Follow

Share

– ಡಾ.ಎಸ್.ಬಿ. ಜೋಗುರ

ನಮ್ಮ ಬದಿ ಯಾವುದಾದರೂ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸಂಕಲನ, ವ್ಯವಕಲನದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಲೆಕ್ಕ ತಪ್ಪಿದರೆ ಸ್ನೇಹಿತರ ವಲಯದಲ್ಲಿ ‘ಏನೋ ಜೋಳ ಹಾಕಿ ಸಾಲಿ ಕಲ್ತಿಯೋ..ಹೇಗೆ..?’ ಎಂದು ತಮಾಷೆ ಮಾಡುವುದು ವಾಡಿಕೆ. ಇನ್ನು ತಪ್ಪಿ ಇಂಥವರು ಶಿಕ್ಷಕರಾದರೆ ಸಾಕು, ಒಂದು ತಲೆಮಾರನ್ನೇ ಹಾಳು ಮಾಡಿ ಬೀದಿಗೆ ತಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಗಾಂಧೀಜಿ ಅಂದರೆ ಯಾರು ಅನ್ನೋ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಹೇನು ಕಡಿಯುವಂತೆ ತಲೆ ಕೆರೆಯುತ್ತಾ ಹುಬ್ಬು ಗಂಟಿಕ್ಕಿ ನಿಲ್ಲುವ ಶಿಕ್ಷಕರು ಇದೇ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರುತ್ತಾರೆ. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಎಲ್ಲಾ ತಿಳಿದಿರಬೇಕೆಂದೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಶಿಕ್ಷಕರಾದವರಿಗೆ ಗಾಂಧಿ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದಿರಲೇಬೇಕು. ಈಚೆಗೆ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಡಿಗ್ರಿಗಳು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಅಗ್ಗವಾಗಿ ಬಿಕ್ರಿಯಾಗುತ್ತಿವೆ. ಆ ದಿಸೆಯಲ್ಲಿ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಚಿವ ಆರ್.ವಿ.ದೇಶಪಾಂಡೆಯವರು ನಿವೃತ್ತ ಕುಲಪತಿಗಳು ಮತ್ತು ನ್ಯಾಯಮೂರ್ತಿಗಳನ್ನೊಳಗೊಂಡಂತೆ ಒಂದು ಸಭೆಯನ್ನು ಕರೆದು ಚರ್ಚಿಸಿ ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಮಿತಿಯನ್ನು ಮೀರಿ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಡಿಗ್ರಿಗಳನ್ನು ವಿತರಿಸದೇ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಒಂದು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ ಮೂರೇ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಪದವಿಗಳನ್ನು ನೀಡಬೇಕು, ಸಂಶೋಧನಾ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳ ಆಯ್ಕೆಯೂ ಅಷ್ಟೇ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿ ನಡೆಯಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಬಗ್ಗೆ ತೀರ್ಮಾನವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಾಯಿತು. ಇದೊಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ತೀರ್ಮಾನವೇ. ಆದರೆ ತಳಮೂಲದಲ್ಲಿರುವ ದೋಷಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸದೇ ಹೀಗೆ ಬರೀ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಡಿಗ್ರಿಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಸೆನ್ಸಾರ್ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಗುಣಮಟ್ಟ ಸುಧಾರಣೆಯಾಗದು. ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವಲಯ ಅತ್ಯಂತ ಪವಿತ್ರವಾದುದು. ಇಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಪ್ಪಣೆಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಆತ್ಮ ಸಾಕ್ಷಿ ಜಾಗೃತವಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕಿದೆ. ಸ್ವಜನ ಪಕ್ಷಪಾತ ಮತ್ತು ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರಗಳು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಎಂಟ್ರಿ ಹೊಡೆದ ದಿನದಿಂದಲೇ ರೋಗಗ್ರಸ್ಥ ಸ್ಥಿತಿ ಅಲ್ಲಿ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಸಮರ್ಥರಿಗೆ ಅನ್ಯಾಯವಾಗುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ವೈದ್ಯಕೀಯ ಮತ್ತು ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಗಟ್ಟಿ ಇರುವ ಕಾಳುಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ನೆಲೆಯಿರಬೇಕು. ಪೊಳ್ಳು ಕಾಳುಗಳು ಮತ್ತು ಖಾಲಿ ಕೊಡಗಳಿಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಜಾಗವೇ ಇರಬಾರದು. ದುರಂತವೆಂದರೆ ಈಗೀಗ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳಲ್ಲಿಯ ಸಂಶೋಧನೆ, ಅಧ್ಯಯನ ಮತ್ತು ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಗೆಯ ನಿರ್ವಾತತೆ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ನಮಗೆ ಮೊದಲಿನಂತೆ ಸ್ಕಾಲರ್ ಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.

