುಗಳಾಗಲೀ, ಶಾಲೆಯ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವದ ಶೈಲಿಯಾಗಲೀ ತುಂಬಾ ಬೇರೆ ಬೇರೆಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಅಂತರ ಹೆಚ್ಚಾದಷ್ಟೂ ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಾಮರಸ್ಯಕ್ಕೆ ಆಪತ್ತೂ ಹೆಚ್ಚು.
ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಆಂಗ್ಲ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿಯೇ ಕಲಿಯಲಿ ಎಂದು ಬಯಸುತ್ತಿರುವುದು ಶಾಲೆ ಮುಚ್ಚುತ್ತಿರುವುದರ ಹಿಂದಿರುವ ಪ್ರಧಾನ ಕಾರಣ. ಜಾಗತೀಕರಣದ ಪ್ರಭಾವದಿಂದ ಚಿಕ್ಕಪುಟ್ಟ ಉದ್ಯೋಗ ಅವಕಾಶಗಳಿಗೂ “ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಬರುತ್ತದೆಯೇ” ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾಮೂಲಾಗಿದೆ. ಅಂದ ಮೇಲೆ ಮಕ್ಕಳು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಕಲಿಯದೇ ಇದ್ದರೆ ಕೆಲಸವೇ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಭಯ ಪಾಲಕರಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದೆ. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಶಾಲೆಗಳತ್ತ ಅವರ ವಾಲುವುದಕ್ಕೆ ಇರುವ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣವು ಇದು ಹೌದು.
ಆದರೆ ಲಾಬಿಯನ್ನು ಎದುರು ಹಾಕಿಕೊಂಡು, ದೃಢನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಧೈರ್ಯ ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವುದಷ್ಟೇ ಪ್ರಸ್ತುತ ಸರಕಾರದ ಮುಂದಿನ ಸವಾಲು. ಆ ಸವಾಲನ್ನು ಸರಕಾರ ಗೆಲ್ಲಬೇಕಾಗಿದೆ. ತಪ್ಪಿದಲ್ಲಿ ಸರಕಾರವನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಸಾಹಿತ್ಯ ವಲಯದ್ದಾಗಿದೆ.
ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಅಧಿಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ಮಾರಿಕೊಂಡವರಲ್ಲ, ಅಧಿಕಾರ ಬಂದಾಗ ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿದವರಲ್ಲ. ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ತ್ಯಾಗಮಾಡಿದ್ದಾರೆ, ಆದರೆ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಇಂದಿಗೂ ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಅಧಿಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ತಮ್ಮ ನೆಲೆ, ಬೆಲೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡವರಲ್ಲ, ಅಧಿಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ಒತ್ತೆಯಿಟ್ಟವರೂ ಅಲ್ಲ.
ಈಗಾಗಲೇ ಆತ ಪಡೆದಿರುವ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಿಂತಲೂ ದೊಡ್ದ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ಪಡೆಯುವದು ಹೇಗೆ ಎನ್ನುವ ಬಗ್ಗೆ ತನ್ನ ಎಲ್ಲ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಪಣಕ್ಕೊಡ್ದುತ್ತಾನೆ. ಪ್ರಶಸ್ತಿ, ಪುಸ್ಕಾರಗಳಿಗಾಗಿ ಸದಾ ಲಾಬಿ ಮಾಡುವದರಲ್ಲಿಯೇ ಒಂದು ಬಗೆಯ ಸೃಜನಶೀಲತೆಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡು ಕೆಲ ಸಾಹಿತಿಗಳಿದ್ದಾರೆ. ಇವರಿಗೆ ನೇರವಾದ ಹಾದಿಗಳಿಂತಲೂ ಅಡ್ಡಹಾದಿಗಳು ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿದಿವೆ.