Follow– ಶಿವರಾಜ್
ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಹಾವಳಿಯಿಂದ ತತ್ತರಿಸಿದವರ ಹಿರಿಯ ನಾಯಕರ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕದವರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಎರಡು ಬಾರಿ ಸಂಸದರಾಗಿ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಿದ್ದರೂ ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧಿಸುವ ಅವಕಾಶ ಸಿ.ಎಚ್.ವಿಜಯಶಂಕರ್ ಅವರಿಗೆ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಕಳೆದ ಬಾರಿ ಅವರು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅಭ್ಯರ್ಥಿ ಎಚ್. ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಅವರಿಂದ ಕೇವಲ 7,600 ಮತಗಳ ಅಂತರದಿಂದ ಸೋತಿದ್ದರು. ಲೋಕಸಭಾ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಅದು ಅಲ್ಪ ಮತದ ಅಂತರ ಎಂದೇ ಪರಿಗಣಿಸಿ ರೂಢಿ. ಆದರೆ ಪ್ರತಾಪ್ ಸಿಂಹ ಎಂಬ ಪತ್ರಕರ್ತನಿಗೆ ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಡಲು ವಿಜಯಶಂಕರ್ ಅವರನ್ನು ಹಾಸನಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸಿದರು. ಅವರು ಪಾಪ ಒಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಹಾಸನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಪ್ರಚಾರಕ್ಕೆ ನಿಂತಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಸನ ಮೂಲದ ಪ್ರತಾಪ ಸಿಂಹನಿಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶ ಕೊಟ್ಟು, ತನ್ನನೇಕೆ ಹಾಸನಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸಿದರು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಅವರಿಗಿನ್ನೂ ಸಮಾಧಾನದ ಉತ್ತರ ಸಿಕ್ಕಿಲ್ಲ.
ಹಾಸನ ಮೂಲದವನಾಗಿದ್ದರೂ ಮೈಸೂರಿಗೆ ಬಂದ ಮಹಾಶಯ ‘ಸಿಂಹಕ್ಕೆ ಪ್ರಬಲ ಪೈಪೋಟಿಯ ಕ್ಷೇತ್ರವೇ ಬೇಕಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಮೈಸೂರು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆ..’ ಎಂದು ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಸಂಗತಿಯಂತೂ ವಿಜಯಶಂಕರ್ ಅವರನ್ನು ಇನ್ನಿಲ್ಲದ ಸಂಕಟದಿಂದ ಬಳಲುವಂತೆ ಮಾಡಿರಬಹುದು. ಸಿಂಹಕ್ಕೆ ಜಿದ್ದಾಜಿದ್ದಿನ ಕ್ಷೇತ್ರ ಬೇಕಿದ್ದರೆ ಹಾಸನವೇ ಇತ್ತಲ್ಲ! ಅಲ್ಲಿ ಸ್ಪಧರ್ಿಸಿ ಮಾಜಿ ಪ್ರಧಾನಿ ದೇವೇಗೌಡರನ್ನು ಸೋಲಿಸಿದ್ದರೆ…ಪಕ್ಷವೇನು ಬೇಡ ಎನ್ನುತ್ತಿತ್ತೆ?
ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಅನೇಕ ಪತ್ರಕರ್ತರು ವಿವಿಧ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳನ್ನು ಸೇರಿ ಚುನಾವಣೆಗೆ ನಿಂತಿದ್ದಾರೆ. ಸರಕಾರದಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಾಗಿದ್ದು ಅಥವಾ ಪತ್ರಕರ್ತರಾಗಿದ್ದು ಚುನಾವಣಾ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಪ್ರವೇಶಿದರೆ, ಅಂತಹವರು ತಮ್ಮ ಹಿಂದಿನ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ನಡೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಬಗೆ ಏನು ಎಂಬುದನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಅವಲೋಕಿಸುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಎಸ್. ಎಂ. ಕೃಷ್ಣ ಅವರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಯಾಗಿದ್ದವರು ನಿವೃತ್ತಿ ನಂತರ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನಿಂದ ಲೋಕಸಭೆ ಚುನಾವಣೆಗೆ ನಿಂತು ಸೋತರು. ಹಾಗಾದರೆ, ಅವರು ತಮ್ಮ ವೃತ್ತಿ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ ಅನುಕೂಲ ಆಗುವ ಹಾಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದರೆ ಎಂಬ ಸಂಶಯ ಸಹಜ. ಅದೇ ಪ್ರಶ್ನೆ ಪತ್ರಕರ್ತರನ್ನು ಕೇಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
ಪ್ರತಾಪ ಸಿಂಹರ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಂತೂ ಈ ಅಂಶ ಸ್ಪಷ್ಟ. ಅವರು ಬರೆದಿದ್ದು ಅಂಕಣಗಳೇ ಇರಬಹುದು. ಆದರೆ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕ ಬರಹಗಳು ಬಿಜೆಪಿ ಪಕ್ಷದ ಕರಪತ್ರಗಳೇ. ಪ್ರಮುಖ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದು ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ: ಯಾರೂ ತುಳಿಯದ ಹಾದಿ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ಕೇವಲ ಬಹುಪರಾಕುಗಳನ್ನು ಉಳ್ಳ ಪುಸ್ತಕ ಬರೆಯುವ ಉದ್ದೇಶವಾದರೂ ಏನು? ಆ ಕೃತಿಯನ್ನು ಮೋದಿಯ ಮೊದಲ ‘ಬಯೋಗ್ರಫಿ’ ಎಂದು ಹಲವರು ಬಣ್ಣಿಸುತ್ತಾರೆ. ಒಂದು ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ವಿಮರ್ಶಾತ್ಮಕ ಅಧ್ಯಯನ ಇಲ್ಲದೇ ಹೋದರೆ ಅದು ಗಂಭೀರ ಕೃತಿಯಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಅದು ಗಂಭೀರ ಆದರೆಷ್ಟು ಬಿಟ್ಟರೆಷ್ಟು ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಕೃಪೆಯಿಂದ ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ಟಿಕೆಟ್ ಗಿಟ್ಟಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಆ ಕೃತಿ ಲಾಭದಾಯಕವಾಗಿದ್ದಂತೂ ಸತ್ಯ.
ಹೀಗೆ ಒಂದು ಪಕ್ಷದ ಪರ, ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಪರ ಕರಪತ್ರಗಳನ್ನು ಬರೆದುಕೊಂಡಿದ್ದವರನ್ನು ಪತ್ರಕರ್ತ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿರುವುದು ಸರಿಯೆ? ಪ್ರಚೋದನಕಾರಿ ಸುಳ್ಳುಗಳನ್ನು ಬರೆದುಕೊಂಡು ಟಿಕೆಟ್ ಗಿಟ್ಟಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೆ, ಪ್ರಚಾರದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೂ ಅಂತಹದೇ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಎರಡು ತಲೆ ಕಡಿದರೆ, ಇಂಡಿಯಾ ನಾಲ್ಕು ತಲೆ ಕಡಿಯಬೇಕಿತ್ತಂತೆ. ಜಾಗತಿಕವಾಗಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಸ್ಥಾನ, ಘನತೆ ಏನು, ಇಂಡಿಯಾದ ಮಾನ, ಘನತೆಗಳೇನು ಎನ್ನುವ ಅರಿವು ಇದ್ದರೆ ಹೀಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ? ಅನೇಕರಿಗೆ ನೆನಪಿರಬಹುದು ಈ ಪತ್ರಕರ್ತ (ಹಾಗಂತ ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತಿರುವ) ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ವಿ.ಪಿ. ಸಿಂಗ್ ಸತ್ತಾಗ ಅಂಕಣ ಬರೆದಿದ್ದರು. ಮೈಸೂರಿನ ಜನತೆ ಇಂತಹವರಿಗೆ ಮಣೆ ಹಾಕುವ ಮುನ್ನ ಒಮ್ಮೆ ಆ ಬರಹವನ್ನು ಜ್ಞಾಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು (ಪ್ರಕಟವಾದದ್ದು ನವೆಂಬರ್ 2008 ರಲ್ಲಿ).
ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಗಗಳಿಗೆ ಮೀಸಲಾತಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವ ಮಂಡಲ್ ವರದಿಯನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತಂದದ್ದು, ಈ ಪತ್ರಕರ್ತನ ಪ್ರಕಾರ ‘ದೇಶಕ್ಕೆ ತುಂಬಲಾರದ ನಷ್ಟ’! ವಿ.ಪಿ ಸಿಂಗ್ ಅವರ ಕೊಡುಗೆಯನ್ನು ಹಿಯಾಳಿಸುವ ವ್ಯಕ್ತಿ ಲೋಕಸಭೆಗೆ ಹೋಗಿ ಯಾವ ಹಿಂದುಳಿದವರ ಪರ, ದಲಿತರ ಪರ ಮಾತನಾಡಬಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ಆತನ ಮಾತುಗಳೇನಿದ್ದರೂ ತಲೆ ಕಡಿಯುವುದಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತ. ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಸೈನಿಕರ ತಲೆ ಕಡಿಯುವುದರಿಂದ ಮೈಸೂರು ಕ್ಷೇತ್ರ ಜನತೆಗೆ ಕುಡಿವ ನೀರೇನು ಸಿಗೋಲ್ಲ. ರಸ್ತೆ ಗುಂಡಿಗಳು ಮುಚ್ಚಲ್ಲ. ಕಾವೇರಿ ನದಿ ಹರಿದು ನೆಲ ಹಸಿರಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
ಹುಟ್ಟು, ಹುಟ್ಟುವ ಮನೆ, ಲಿಂಗ, ಜಾತಿ, ಕುಲ, ಧರ್ಮ ಯಾವುದೂ ಯಾರ ಆಯ್ಕೆಗಳಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಯಾವುದರ ಆಯ್ಕೆಗೆ ಅವಕಾಶ ಇಲ್ಲವೋ ಅದರ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಭಿನ್ನತೆ ಮಾಡುವುದು ಅಥವಾ ತುಚ್ಚವಾಗಿ ಕಾಣುವುದು ಅಕ್ಷಮ್ಯ.
ಪ್ರತಾಪ ಸಿಂಹನಂತಹ (ಅಂತಹ ಅನೇಕರು ಇದ್ದಾರೆ) ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ್ದೇ ಇದನ್ನು. ಒಂದು ಜನಸಮೂಹವನ್ನು ಕೋಮಿನ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ದೂಷಿಸುತ್ತಾ, ಟೀಕಿಸುತ್ತಾ, ಹೀಯಾಳಿಸುತ್ತ ಹೋದರೆ ಅಂತ್ಯ ಎಲ್ಲಿದೆ? ಇಂದು ಅನ್ಯ ಧರ್ಮೀಯರನ್ನು ಶತ್ರುಗಳಂತೆ ಕಾಣುವ ಜನರಿಗೆ, ನಾಳೆ ಅನ್ಯ ಜಾತಿಯವರು ಹಾಗೇ ಕಾಣುತ್ತಾರೆ. ದಲಿತರನ್ನು ಇನ್ನೂ ಮನೆಯ ಅಂಗಳಕ್ಕೇ ಸೇರಿಸಿಲ್ಲ. ಇಂತಹ ಧಮರ್ಾಂಧ ಮನಸುಗಳಿಗೆ ನಾಳೆ ಶತ್ರುಗಳಾಗಿ ಕಾಣುವವರು ಅವರೇ. ಏಕೆಂದರೆ ಶತ್ರು ಒಬ್ಬನನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ ಗಲಭೆ ಎಬ್ಬಿಸಿ ಲಾಭ ಪಡೆಯುವುದಷ್ಟೆ ಕೆಲವು ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳ ತಿರುಳು ಆಗಿರುವಾಗ ಬೇರೇನನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ.
ಅವಧಿಗೆ ಎಂ.ಎಲ್.ಎ. ಆದರೂ ಸಾಕು ಕೋಟಿಗಟ್ಟಲೆ ಹಣ ಕಮಾಯಿಸುವ ಇವರ ದುಡಿಮೆಯಾದರೂ ಎಂಥದ್ದು? ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ನಮ್ಮ ಜನಸಾಮಾನ್ಯನ ಒತ್ತಡದ ಬದುಕಿನ ನಡುವೆ ಉದ್ಭವವಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಇದೇ ಪರಮಭ್ರಷ್ಟ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಿಗೆ ವರವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇಂದು ಬಹುತೇಕ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ನಮ್ಮ ಜನಸಮುದಾಯವನ್ನು ದುಡಿಮೆಯಿಂದ ವಂಚಿಸುವ ಜೊತೆಗೆ ಅವರನ್ನು ಆಲಸಿಗಳನ್ನಾಗಿಸುವ, ಪರಾವಲಂಬಿ ಪ್ರಜೆಗಳನ್ನಾಗಿಸುವ ಸಕಲ ಷಂಡ್ಯಂತ್ರಗಳನ್ನೂ ಹೊಸೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆ ಮೂಲಕ ದೇಶದ ಆರ್ಥಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ದಿವಾಳಿ ಎಬ್ಬಿಸುವ ದಿವಾಳಿಕೋರತನದ ನೀತಿ ಇಂದಿನ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ತಲೆ ಹೊಕ್ಕಂತಿದೆ.ಇಂದು ನಾವು ಯಾರಿಗೆ ಮತ ನೀಡಬೇಕು ಎನ್ನುವುದೇ ಅತ್ಯಂತ ಜಟಿಲವಾದ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಎರಡು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆ ನಮ್ಮ ಎದುರಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯ ಪಕ್ಷ ಆಯ್ಕೆಗಳಾದರೂ ಇದ್ದವು. ಈಗ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ನೀವು ಎಷ್ಟೇ ವಿವೇಚಿಸಿ ಮತದಾನ ಮಾಡಿದರೂ ನಿಮ್ಮ ಜನನಾಯಕ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡ ಭ್ರಷ್ಟ ಎನ್ನುವುದು ಆಯ್ಕೆಯಾದ ಕೆಲವೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಬಟಾಬಯಲಾಗಿ ನಾವೇ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪ ಪಡುವ ಸ್ಥಿತಿ ಎದುರಾಗುತ್ತದೆ.
ಒಂದು ಮದ್ಯದ ಬಾಟಲ್ ಗೆ ನಮ್ಮ ಮತವನ್ನು, ನಮ್ಮತನವನ್ನು ಒತ್ತೆಯಿಟ್ಟು ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಲೂಟಿಕೋರರ ಕೈಗೆ ಕೊಡುವುದು ಬೇಡ. ಸಾರಾಸಾರ ವಿವೇಚಿಸಿ ಮತ ಚಲಾಯಿಸೋಣ. ನಾವು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ತೀರ್ಮಾನದಲ್ಲಿಯೇ ಈ ದೇಶದ ಭವಿಷ್ಯ ಅಡಗಿದೆ. ಭ್ರಷ್ಟರಿಗೆ, ಭಂಡರಿಗೆ, ಹುಸಿ ಭರವಸೆ ನೀಡುವವರಿಗೆ, ಆರಿಸಿ ಬಂದದ್ದೇ ತಮ್ಮ ಕಾರ್ಯಕ್ಷೇತ್ರವನ್ನು ಮರೆತು ರಾಜಧಾನಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಠಿಕಾಣಿ ಹೂಡುವವರಿಗೆ, ತನ್ನ ಸಂಬಂಧಿಗಳ, ಜಾತಿಯ ಜನರ ಉದ್ದಾರಕ್ಕಾಗಿಯೇ ತಾನು ಆಯ್ಕೆಯಾಗಿರುವೆ ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಈಗಾಗಲೇ ಒಂದು ಅವಧಿಗೆ ಅಧಿಕಾರ ಮೆರೆದವರಿಗೆ ಮತ ಬೇಡ. ಒಂದು ಮತವೂ ನಿರ್ಣಯಕವಾಗಲಿದೆ. ‘ಎಲ್ಲರೂ ಅವರೇ ಇಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ನೆಟ್ಟಗಿಲ್ಲ’ ಎಂದು ಮತ ಚಲಾಯಿಸದೇ ಇರುವವರಿಗಿಂತಲೂ ತಮಗೆ ಸೂಕ್ತ ಎನಿಸಿದವರಿಗೆ ಮತ ನೀಡುವಲ್ಲಿಯೇ ಪ್ರಜಾಸತ್ತಾತ್ಮಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಚಲನಶೀಲತೆ ಅಡಕವಾಗಿದೆ.
ಮನೆಯ ಮುದುಕನ ಮಾತುಗಳೂ ಹೌದು ಎನಿಸುವುದೇ ಒಳ್ಳೆಯ ಕತೆಯ ಲಕ್ಷಣ. ’ದೊಡ್ಡ ದವಾಖಾನ್ಯಾಗ ನನ್ನ ಸರಿ ತೋರಿಸೋದು ಬಿಟ್ಟು ಇಲ್ಲಿ ಸಾಯ್ಲಿ ಅಂತ ಹಾಕ್ಯಾರು’ ಅನ್ನೋ ಮಾತು ನಮಗೆ ಹೊಸತೆ..? ’ಹಸಿವೆಯೇ ನಿಲ್ಲು ನಿಲ್ಲು’ ಕತೆ ಯಲ್ಲಿಯೂ ಕತೆಗಾರ ಜೀವಪರವಾಗಬೇಕಾದ ಬದುಕಿನ ವಾಸ್ತವ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಬೆನ್ನು ತೊರುವ ಬಗೆಯನ್ನು ಧಾರವಾಡದ ಶ್ರೀನಗರದಲ್ಲಿರುವ ಹಾಸ್ಟೇಲ್ ಒಂದು ರಾತ್ರೋರಾತ್ರಿ ಅಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿತವಾಗಿ ಆಲೂರನ ಮನ:ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅನಾವರಣ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ’ಬಾಡಿಗೆ ಲೇಖಕ’ ಸಮಕಾಲೀನ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳಲ್ಲಿರುವ ಅಕಾಡೆಮಿಕ್ ಮಟ್ಟವನ್ನು ಒಳಗಿಳಿದು ಅಣುಕಿಸುವಂತಿದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ’ಸುಣ್ಣದ ನೀರು’ ಎನ್ನುವ ಕತೆ ಕೂಡಾ ತೀರಾ ಚಿಲ್ರೆ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿ ಕೌಟುಂಬಿಕ ವಿಘಟನೆಗಳು ತಲೆ ಎತ್ತುವ ರೀತಿಯನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಗಂಡ-ಹೆಂಡತಿ ಪ್ರಚಲಿತ ಸಾಮಾಜಿಕ ಬದುಕಿನ ನಿದರ್ಶನವೇ ಆಗಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಸಂಕಲನದ ಇನ್ನೊಂದು ಉತ್ತಮ ಕತೆ ’ಹಳೆಯ ಟ್ರಂಕು’. ಈ ಟ್ರಂಕು ಬರೀ ಬಸವಣ್ಣೆವ್ವನ ಹೊಲದ ಕಾಗದ ಪತ್ರಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಗ್ರಾಮೀಣ ಪರಂಪರೆಯ ಪಳಯುಳಿಕೆಯೂ ಹೌದು. ’ಹಳೆಯ ಟ್ರಂಕು’ ಎನ್ನುವ ಪದವೇ ನಮ್ಮನ್ನು ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮನೆಯ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿದ್ದು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅಡಗಿಸಿಟ್ಟ ಗೊಡೌನ್ ಥರಾ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಟ್ರಂಕನ್ನು ಹೇಗೆ ಅವಳು ಜೀವನಕ್ಕಿಂತಾ ಜತನ ಮಾಡಿದ್ದಳು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕತೆಗಾರ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನಿರೂಪಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಮನಸಿಲ್ಲದ ಮನಸಿನಿಂದ ಮಗನ ಸಾಲ ಹರಿಯುವಲ್ಲಿ ಇದು ನೆರವಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದೇ ಬಸವಣ್ಣೆವ್ವಗೆ ಬಾಗ್ಯವಿಧಾತ ಆಗಿ ಪರಿಣಮಿಸುವ ಆ ಟ್ರಂಕು ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಪ್ರತಿಮೆ.
ತಮಗೆಲ್ಲಾ ತಿಳಿದಿರಬಹುದು. ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ವರ್ತಮಾನ.ಕಾಮ್‌ನ ಕೆಲವು ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ಕುಂಠಿತವಾಗಬಹುದು ಎಂಬ ಸಂಶಯಗಳಿದ್ದವು. ಆದರೆ, ಹಲವು ಸ್ನೇಹಿತರು ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಇದರ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಮುಂದೆ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಾಗಿ, ಎಂದಿನಂತೆ ನಮಗೆ ಲೇಖನಗಳು ಬಂದ 1-3 ದಿನಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಅವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸುವ ಕೆಲಸಗಳು ನಡೆಯುತ್ತವೆ.
ರಾಜರಾಜೇಶ್ವರಿ ನಗರ, ಬೆಂಗಳೂರು ದಕ್ಷಿಣ, ಆನೇಕಲ್, ಕನಕಪುರ, ರಾಮನಗರ, ಚನ್ನಪಟ್ಟಣ, ಮಾಗಡಿ, ಮತ್ತು ಕುಣಿಗಲ್ ಸೇರಿದಂತೆ ಒಟ್ಟು ಎಂಟು ವಿಧಾನಸಭಾ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳು ಈ ಲೋಕಸಭಾ ಕ್ಷೇತ್ರದ ವ್ಯಾಪ್ತಿಗೆ ಬರುತ್ತವೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ರಾಜರಾಜೇಶ್ವರಿ ನಗರ, ಬೆಂಗಳೂರು ದಕ್ಷಿಣ, ಮತು ಆನೇಕಲ್ ವಿಧಾನಸಭಾ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳು ಬೆಂಗಳೂರು ನಗರ ಜಿಲ್ಲೆಯ ವ್ಯಾಪ್ತಿಗೆ ಬಂದರೆ, ಕನಕಪುರ, ರಾಮನಗರ, ಚನ್ನಪಟ್ಟಣ, ಮತ್ತು ಮಾಗಡಿ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳು ರಾಮನಗರ ಜಿಲ್ಲೆಯ ವ್ಯಾಪ್ತಿಗೆ ಬರುತ್ತವೆ; ಕುಣಿಗಲ್ ಕ್ಷೇತ್ರ ತುಮಕೂರು ಜಿಲ್ಲೆಯ ವ್ಯಾಪ್ತಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ. ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಯಾರಾದರೂ ಈ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳ ಮತದಾರರಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅಥವ ತಿಳಿದವರು ಗೊತ್ತಿದ್ದಲ್ಲಿ ದಯವಿಟ್ಟು ಅಂತಹವರು ನಮ್ಮ ಚುನಾವಣಾ ಪ್ರಚಾರಕ್ಕೆ ನೆರವಾದರೆ ಬಹಳ ಅನುಕೂಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಈಗಾಗಲೆ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕೆಲಸ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, ಕೆಲವರು ತಮ್ಮ ನೌಕರಿಗಳಿಗೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಿ, ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರು ರಜೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು, ಪ್ರಚಾರ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ, ಈ ಚಳವಳಿಯಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಚಳವಳಿ ಮತ್ತು ರಕ್ತರಹಿತ ಕ್ರಾಂತಿಯಲ್ಲಿ ಭಾಗೀದಾರನಾಗಿರುವುದಕ್ಕೆ ನನಗೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಖುಷಿಯಾಗುತ್ತಿದೆ, ಹೆಮ್ಮೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಆಶಾವಾದ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಸಮಯ ಇದು.
ಭಾಗವಹಿಸಿದ 
ಅದಕ್ಕೂ ಅವಕಾಶವಿರಬೇಕು ಮತ್ತು ಇನ್ನೊಬ್ರಿಗೆ ನಾನು ಹೇಳುವುದೇನೋ ಉಳಿದಿದೆ ಅನ್ನಿಸಿದರೆ ಅದಕ್ಕೂ ಅವಕಾಶವಿರಬೇಕು” ಅಂದಿದ್ದಾರೆ. ಹೇಳುವ ಹಾಗೂ ಹೇಳದಿರುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಖಂಡಿತಾ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅದೆ. ಆದರೆ ಅಕ್ಷತಾ ಹುಂಚದಕಟ್ಟೆ ಅವರ ವಿಚಾರ, ಮಾತು ಅಥವಾ ಮೌನದ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನೇ ಪ್ರಶ್ನಿಸುವಂತಿದೆ. ನುಡಿದಾತ ಅಥವಾ ನುಡಿಯಲಿರುವಾತ ಬಯಸುತ್ತಾನೋ ಇಲ್ಲವೋ (ಅಥವಾ ಭಾಗಿಯಾಗುತ್ತಾನೋ ಇಲ್ಲವೋ) ಆತನ ಮಾತುಗಳು ಮುಂದಿನ ಚರ್ಚೆಗಳಿಗೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತವೆ. ಅದು ಅನಿವಾರ್ಯ ಕೂಡಾ. ಇಲ್ಲದೆ ಹೋದಲಿ, ಕೃತಿಯೊಂದನ್ನು ರಚಿಸಿ “ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿಯಾಗಿದೆ”’ ಎಂಬಂತೆ ಸಮ್ಮನಿದ್ದು ಬಿಡುವ ಭೈರಪ್ಪ ಅವರನ್ನೇ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಎಳೆತಂದು ಅವರು ಎಂದೋ ’ಹೇಳಿಯಾದ’, (ಕವಲೋ ಅವರಣವೋ) ಮಾತುಗಳನ್ನೇ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕೆದಕಿ ಚರ್ಚಿಸುವುದಾದರೂ ಯಾತಕ್ಕೆ? ಸಮೂಹದಲ್ಲಿ ನುಡಿ ಹಾಗೂ ನಡೆ ಇವೆರಡೂ ಕ್ರಿಯೆಗಳು ತಮಗೆ ಎದುರಾಗುವ ಅಷ್ಟೂ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳಿಗೆ ಗೌರವ ಸಲ್ಲಿಸುವುದು ಅ ಸಮೂಹದ ಆರೋಗ್ಯ ಹಾಗೂ ಜೀವಂತಿಕೆಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಮೂಲಭೂತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿ ಮಟ್ಟು ಅವರು ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತಾರೋ ಇಲ್ಲವೋ ಇಲ್ಲಿ ಅದು ಅಪ್ರಸ್ತುತ. ಚರ್ಚೆ ಮಟ್ಟು ಸರ್ ಹಾಗೂ ನವೀನ್ ಇಬ್ಬರನ್ನೂ ಮೀರಿ ಬೆಳೆಯಬೇಕು. ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ ಕೂಡಾ.
ವಿರೋಧಿಸುವ ಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವೇ ಬಹಳ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿವೆ. ಹಿಂದೂ ಮೂಲಭೂತವಾದದ ಜೊತೆಗೆ ನಿಂತು ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಮೂಲಭೂತವಾದವನ್ನು ಖಂಡಿಸುವುದು ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಅಸಂಗತವೋ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಮೂಲಭೂತವಾದೀ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಆಸೀನರಾಗಿ ಹಿಂದೂ ಕೋಮುವಾದವನ್ನು ಟೀಕಿಸುವುದು ಕೂಡಾ ಅಷ್ಟೇ ಅಸಹಜ. ಒಂದರ ಜೊತೆಗಿನ ಸಾಹಚರ್ಯ ಇನ್ನೊಂದರ ಕಡೆಗಿನ ಟೀಕೆಯನ್ನು ಅಪಮೌಲ್ಯಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ದುರಾದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಇಂತಹ ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿ ನಡವಳಿಕೆಗಳು ನಮ್ಮ ಪ್ರಗತಿಪರ ವರ್ಗದಲ್ಲಿ ಥರೇವಾರಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆ. ನವೀನ್ ಅಥವಾ ಇರ್ಷಾದ್ ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವ ಆತಂಕ ಇದೇ ಆಗಿದೆ.
ಅಟೋಮ್ಯಾಟಿಕ್ ಅನ್ನಿಸುವಂತೆ ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ’ಸಂಘ ಪರಿವಾರ’ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಮೂಲಭೂತವಾದವನ್ನು ಸಮಗ್ರವಾಗಿ ಹಿಡಿದಿಡುವ, ಅದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುವ ನೆಲೆಯನ್ನು ಬುದ್ಧಿಜೀವಿ ವರ್ಗ ಸಾಧಿಸಿದೆ. ಇದು ತುರ್ತು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿದ್ದ ಬೆಳವಣಿಗೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಪ್ರಗತಿಪರ ಗುಂಪುಗಳು ಯಶಸ್ಸು ಕಂಡಿವೆ.
ಬೌದ್ಧಿಕ ವರ್ಗದ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಇದು ಆರಂಭಿಕ ಸ್ವರೂಪದ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲತೆಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ತರುವಾಯದ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಸಮಾಜದ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿ ವಲಯ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಸಮುದಾಯಗಳ ಪ್ರಗತಿಪರ ಗುಂಪುಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅದರ ಆರಂಭಿಕ ಸ್ವರೂಪದ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲತೆಯ ತಾತ್ವಿಕ ಮುಂದುವರಿಕೆಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲದೆ ಹೋದಲ್ಲಿ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಬೆಂಬಲ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಶರಣ ಗುಂಪುಗಳು ಕ್ರಮೇಣ ಒಳಗೂ ಹೊರಗೂ ಘಾತಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ.