Follow

Share

– ಡಾ.ಎಸ್.ಬಿ. ಜೋಗುರ

ಲಂಕೇಶ ಆ ಹೆಸರೇ ಹಾಗೆ.. ಎರಡು ದಶಕಗಳ ಕಾಲ ಕನ್ನಡ ನಾಡಿನ ಮನ:ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಜಾಗೃತವಾಗಿಡುವಷ್ಟು ಶಕ್ತಿ ಚೈತನ್ಯವನ್ನು ಅಂತರ್ಗತಗೊಳಿಸಿಕೊಂಡ ಹೆಸರದು. ತನ್ನ ಹೆಸರಿನ ಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದು ತನ್ನ ನಂತರವೂ ಇಷ್ಟು ಗಾಢವಾದ, ಅನೂಹ್ಯವಾದ ಪ್ರಭಾವವನ್ನು ಹೊಂದಿರಬಲ್ಲದು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಲಂಕೇಶ ಅರಿತಿದ್ದರೋ.. ಇಲ್ಲವೋ ಆ ಮಾತು ಬೇರೆ. ಇಂದಿಗೂ ಮಾಧ್ಯಮ ಜಗತ್ತಿನ ವಿಪರ್ಯಾಸಗಳನ್ನು ಕುರಿತು ಚರ್ಚಿಸುವಾಗ ಇಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲಿಯ ವಸ್ತುನಿಷ್ಟತೆ ಮತ್ತು ಖಚಿತತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಲಂಕೇಶರು ನೆನಪಾಗದೇ ಇರಲಾರರು. ಕೆಲವರು ಬದುಕಿರುವಾಗಲೇ ಸತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ, ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರು ಸತ್ತ ಮೇಲೆ ಬದುಕಿರುತ್ತಾರೆ ಆದರೆ ಬದುಕಿರುವಾಗಲೂ ಮತ್ತು ಸತ್ತ ಮೇಲೆಯೂ ಜೀವಂತವಾಗಿರುವ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವರಲ್ಲಿ ಲಂಕೇಶರೂ ಒಬ್ಬರು. ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಲಂಕೇಶರು ಕರ್ನಾಟಕದ ಖುಶ್ವಂತಸಿಂಗ್ ಎನ್ನುವಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮಾತಿಲ್ಲ. ಬದುಕನ್ನು ತನ್ನಿಷ್ಟದಂತೆಯೇ ಬದುಕಿದ ಅಪರೂಪದ ವ್ಯಕ್ತಿ. ತಾನು ಇಂದ್ರ.. ಚಂದ್ರ.. ಎಂದು ಬಡಾಯಿ ಕೊಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಜಾಯಮಾನವೇ ಅವರಲ್ಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿದ್ದರೆ ಹುಳಿ ಮಾವಿನ ಮರ ದಂತಹ ಅಪರೂಪದ ಆತ್ಮಕತೆಯೊಂದು ಹೊರಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ತಮ್ಮ ಊರಾದ ಕೊನಗವಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಊರಿನ ಕೆಲವು ಹಿರಿಯರು ಈರಿ ಎನ್ನುವ ಓರ್ವ ಯುವತಿಯನ್ನು ಆಕೆ ನೀರಿಗೆ ಹೊರಟಾಗ ಹಾಗೇ ಚುಡಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದುದಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಅವರ ತಂದೆಯವರೂ ಒಬ್ಬರು ಎನ್ನುವದನ್ನು ದಾಖಲಿಸಿರುವ ಲಂಕೇಶರು, ಅವರ ಮಗ ಇಂದ್ರಜಿತ್ ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಅಪಘಾತದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿ ಲಂಕೇಶರ ಹೆಸರನ್ನು ಬಳಸಿ ಪಾರಾಗಿ ಬಂದಿರುವದಿತ್ತು. ಆಗ ಮೇಸ್ಟ್ರು ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಇಂಥಾ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ನನ್ನ ಹೆಸರನ್ನು ಎಲ್ಲೂ ಬಳಸತಕ್ಕದ್ದಲ್ಲ ಎಂದು ಖಡಕ್ ಆಗಿ ವಾರ್ನಿಂಗ್ ಮಾಡಿದ ಲಂಕೇಶರು ಎಂದೂ ತಾನೊಂದು ಪತ್ರಿಕೆಯ ಸಂಪಾದಕ ಎಂದು ರಿಯಾಯತಿ ಪಡೆದವರಲ್ಲ. ಅತ್ಯಂತ ತತ್ವ, ನಿಷ್ಟೆಯ ಮೂಲಕ ಎರಡು ದಶಕಗಳಷ್ಟು ಕಾಲ ಯಾವುದೇ ಜಾಹೀರಾತುಗಳಿಲ್ಲದೆಯೂ ಲಂಕೇಶರು ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ನಡೆಸಿರುವದಿತ್ತು. ಅದು ಕೇವಲ ಪತ್ರಿಕೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾಡಿನ ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತ ಮನಸುಗಳ ಮೂರ್ತ ರೂಪವಾಗಿ ಪ್ರತಿವಾರವೂ ಓದುಗರ ಕೈ ಸೇರುತ್ತಿತ್ತು. ಪತ್ರಿಕೆಯ ದರವನ್ನು ತೀರಾ ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಿಸುವ ಪ್ರಮೇಯ ಬಂದಾಗ ಅದನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಿಸಿ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗೆ ಬಿಡದೆ ಆ ದರ ಹೆಚ್ಚಿಸುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಯಾಕೆ ಬಂತು..? ಹೊಟೆಲನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ಲೇಟ್ ಇಡ್ಲಿ ಒಂದು ಚಹಾ ದರ ಎಷ್ಟಿದೆ ಎನ್ನುವದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಅತ್ಯಂತ ವಸ್ತುನಿಷ್ಟವಾಗಿ ವಿವರಿಸಿ ಒಂದು ರೂಪಾಯಿನೋ.. ಎರಡು ರೂಪಾಯಿನೋ ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ತೀರಾ ಸಾಮಾನ್ಯ ಬರವಣಿಗೆ ಎನ್ನುವುದು ಕೂಡಾ ಲಂಕೇಶ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಸಹವಾಸಕ್ಕೆ ಬಂದದ್ದೇ ಅಗಾಧವಾದ ಪ್ರಚುರತೆಯನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಲಂಕೇಶ ಪತ್ರಿಕೆಗೆ ಬರೆಯುವದೇ ಒಂದು ಹೆಮ್ಮೆ ಎನ್ನುವ ದಿನಮಾನಗಳಿದ್ದವು. ನಮ್ಮ ನಡುವೆಯೇ ಸಾಕಷ್ಟು ಪತ್ರಿಕಾ ಸಂಪಾದಕರುಗಳಿದ್ದಾರೆ ಇವರು ಇದ್ದರೂ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಏನೂ ಫ಼ರಕ್ ಬೀಳುವದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವಂತೆ ಇವರು ಬದುಕಿದವರು. ಲಂಕೇಶ ಹಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಸರಿ ಇದ್ದದ್ದನ್ನು ಸರಿ ಎಂದು ಹೇಳುವ, ತಪ್ಪನ್ನು ತಪ್ಪು ಎಂದು ಹೇಳುವ ಧಾಡಸೀತನ ಲಂಕೇಶರಲ್ಲಿತ್ತು. ಓದುಗರನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಯಾರನ್ನೋ ಓಲೈಸಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಲಂಕೇಶ ಎಂದೂ ಬರವಣಿಗೆಯನ್ನು ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ತನ್ನ ಓದುಗರು ಇಷ್ಟ ಪಡುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತಮ್ಮ ಖಾಸಗಿ ಬದುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದುಕೊಂಡಿರಬಹುದೇ ಹೊರತು ತಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಕೊಚ್ಚಿ ಕೊಂಡದ್ದು ಇಲ್ಲ.

ಲಂಕೇಶ ಮೂಲತ: ಅಧ್ಯಾಪಕರಾಗಿದ್ದವರು. ಅಪಾರವಾದ ಓದು, ವ್ಯಾಪಕವಾದ ಬರವಣಿಗೆಯ ಮೂಲಕ ಅವರು ಗುರುತಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ ಉತ್ತಮ ಬೋಧಕರಾಗಿ ಲಂಕೇಶ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಗಮನ ಸೆಳೆಯಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಬ್ಬ ನಾಟಕಕಾರರಾಗಿ, ಕವಿಯಾಗಿ, ಕ್ರೀಡಾ ಪ್ರೇಮಿಯಾಗಿ, ಚಿತ್ರ ನಿರ್ದೇಶಕನಾಗಿ [ನಟನಾಗಿ ಎನ್ನದಿದ್ದರೆ ಲಂಕೇಶರು ಕೋಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದೇನೋ..] ಹಾಗೆಯೇ ಒಬ್ಬ ವಿಮರ್ಶಕನಾಗಿ, ಕಾದಂಬರಿಕಾರರಾಗಿ, ಕತೆಗಾರರಾಗಿ, ಪತ್ರಿಕಾ ಸಂಪದಾಕರಾಗಿ ಹೀಗೆ ಇನ್ನೂ ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಆಸಕ್ತಿಯಿದ್ದ ಲಂಕೇಶರು ಒಂದು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯವಿದ್ದಂತೆ. ಅವರು ಒಂದೆರಡು ಪೆಗ್ ಹಾಕಿ ಚರ್ಚೆಗೆ ಕುಳಿತರೆ ಅತ್ಯಂತ ಗಹನವಾದ ವಿಚಾರಗಳು ಬಿಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವರು ಮತ್ತು ಡಿ.ಆರ್.ನಾಗರಾಜ ಜೊತೆಗಿನ ಸಹವಾಸವನ್ನು ಕುರಿತು ನಟರಾಜ ಹುಳಿಯಾರ ಈಚೆಗಷ್ಟೆ “ಇಂತಿ ನಮಸ್ಕಾರಗಳು” ಎನ್ನುವ ಕೃತಿಯನ್ನು ಹೊರತಂದಿರುವದಿದೆ. ಲಂಕೇಶರು ತಮ್ಮ ಅಪ್ರತಿಮವಾದ ಪ್ರತಿಭೆಯ ಮೂಲಕ ನಾಡಿನ ಬಹುತೇಕರಿಗೆ ಮೇಸ್ಟ್ರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಇದು ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ. ಇವತ್ತು ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಡಿಗ್ರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಮೂರು ದಶಕ ಅಧ್ಯಾಪಕನೆಂದು ಪಾಠ ಮಾಡಿzವರನ್ನೇ ಅವರ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ನಮ್ಮ ಮೇಷ್ಟ್ರು ಎಂದು ಕರೆಯುವದಿಲ್ಲ ಹೀಗಿರಬೇಕಾದರೆ ಲಂಕೇಶರನ್ನು ಇಂದಿಗೂ ಅವರ ವಿಚಾರಧಾರೆಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡವರೆಲ್ಲಾ ಮೇಷ್ಟ್ರೆಂದೇ ಕರೆಯುವದಿದೆ. ಅವರ ಪತ್ರಿಕೆ ಬರೀ ಪತ್ರಿಕೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಸಾಹಿತಿ ಪೂರ್ಣಚಂದ್ರ ತೇಜಸ್ವಿಯವರ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳುವದಾದರೆ ಒಂದು ಕಾಲವಿತ್ತು ಇಡೀ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತ ಮನಸುಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸುವ ಮತ್ತು ನಿರ್ದೇಶಿಸುವ ಲಂಕೇಶ ಪತ್ರಿಕೆ ಎನ್ನುವುದೊಂದಿತ್ತು ಇಂಥಾ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಅದು ಅತ್ಯಂತ ವಸ್ತು ನಿಷ್ಟವಾಗಿ ತನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಹೊರಹಾಕುವುದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ ಏನಾಗಬೇಕು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಖಡಾಖಂಡಿತವಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ ಅಂಥಾ ಯಾವುದೇ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಆ ರೀತಿಯ ಖಂಡಿತವಾದವನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕುವಷ್ಟು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನೇ ಪೂರ್ಣಚಂದ್ರ ತೇಜಸ್ವಿಯವರು, “ಲಂಕೇಶ ಆ ಪೇಪರನ್ನು ಹೇಗೆ ಕ್ರಿಯೇಟ್ ಮಾಡಿದರೆಂದರೆyou can throw anything.it will digest. ಹೀಗೆ ಒಟ್ಟು human situation DV develop ಆಗ್ತಾ ಬಂತು. You see every writer will have his own concept of audience. ಸಡನ್ನಾಗಿ ಯಾರಾರೋ ಸೈಕಲ್ ಶಾಪಿನವರು, ಬೀಡಿ ಅಂಗಡಿಯವರು ನನ್ನ ಕತೇನ ಓದೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದರು. ಅಂಥವರೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಕತೆ ಓದುತ್ತಾರೆ ಅನ್ನೋದೇ ಮುಖ್ಯ ಅಂತಲ್ಲ. But psychologically there was a shift of audience. ಹೀಗೆ ಒಂದರಿಂದ ಇನ್ನೊಂದಕ್ಕೆ ಶಿಫ಼್ಟಾದ್ದರಿಂದ ಹೊಸ ಛಾಲೆಂಜಗಳು ಎದುರಾದವು. ಅಲ್ಲ್ಲಿಯತನಕ ಸಭೆಗಳು ಸೆಮಿನಾರ್ ಗಳಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಆಡಿಯನ್ಸ್ ಕಲ್ಪನೆ ಬದಲಾಯ್ತು” [ಹೊಸ ವಿಚಾರಗಳು-ಪು-೭೩೬] ಹೀಗೆ ಲಂಕೇಶ ಮತ್ತು ಅವರ ಹೆಸರಿನ ಪತ್ರಿಕೆ ಈ ನಾಡಿಗೆ ಅಗಾಧವಾದ ಕೊಡುಗೆಯನ್ನು ನೀಡಿವೆ. ನನ್ನಂಥ ಅನೇಕರಿಗೆ ಆಗಾಗ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಲಂಕೇಶರು ಜ್ಞಾನಪೀಠಕ್ಕೆ ಅರ್ಹರಿದ್ದರಲ್ಲ..! ಎಂದು ಅನಿಸಿರುವದಿದೆ. ಆದರೆ ಅದಾವ ಮಾನದಂಡವೋ ಕಾಣೆ ಅವರನ್ನು ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯಿಂದ ವಂಚಿಸಿತು. ಯಾವುದೇ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಇರಲಿ ಅವುಗಳ ಗೌರವ ಹೆಚ್ಚಬೇಕಾದರೆ ಇಂಥವರಿಗೇ ಸಿಗಬೇಕು.

ಲಂಕೇಶ ಎನ್ನುವದು ಕೇವಲ ಒಂದು ವ್ಯಕ್ತಿಯಲ್ಲ ಅದೊಂದು ಪ್ರಜ್ಞೆ. ಶೋಷಿತರ, ದಮನಿತರ, ಕೆಳಸ್ತರಗಳ ಜನರಿಗಾಗುವ ಅನ್ಯಾಯವನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವ ಪ್ರಜ್ಞೆ. ಹಿಂದುಳಿದ ಸಮುದಾಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಪಾರ ಕಳಿಕಳಿಯಿದ್ದ ಲಂಕೇಶರು ತಮ್ಮ ಬದುಕಿನುದ್ದಕ್ಕೂ ಅವರ ಪರವಾಗಿಯೇ ಯೋಚಿಸಿದವರು. ಆದರೆ ಅವರ ಹೆಸರನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾ ಸುಖಿಸುವ, ಬೀಗುವ ಕೆಲ ಅನುಯಾಯಿಗಳಲ್ಲಿ ಲಂಕೇಶರ ವಿಚಾರಗಳು, ಧೋರಣೆಗಳು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಎದೆಯ ಒಳಗೆ ಇಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಬರೀ ಗಂಟಲ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಬಂದು ಗಕ್ಕನೇ ನಿಂತು ಬಿಡುತ್ತವೆ. ಬಸವನ ಹೆಸರು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಪ್ರತಿಷ್ಟೆ ಮೆರೆಯುವವರಿಗಿಂತಾ ಇವರು ಭಿನ್ನವಾಗಿ ಕಾಣುವದಿಲ್ಲ. ನಡೆ-ನುಡಿಯ ನಡುವೆ ಅಪಾರ ಅಂತರವಿದ್ದರೂ ತತ್ವ, ಸಿದ್ಧಾಂತ, ಬದ್ಧತೆ ಎನ್ನುವ ಬೂಸಾತನ ಮಾತ್ರ ಇವರು ಬಿಡುವದಿಲ್ಲ. ಇವರು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಲಂಕೇಶರಂಥವರ ಪಾಲಿಗೆ ಕಳಂಕಿತರು. ಸದ್ಯದ ಸಾಹಿತ್ಯಕ ವಾತಾವರಣ ಎಷ್ಟು ಕಲುಷಿತವಾಗಿದೆಯೆಂದರೆ, ಬದ್ಧತೆ ಎನ್ನುವದು ಅಳವಡಿಕೆಗಲ್ಲ, ಹೊಟ್ಟೆ ಪಾಡಿಗೆ ಮತ್ತು ಒಣ ಹೆಸರಿಗೆ ಎನ್ನುವ ಸಾಹಿತಿಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಬರೆದಂತೆ ಬದುಕಬೇಕು ಎಂದು ಎಲ್ಲಿದೆ..? ಅಂತ ಕೇಳುವ ಕುಭಂಡರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಎಲ್ಲ ವಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಜಾತೀಯತೆ, ಸ್ವಜನಪಕ್ಷಪಾತ, ಪ್ರಾದೇಶಿಕತೆಯ ತರತಮಗಳು ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಸಮರ್ಥರಿಗೆ ಹಂಚದೇ ಅನ್ಯಾಯವೆಸಗುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಲಂಕೇಶರು ಬದುಕಿರಬೇಕಿತ್ತು ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಇಂದು ಮಾಧ್ಯಮಗಳಂತೂ ಪಕ್ಕಾ ಉದ್ದಿಮೆಗಳಾಗಿಯೇ ಮಾರ್ಪಟ್ಟ ರೀತಿಗೆ ಮೇಸ್ಟ್ರು ಅದು ಹೇಗೆ ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಿದ್ದರೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಲಂಕೇಶರು ಬದುಕಿರುವಷ್ಟು ದಿನ ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಿ ಕುಳಿತವರು ಅವರು ಇಲ್ಲವಾದದ್ದೇ ಕಿಸಬಾಯಿ ದಾಸರಾದದ್ದೂ ಇದೆ. ದೊಡ್ಡ ಬಂಡೆಗಲ್ಲೊಂದು ಉರುಳಿದ ಮೇಲೆ ಅದರಡಿಯಲ್ಲಿರುವ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಹುಳುಗಳು ಪುಟು ಪುಟು ನೆಗೆದು ಹೊರಬರುವಂಥ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಇವರು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಲಂಕೇಶರಂಥಾ ಗದ್ಯ ಬರಹಗಾರರು ಕನ್ನಡ ನಾಡಿನ ಬಹುದೊಡ್ದ ಆಸ್ತಿ. ಯಾವುದನ್ನೇ ಬರೆಯಲಿ ಅದರ ಪ್ರಕಾರದ ತಾತ್ವಿಕ ಚೌಕಟ್ಟಿಗೆ ತಕ್ಕ ಹಾಗೆಯೇ ಬರೆಯುವ ಲಂಕೇಶ ಎಲ್ಲೂ ವಿಮರ್ಶೆಯನ್ನು ತುತ್ತೂರಿ ಮಾಡಿ ಊದಿದವರಲ್ಲ, ಹಾಗೆಯೇ ಸಿನೇಮಾ ವಿಮರ್ಶೆ, ಟೀಕೆ ಟಿಪ್ಪಣಿ, ಕಂಡದ್ದು ಕಂಡ ಹಾಗೆ, ಮರೆಯುವ ಮುನ್ನ ಹೀಗೆ ಯಾವುದನ್ನೇ ಬರೆದರೂ ಓದುಗರು ಖುಷಿ ಪಡುವಂತೆ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು ಕಾಟಾಚಾರಕ್ಕೆ ಬರೆದವರಲ್ಲ. ಬೋದಿಲೇರ ನಂಥ ಫ಼್ರೆಂಚ್ ಕವಿಯನ್ನು ಕನ್ನಡದ ಜನರಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸಿದ ರೀತಿಯೇ ಅನನ್ಯ. ಒಂದು ವಾರಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿ ಬುಧವಾರ ಸಂಜೆ ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣದ ಬುಕ್ ಸ್ಟಾಲ್ ಗಳಲ್ಲಿ ನಿಂತು, ಕಾದು, ಖರೀದಿಸಿ ಕೊಂಡು ಓದುವ ಆರೋಗ್ಯಕರ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಲಂಕೇಶ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಹಾಗೆ ಮತ್ತಾವುದೂ ಬೆಳೆಸಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಲಂಕೇಶ ಪತ್ರಿಕೆಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಸರಣ ಇರುವ ವಾರಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಇರಬಹುದು. ಮಸಾಲಾ ಸುದ್ಧಿಯನ್ನೇ ತುರುಕಿ ರೋಚಕವಾಗಿ ಬರೆದು ಓದುಗರನ್ನು ಹೊಂದಿರಬಹುದು ಆದರೆ ಕನ್ನಡ ನಾಡಿನ ಜಾಣ-ಜಾಣೆಯರನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವ ಸೃಜನಶೀಲ ಗುಣ ಇರುವ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಕಡಿಮೆ. ಇಂದು ಜಾಹೀರಾತನ್ನು ಓದಿ ಮಿಕ್ಕದ್ದನ್ನು ಓದಬೇಕೋ ಇಲ್ಲಾ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಓದಿ ಜಾಹೀರಾತನ್ನು ಗಮನಿಸಬೇಕೋ ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಲಂಕೇಶರ ಪ್ರಭಾವ ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಅಳಿಸಿಹಾಕುವಂಥದ್ದಲ್ಲ, ಹಾಗೆ ಮಾಡ ಹೋದರೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಯಾಗುತ್ತ ಹೋಗುವ ಪ್ರಭಾವ. ಲಂಕೇಶ ತಮ್ಮ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸುವ ಜೊತೆಗೆ ಅನೇಕ ಹೊಸ ಹೊಸ ಲೇಖಕರನ್ನೂ ಬೆಳೆಸಿದರು. ತುಸು ನಿಷ್ಟುರವಾದಿಯಾಗಿದ್ದ ಲಂಕೇಶ ಅನೇಕರನ್ನು ಮೂಗಿನ ನೇರಕ್ಕೆ ಮಾತಾಡಿ ಬೇಸರಿಸಿದ್ದೂ ಇದೆ. ಲಂಕೇಶರು ಎಲ್ಲ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಪರಿಪೂಣವಾದ ಮನುಷ್ಯ ಎಂದಲ್ಲ, ಅವರಲ್ಲಿಯೂ ಮನುಷ್ಯ ಸಹಜವಾದ ದೌರ್ಬಲ್ಯಗಳಿದ್ದವು ಆದರೆ ಆ ದೌರ್ಬಲ್ಯಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಅವರು ಬೇರೆಯವರನ್ನು ಶೋಷಣೆ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಆ ದೌರ್ಬಲ್ಯಗಳಿಗೆ ತಮ್ಮನ್ನೇ ತಾವು ಒಗ್ಗಿಸಿಕೊಂಡರು. ಸತತ ಅಧ್ಯಯನ ಮತ್ತು ಬರವಣಿಗೆಯ ಮೂಲಕ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲರಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದ ಲಂಕೇಶ ಒಂದೇ ಒಂದು ವಾರವೂ ಕಳಪೆ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸಿದವರಲ್ಲ. ಇಂಥಾ ಲಂಕೇಶ ಅಮೂರ್ತವಾಗಿ ಅವರ ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನು, ಬರವಣಗೆಯನ್ನು ಇಷ್ಟ ಪಡುವ ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೆ ಸದಾ ಕಾಲ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಇಂಥವರು ಇಲ್ಲವಾದಾಗಲೇ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಮಹತ್ವ ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ಆದರೂ ಲಂಕೇಶರಂಥಾ ಚಿಂತಕರು ಅಷ್ಟು ಬೇಗ ಸಾಯಬಾರದಿತ್ತು ಎನ್ನುವ ನನ್ನ ಹಳಹಳಿಕೆ ಮತ್ತು ಬೇಸರ ಮಾತ್ರ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಹಾಗೇ ಉಳಿದಿದೆ.