ಈಚೆಗೆ ಮಾಡಲಾದ ಒಂದು ಸಮೀಕ್ಷೆಯಂತೆ ವಿಶ್ವದ 200 ಶ್ರೇಷ್ಟ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳ ಪೈಕಿ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಏಕೈಕ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯವೂ ಅಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಈಗೀಗ ಅಧ್ಯಯನ ಮತ್ತು ಬೋಧನೆಗೆ ವಿಶೇಷವಾದ ಗಮನ ಹರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಶಿಕ್ಷಣ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಯಾಂತ್ರಿಕವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಅದರ ಪರಿಣಾಮವೇ ಇಂದಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಲ್ಲಿ ವಿಧೇಯತೆ, ಶಿಸ್ತು, ಜ್ಞಾನದ ಹಂಬಲ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿ ಈಗ ಶಿಕ್ಷಣದ ಬಗ್ಗೆ ನಿಜವಾದ ಕಳಕಳಿ ಮತ್ತು ಕಾಳಜಿ ಇರುವವರ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇದೆ. ಬರೀ ಆದೇಶಗಳನ್ನು ಹೇರುವುದರಿಂದಾಗಲೀ ಇಲ್ಲವೇ ಒತ್ತಡಗಳನ್ನು ತರುವ ಮೂಲಕವಾಗಲೀ ಸುಧಾರಣೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಸಂಶೋಧನೆ ವಿಷಯದಲ್ಲಂತೂ ಈಗೀಗ ಕಳಪೆತನದ ಮಾತುಗಳು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿ ಬರುತ್ತಲಿದೆ. ವರ್ತಮಾನದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಣ ಅನೇಕ ಬಗೆಯ ಅದ್ವಾನಗಳಿಂದ ಸುತ್ತುವರೆದಿರುವುದಂತೂ ಹೌದು. ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗಾಗಿ ಶಿಕ್ಷಣ ಎಂಬ ಸೂತ್ರದಡಿಯಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ಪದವಿಯನ್ನು ಒಂದು ಕಮಾಡಿಟಿಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ ಬಿಕ್ರಿಗಿಡುವಂತೆ ರೂಪಿಸುತ್ತಿರುವ ಕ್ರಮವೇ ಸರಿಯಾದುದಲ್ಲ. ಉದ್ಯೋಗಕ್ಕಾಗಿ ಶಿಕ್ಷಣ ಎನ್ನುವುದು ಆದ್ಯತೆಯಾದಾಗ ಜ್ಞಾನಾರ್ಜನೆಯ ಕಾವು ಆರಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಅದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿಯೇ ಅಧ್ಯಯನ, ಸಂಶೋಧನೆ ಮತ್ತು ಬರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಗಟ್ಟಿತನ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವದಿಲ್ಲ. ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ ಏನಾದರೂ ಮಾಡಿ ಡಿಗ್ರಿ ಪಡೆದರೆ ಸಾಕು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಒಂದು ಉದ್ಯೋಗವೂ ಅವನಿಗಾಗಿ ಕಾದು ಕುಳಿತಿರುತ್ತದೆ.

ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣದ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಗುಣಾತ್ಮಕ ಶಿಕ್ಷಣದ ಮಾತುಗಳಷ್ಟೇ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಕೇಳಿ ಬರುವ ಇನ್ನೊಂದು ಮಾತು ಕಳಪೆ ಮಟ್ಟದ ಅಧ್ಯಯನ ಮತ್ತು ಸಂಶೋಧನೆ. ಅದರಲ್ಲಿಯೂ ಮಾನವಿಕ ವಿಜ್ಞಾನಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಬಗೆಯ ವಸ್ತುನಿಷ್ಟ ಸಂಶೋಧನೆಯ ಕೊರತೆಯಿಂದಾಗಿ ಆಗಾಗ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದೆಡೆ ನಡೆದ ಅಪರಾತಪರಾದಿಂದಾಗಿ ಇಡಿಯಾಗಿ ಆ ಆಪಾದನೆ ಎಲ್ಲ ಸಮಾಜವಿಜ್ಞಾನಗಳಿಗೂ ಅನ್ವಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆಗ ಭೌತ ವಿಜ್ಞಾನಗಳು ತಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹಾಗಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಸಮಾಧಾನದ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಡುವುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈಚೆಗಷ್ಟೇ ಭೌತ ವಿಜ್ಞಾನಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನೆಟ್ಟಗಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕೆಲವು ಹಸಿ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳ ಬರಹಗಳು ಸಾಬೀತು ಮಾಡಿವೆ. ಇಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಎಲ್ಲ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳಿಗೆ ಹೋಲ್ ಸೇಲಾಗಿ ನಾನು ನೆಟ್ಟಗಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಪದ ಬಳಸಲು ಒಪ್ಪುವುದಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಇಡೀ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಯಾರೋ ಒಂದಿಬ್ಬರು ಮಾಡಿರುವ ಪ್ರಮಾದಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕಗೊಳಿಸುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಯೇ ಸರಿಯಲ್ಲ. 99 ಜನರು ಸರಿಯಿದ್ದು ಯಾರೋ ಒಂದಿಬ್ಬರು ಮಾಡುವ ಹೊಣೆಗೇಡಿತನಕ್ಕೆ ಇಡೀ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನೇ ದೂರುವ, ಅಪರಾಧಿ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸುವ ಕ್ರಮಗಳೇ ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ಸರಿಯಲ್ಲ. ಹೊಲದಲ್ಲಿರುವ ಕಳೆ ತೆಗೆಯಬೇಕೇ ಹೊರತು ಬೆಳೆಯನ್ನಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ಅಧ್ಯಾಪಕರನ್ನು ಗುಮಾನಿಯಿಂದ ಕಾಣುವ ಮೂಲಕ ನಮ್ಮ ಸಂತಾನಕ್ಕೆ ಎಂಥಾ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ನಾವು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ? ಪ್ರಮಾದ ಎಸಗಿದವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಶಿಕ್ಷೆ ಸೀಮಿತವಾಗಬೇಕೇ ಹೊರತು ಒಟ್ಟು ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಲ್ಲ.

ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಭೌತ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಮಾಡುವ ಪ್ರಯೋಗಗಳು, ಪರಿಶೀಲನೆಗಳು, ಬರಹಗಳು ವಸ್ತು ನಿಷ್ಟವಾಗಿರುತ್ತವೆ; ಕೊನೆಯ ಪಕ್ಷ ಸಮಾಜವಿಜ್ಞಾನಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಅಲ್ಲಿ ಖಚಿತತೆ ಹೆಚ್ಚು ಎಂದು ನಂಬಿಕೊಂಡು ಬರಲಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈಚೆಗೆ ಅಲ್ಲೂ ಕೂಡಾ ಅರಾಮ ಖುರ್ಚಿಯ ತತ್ವಜ್ಞಾನ ನುಸುಳುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವುದರ ಕುರಿತು ‘ದ ಹಿಂದು’ ಪತ್ರಿಕೆ ದಿನಾಂಕ 17-7-2014 ರಂದು ಒಂದು ವಿವರವಾದ ಲೇಖನವನ್ನೇ ಪ್ರಕಟಿಸಿದೆ. ಭೌತ ವಿಜ್ಞಾನಗಳ ವಲಯದಲ್ಲಿಯೂ ಈಗೀಗ ಅಧ್ಯಯನ, ಸಂಶೋಧನೆ ಹೇಗೆ ಕಳಪೆ ಮಟ್ಟವನ್ನು ತಲುಪಿದೆ ಎನ್ನುವದನ್ನು ಬಹಿರಂಗಪಡಿಸಿತ್ತು. ಚಂಡಿಗಢದ IMTEC [ Institute of Microbial Technology] ಎಂಬ ಸಂಸ್ಥೆಯಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಒಂದಿಬ್ಬರು ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಟ್ಟದ ಜರ್ನಲ್ ಒಂದರಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಕಳಪೆ ಬರಹಗಳ ಮೂಲಕ ಘನವಂತ ಪಾಂಡಿತ್ಯವನ್ನು ಮೆರೆದು ಇಡೀ ದೇಶದ ಮರ್ಯಾದೆಯನ್ನು ಹರಾಜು ಹಾಕಿದ್ದಾರೆ. ಸಮಾಜವಿಜ್ಞಾನಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಬಗೆಯ ಮಾತುಗಳಿದ್ದವು. ಅಲ್ಲಿ ಯಾರದೋ ಥೀಸಿಸ್ ನ್ನು ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಕಾಪಿ ಹೊಡೆಯುವದು, ಒಂದೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಹತ್ತಾರು ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿ ಪ್ರಮೋಶನ್ ಪಡೆಯುವುದು ಇವೆಲ್ಲಾ ಇದ್ದವು. ಆದರೆ ಭೌತ ವಿಜ್ಞಾನಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಅದೇ ಸ್ಥಿತಿಯಾದರೆ ವಿಜ್ಞಾನವನ್ನು ತತ್ವಜ್ಞಾನದ ಗದ್ದುಗೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳ್ಳರಿಸುವುದು ಸರಿಯೇನೋ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.

ಈ ಚಂಡಿಗಡದ ಸೋ ಕಾಲ್ಡ್ ಸೈಂಟಿಸ್ಟ್ ಗಳು ‘PLos One’ ಎಂಬ ಜರ್ನಲ್ ನಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ವರ್ಷ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಮೂರು ಲೇಖನಗಳು ತಳ ಬುಡವಿಲ್ಲದವುಗಳಾಗಿದ್ದು, ಅವುಗಳನ್ನು ನಾವು ಸಮರ್ಥಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದು ಆ ಪತ್ರಿಕೆ ಜುಲೈ ತಿಂಗಳ 9 ನೇ ತಾರೀಕಿನ ಸಂಚಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿದೆ. ಅದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಇವರು ಇತರೇ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಜರ್ನಲ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿರುವ ಲೇಖನಗಳೂ ಅಷ್ಟೆ ಕಳಪೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದು ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ ನಾಲ್ಕು ಲೇಖನಗಳು ಕೂಡಾ ಬೋಗಸ್ ಎಂದು ಸಾಬೀತಾಗಿದೆ. ಅಂದರೆ ಒಟ್ಟಾರೆ ಈ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಪ್ರಕಟಿಸಿರುವ ಏಳು ಲೇಖನಗಳು ಅರಾಮ ಖುರ್ಚಿಯ ತತ್ವಜ್ಞಾನದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ರೂಪಗೊಂಡವುಗಳು ಎಂದು ಸಾಬೀತಾಗಿದ್ದು ಆ ಎಲ್ಲ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಆ ಜರ್ನಲ್ ಗಳು ತಿರಸ್ಕರಿಸುತ್ತಿವೆ. ಕಾರಣ ಅಲ್ಲಿಯ ಅಂಕಿ ಅಂಶಗಳು ಮತ್ತು ಮಾಹಿತಿ ನಿಖರತೆಯಿಂದ ಕೂಡಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವದಾಗಿದೆ. ಭೌತ ವಿಜ್ಞಾನಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಹೀಗೆ ಊಹೆ, ತರ್ಕ ನುಸುಳಲು ಆರಂಭವಾಗಿರುವದು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ವಿಪರ್ಯಾಸ! ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಈ ಬಗೆಯ ಸಂಶೋಧನಾ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸುವ ಮುನ್ನ ಒಂದು ಪರಾಮರ್ಶಕ ಮಂಡಳಿ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅವರೂ ಸರಿಯಾಗಿ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸಿದಂತೆ ತೋರುವದಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೊಂದು ದೊಡ್ಡ ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ ಈ IMTEC ಸಂಸ್ಥೆ ಪ್ರತಿಷ್ಟಿತ CSIR [Council of scientific and Industrial Research] ನ ಅಂಗ ಸಂಸ್ಥೆ. ವಸ್ತು ನಿಷ್ಟ ಅಧ್ಯಯನ ಮತ್ತು ಸಂಶೋಧನೆಗೆಂದೇ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಈ ಬಗೆಯ ಅರಾಮ ಖುರ್ಚಿಯ ತತ್ವಜ್ಞಾನಿಗಳು ತಲೆ ಎತ್ತುತ್ತಿರುವದು ದುರಂತವೇ ಸರಿ. ಒಂದೇ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಹದಿನೈದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಶೋಧನಾ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಬರೆಯುವ, ಅಪಾರವಾಗಿ ಸಂಶೋಧನೆ ಮಾಡುವ ಈ ಬಗೆಯ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಏನನ್ನೂ ಮಾಡದಿರುವದೇ ಒಳಿತು ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಜರ್ನಲ್ ಗಳು ದುಡ್ಡು ಪಡೆದು ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸುತ್ತವೆ. ಅಂಥಾ ಜರ್ನಲ್ ಗಳು ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಪರಾಮರ್ಶಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಒಟ್ಟಾರೆ ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ ಪ್ರಮೋಶನ್ ಪಡೆಯುವ, ಏನಾದರೂ ಮಾಡಿ ಸಂಶೋಧನೆ ಮಾಡಬೇಕೆನ್ನುವ ಅಡ್ಡ ದಾರಿಗಳು ಕೇವಲ ಅವನ ಕಾಲದ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಕಳಪೆಯಾಗಿಸದೇ ಅವನಿಗಿಂತಲೂ ಸಮರ್ಥರಿರುವವರ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಕಸಿದು ಮುಂಬರುವ ಒಟ್ಟು ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಪರಿಸರವನ್ನೇ ಹಾಳುಗೆಡವುತ್ತದೆ. ಈಗೀಗ ಕಾಲೇಜು ಮತ್ತು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಯನ, ಬೋಧನೆ, ಸಂಶೋಧನೆಯ ಗುಣಮಟ್ಟ ವರ್ಷದಿಂದ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಕುಸಿಯುತ್ತಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಈ ದಿಶೆಯಲ್ಲಿ ಸರಿಯಾದ ಆಲೋಚನೆ ಮತ್ತು ತೀರ್ಮಾನಗಳೇ ನಮ್ಮಲ್ಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಪಕ್ಕಾ ಅಕಾಡೆಮಿಕ್ ಕಾಳಜಿ ಇರುವ ತಜ್ಞರ ಅಗತ್ಯ ಎಂದಿಗಿಂತಲೂ ಈಗ ಹೆಚ್ಚಿಗಿದೆ.

Follow

Share

– ಡಾ.ಎಸ್.ಬಿ. ಜೋಗುರ

ಬದುಕನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುವ, ಸ್ವೀಕರಿಸುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಬಾಳಿನ ಸಾರ್ಥಕತೆ ಮತ್ತು ನಿರರ್ಥಕತೆಗಳು ನಿರ್ಣಯವಾಗುತ್ತವೆ. ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಪರಿಸರ ತಂದೊಡ್ಡುವ ಅನೇಕ ಬಗೆಯ ಧಾವಂತಗಳ ನಡುವೆಯೂ ನಾವು ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಬದುಕಿ ಉಳಿಯಬೇಕು ಎಂತಾದರೆ ಭೌತಿಕತೆಯ ಮೋಹವನ್ನು ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಬೇಕು. ಭೌತಿಕತೆಯ ಸಹವಾಸದ ದಟ್ಟ ನೆರಳು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಅಷ್ಟು ಸರಳವಾಗಿ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಇರಲು ಬಿಡುವದಿಲ್ಲ. ನೀವು ಓಡಿದರೆ ಹಿಂಬಾಲಿಸುವ, ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದರೆ ಓಡುವ ಮೂಲಕ ಅದು ಸದಾ ನೀವು ಮೋಹದಲ್ಲಿ ಮಥಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಬುದ್ಧನ ‘ಆಸೆಯೇ ದು:ಖಕ್ಕೆ ಮೂಲ ಎನ್ನುವ ಮಾತು ಹೆಚ್ಚು ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಆಧುನಿಕ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯ ಅನೇಕ ಬಗೆಯ ಒತ್ತಡ ಮತ್ತು ಸಂವೇದನಾ ಶೂನ್ಯವಾದ, ಹೀನವಾದ ಬದುಕು ಸಾಗಿಸುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಿದೆ. ಅವನು ಇಲ್ಲವೇ ಅವಳು ಬಾಲ್ಯವನ್ನು ಅನುಭವಿಸದೇ ಬೆಳೆದು, ಭಯಂಕರವಾಗಿ ಓದಿ ಅಂಕ ಗಳಿಸಿ, ಉದ್ಯೊಗ ಗಿಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡರೂ ನೆಮ್ಮದಿಯ ಜೀವನ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವರ ಅರ್ಧ ಬದುಕು ಕೇವಲ ಅಂಕಗಳಿಸುವದರಲ್ಲಿಯೇ ಕಳೆದು ಹೋದರೆ ಇನ್ನರ್ಧ ಅವರು ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಕಚೇರಿಯ ನಿರೀಕ್ಷೆಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ನೌಕರಿ ನಿರ್ವಹಿಸುವದರಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋಗುತ್ತದೆ. ಜಾಬ್ ಸ್ಯಾಟಿಸ್ ಫ್ಯಾಕ್ಷನ್ ಕಿಂತಲೂ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಈಗೀಗ ಜೋಬು ಸ್ಯಾಟಿಸ್ ಫ್ಯಾಕ್ಷನ್ ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಹಂತದಲ್ಲಿಯೆ ಅತ್ಯಂತ ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷಿ ಸಂತಾನವನ್ನು ರೂಪಿಸುವ ನಾವು ಮುಂದುವರೆದ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಿಗಿಂತಲೂ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಹೈಸ್ಕೂಲ್ ಮುಗಿಯುತ್ತಿರುವಂತೆ ಜೀವನ ನೀರಸವೆನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಈ ಮುಂಚೆ ನಾವು ಎಂದೂ ಆರು ಮತ್ತು ಏಳನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿರುವ ಮಕ್ಕಳು ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುವದನ್ನು ಕೇಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈಗ ತೀರಾ ಚಿಲ್ಲರೆ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿಯೂ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಪ್ರಕರಣಗಳು ಸಂಭವಿಸುತ್ತಿವೆ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಕೊಂದುಕೊಳ್ಳುವ ಕ್ರಿಯೆ ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾದುದಂತೂ ಅಲ್ಲ. ನಿಸರ್ಗದ ಯಾವ ಜೀವಿಗಳು ಕೂಡಾ ಹೀಗೆ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವದಿಲ್ಲ. ಹುಟ್ಟು ಆಕಸ್ಮಿಕ ಸಾವು ಖಚಿತ. ಆದರೆ ತಾನಾಗಿಯೇ ತನ್ನನ್ನು ಕೊಂದುಕೊಳ್ಳುವ ಕ್ರಿಯೆ ಮಾತ್ರ ಅತ್ಯಂತ ಅಸಹಜವಾದುದು. ಎಲ್ಲ ಜೀವಿಗಳು ಬದುಕಿ ಉಳಿಯಲು ಇನ್ನಿಲ್ಲದ ಕಸರತ್ತನ್ನು ಮಾಡುತ್ತವೆ. ತೀರಾ ವಯಸ್ಸಾಗಿ ಹಣ್ಣು ಹಣ್ಣಾಗಿ ಜೀವಜಾಲದ ದೇಟು ಕಳಚುವದರಲ್ಲಿದ್ದ ಮುಪ್ಪಾನು ಮುಪ್ಪು ಮುದುಕರು ಕೂಡಾ ತಮ್ಮನ್ನು ’ಮಣಿಪಾಲಕ್ಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ..ಮಿರಜಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯಿರಿ’ ಎಂದು ಹಲಬುವವರ ನಡುವೆ ಹೀಗೆ ತೀರಾ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕಾರಣವೇ ಅಲ್ಲದ ಕಾರಣವನ್ನು ಮುಂದೆ ಮಾಡಿ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಎಳೆಯ ಜೀವಗಳನ್ನು ಕಂಡಾಗ ತೀರಾ ಬೇಸರವೆನಿಸುತ್ತದೆ.

ಯಾವುದೇ ಜೀವಿ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಸಾಯಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ. ಒಂದೊಮ್ಮೆ ತನ್ನ ಜೀವಕ್ಕೆ ಇತರ ಜೀವಿಗಳಿಂದ ಗಂಡಾಂತರವಿದೆ ಎನಿಸಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ಆಕ್ರಮಣ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಮನುಷ್ಯ ಜೀವಿ ಮಾತ್ರ ಎದುರಾದ ಸಂದಿಗ್ದಗಳಿಗೆ ಪರಿಹಾರ ಕಾಣದೇ ಸೋತೆ ಎನಿಸಿದಾಗ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಈಗೀಗ ಮನುಷ್ಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನೂ ಹೋಲಿಕೆ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕವೇ ಸಮಾಧಾನ ಪಡುವುದು ಇಲ್ಲವೇ ಕಷ್ಟಪಡುವ ಮಾನಸಿಕ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾನೆ. ಹಾಗೆ ಹೋಲಿಕೆ ಮಾಡುವಾಗಲೂ ಇತ್ಯಾತ್ಮಕವಾಗಿರುವದನ್ನು ಗಮನಿಸದೇ ನೇತ್ಯಾತ್ಮಕವಾಗಿರುವ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸುವುದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಮನಸ್ಸು ಹುತ್ತಗಟ್ಟತೊಡುತ್ತದೆ. ನಿರಾಸೆಯೇ ಸುತ್ತಲೂ ಆವರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಯಾವುದರಲ್ಲಿಯೂ ಮನಸ್ಸು ಖುಷಿ ಪಡುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಅದು ಒಂದು ಸೀಮಿತ ಗಳಿಗೆಯವರೆಗೆ ಉಳಿದರೆ ಸರಿ. ಆದರೆ ಹಾಗಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಗಾಢವಾದ ಕರಾಳ ಛಾಯೆ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಅದೇ ಧ್ಯಾನ, ಅದೇ ಗುಂಗು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಕಾಡಿದಾಗ ವ್ಯಕ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಬೇರು ಕಿತ್ತಿದ ಭಾವನೆ ಬಲಿಯತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಎನ್ನುವುದು ಆ ಒಂದು ಗಳಿಗೆಗೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆ ಗಳಿಗೆಯನ್ನು ದಾಟಿದರೆ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮತ್ತೆಂದೂ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಾರ. ಇನ್ನು ಅವನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಆ ಯತ್ನ ಮಾಡಿರುವನೆಂದಾದರೆ ಅದೊಂಥರಾ ವಿಕ್ಷಿಪ್ತ ಖಯಾಲಿ.

ಮಹಾನಗರಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿರುವ ಈ ಪೀಡೆ ಈಗೀಗ ಗ್ರಾಮೀಣ ಪರಿಸರವನ್ನು ಬಾಧಿಸತೊಡಗಿದೆ. ಇನ್ನು ನಗರಗಳಂತೂ ಅಕ್ಷರಶ: ನೆಮ್ಮದಿಯ ಬದುಕಿನ ಹರಣಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತಿವೆ. ಆ ಬಗೆಗೆ ಅನೇಕ ಅಧ್ಯಯನಗಳೂ ನಡೆದಿವೆ. ಚೆನೈನಂತಹ ನಗರಗಳಲ್ಲಿ 27 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಜನರು ಮಾನಸಿಕ ಕಿರಿಕಿರಿಗೆ ಒಳಗಾಗಿ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಭೌತಿಕ ಪ್ರಧಾನ ಬದುಕಿನ ನಡುವೆ ಮನುಷ್ಯನ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಬೆಲೆಯೇ ಇಲ್ಲದಂತಾಗಿದೆ. ಕುರುಡು ಕಾಂಚಾಣದ ಕಾಲಿಗೆ ಸಿಲುಕಿ ಜಜ್ಜಿ ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ಮನುಷ್ಯ ಭಾವಶೂನ್ಯ ಮನ:ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಆಪ್ತವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿಸುವ, ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಎದೆಗೆ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಆಲಿಸುವವರ ಕೊರತೆ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಕಾಡತೊಡಗಿದೆ. ಇಂದು ಮಹಾನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಯ ಪ್ರಮಾಣ ದಿನೇ ದಿನೇ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿದೆ. ಪೂನಾ, ಬೆಂಗಳೂರಿನಂತಹ ನಗರಗಳು ಆತ್ಮಹತ್ಯಾ ನಗರಗಳಾಗಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆ.

ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿರುವ ಸಹಾಯಿ ಎನ್ನುವ ಸ್ವಯಂ ಸೇವಾ ಸಂಸ್ಥೆಯೊಂದು ಸೆಪ್ಟಂಬರ್ 2012 ರಿಂದ ಫೆಬ್ರುವರಿ 2014 ರವರೆಗೆ 1100 ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಪ್ರಕರಣಗಳು ಜರುಗಿದ ಬಗ್ಗೆ ವರದಿ ಮಾಡಿದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ 580 ರಷ್ಟು ಮಹಿಳೆಯರಿದ್ದರೆ 475 ಪುರುಷರಿದ್ದಾರೆ. ಅತ್ಯಂತ ವಿಷಾದದ ಸಂಗತಿ ಎಂದರೆ ಇದರಲ್ಲಿ 55 ಜನರು 18 ವರ್ಷ ವಯೋಮಿತಿಯಲ್ಲಿದ್ದವರಿದ್ದಾರೆ. ಅನೇಕ ಯುವಕರು ಅದೇ ದೈನಂದಿನ ಏಕತಾನತೆಗೆ ರೋಸಿ ಹೋಗಿ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡವರಿದ್ದಾರೆ. ಕಲಿಯುವಾಗಲೇ ಅಪಾರವಾದ ಒತ್ತಡ ಮತ್ತು ಬರೀ ಓದು ಓದು ಎನ್ನುವ ಪಾಲಕರ ಒತ್ತಾಸೆಯ ನಡುವೆ ಜೀವನವೇ ನೀರಸವೆನಿಸಿ ಪೂರ್ಣವಿರಾಮ ಇಟ್ಟವರೂ ಇದ್ದಾರೆ.

ಜೂನ್ 2014 ಬೆಂಗಳೂರು ಆತ್ಮಾಹತ್ಯಾ ನಗರ ಎನ್ನುವದನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಸಾಬೀತು ಮಾಡುವಂತಿತ್ತು. ಜೂನ 13 ಮತ್ತು 14 ಎರಡೇ ದಿನದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 10 ಆತ್ಮಹತ್ಯಾ ಪ್ರಕರಣಗಳು ದಾಖಲಾಗಿದೆ. ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲಿ ಕಳೆದ 2005 ರ ನಂತರ ಆತ್ಮಹತ್ಯಾ ಪ್ರಮಾಣ ಏರುತ್ತಲೇ ನಡೆದಿದೆ. ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಅಪರಾಧಿ ದಾಖಲೆ ವಿಭಾಗದ ಪ್ರಕಾರ 2013 ರಲ್ಲಿ ಬೆಂಗಳೂರು ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಯ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ನಂ 1 ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದೆ. ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲಿ ಆ ವರ್ಷ ಅತ್ಮಹತ್ಯೆಯ ಪ್ರಮಾಣ 23.9 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟಿದ್ದರೆ, ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಆ ಪ್ರಮಾಣ ಕೇವಲ 10.7ಪ್ರತಿಶತವಿದೆ. ಮುಂಬೈ ನಗರದಲ್ಲಿ 7.2 ಪ್ರತಿಶತವಿದ್ದರೆ, ಕೋಲ್ಕತ್ತಾದಲ್ಲಿ ಆ ಪ್ರಮಾಣ ತಿರುವು ಮುರುವಾಗಿದೆ ಅಂದರೆ 2.7 ಪ್ರತಿಶತ. 2008 ರ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಂತೂ ಬೆಂಗಳೂರು ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಯ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಶಿಖರವನ್ನೇ ತಲುಪಿದೆ. ಆ ವರ್ಷ 42.8 ಪ್ರತಿಶತ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ದಾಖಲಾಗಿದೆ. ಕಳೆದ ವರ್ಷ ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲಿ 2033 ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಗಳು ಜರುಗಿದರೆ, ಚೆನೈನಲ್ಲಿ ಆ ಪ್ರಮಾಣ 2183 ರಷ್ಟಿತ್ತು. ಬಹುಷ: ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲಿ ಆ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಜರುಗಲು ಕಾರಣ ಮಾಹಿತಿ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಉದ್ಯೋಗದ ಅವಕಾಶಗಳು ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತಿರುವುದೇ ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಎನ್ನಲಾಗಿದೆ. ಇನ್ನು ಈ ಮಾಹಿತಿ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ವಲಯದಲ್ಲಿರುವ ಉದ್ಯೋಗಗಳಿಗೆ ಮನುಷ್ಯರಂತಿರುವ ರೋಬೋಗಳು ಬೇಕಿದೆ. ಅಪ್ಪಟ ಯಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿ, ಭಾವಶೂನ್ಯರಾಗಿ ದುಡಿಯುವವರಿರಬೇಕು. ಇಲ್ಲಿ ಸಂವೇದನೆಗಳಿಗೆ ಜಾಗವೇ ಇಲ್ಲ. ಪರಸ್ಪರ ಸುಖ ದು:ಖಗಳನ್ನು ಎದೆಗೆ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಆಲಿಸುವವರು ಸಿಗುವುದೇ ಅಪರೂಪ ಎಲ್ಲರೂ ಅವರವರ ಒತ್ತಡಗಳಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿ ನಲಗುವಂತಾದಾಗ ಮನಸಿನ ನೆಮ್ಮದಿ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವದಾದರೂ ಹೇಗೆ?

