Follow
– ಡಾ.ಎನ್.ಜಗದೀಶ್ ಕೊಪ್ಪ
ಕರ್ನಾಟಕದ ಬುದ್ಧಿವಂತರ ನಾಡೆಂದು ಹೆಸರಾದ ದಕ್ಷಿಣ ಕನ್ನಡ ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿ ಮೇಲಿಂದ ಮೇಲೆ ಸಂಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ಅಮಾನುಷವಾದ ಘಟನೆಗಳು ನಾಗರೀಕ ಜಗತ್ತು ತಲೆತಗ್ಗಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿವೆ. 
ಸಮಾಜ ಘಾತುಕ ಶಕ್ತಿಗಳು ಧರ್ಮದ ಮತ್ತು ಕನ್ನಡ ನಾಡು ನುಡಿ ರಕ್ಷಣೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮುಖವಾಡ ಧರಿಸಿಕೊಂಡು ವಿಜೃಂಭಿಸುತ್ತಿರುವದನ್ನ ಗಮನಿಸಿದರೆ, ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯರೆನಿಸಿಕೊಂಡವರು ಸರ್ಕಾರ ನಡೆಸುತ್ತಿಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಇದೊಂದು “ಜಂಗಲ್ ರಾಜ್” ಎಂದು ನಿಸ್ಸಂಕೋಚವಾಗಿ ಹೇಳಬಹುದು.
ಈ ನೆಲದ ಮೇಲಿನ ಒಂದು ಜೀವ ಅದು ಗಂಡಾಗಿರಲಿ, ಹೆಣ್ಣಾಗಿರಲಿ, ಘನತೆಯಿಂದ ಬದುಕುವುದಕ್ಕೆ ಧರ್ಮದ ಅಥವಾ ಜಾತಿಯ ಹಂಗುಗಳು ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಸುಪ್ತ ಪ್ರಜ್ಞೆಯೊಂದು ಗುಪ್ತಗಾಮಿನಿಯಂತೆ ಈ ನೆಲದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಹರಿದು ಬಂದಿದೆ. ಇಂತಹ ಪ್ರಜ್ಙೆ ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು ಸೂಫಿ ಸಂತರು ಸೇರಿದಂತೆ, ಅಂಬೇಡ್ಕರ್, ಲೋಹಿಯಾ, ಕುವೆಂಪು ಮುಂತಾವರು ತಮ್ಮ ಬದುಕು ಮತ್ತು ಚಿಂತನೆಗಳ ಮೂಲಕ ಮತ್ತಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸಿದ್ದಾರೆ, ಜೊತೆಗೆ ವಿಸ್ತರಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ಮಂಗಳೂರು ಘಟನೆಯ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಏಳು ವರ್ಷ ಹಿಂದೆ ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಧಾರ್ಮಿಕ ಶ್ರದ್ಧಾ ಕೇಂದ್ರವಾದ ದರ್ಗಾ ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿನ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಸಮುದಾಯ ಸುನಾಮಿ ಸಂತ್ರಸ್ತರ ಬಗ್ಗೆ ನಡೆದುಕೊಂಡ ಮಾನವೀಯ ನಡುವಳಿಕೆ ಪದೇ ಪದೇ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ.
ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶ ಪಾಂಡಿಚೇರಿಗೆ ಸೇರಿದ ಕಾರೈಕಲ್ ಜಿಲ್ಲಾ ಕೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಜಿಲ್ಲಾ ಕೇಂದ್ರವಾದ ನಾಗಪಟ್ಟಣಂ ನಡುವಿನ ರಾಜ್ಯ ಹೆದ್ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಕಡಲ ತೀರಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಂತೆ ನಾಗೂರು ಎಂಬ ಊರಿದೆ. ಇಪ್ಪತ್ತು ಸಾವಿರ ಜನಸಂಖ್ಯೆ ಇರುವ ಈ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಶೇಕಡ 90 ಮಂದಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಬಾಂಧವರು ನೆಲೆಸಿದ್ದಾರೆ. ಇವರ ಮಾತೃಭಾಷೆ ತಮಿಳು. ಇದೇ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಸಾಹುಲ್ ಹಮೀದ್ (1490-1573) ಎಂಬ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಸೂಫಿ ಸಂತನ ದರ್ಗಾ ಇದ್ದು, ಪ್ರತಿದಿನ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ರಾಜ್ಯಗಳಿಂದ ಸಾವಿರಾರು ಹಿಂದು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ ಭಕ್ತರು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಈ ಕ್ಷೇತ್ರ ಇವತ್ತಿಗೂ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಮುದಾಯದ ಪುಣ್ಯಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು. ಈ ದರ್ಗಾಕ್ಕೆ ಒಂದು ಐತಿಹಾಸಿಕ ಮಹತ್ವವಿದೆ.
16ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ತಮಿಳುನಾಡನ್ನು ಆಳುತಿದ್ದ ವಿಜಯನಗರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಅರಸರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನಾಗಿದ್ದ ಅಚ್ಯುತಪ್ಪ ನಾಯಕ ಎಂಬ ದೊರೆ ಗುಣವಾಗದ ಕಾಯಿಲೆಯಿಂದ ಬಳಲುತಿದ್ದಾಗ ಈ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಬಂದ ಸೂಫಿ ಸಂತ ಪಾರಿವಾಳದ ರಕ್ತದ ಮೂಲಕ ಅರಸನ ಕಾಯಿಲೆಯನ್ನು ವಾಸಿಮಾಡಿದನಂತೆ. ಇದರಿಂದ ಸಂತೃಪ್ತನಾದ ದೊರೆ ಆ ಸಂತನಿಗೆ ಇನ್ನೂರು ಎಕರೆ ಭೂಮಿ ಧಾನ ಮಾಡಿದ. ಇದೇ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಶಿಷ್ಯರೊಂದಿಗೆ ನೆಲೆ ನಿಂತು, ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ದೈಹಿಕ ಮತ್ತು ಮಾನಸಿಕ ರೋಗಗಳನ್ನು ಗುಣಪಡಿಸುತ್ತಾ ಜೀವಿಸಿದ್ದ ಸಂತ ಸಾಹುಲ್ ಹಮೀದ್ 1573ರಲ್ಲಿ ನಾಗೂರಿನಲ್ಲಿ ಅಸು ನೀಗಿದಾಗ ಅವನ ಶಿಷ್ಯಂದಿರು ಗುರುವಿಗೆ ಸಮಾಧಿ ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡಿ ಅಂದಿನಿಂದ 
ಇಂದಿನವರೆಗೂ ಅದನ್ನು ಪೂಜಿಸುತ್ತಾ ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಈ ಕರಾವಳಿ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಆಳಿದ ಟಿಪ್ಪು ಸುಲ್ತಾನ್, ಮರಾಠರು ಮತ್ತು ಬ್ರಿಟೀಷರು ಕೂಡ ಈ ಧಾರ್ಮಿಕ ಶ್ರದ್ಧಾಕೇಂದ್ರಕ್ಕೆ ನೆರವಾದ ಬಗ್ಗೆ ದಾಖಲೆಗಳಿವೆ.
ಸಂತನ ವಂಶಸ್ತರ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಣೆಯಲ್ಲಿ ಟ್ರಸ್ಟ್ ಕೂಡ ರಚನೆಯಾಗಿದೆ. ಗುಣವಾಗದ ಕಾಯಿಲೆಗಳಿಗೆ ಈಗಲೂ ಅಲ್ಲಿ ದೇಸಿ ಪದ್ಧತಿಯ ಔಷಧೋಪಚಾರ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಮಾನಸಿಕ ಅಸ್ವಸ್ಥರನ್ನು ಗುಣಪಡಿಸುವ ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ಔಷಧೋಪಚಾರ ಕ್ರಿಯೆಗಳು ಸಹ ಅಲ್ಲಿ ಜರಗುತ್ತವೆ.
ಅಧಿಕ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಭಕ್ತರೂ ಸಹ ಆಗಮಿಸಿ, ದರ್ಗಾ ಹಿಂದಿರುವ ಬೃಹತ್ ಕಲ್ಯಾಣಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ, ಸಂತನ ಸಮಾಧಿಗೆ ಪೂಜೆ ಸಲ್ಲಿಸುವ ವಾಡಿಕೆ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿದೆ.
2004ರ ಡಿಸೆಂಬರ್ 26ರಂದು ಇಂಡೋನೆಷ್ಯಾದ ಸಮುದ್ರದ ತಳದಲ್ಲಿ ಸಂಭವಿಸಿದ ಭೂಕಂಪದ ಪರಿಣಾಮ ಉಂಟಾದ ಸುನಾಮಿ ಅಲೆಗಳಿಗೆ ಭಾರತದ ಪೂರ್ವ ಭಾಗದ ಕಡಲತೀರದ ಪ್ರದೇಶಗಳು ತುತ್ತಾದದ್ದು ಎಲ್ಲರೂ ಬಲ್ಲ ಸಂಗತಿ. ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಕಡಲತೀರಗಳು ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅಪಾರ ಹಾನಿಗೆ ಒಳಗಾದವು. ಐವತ್ತೈದು ಸಾವಿರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಮಂದಿ ಪ್ರಾಣಕಳೆದುಕೊಂಡರು. ಬ್ರಿಟೀಷರಿಗೂ ಮುನ್ನ ಡಚ್ಚರಿಂದ ಮತ್ತು ಪೋರ್ಚುಗೀಸರಿಂದ ಆಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ನಾಗಪಟ್ಟಣ, 5ನೇ ಶತಮಾನದಿಂದಲೂ ಬಂದರು ಪಟ್ಟಣವಾಗಿ ಪ್ರಸಿದ್ಧಿ ಪಡೆದಿತ್ತು. ಸುನಾಮಿ ಪಕೃತಿ ವಿಕೋಪಕ್ಕೆ ಇಡೀ ನಾಗಪಟ್ಟಣ ಜಿಲ್ಲೆ ತುತ್ತಾಗಿ 35 ಸಾವಿರ ಜನ ಪ್ರಾಣ ತೆತ್ತು, ಲಕ್ಷಾಂತರ ಮಂದಿ ತಮ್ಮ ಆಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಅಕ್ಷರಶಃ ಅನಾಥರಾದರು. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರ ವಿದೇಶಗಳ ನೆರವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿ, ಸಂತ್ರಸ್ತರ ಪರಿಹಾರಕ್ಕೆ ಯುದ್ಧೋಪಾದಿಯಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆ ಕೈಗೆತ್ತಿಗೊಂಡಿತು.
ನಾಗಪಟ್ಟಣಂ ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿ ರಸ್ತೆ, ದೊರವಾಣಿ ಸಂಪರ್ಕ, ವಿದ್ಯತ್ ಸಂಪರ್ಕ ಎಲ್ಲವೂ ಅಸ್ತವ್ಯಸ್ತಗೊಂಡಿದ್ದವು. ಎಲ್ಲಡೆ ಕೊಳೆತ ಪ್ರಾಣಿಗಳ, ಮನುಷ್ಯರ ಮೃತ ದೇಹಗಳು ಗೋಚರಿಸುತಿದ್ದವು. ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕ ರೋಗ ಹರಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಒಂದೆಡೆ ಮೃತ ದೇಹಗಳಿಗೆ ಮುಕ್ತಿ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಡಬೇಕಾದ ಸವಾಲು, ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಬದುಕುಳಿದವರಿಗೆ ಸೂರು, ಅನ್ನ ನೀರು, ಆರೋಗ್ಯ ಸೌಲಭ್ಯ ಒದಗಿಸುವ ಸವಾಲು. ಇವೆಲ್ಲವುಗಳನ್ನು ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿನ ಜಿಲ್ಲಾಧಿಕಾರಿಯಾಗಿದ್ದ 36 ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನ ಐ.ಎ.ಎಸ್. ಅಧಿಕಾರಿ ರಾಧಾಕೃಷ್ಣನ್ ಅತ್ಯಂತ ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ನಿಭಾಯಿಸಿದ ರೀತಿ ಆಶ್ಚರ್ಯಪಡುವಂತಹದ್ದು.
ನಾಗಪಟ್ಟಣಂ ಹೊರವಲಯದಲ್ಲಿ 75 ಎಕರೆಗೂ ಹೆಚ್ಚು ವಿಸ್ತೀರ್ಣವಿರುವ ಜಿಲ್ಲಾದಿಕಾರಿಯ ಕಛೇರಿ ಆವರಣದಲ್ಲಿ ತೆಂಗಿನ ಗರಿಗಳಿಂದ ಬೃಹತ್ ಶೆಡ್ಡುಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡಿ, ಬದುಕುಳಿದವರಿಗೆ ಆಶ್ರಯ ಕಲ್ಪಿಸಲಾಯಿತು. ಕೇಂದ್ರದಿಂದ ಮತ್ತು ದೇಶದ ವಿವಿಧ ರಾಜ್ಯಗಳಿಂದ ಬಂದ ಪಡೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಸ್ವಯಂಸೇವಕರನ್ನು ಮೃತದೇಹಗಳಿಗೆ ಅಂತ್ಯ ಸಂಸ್ಕಾರ ಮಾಡುವ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ನಿಯೋಜಿಸಲಾಯಿತು. ಇಂತಹ ಕೆಲಸ ಕೇವಲ ಸರ್ಕಾರ ಅಥವಾ ಸ್ವಯಂ ಸೇವಾ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಇವುಗಳು ಮಾಡಿದರೆ ಸಾಲದು, ಸ್ಥಳೀಯರೂ ಇದರಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ನಾಗೂರು ದರ್ಗಾ ಮುಸ್ಲಿಂ ಬಾಂಧವರಿಗೆ ಕರೆ ನೀಡಿತು.
ನಾಗೂರು ದರ್ಗಾದ ಈ ಕರೆಗೆ ಓಗೊಟ್ಟ ಕಾರೈಕಲ್, ಕುಂಭಕೋಣಂ, ಮಯಿಲಾಡುತೊರೈ, ತಿರುವರೂರು ಮತ್ತು ತಂಜಾವೂರು ಪ್ರದೇಶಗಳೀಂದ ಬಂದ ಮುಸ್ಲಿಂಮರು ಸಾವಿರಾರು ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದು ಕೊಳೆಯುತಿದ್ದ ಮೃತ ದೇಹಗಳಿಗೆ ಜಾತಿ, ಧರ್ಮ ನೋಡದೆ, ಅಂತ್ಯಕ್ರಿಯೆ ನಡೆಸಿದರು. ನಾಗೂರು ದರ್ಗಾ ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಬೃಹತ್ ಪೆಂಡಾಲ್ ನಿರ್ಮಿಸಿ, ಬದುಕುಳಿದಿದ್ದ ಎಂಟು ಸಾವಿರ ಮಂದಿಗೆ 40 ದಿನಗಳ ಆಶ್ರಯ ಒದಗಿಸಿದರು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎಂಟು ಗಂಟೆಗೆ ಚಹಾ, 11 ಗಂಟೆಗೆ ಊಟ, ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆಗೆ ಚಹಾ ಬ್ರೆಡ್, ಸಂಜೆ ಏಳುಗಂಟೆಗೆ ಊಟ.
ಹೀಗೆ ನಿರಂತರ ನಲವತ್ತು ದಿನಗಳ ಕಾಲ, ಜಾತಿ ಅಥವಾ ಧರ್ಮದ ನೆಲೆ ನೋಡದೇ ಎಂಟು ಸಾವಿರ ಮಂದಿಗೆ ಆಶ್ರಯ ನೀಡಿ ಕಾಪಾಡಿದ ಗೌರವ ಈ ದರ್ಗಾಕ್ಕೆ ಸೇರಿತು. ಈ ಮಹತ್ಕಾರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ವರ್ತಕರು, ರೈತರು, ಪ್ರತಿದಿನ ಕ್ವಿಂಟಾಲ್‌ಗಟ್ಟಲೆ ಅಕ್ಕಿ, ತರಕಾರಿ, ಎಣ್ಣೆ ಬೇಳೆ, ಸಾಂಬಾರ್ ಪುಡಿ, ಸಕ್ಕರೆ, ಹಾಲು, ಚಹಾ ಪುಡಿಯನ್ನು ದರ್ಗಾದ ಆವರಣಕ್ಕೆ ತಂದು ಸುರಿದು ತಮ್ಮ ಹೆಸರು ಕೂಡ ತಿಳಿಸದೆ ಹೋಗುತಿದ್ದ ರೀತಿಗೆ ಸ್ವತಃ ಸಾಕ್ಷಿಯಾದ ನಾನು ಬೆರಗಾಗಿದ್ದೀನಿ. ಅವರ ನಡುವಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ “ನೀಡುವವನಿಗೆ ಅಹಂ, ಪಡೆದವನಿಗೆ ಕೀಳರಿಮೆ ಇರಬಾರದು” ಎಂಬ ಮನುಷ್ಯತ್ವದ ಮಹಾನ್ ಪ್ರಜ್ಞೆಯೊಂದು ಎದ್ದು ಕಾಣುತಿತ್ತು.
ಬದುಕಿದ್ದಾಗ ಜಾತಿಯನ್ನ, ಧರ್ಮವನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಬಡಿದಾಡುವ ಈ ನರಜನ್ಮಕ್ಕೆ ಸುನಾಮಿಯ ಹೊಡೆತಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿ ಕಡಲತೀರದಲ್ಲಿ ಕೊಳೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ, ಯಾವುದೋ ಇನ್ನೊಂದು ಬದುಕುಳಿದ ಜೀವ ಬೃಹತ್ ಕಂದಕ ತೋಡಿ, ಸಾಮೂಹಿಕವಾಗಿ ಹೂಳುವಾಗ, ಅಲ್ಲಿ ಧರ್ಮದ ಅಥವಾ ಜಾತಿಯ ಸೋಂಕು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಬದುಕಿದ್ದ ಜೀವಕ್ಕೆ ಮೃತಪಟ್ಟವರೆಲ್ಲರೂ ಮನುಷ್ಯರು ಎಂಬ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಮಾತ್ರ ಇತ್ತು. ಹಸಿದ ಜೀವವೊಂದು ಅನ್ನಕ್ಕೆ ಕೈಯೊಡ್ಡಿದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ತಾನು ಈವರೆಗೆ ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಜಾತಿ ಅಥವಾ ಧರ್ಮದ ನೆನಪೇ ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ, ಪಕೃತಿಯ ವಿಕೋಪದಲ್ಲಿ ಬದುಕುಳಿದ ಜೀವಕ್ಕೆ ಜಾತಿ-ಧರ್ಮಕ್ಕಿಂತ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬುವ ಅನ್ನ ಮುಖ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಇಂತಹ ಕಟು ವಾಸ್ತವ ಸತ್ಯಗಳನ್ನು ಧರ್ಮದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಕತ್ತಿ ಹಿಡಿದು ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಹಾರಾಡುವ ಹಲಾಲುಕೋರರಿಗೆ ತಲುಪಿಸುವ ಬಗೆ ಹೇಗೆ? ನೀವೇನಾದರೂ ಬಲ್ಲಿರಾ?
[ಕಳೆದ ಶನಿವಾರ (28/7/12) ಈ ದರ್ಗಾಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿ, ಪೋಟೊ ತೆಗೆದು, ಅಲ್ಲಿನ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರೊಂದಿಗೆ ಚಹಾ ಕುಡಿದು, ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಹಳೆಯ ಘಟನೆಗಳು ನೆನಪಾದವು.]
ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಫಿಲ್ಮ್ ಸಂಸ್ಥೆ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ನಿಖರವಾದ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಮಾಡಿದೆ. ಈ ಬಗ್ಗೆ ‘An introduction to studying popular culture’ ಎನ್ನುವ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಡೊಮೆನಿಕ್ ಸ್ಟ್ರಿನಟಿ ಎನ್ನುವ ಲೇಖಕರು ಚರ್ಚಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಯುರೋಪದ ಪ್ರಮುಖ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಹಗಲು ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ದೂರದರ್ಶನವನ್ನು ವೀಕ್ಷಣೆ ಮಾಡುವವರಿಗೆ ಒಂದು ಬಗೆಯ ತಪ್ಪಿತಸ್ಥ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಕಾಡುವ ಬಗ್ಗೆ ಅಧ್ಯಯನದಲ್ಲಿ ತಿಳಿದುಬಂದಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ದೂರದರ್ಶನವನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸುವುದು ಆರೋಗ್ಯಕರವೂ ಅಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಬಗ್ಗೆ ಆ ಅಧ್ಯಯನ ತೋರಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದೆ. ಸದ್ಯದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಬದುಕು ಅನೇಕ ಬಗೆಯ ಬವಣೆಗಳಿಂದ ಸುತ್ತುವರೆದಿದೆ. ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಓದುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ಮಸಣ ಮಾರ್ಗದಿ ದಿನಗಳೆಣೆಸುವವರ ತನಕ ಎಲ್ಲರೂ ಉದ್ವೇಗದ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ದಿನದೂಡುವ ನಡುವೆ ಕೊಂಚ ರಿಲ್ಯಾಕ್ಸ್ ಆಗಲು ಕಂಡುಕೊಂಡ ರೆಡಿಮೇಡ್ ಮಾರ್ಗ ಈ ಟಿ.ವಿ. ವೀಕ್ಷಣೆ. ಆ ಸಂಶೋಧನೆಯಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬಂದ ಇನ್ನೊಂದು ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ ಪುರುಷರು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಸಾಹಸದ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳು, ವಾಸ್ತವಿಕ ಘಟನೆಗಳು, ಕ್ರೀಡೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ವೀಕ್ಷಣೆ ಮಾಡಿದರೆ, ಮಹಿಳೆಯರು ರಿಯಾಲಿಟಿ ಶೋ, ನಾಟಕ ಮುಂತಾದವುಗಳನ್ನು ನೋಡುವ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದುಬಂದಿದೆ. ರಿಮೋಟ್ ಕಂಟ್ರೊಲ್ ಮೇಲಿನ ಅಧಿಪತ್ಯದಲ್ಲಿ 46 ಪ್ರತಿಶತ ಪುರುಷರದಾಗಿದ್ದರೆ, 22 ಪ್ರತಿಶತ ಮಹಿಳೆಯರದಾಗಿದೆ. ಯುವಕರು ಮಾತ್ರ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಗ್ಲಾಮರಸ್ ಇಲ್ಲವೇ ಹಿಂಸಾತ್ಮಕವಾದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ನೋಡುವುದಿದೆ.
ಅವರ ಸಮರ್ಥನೆಯನ್ನು ಚರ್ಚೆ ಮಾಡುವುದು ಅನಗತ್ಯ. ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಿಗೆ ಗುರುಗಳು ಆಶೀರ್ವಾದ ಮಾಡುವುದು ತಪ್ಪಲ್ಲ, ತಿದ್ದಿಬುದ್ಧಿ ಹೇಳುವುದೂ ಅಪರಾಧವಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವರ ಕಾವಿಯೊಳಗಿರುವ ರಾಜಕೀಯದ ತುಡಿತ, ಮನಸ್ಸು, ಮಾತು ಒಬ್ಬ ವೃತ್ತಿಪರ ರಾಜಕಾರಣಿಗಿಂತಲೂ ಪರಿಪಕ್ವವಾಗಿರುವ ಉದಾಹರಣೆಗಳೂ ಇವೆ. ಕಾವಿಯ ಮರೆಯಲ್ಲಿರುವ ವ್ಯಾಮೋಹ ದೇಹವನ್ನು ಮಾತ್ರವಲ್ಲಾ ಮನಸನ್ನೂ ಆವರಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟರೇ?. ನೇರವಾಗಿ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷದ ಮೂಲಕ ಜನರ ಮುಂದೆ ದೇಹ ನಿಂತಿರದಿದ್ದರೂ ಮನಸ್ಸು ನಿಂತಿರುತ್ತದೆ. ಕಣದಲ್ಲಿ ನಿಂತವನಲ್ಲೇ ಲೀನವಾಗಿ ಅವನೇ ತಾನಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ವ್ಯಾಮೋಹವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವೇ? ಈ ವ್ಯಾಮೋಹಕ್ಕಿರುವ ಶಕ್ತಿಯೇ ಅಂಥದ್ದು ಅಂದುಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮನಿರಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಹಾಗೆ ಮಾಡುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಸಾಧುವೂ ಅಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಹಿರಿಯ ಗಾಂಧಿವಾದಿ ಅಣ್ಣಾ ಹಜಾರೆ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗುತ್ತಾರೆ.
ಆದ್ದರಿಂದ ಸಾಮಾನ್ಯವರ್ಗದ ಮುಂದೆ ರಾಜಕಾರಣ ಮಂಡಿಯೂರಿದಂತೆ ಕಾಣಿಸಿದರೂ ಅದು ನಿಜವಲ್ಲ, ನಿಜದಂತೆ ಕಾಣುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯವರ್ಗದ ಮನಸ್ಸಿನ ಭ್ರಮೆ. ಇದನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅರಿತಿರುವ ಹೈಪ್ರೊಫೈಲ್ ವರ್ಗ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳನ್ನು ನಾಯಕರೆಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂಥವರ್ಗದ ಕಣ್ಣಿಗೆ ನಾಯಕರಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿರುವವರು ಅಣ್ಣಾ. ಆದರಿಂದಲೇ ನೀವು-ನಾವೂ ಊಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದವರು ಅಣ್ಣಾ ಅವರ ಬೆನ್ನಿಗೆ ನಿಲ್ಲುವುದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ನಿಜವಾದ ಕಾಳಜಿಯ ಸಾಮಾನ್ಯವರ್ಗ ಅಣ್ಣಾ ಅವರಲ್ಲಿ ಗಾಂಧಿಯನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರನ್ನು ನೋಡಿರದಿದ್ದವರೇ ಈಗ ಈ ದೇಶದ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಶಕ್ತಿಯಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಆಕರ್ಷಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಇದನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗುರುತಿಸಿದವರು ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಜನರು. ಅಣ್ಣಾ ಅವರ ಮೂಲಕ ವೇದಿಕೆ ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಂಡು ತಾವೇ ಚೌಕಟ್ಟು ಹಾಕಿ ಕೊಂಡರು. ಅಣ್ಣಾತಂಡ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಬಂತು. ಆಗ ಅಣ್ಣಾ ಮಾತ್ರ ಏಕಸೂತ್ರಧಾರಿಯಾಗಿದ್ದರು. ತಂಡ ಬಂದಮೇಲೆ ಅಣ್ಣಾ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಸೂತ್ರವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಕೇವಲ ಪಾತ್ರಧಾರಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟರು ಅನ್ನಿಸಿದರೆ ತಪ್ಪಲ್ಲ.
ಪ್ರಬಲ ಲೋಕಪಾಲ್ ಜಾರಿಗೆ ಬರಬೇಕು ಎನ್ನುವುದು ಅಣ್ಣಾ ತಂಡದ ಪೇಟೆಂಟ್ ಎಂಬರ್ಥದಲ್ಲಿ ನೋಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಇದು ಈ ದೇಶದ ಶೋಷಿತರ, ದಲಿತರ, ಅನಕ್ಷರಸ್ಥರ ಮತ್ತು ಬಲಿಷ್ಠ ಭಾರತದ ಕನಸು ಕಾಣುವ ಎಲ್ಲರ ಕನಸು. ಅವರಿಗೆ ಹೇಳಲು ಅಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು, ಅಣ್ಣಾ ತಂಡ ಹೇಳಲು ಶಕ್ತವಾಯಿತು. ಅಂಥ ಶಕ್ತಿ ಕೊಟ್ಟವರು ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದ ಜನಶಕ್ತಿ. ಆದರೆ ಪ್ರಬಲ ಲೋಕಪಾಲ್ ಜಾರಿ ಸುಲಭವಾಗಿ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅದನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತರಬೇಕಾದವರು ಜನಶಕ್ತಿಯ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳು. ಅದು ಜಾರಿಗೆ ಬಂದರೆ ಅವರು ಮತ್ತೆ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳಾಗಿ ಆರಿಸಿಬರಲು ಕಷ್ಟವಾಗಬಹುದು. ಆ ಕಷ್ಟದ ಅಂಶವನ್ನು ನಿವಾರಿಸಿಕೊಂಡು ಜಾರಿಗೆ ತರಲು ಅವರದೂ ಅಭ್ಯಂತರವಿರಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಅಣ್ಣಾ ಹೇಳುವಂಥ ಲೋಕಪಾಲ್ ಜಾರಿಗೆ ಬಂದರೆ ಶಕ್ತಿಕೇಂದ್ರದೊಳಗೆ ಈಗ ಇರುವ ಬಹುತೇಕ ಮಂದಿಗೆ ಎಂಟ್ರಿ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ದೇಶದ ಮೊದಲ ಆದ್ಯತೆ ವಸತಿ ಕಲ್ಪಿಸುವುದಲ್ಲ, ಜೈಲು ನಿರ್ಮಿಸುವುದು ಎನ್ನುವುದು ಅವರಿಗೂ ಗೊತ್ತು.
ಇದ್ದಾರೆ. ಕಾರ್ಖಾನೆಗಳಲ್ಲಿ ತಯಾರಾಗುವ ವಸ್ತುಗಳ ಧಾರಣೆಗಳನ್ನು ನಿಗದಿಪಡಿಸುವವರು ಕೈಗಾರಿಕೋದ್ಯಮಿಗಳು. ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ಬರುವ ಪದಾರ್ಥಗಳೆಲ್ಲ ಅಗ್ಗ; ಪಟ್ಟಣದಿಂದ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಹೋಗುವ ಸರಕುಗಳೆಲ್ಲ ತಗ್ಗು. ಗ್ರಾಮಗಳನ್ನು ನಗರಗಳು ಹೆಬ್ಬಾವಿನಂತೆ ನುಂಗುತ್ತಿವೆ. ಆದುದರಿಂದ ಅವರ ಆರ್ಥಿಕ ಸಬಲತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಸಮಾವೇಶ ಚಿಂತಿಸದೇ ಹೋದದ್ದು ದೊಡ್ಡ ಕೊರತೆ. ಜನರ ಗರೀಬತನವನ್ನು ಅಳಿಸದೆ ಅವರ ಮುಗ್ಧತೆಯನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅನುಚಿತವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಡವರನ್ನು ಪ್ರೌಢರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡದೆ ಮೂಢರನ್ನಾಗಿ ಇಡುವುದು ನಡತೆಯಲ್ಲ್ಲ. ಆದಿ ಚುಂಚನಗಿರಿ ಮಠದ ಪೀಠಾಧ್ಯಕ್ಷರಾದ ಪದ್ಮಭೂಷಣ ಡಾ| ಬಾಲಗಂಗಾಧರನಾಥ ಸ್ವಾಮೀಜಿ ಅವರು ಈ ಜನಾಂಗದವರ ಐಕ್ಯತೆಯನ್ನು ಸಾಧಿಸುವಲ್ಲಿ ಬಹುಪಾಲು ಸಫಲರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ನಾನಾ ಬಣಗಳು, ಒಳಪಂಗಡಗಳು, ವಿವಿಧ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷದವರು, ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಒಂದೆಡೆ ಸೇರಿಸಿದ್ದು ನಿಜಕ್ಕೂ ವಿಸ್ಮಯಕರ ಸಾಧನೆಯೆ! ಇದರಿಂದ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿನ ಎರಡನೆಯ ಮಹಾಸಂಖ್ಯಾ ಬಲದ ಕೋಮಿನ ಏಕತೆಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿದ್ದಾರೆ ಶ್ರೀ ಬಾಲಗಂಗಾಧರನಾಥ ಸ್ವಾಮಿಗಳು. ಇವರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಆಗಿರುವಷ್ಟು ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಸಾಧನೆಗಳು, ವಿದ್ಯಾಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಸ್ಥಾಪನೆ, ಹಿಂದೆಂದೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಶ್ರೀಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಅವರು ನಿರ್ಮಿಸಿರುವ ಶ್ರೀ ಕಾಲಭೈರವೇಶ್ವರಸ್ವಾಮಿ ದೇವಸ್ಥಾನ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಸುಪ್ರಸಿದ್ಧ ದೇವಾಲಯಗಳ ಸಾಲಿಗೆ ಸೇರುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಬೇಲೂರು, ಹಳೇಬೀಡು, ತಲಕಾಡು ಇತ್ಯಾದಿ ಸ್ಥಳಗಳ ನಿರ್ಮಾಣಗಳು ನೆನಪಾದರೆ ಅದು ಯಥೋಚಿತವಲ್ಲದೆ ಸೋಜಿಗ ಎನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಹೊಯ್ಸಳರು, ಗಂಗರು, ಮುಂತಾದ ರಾಜಮಹಾರಾಜರುಗಳ ಶ್ರೇಣಿಯಲ್ಲಿ ಬಾಲಗಂಗಾಧರನಾಥರು ವಿರಾಜಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಅವರು ಒಪ್ಪ ಓರಣವಾಗಿ ಷೋಕಿಯಾಗಿ ಕಾಣುವಂತೆ ಕೇಶ ಶೃಂಗಾರ ಮಾಡುವವರು ನಾಯಿಂದರು; ಅವರು ಬಯಸುವ ಸೈಕಲ್ ಸ್ಕೂಟರ್ ಮೋಟಾರ್ ಬೈಕ್; ಅವರು ಪ್ರಯಾಣಿಸುವ ಬಸ್ ರೈಲು ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಅವರೇ ತಯಾರಿಸುವುದಿಲ್ಲ; ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ; ಅವರು ಉಡುವ ಬಟ್ಟೆಬರೆಗಳು ಮತ್ತು ತೊಡುವ ಸೀರೆ ಕುಪ್ಪಸಗಳಿಗಾಗಿ ಬೇರೆಯವರನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಬೇಕು; ಕುಲಾಲರು ಮಡಿಕೆ ಕುಡಿಕೆ ಮಾಡಿ ಕೊಡದೆ ಇದ್ದರೆ ಅಥವಾ ಕಂಚುಗಾರರು ಪಾತ್ರೆ ಮಾಡದೆ ಹೋದರೆ ಅವರು ಅಡಿಗೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಉಣ್ಣಲು ಆಗಲಾರದು. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಜನಾಂಗವೂ ಇನ್ನೊಂದು ಜನಾಂಗದವರ ಕಸುಬಿನ ನೆರವು ಅಥವಾ ಸೇವೆ ಅಥವಾ ಕೊಡುಗೆಯ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿದೆ. ಪರಸ್ಪರ ಅಂತರವಲಂಬನೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ನಿಯಮ ಮತ್ತು ಕರ್ತವ್ಯ. ಒಂದು ವೃತ್ತಿಯವರು ಇನ್ನೊಂದು ಕಸುಬಿನವರು ಉತ್ಪಾದಿಸಿದ ಅಗತ್ಯ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಪಡೆಯದೆ ಬದುಕು ಸಾಗಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ದಲಿತರು ಓಲಗ ಕೊಂಬು ಊದದೆ ಹೋದರೆ ’ದೇವರು ಬರು’ವುದಿಲ್ಲ, ತೇರು ಹರಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ತೀರ ಕ್ವಚಿತ್ತಾಗಿ ಜಾತಿ ಜಗಳಗಳಾದರೂ, ವರ್ಗ ಕಲಹಗಳು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಆಗದಿರುವುದಕ್ಕೆ ಪರಸ್ಪರ ಪೂರಕ ಮತ್ತು ತಾರಕ, ಹಾಗೂ ಕೆಲವೇಳೆ ಮಾರಕ, ಆಶ್ರಯವೇ ಪ್ರಮುಖ ಕಾರಣ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಇದು ಬರಿ ಆರ್ಥಿಕ ವ್ಯವಹಾರವಾಗಿರದೆ, ಮದುವೆ ಹಬ್ಬಹರಿದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿ ಊಟೋಪಚಾರ ನಡೆಯುವುದರಿಂದ ಆತ್ಮೀಯ ಮಾನವ ಸಂಬಂಧವಾಗಿದೆ. ಹೀಗೆಂದರೆ ಇದು ಜಾತಿವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಬೆಂಬಲ ಎಂದು ಖಂಡಿತ ತಿಳಿಯಬಾರದು. ಹೆಣ್ಣು ಕೊಡುವುದೂ ತರುವುದೂ ನಡೆದರೆ ಕಾಲಾಂತರದಲ್ಲಿ ಜಾತಿಪದ್ಧತಿ ನಿರ್ನಾಮವಾಗುವುದರಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನವಿಲ್ಲ.
ಒಕ್ಕಲಿಗರ ಸಂಘದ ಕರಪತ್ರ ಹಾಗೂ ಆಹ್ವಾನ ಪತ್ರಿಕೆ ಮುಖ ಪುಟದಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರಕವಿ ಕುವೆಂಪು ಭಾವಚಿತ್ರ ಮುದ್ರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಕುವೆಂಪು ನಮ್ಮವರೆಂದುಕೊಂಡರೆ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ. ಕುವೆಂಪು ಜಾತಿಮತಗಳನ್ನು ಮೀರಿದ್ದರು. ಅಂಧಾಭಿಮಾನ ಅಪಾಯಕಾರಿಯಾದುದು. ಕುರುಡು ಹೆಮ್ಮೆಗೆ ಹುರುಡು ಕಮ್ಮಿ. ಆದ್ದರಿಂದ ಭಾವಚಿತ್ರ ಹಾಕಿರುವುದಕ್ಕೆ ಬೆರಳೆಣಿಕೆ ಜನರು (’ಪ್ರಜಾವಾಣಿ’ 05-06-2012 ರಂದು ಇಬ್ಬರು ಮತ್ತು 06-06-2012 ರಂದು ನಾಲ್ವರು) ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಆತಂಕ ಮತ್ತು ಆಕ್ಷೇಪ ತೀರ ಕೊಂಚಮಟ್ಟಿಗೆ ಸರಿ ಎನಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ವಿಶಾಲ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡಿದಾಗ ಅದು ನಿಲ್ಲಲಾರದು. ಕುವೆಂಪು ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಒಕ್ಕಲಿಗರಲ್ಲಿ ಶೇಕಡ ಎರಡು ಮಂದಿಯೂ ಓದಿಲ್ಲ ಎನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಪದವೀಧರರೇ ಸರಿಯಾಗಿ ಕುವೆಂಪು ಅವರನ್ನು ಓದಿ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಂತೂ ಅವರನ್ನು ಓದಿಯೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನಬೇಕು. ನನಗೆ ತಿಳಿದಂತೆ ಕೆಂಗಲ್ ಹನುಮಂತಯ್ಯ, ಕರ್ನಾಟಕ ರಾಜ್ಯದ ಉಚ್ಚ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಮುಖ್ಯ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರಾಗಿದ್ದ ಹೆಚ್. ಹೊಂಬೇಗೌಡ, ಸಮಾಜವಾದಿ ನಾಯಕ ಶಾಂತವೇರಿ ಗೋಪಾಲಗೌಡ, ವೈ. ಕೆ. ರಾಮಯ್ಯ ಓದಿದ್ದರು. ಹಾಲಿ ಸಂಸದರಾದ ಡಿ. ಬಿ. ಚಂದ್ರೇಗೌಡರು, ವಿಧಾನ ಪರಿಷತ್ತಿನ ಮಾಜಿ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಬಿ. ಎಲ್. ಶಂಕರ್, ಕುವೆಂಪು ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಓದಿದ್ದಾರೆ. ಅಂಥದ್ದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಯಾವ ಉದ್ದೇಶಕ್ಕೋ ಬೃಹತ್ ಸಮ್ಮೇಳನವನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸುವ ಸಂಘದ ಎಷ್ಟು ಮಂದಿ ಓದಿದ್ದಾರೆ? ಎಂದು ವಿಚಾರಿಸಬೇಕು. ಈ ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದಂತೆ, ಒಕ್ಕಲಿಗರಿಗೆ ’ಧರ್ಮಗುರು’ ಇಲ್ಲದಿರುವುದರಿಂದ ತಮಗೊಬ್ಬ ಬೇಕು ಎಂದು ಅವರಿಗೆ ಅನ್ನಿಸಿರಬಹುದೇನೋ! ಅದನ್ನು ಅವರು ತಾತ್ವಿಕವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೋ? ಇಲ್ಲವೋ? ಎಂದು ಪರಿಶೀಲಿಸುವುದು ಎಲ್ಲರ ಕರ್ತವ್ಯ. ಅವರು ಕುವೆಂಪು ಫೋಟೊ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಅವರ ತತ್ವಗಳನ್ನು ಅನುಷ್ಠಾನ ಮಾಡದಿದ್ದರೆ ಆಗ ಅವರನ್ನು ಟೀಸಿಸುವುದು ನ್ಯಾಯವಾದೀತು. ಕುವೆಂಪು ಫೋಟೊ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿಮಗೆ ನೈತಿಕತೆ ಇಲ್ಲ, ಹಕ್ಕಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅವರ ಮೇಲೆ ಖಂಡನೆಯ ಕೆಂಡದ ಮಳೆ ಸುರಿಸಬಹುದು. ಇದು ಜನತೆಯನ್ನು ಶಿಸ್ತಿಗೆ ಒಳಪಡಿಸಿ ಬೆಳೆಸುವ ವಿಧಾನ. ಮೊದಲೇ ನಿಂದಿಸುವುದು, ಬೆಳಕು ಕಾಣಬಯಸುವವರಿಗೆ ಅದು ಸಿಗದಂತೆ ಮಾಡಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಕೊಳಕಿನಲ್ಲಿ ಇರುವವರಿಗೆ ಬೆಳಕು ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ.
ಈ ವಿಷಯವಾಗಿ ನನ್ನ ಅಧ್ಯಯನದ ಮಿತಿಯಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಕಂಡು ಬರುವ ಒಬ್ಬನೇ ಒಬ್ಬ ಮಹಾಪುರುಷ ಬುದ್ಧ ಎನ್ನಿಸಿದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಬುದ್ಧ ಒಬ್ಬ ರೈತನ ಮಗ! ಎಂದರೆ ಬಹಳ ಮಂದಿ ನಕ್ಕಾರು, ಸೋಜಿಗಪಟ್ಟಾರು! ಆದರೆ ಇದು ನಿಜ. ಆತನ ತಂದೆ ಶುದ್ಧೋದನ ರೈತ, ದೊಡ್ಡ ಜಮೀನುದಾರ. ತನಗಿದ್ದ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಉಳುಮೆ ಮಾಡಲು ಅವನು ಒಂದು ಸಾವಿರ ಆರುಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದ. ಶಾಕ್ಯರು ದೊಡ್ಡ ಹಬ್ಬ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದರ ಹೆಸರು ’ವಪ್ರಮಂಗಳ’ (ವಪ್ರ – ಮಣ್ಣಿನ ಗುಡ್ಡೆ; ಹೊಲ, ಗದ್ದೆ, ಮೊದಲಾದ ಕೃಷಿಭೂಮಿ. ಮಂಗಲ – ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಕಾರ್ಯ). ’ವಪ್ರಮಂಗಳ’ ಎಂದರೆ ’ಭೂಮಿ ಪೂಜೆ’ ಎನ್ನಬಹುದು. ಇದು ಅಲ್ಲಿನ ರೈತರು ಬೀಜ ಬಿತ್ತುವ ದಿವಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಉತ್ಸವ. ಈ ದಿವಸ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಶಾಕ್ಯ ಗಂಡಸೂ ನೇಗಿಲ ಮೇಣಿ ಹಿಡಿದು ಹೊಲ ಉಳಬೇಕೆಂದು ಅವರಲ್ಲಿ ಕಡ್ಡಾಯದ ಕಟ್ಟುಪಾಡಿತ್ತು. ಶ್ರೀಮಂತ ಅಥವಾ ರಾಜನ ಮಗನಾಗಿದ್ದ ಸಿದ್ಧಾರ್ಥನೂ ಇದಕ್ಕೆ ಹೊರತಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಈ ನಿಯಮವನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ ಪಾಲಿಸಿದ. ವಿದ್ಯಾವಂತನಾದ ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ ದೈಹಿಕ ಶ್ರಮವನ್ನು ಎಂದೂ ನಿರಾಕರಿಸಲಿಲ್ಲ (ಡಾ. ಬಾಬಾಸಾಹೇಬ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ : ’ದ ಬುದ್ಧ ಅಂಡ್ ಹಿಸ್ ಧಮ್ಮ’ ಪು. 10; 1992). ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ ಸ್ವತಃ ಉಳುಮೆ ಮಾಡಿದ್ದರ ಫಲವಾಗಿ ಮುಂದೆ ಅವನು ಬುದ್ಧನಾಗಿ ನೀಡಿದ ಉಪದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯವಸಾಯಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟ ಹೋಲಿಕೆಗಳು ಅಥವಾ ರೂಪಕಗಳು ಬಂದಿರುವುದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ರೈತರದು ಹಂಚುಣ್ಣುವ ಸಂಸ್ಕೃತಿ. ಆದುದರಿಂದ ಬುದ್ಧ ತನ್ನ ಅಪೂರ್ವ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನೀಡಿದ. ಜ್ಞಾನದಾನ ಅತ್ಯಂತ ಶ್ರೇಷ್ಠ ದಾನ.
ವಿಶ್ವದ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲೇ ಅತ್ಯಂತ ಮಹಿಮಾವಂತರಾದ ಬುದ್ಧ ಮತ್ತು ಸಾಮ್ರಾಟ್ ಅಶೋಕ – ಈ ಇಬ್ಬರನ್ನು ಭಾರತದ ಇತಿಹಾಸದಿಂದಲೇ ಸುಮಾರು ಒಂದು ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಹಿಂದೂವಾದಿ ವಿದ್ವಾಂಸರು ತೆಗೆದುಹಾಕಿದ್ದರು. ಅಂಥ ಬುದ್ಧನನ್ನು ಕುರಿತು ಮೊದಲಿಗೆ ಮಾತನಾಡಿದವರು ತೇಜಃಪುಂಜರಾದ ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರು ಅಮೆರಿಕಾದ ಚಿಕಾಗೊದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಸರ್ವಧರ್ಮ ಸಮ್ಮೇಳನದಲ್ಲಿ 26-09-1893 ರಂದು. “ನೀವು ಕೇಳಿರುವಂತೆ ನಾನು ಬೌದ್ಧನಲ್ಲ, ಆದರೆ ನಾನೊಬ್ಬ ಬೌದ್ಧ” (’ದ ಕಂಪ್ಲೀಟ್ ವರ್ಕ್ಸ್’ , ಸಂ. 1, ಪು. 21; 1970) ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ. ಹಿಂದೆ ಭಾರತದ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಮೂರನೇ ಎರಡು ಭಾಗ ಬೌದ್ಧರಾಗಿದ್ದರು ಎಂದು ವಿವೇಕಾನಂದರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ (’ಸಂ. 3, ಪು. 166, 511; 1964). ಇದಕ್ಕೆ ಪೂರಕ ಆಧಾರ ಮತ್ತು ಸಮರ್ಥನೆಯಾಗಿ ಪ್ರತಿ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಅರಳಿಮರ ಇರುವುದನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ನಮ್ಮ ಹುಣಸೂರು ತಾಲ್ಲೂಕಿನ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ’ಹುಟ್ಟಿದ ನಿರ್ವಾಣ’ ಎಂಬ ನುಡಿಗಟ್ಟು ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿದೆ. ನಮ್ಮ ಊರಿನ ಪಕ್ಕದ ಗ್ರಾಮ ಚಿಟಿಕ್ಯಾತನಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ರೈತನಿಗೆ ನಿರ್ವಾಣಿಗೌಡ ಎಂಬ ಹೆಸರಿತ್ತು. ಬುದ್ಧ ದಮ್ಮದ ಸಾರಸರ್ವಸ್ವ ಮತ್ತು ತುಟ್ಟ ತುದಿಯಾದ ’ನಿರ್ವಾಣ’ ಎಂಬ ಅತ್ಯಂತ ಮುಖ್ಯ ಪದ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಚಲಿತವಾಗಿರಬೇಕಾದರೆ ಬುದ್ಧ ಧಮ್ಮ ಇಲ್ಲೆಲ್ಲ ಹಬ್ಬಿರಬೇಕೆಂದು ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. “ಭಾರತದ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಲ್ಲೆಲ್ಲ ಬುದ್ಧ ಧಮ್ಮ ಹರಡಿತ್ತು” ಎಂದು ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರು (ಸಂ. 7, ಪು. 39; 1964) ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಕಾಲಾಂತರದಲ್ಲಿ ಬೆಂಬಲವಿಲ್ಲದೆ ನಾನಾ ಆಘಾತಗಳಿಂದ (ವಿವರಣೆಗೆ ನನ್ನ ಕೃತಿ ಶಂಕರಾಚಾರ್ಯ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಗಾಮಿತನ, 15ನೇ ಮುದ್ರಣ, 2011 ನೋಡಿದರೆ) ಬುದ್ಧ ಧಮ್ಮ ಮರೆಯಾಗಿರಲಿಕ್ಕೆ ಕಾರಣಗಳು ತಿಳಿಯುವುವು. ಬುದ್ಧ ತಪಸ್ಸಿಗೆ ಅರಳಿ ಮರದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಾಗ ಜ್ಞಾನೋದಯ ಪಡೆದುದರಿಂದ ಅದು ಬೋಧಿ ವೃಕ್ಷ ಎಂದು ಪ್ರಖ್ಯಾತವಾಯಿತು. ಇದರಿಂದ ಪ್ರೇರಿತರಾದ ಸಂಸ್ಕೃತ ಸಾಹಿತಿಗಳು ಅದನ್ನು ಅಶ್ವತ್ಥ ವೃಕ್ಷ ಎಂದರು. ಬುದ್ಧ ಆದಮೇಲೆ ಬಂದ ಭಗವದ್‌ಗೀತೆ (ಸು. ಕ್ರಿ. ಶ. 1 ಶತ)ಯಲ್ಲಿ ಕೃಷ್ಣ “ಅಶ್ವತ್ಥಃ ಸರ್ವ ವೃಕ್ಷಾಣಾಂ – ಮರಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ನಾನು ಅರಳಿಮರ” (ಗೀತೆ 10. 26.) ಎಂದು ಅದರ ಪಾರಮ್ಯವನ್ನು ಘೋಷಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಇದನ್ನು “ಊರ್ಧ್ವ ಮೂಲಂ ಅಧಃ ಶಾಖಂ ಅಶ್ವತ್ಥಂ ಪ್ರಾಹುಃ ಅವ್ಯಯಂ – ಮೇಲೆ ಬುಡ ಕೆಳಗೆ ಶಾಖೆಗಳುಳ್ಳ ಅಶ್ವತ್ಥವೃಕ್ಷ ಅಮರ” (15. 1.) ಎಂದು ಗೀತೆ ಕೊಂಡಾಡುತ್ತದೆ. ಶಿಶು ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ಅರಳಿ ಎಲೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿರುವುದನ್ನು ವರ್ಣಶಿಲ್ಪಿಗಳು ಚಿತ್ರಿಸಿದ್ದಾರೆ.
“ಬುದ್ಧ ನನ್ನ ಇಷ್ಟದೇವತೆ” (ಸಂ. 6, ಪು.227; 1964); “ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಬಂದ ಅತ್ಯಂತ ಮಹತ್ವದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಬುದ್ಧ ಎಂದು ಮಾನವ ಇತಿಹಾಸ ತೋರಿಸುತ್ತದೆ” (ಸಂ. 1, ಪು. 117 ; 1970); “ಬುದ್ಧ ಪೂರ್ವಕ್ಕೆ ಸಂದೇಶ ಕೊಟ್ಟಂತೆ, ನಾನು ಪಶ್ಚಿಮಕ್ಕೆ ಸಂದೇಶ ಕೊಡಲು ಬಂದಿದ್ದೇನೆ” (ಸಂ. 5, ಪು 314 ; 1964) – ಈ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ವಿವೇಕಾನಂದರ ಉಜ್ವಲ ಬುದ್ಧಪ್ರೇಮ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ. ವಿವೇಕಾನಂದರು ಬುದ್ಧನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿ ಆರಾಧಿಸಿ ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಿರುವಷ್ಟು ಬೇರೆ ಯಾರನ್ನೂ ಮಾಡಿಲ್ಲ. ಇಂಥ ವಿವೇಕಾನಂದರಿಂದ ಸ್ಫೂರ್ತರಾದವರು ಕುವೆಂಪು. ಬುದ್ಧನನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ವಿವೇಕಾನಂದ, ಇವರ ಗುರು ಶ್ರೀ ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಪರಮಹಂಸರು, ವಿವೇಕಾನಂದರಿಂದ ಪ್ರಭಾವಿತರಾದ ಶ್ರೀಅರವಿಂದರು – ಮುಂತಾದ ಮಹಾನ್ ದಾರ್ಶನಿಕರಿಂದ ಜನರ ಅಂತಃಶಕ್ತಿ ಹೆಚ್ಚಿ, ಅವರ ಭಾವ ಮತ್ತು ಬೌದ್ಧಿಕ ಬದುಕು ತುಂಬಾ ಸಮೃದ್ಧವಾಗುತ್ತದೆ. ಆರ್ಥಿಕ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆಗಿಂತ ಬೌದ್ಧಿಕ ಮತ್ತು ಹೃದಯ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಮತ್ತು ಶಾಶ್ವತವಾದುದು.
ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯಲ್ಲ. ಕಾರ್ಪೋರೆಟ್ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದ ಬಗ್ಗೆ ಅಣ್ಣಾ ತಂಡ ಯಾವುದೇ ನಿಲುವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಬಹಳ ದೊಡ್ಡ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವುದು ಕಾರ್ಪೋರೆಟ್ ವಲಯದಲ್ಲೇ ಆದುದರಿಂದ ಇದನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಲೋಕಪಾಲ್ ಮಸೂದೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನ ಆದ್ಯತೆ ಕೊಡಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ ಅಣ್ಣಾ ತಂಡ. ಅಣ್ಣಾ ಅವರ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಪ್ರಾಯೋಜಿಸಿರುವುದು ಕಾರ್ಪೋರೆಟ್ ವಲಯವೇ ಆದುದರಿಂದ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಧ್ವನಿ ಎತ್ತುವ ಸಾಹಸವನ್ನು ಅಣ್ಣಾ ತಂಡ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಒಮ್ಮೆ ತೀವ್ರವಾದ ಜನ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಮುರಿಯಲು ಸರ್ಕಾರ ಏನೋ ಆಶ್ವಾಸನೆ ಕೊಟ್ಟು ನಂತರ ನುಣುಚಿಕೊಂಡಿತು. ಪದೇ ಪದೇ ತಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಕೆಲಸ ಬಿಟ್ಟು ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದು ಜನತೆಗೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲವಾದ ಕಾರಣ ಹೋರಾಟ ತನ್ನ ತೀವ್ರತೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದೆ. ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದಿನ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಇಂದು ದೇಶದ ಜನರ ಜೀವನ ಮಟ್ಟ ಸುಧಾರಣೆಯಾಗಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಜನರಿಗೆ ಜೀವಿಸಲು ಅಸಾಧ್ಯ ಎಂಬ ಸ್ಥಿತಿ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ. ಹೇಗೋ ಲಂಚವೋ ಮತ್ತೊಂದೋ ಕೊಟ್ಟು ಜೀವನ ಸಾಗಿಸುವ ಸ್ಥಿತಿ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಇದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಮನೋಸ್ಥಿತಿ ಜನರಲ್ಲಿಯೂ ಕಂಡುಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪೂರ್ವದಲ್ಲಾದರೆ ಪರಕೀಯರು ನಮ್ಮನ್ನು ಆಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವೇ ಆಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂಬ ತುಡಿತ ಜನರನ್ನು ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಧುಮುಕುವಂತೆ ಮಾಡಿತ್ತು. ಇಂದು ನಾವೇ ಆರಿಸಿದ ಸರಕಾರ ಇದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ತೀವ್ರ ತುಡಿತ ಜನಮಾನಸದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತಿಲ್ಲ.
ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಬರದೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅಂಥ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ರೂಪಿಸಬೇಕಾದರೆ ಹೊಸ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷ ಸ್ಥಾಪಿಸಿ ಅದು ಚುನಾವಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದು ಮಸೂದೆ ಪಾಸು ಮಾಡುವ ಬಹುಮತ ಪಡೆದರೆ ಮಾತ್ರ ಸಾಧ್ಯ. ಅಂಥ ಹೊಸ ರಾಜಕೀಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಸ್ಥಾಪಿಸುವ ಯಾವುದೇ ಆಲೋಚನೆ ಅಣ್ಣಾ ತಂಡಕ್ಕೆ ಇದೆ ಎನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂಥ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಸ್ಥಾಪಿಸಿ ಬೆಳೆಸಬೇಕಾದರೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ನಿಲುವು ಇರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಹಾಗೂ ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ದುಡಿಯುವ ನಿಸ್ವಾರ್ಥಿ ಜನರ ಪಡೆಯನ್ನೇ ಬೆಳೆಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಬಹಳ ವರ್ಷಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಕ್ರಿಯೆ. ನಿಸ್ವಾರ್ಥಿ ಜನರ ಪಡೆಯನ್ನು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಬೆಳೆಸಿ ನಂತರ ಅದು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷವಾಗಿ ಮಾರ್ಪಾಡುಗೊಂಡು ಚುನಾವಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಿ ಹಂತ ಹಂತವಾಗಿ ಗೆಲುವನ್ನು ಸಾಧಿಸಿ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ತರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇಂಥ ಚಿಂತನೆಯಾಗಲಿ, ಮುನ್ನೋಟವಾಗಲೀ ಅಣ್ಣಾ ಅವರ ತಂಡದಲ್ಲಿ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲವಾದ ಕಾರಣ ಉಪವಾಸ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹಗಳಿಂದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಯೋಜನ ಆಗುವ ಸಂಭವ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಅಣ್ಣಾ ತಂಡದ ಪರೋಕ್ಷ ರಾಜಕೀಯ ನಿಲುವು ಕೂಡ ಮುಂಬರುವ ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರತಿಗಾಮಿ, ಕೋಮುವಾದಿ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ತರುವ ಅಜೆಂಡಾ ಹೊಂದಿದೆಯೇನೋ ಎಂಬ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅವರ ನಡವಳಿಕೆಗಳು ಕಾಣುತ್ತವೆ. ಹೀಗೆ ಮಾಡಿದರೆ ಜನಬೆಂಬಲ ಸಿಗುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ? ಬಾಬಾ ರಾಮದೇವ ಎಂಬ ಯೋಗ ಗುರುವಿನ ಉದ್ಧೇಶವೂ ಇದೇ ಆಗಿರುವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ವಿದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವ ಕಪ್ಪು ಹಣ, ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಟ ರಾಮಮಂದಿರದಂತೆ ಪ್ರತಿಗಾಮಿಗಳನ್ನು ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಏರಿಸಲು ಬಳಸಿ ನಂತರ ಬಿಸಾಡುವ ಏಣಿಯಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಇಂಥ ನಿಲುವುಗಳಿಂದ ಉಪವಾಸ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ತನ್ನ ಅರ್ಥವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಜನರನ್ನು ಸಿನಿಕರಾಗುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಪರ್ಯಾಯ ರಾಜಕೀಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸುವ ದೀರ್ಘಕಾಲೀನ ಹೋರಾಟ ರೂಪಿಸದೆ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಧನಾತ್ಮಕ ಬದಲಾವಣೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವ ಸಂಭವ ಕಾಣಿಸುವುದಿಲ್ಲ.