ಡರ್ಖಹೀಂ ಎನ್ನುವ ಫ್ರಾನ್ಸ್ ದೇಶದ ಸಮಾಜಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞ 1897 ರ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಯನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿ ಅದನ್ನು ಇಡಿಯಾಗಿ ಮೂರು ಪ್ರಕಾರಗಳಲ್ಲಿ ವಿಂಗಡಣೆ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ಒಂದನೆಯದು ಸಮೂಹಪ್ರೇರಿತ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ, ಎರಡನೆಯದು ಸ್ವಯಂ ಪ್ರೇರಿತ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ, ಮೂರನೆಯದು ನಿಯಮರಾಹಿತ್ಯತೆಯ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ. ಮೊದಲ ಮತ್ತು ಮೂರನೇಯ ಪ್ರಕಾರಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗಿಂತಲೂ ಸಾಮೂಹಿಕ ಸಂಗತಿಗಳು ಮುಖ್ಯವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಎರಡನೆಯದರಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಅಹಂ ಭಾವ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಆ ಅಹಂಗೆ ತೀವ್ರವಾದ ಪೆಟ್ಟು ಬಿದ್ದದ್ದೇ ಅವರು ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಮೂರನೇಯ ಪ್ರಕಾರದ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇಲ್ಲವೇ ನಿಯಾಮರಾಹಿತ್ಯತೆಯ ಸ್ಥಿತಿ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಡರ್ಖಹೀಮ್ ರಂಥಾ ಚಿಂತಕರು ಆತ್ಮಹತ್ಯೆಗೆ ವ್ಯಕ್ತಿಗತ ಕಾರಣಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾರಣಗಳೇ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಎಂದಿದ್ದಾರೆ.

Follow

Share

– ಡಾ.ಎಸ್.ಬಿ. ಜೋಗುರ

ಮನುಷ್ಯ ಮಿಕ್ಕ ಎಲ್ಲ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗಿಂತಲೂ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಬದುಕಲೆಬೇಕು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಪರಿಸರದ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಮತ್ತು ಅದರ ರೂಪಧಾರಣೆಯ ಶಕ್ತಿ ಇದ್ದದ್ದು ಕೇವಲ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಮಾತ್ರ. ಹಾಗಿರುವಾಗಲೂ ಮನುಷ್ಯನ ಸಹವಾಸದಲ್ಲಿರುವ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಅಪವರ್ತನೆ ಅಪಾರವಾಗಿದೆ. ಮಾನವನ ಸಾಮಾಜಿಕ ಬದುಕಿನ ವಿಕಾಸದ ಸಂಕೀರ್ಣತೆ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಸಂಘರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ನೂಕಲು ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಪ್ರಾಚೀನ ಕಾಲದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿಯ ನೆಮ್ಮದಿ ಮಧ್ಯಯುಗದ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಅದೇ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಉಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಆಧುನಿಕ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅದರಲ್ಲೂ ಜಾಗತೀಕರಣದ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯ ಸಹವಾಸದಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯ ಒಂದು ಕಮಾಡಿಟಿಗಿಂತಲೂ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯಿಂದ ಭಿನ್ನವಾಗಿಲ್ಲ. ಜಾಹಿರಾತಿನ ಜಗತ್ತು ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಡಿಸ್ಕೌಂಟ್ ಲೋಕಕ್ಕೆ ತಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ಅವನಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಹಪಾಹಪಿತನವನ್ನು ಹುಟ್ಟು ಹಾಕಿದ್ದಲ್ಲದೇ ಅದೇ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಅವನಲ್ಲಿಯ ಸಂವೇದನೆಗಳನ್ನು ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಕೊಲ್ಲುವ ಕ್ರಿಯೆಯೂ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಆಧುನಿಕ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳು ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಕಮಾಡಿಟಿಯ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಟ್ಟವು. ಅದರ ಪರಿಣಾಮವೇ ಮನುಷ್ಯನ ಈಗಿನ ಉದ್ವೇಗದ ಬದುಕು.

ಈ ಉದ್ವೇಗ ಎನ್ನುವುದು ಈಗಂತೂ ಎಲ್ಲ ವಯೋಮಾನದ ಸ್ತರಗಳನ್ನು ಬಾಧಿಸತೊಡಗಿದೆ. ಇಂಗ್ಲಂಡನ ಮ್ಯಾಂಚೆಸ್ಟರ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯ ಆಡಿ ನಲಿಯುವ ವಯೋಮಾನದಲ್ಲಿರುವ ಯುವಕರನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ಒಂದು ಅಧ್ಯಯನ ಕೈಗೊಂಡು, ಆ ಮೂಲಕ ಒಂದು ಮಹತ್ತರವಾದ ವರದಿಯನ್ನು ಹೊರಹಾಕಿದೆ. ಇಂದಿನ ಯುವಕರಲ್ಲಿ ಮೂರು ಗುಣಗಳು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಕಂಡು ಬರುತ್ತಿವೆ. ಒಂದನೆಯದು ಸುಳ್ಳು ಹೇಳುವುದು, ಎರಡನೆಯದು ಕಳ್ಳತನ, ಮೂರನೆಯದು ಅವಿಧೇಯತೆಯ ಗುಣ ಎಂದು ಆ ವರದಿ ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಕಳೆದ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ನೇಚರ್ ಎಂಬ ಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದು ಮನುಷ್ಯ ಅಪಾರ ಜನಜಂಗುಳಿಯ ನಡುವೆಯೂ ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಪಟ್ಟಿದೆ. ಆಲ್ಬರ್ಟ್ ಕಾಮು ಹೇಳಿದ್ದ ‘ಮನುಷ್ಯ ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ನಡುಗಡ್ದೆಯಂತೆ ಬದುಕುತ್ತಾನೆ’ ಎಂಬ ಮಾತು ಈಗ ಸತ್ಯವಾಗಿದೆ. ಮಹಾನಗರಗಳ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಮೈಗೆ ಮೈ ತಾಕಿಸಿ ಅಪಾರ ಜನ ದಟ್ಟಣೆಯ ನಡುವೆ ಅಲೆದರೂ ಎಲ್ಲರೂ ಆಪರಿಚಿತರಾಗಿಯೇ ಬದುಕುವ ರೀತಿ ಮಾತ್ರ ಕಟು ವಾಸ್ತವ.

ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡವನಾಗಿ ಜರ್ಜರಿತನಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಈಚೆಗೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಐ.ಸಿ.ಎಮ್.ಆರ್ ಸಂಸ್ಥೆ ಎಂಟು ಪ್ರಮುಖ ರಾಜ್ಯಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸುಮಾರು 16607 ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಸಮೀಕ್ಷ್ಶಿಸಿ ಕಂಡುಕೊಂಡ ಸತ್ಯ ಏನೆಂದರೆ ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಹೈಪರ್ ಟೆನ್ಸನ್ ಇರುವ ಸ್ಥಿತಿ ಬಹಿರಂಗವಾಗಿರುವದಿದೆ. ಸುಮಾರು 27.6 ಪ್ರತಿಶತ ಜನ ಉದ್ವೇಗಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿದ್ದಾರೆ. ನಂತರ ಚಂಡಿಗಡದಲ್ಲಿ 25.8 ಪ್ರತಿಶತ, ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ 25 ಪ್ರತಿಶತ. ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ಈ ಬಗೆಯ ತೀವ್ರ ಮಾನಸಿಕ ಒತ್ತಡ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಇರುವಂತದ್ದು ನಗರ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ. ಹಾಗೆಯೇ ಮಹಿಳೆ ಮತ್ತು ಪುರುಷರನ್ನು ಹೋಲಿಕೆ ಮಾಡಿ ಮಾತನಾಡುವದಾದರೆ ಪುರುಷರಲ್ಲಿ ಆ ಪ್ರಮಾಣ ಇನ್ನಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಗಿದೆ. ಈ ಬಗೆಯ ತೀವ್ರ ಒತ್ತಡವನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸದಿದ್ದರೆ ಮೆದುಳು, ಕಣ್ಣು, ಹೃದಯದ ಮೇಲೆಯೂ ಕೆಟ್ಟ ಪರಿಣಾಮ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಕಿಡ್ನಿ, ರಕ್ತನಾಳಗಳ ಮೇಲೆಯೂ ಮಾರಕ ಪರಿಣಾಮಗಳಾಗುತ್ತವೆ. ಅರ್ಥಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಮತ್ತು ತೀವ್ರ ನಗರೀಕರಣದ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಈ ಬಗೆಯ ಒತ್ತಡ ಇಲ್ಲವೇ ಮಾನಸಿಕ ಖಿನ್ನತೆ ದಿನದಿಂದ ದಿನಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಸಾಧಕ ಬಾಧಕಗಳ ಅರಿವಿರುವಾಗಲೂ ಒತ್ತಡದ ಪ್ರಮಾಣ ಮಾತ್ರ ವರ್ಷದಿಂದ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಅನೇಕ ಬಗೆಯ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಮುತ್ತಿಕೊಂಡಿವೆ. ಕೆಲವು ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಸ್ವತ: ಅವನೇ ಕಾರಣನಾಗಿರುವದೂ ಇದೆ. ಆ ಬಗೆಯ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗಾದರೂ ಪರಿಹಾರ ಅವನಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಿದೆ. ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನಂತೆಯೇ ಇರುವ ಇನ್ನೊಬ್ಬನನ್ನು ಸಹಿಸದ ವಕ್ರ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಓಶೊ ಒಂದು ಕಡೆ ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಒಂದು ನಾವೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುವಾತ ಎದುರು ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಇನ್ನೊಂದು ನಾವೆಗೆ ಡಿಕ್ಕಿ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾನೆ. ತಕ್ಷಣವೇ ಎದ್ದು ಆ ನಾವೆಯಲ್ಲಿದ್ದವನಿಗೆ ಬೈಯಲು ನೋಡುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಆ ನಾವೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಇರುವದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವದನ್ನು ಗಮನಿಸಿ ಸುಮ್ಮನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಅದೇ ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಆ ನಾವೆಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಬ್ಬನಿದ್ದರೆ ದೊಡ್ಡ ಸಂಘರ್ಷವೇ ಜರಗುತ್ತಿತ್ತು. ಈತ ಮನುಷ್ಯನಿಲ್ಲದ ನಾವೆಯೊಂದು ಡಿಕ್ಕಿ ಹೊಡೆದರೆ ಸಹಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಮನುಷ್ಯನಿರುವ ನಾವೆಯನ್ನಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ತೀವ್ರವಾದ ಬದುಕು, ಸಂಕೀರ್ಣ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜೀವನ, ತೀಕ್ಶ್ಣವಾದ ಕಾರ್ಯ ವಿಧಾನ, ನಮ್ಮ ಅಪರಿಮಿತ ಬೇಡಿಕೆ ಮುಂತಾದವುಗಳು ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಹೀಗೆ ಹೈಪರ್ ಟೆನ್ಶನ್ ಸುಳಿಗೆ ನೂಕುತ್ತಿದೆ. ಹಾಗಾಗುವ ಮುನ್ನ ಜಾಗೃತರಾಗಿ ಒತ್ತಡಗಳಿಂದ ಹೊರಗುಳಿಯುವ ಬಗೆಯನ್ನು ಯೋಚಿಸಿ..ನೆಮ್ಮದಿಯ ಬದುಕನ್ನು ಅರಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ.