Follow– ತೇಜ ಸಚಿನ್ ಪೂಜಾರಿ
“ಅಸೋಸಿಯೇಶನ್” (association) ಎಂಬುವುದು ಹಲವು ಸಾಧ್ಯತೆಗಳು ಹಾಗೂ ಅರ್ಥಪರಂಪರೆಗಳಯಳ್ಳ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾದ ಒಂದು ಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿದೆ. ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಆಸ್ಮಿತೆ ಆಥವಾ ಸಂಸ್ಥೆಗೆ ಸ್ವೀಕರಣೆ ಯಾ ನಿರಾಕರಣೆಯ ಗುಣವನ್ನು ದಯಪಾಲಿಸುವ ತಾಕತ್ತು “ಅಸೋಸಿಯೇಶನ್”ಗೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಐತಿಹಾಸಿಕ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿದಾಗ “ಕೂಡಾಟ ಅಥವಾ ಸಹಚರ್ಯ” ಅನ್ನೋದು ನ್ಯಾಯಬದ್ಧತೆಯನ್ನು ಗಳಿಸುವ ಒಂದು ತಂತ್ರವಾಗಿ ಬಳಕೆಯಾಗಿರುವುದು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಪ್ರಭುತ್ವವು ವ್ಯಾಪಕ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ತಂತ್ರದ ಮೊರೆ ಹೊಕ್ಕಿರುವ ಸಂಗತಿ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ಆಳುವ ವರ್ಗಗಳು ತಮ್ಮ ಆಡಳಿತೆಗೆ ಹಾಗೂ ನಿರಂಕುಶತೆಗೆ ಒಂದು ಜನಪ್ರಿಯ ನೆಲೆಯನ್ನು ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಲುವಾಗಿ ಧರ್ಮ ಹಾಗೂ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಜೊತೆಗೆ “ಅಸೋಸಿಯೇಟ್” ಆದದ್ದು ಚರಿತ್ರೆಯ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ದಾಖಲಾಗಿದೆ. ಧರ್ಮ ಹಾಗೂ ಸಾಹಿತ್ಯ ಇವೆರಡೂ ಜನಾದರಣೀಯ ನೆಲೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದು ಇಂತಹ ಪ್ರವೃತ್ತಿಗಳಿಗೆ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ.
“ಡಿಸೊಸಿಯೇಷನ್” (dissociation) ಕೂಡಾ ಅಷ್ಟೇ ಪ್ರಭಾವಶಾಲಿಯಾದದ್ದು. ಇಲ್ಲಿ ಅದಕ್ಕೆ ನೇತ್ಯಾತ್ಮಕ ನೆಲೆಯಿದೆ. ಅದು ಒಂದು ಬಗೆಯ ಟೀಕೆ ಅಥವಾ ಬಂಡಾಯ, ಸ್ವತಂತ್ರತೆ ಯಾ ದಿಟ್ಟತೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಹಿನ್ನಲೆಯಲ್ಲಿ ಅದು “ರಿಜೆಕ್ಷನ್” ಕೂಡ ಆಗಿದೆ. ಕನ್ನಡ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಇದಕ್ಕೆ ಹಲವು ನಿದರ್ಶನಗಳು ದೊರೆಯುತ್ತವೆ. ಪ್ರಭುತ್ವದ ಪರಿಧಿಯೊಳಗಿದ್ದುಕೊಂಡೇ “ಓಲಗಿಸಿ ಬಾಳ್ವುದೇ ಕಷ್ಟಂ ಇಳಾಧಿನಾಥರಂ” ಎಂಬ ನಿರಾಕರಣೆಯ ನೆಲೆಯನ್ನು ಪಂಪ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾನೆ. ಮುಂದೆ ಬಂದ ಬಸವಣ್ಣ, ಅಕ್ಕ ಮೊದಲಾದ ಪ್ರತಿಭೆಗಳಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಪ್ರವೃತ್ತಿಗಳು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ.
“ಡಿಸೊಸಿಯೇಷನ್” ಒಂದು ಮೂರ್ತ ರೂಪವನ್ನು ಪಡಕೊಂಡಿದ್ದು ಆಧುನಿಕ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿಯೇ ಆಗಿದೆ. ಬೌಧ್ಧಿಕ ಪರಿಕರಗಳ ಅಭೂತಪೂರ್ವ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಅಂತಹ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಹಾಗೂ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳನ್ನು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ವಿಸ್ತರಿಸಿದೆ. 
ಒಂದು ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವ ಯಾವುದೇ ಆಸ್ಮಿತೆ ಆಥವಾ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಹೊರಗಿದ್ದುಕೊಂಡು ಸುಧಾರಣೆ ಯಾ ಪರ್ಯಾಯ ನಿರ್ಮಾಣದ ಯತ್ನವು ಅಂತಹ “ಡಿಸೊಸಿಯೇಷನ್” ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯ ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಮಾದರಿಯಾಗಿದೆ. ಅದರ ಹತ್ತು ಹಲವು ಗಂಭೀರ ಮಾದರಿಗಳು ನಮ್ಮ ಮುಂದಿವೆ. ಖ್ಯಾತ ಸಾಹಿತಿ ಸಾತ್ರೆ ನೊಬೆಲ್ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನೇ ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ. ಇತಿಹಾಸ ತಜ್ಞೆ ರೊಮಿಲಾ ಥಾಪರ್ ಹಲವು ಬಾರಿ ಭಾರತ ಸರಕಾರ ನೀಡುವ ಪದ್ಮ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ನಮ್ಮವರೇ ಆದ ಅರುಂಧತಿ ರಾಯ್ ಕೂಡ ಇಂತಹದ್ದೇ ನಿಲುವುಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ಒಮ್ಮೆ, “If protesting against having a nuclear bomb implanted in my brain is anti-Hindu and anti-national, then I secede. I hereby declare myself an independent, mobile republic. I am a citizen of the earth. I own no territory. I have no flag.” ಅಂದಿದ್ದರು.
ಇಲ್ಲಿ “ಡಿಸೊಸಿಯೇಷನ್” ಎಂಬುವುದು ವಾಸ್ಥವದ ಪೂರ್ಣ ನಿರಾಕರಣೆ ಅನ್ನೋ ಅರ್ಥವನ್ನು ನೀಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅರುಂಧತಿ ರಾಯ್ ಸೇರಿದಂತೆ ಎಲ್ಲಾ “ಹೊರಗಿನವರು” ಸಮಷ್ಟಿಯ ವಾಸ್ತವ ಬದುಕಿನ ಶ್ರೇಯಸ್ಸಿಗೆ ದುಡಿದಿದ್ದಾರೆ. ಬಡವರ, ದೀನ-ದಲಿತರ ಹಾಗೂ ಪರಿಸರದ ಕರಿತಾದ ನಿಷ್ಕಾಮ ಕಾಳಜಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವವರೇ ಆಗಿದ್ದಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಅವರ “ಡಿಸೊಸಿಯೇಷನ್” ಅನ್ನೋದು ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ವೈಪಲ್ಯ, ಅಸಮರ್ಥತೆ ಹಾಗೂ ಧಾರ್ಷ್ಯತೆಗೆ ರೂಪುಗೊಂಡ ಒಂದು ಪ್ರತಿಭಟನೆಯಾಗಿದೆ.
ಇದೇ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಜ್ಞಾನಪೀಠ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪುರಸ್ಕೃತ ಯು.ಆರ್. ಅನಂತಮೂರ್ತಿಯವರು 
“ಆಳ್ವಾಸ್ ನುಡಿಸಿರಿ” ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವ ಕುರಿತು ವರ್ತಮಾನ.ಕಾಮ್‌ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತಾಪವಾಗಿರುವ ವಿಷಯವನ್ನು ಅರ್ಥೈಸುವುದು ಸೂಕ್ತ. ಅನಂತಮೂರ್ತಿಯವರ ಒಟ್ಟು ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಕುರಿತಂತೆ ಹಲವು ಟೀಕೆಗಳಿವೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ ಅವರು ಕನ್ನಡದ ಸೃಜನಶೀಲತೆ, ಸಾಕ್ಷಿಪ್ರಜ್ಞೆ ಹಾಗೂ ಜೀವಪರ ಧೋರಣೆಯ ಓರ್ವ ಸಮರ್ಥ ಪ್ರತಿನಿಧಿ ಎಂಬ ವಿಚಾರ ನಿರ್ವಿವಾದ. ಅವರೇ ರಚಿಸಿದ ಸಾಹಿತ್ಯ ಅವರಿಗೆ ಅಂತಹ ಒಂದು ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ನೀಡಿದೆ. ಅವರ ಪ್ರಾತಿನಿಧಿಕ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಜನಾದರಣೀಯ ನೆಲೆಯೂ ಇದೆ. ಇದು ಅನಂತಮೂರ್ತಿಯವರ ನಡೆ ನುಡಿಗಳನ್ನು ಸಾರ್ವಜನೀಕರಣ ಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಯಾವುದೇ ಆಸ್ಮಿತೆ ಆಥವಾ ಸಂಸ್ಥೆಗೆ ಸ್ವೀಕರಣೆ ಯಾ ನಿರಾಕರಣೆಯ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ನೀಡುವ ಶಕ್ತಿ ಅವರ “ಅಸೋಸಿಯೇಶನ್”ಗೆ ಇದೆ. ಇದು ಅವರ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆ.
ಕರಾವಳಿ ಕರ್ನಾಟಕದ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ, ತುಳು ಪ್ರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಹಲವು ಆಯಾಮಗಳುಳ್ಳ “ಯಜಮಾನಿಕೆ”ಯೊಂದು ರೂಪುಗೊಳ್ಲುತ್ತಿದೆ. ಅದರ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಇಲ್ಲಿಯೇ ವರ್ತಮಾನ.ಕಾಮ್‌ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಗೊಂಡಿರುವ ಹಲವಾರು ಲೇಖನಗಳಲ್ಲಿ ನವೀನ್ ಸೂರಿಂಜೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ಕಲ್ಲಡ್ಕ, ಉಳ್ಳಾಲ, ಉಡುಪಿ, ಧರ್ಮಸ್ಥಳ, ಮೂಡಬಿದಿರೆ ಮೊದಲಾದ ಕಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲವಾಗಿರುವ ಅದು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಉಳಿದೆಡೆಗಳಿಗೆ ಹಬ್ಬುತ್ತಿದೆ. ಇಂತಹ ಯಜಮಾನಿಕೆಯ ಅತೀರೇಕದ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗಳೇ ಸಮಾಜೋತ್ಸವ, ಮೋರಲ್ ಪೋಲೀಸಿಂಗ್, ಕೋಮುಗಲಭೆ ಇತ್ಯಾದಿಗಳು. ಧರ್ಮ, ಶಿಕ್ಷಣ ಹಾಗೂ ಕಲೆ- ಈ ಮೂರನ್ನೂ ವ್ಯಾಪಿಸಿರುವ ಈ ಕೃತ್ರಿಮ ಯಜಮಾನಿಕೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಅದಕ್ಕೆ ಪರ್ಯಾಯವಾದ ಸಾಂಸ್ಕ್ರತಿಕ ನೆಲೆಯೊಂದನ್ನು ಕಟ್ಟುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಜೀವಪರ ನಿಲುವನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವ ಯು.ಆರ್. ಅನಂತಮೂರ್ತಿಯಂತಹ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಚೇತನಗಳ ಪಾತ್ರ ಹಿರಿದಾದದ್ದಾಗಿದೆ. 
ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ, ಏಕಕಾಲಕ್ಕೆ ಕೃತ್ರಿಮ ಯಜಮಾನಿಕೆಯ ಜೊತೆಗೆ ಸಹಚರ್ಯ ಹಾಗೂ ಪರ್ಯಾಯ ನಿರ್ಮಾಣ ಯತ್ನ- ಇವೆರಡೂ ಪರಸ್ಪರ ವ್ಯೆರುಧ್ಯವಾಗಬಲ್ಲವು. ಅಲ್ಲದೆ ಅಂತಹ “ಅಸೋಸಿಯೇಶನ್” ಜೀವವಿರೋಧಿ ಯಜಮಾನಿಕೆಗೆ ಜನಮಾಸದಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯಬದ್ಧತೆಯನ್ನು ಒದಗಿಸಿ ಕೊಡುವ ಅಪಾಯವೂ ಇದೆ. ಇದರ ಪೂರ್ಣ ಅರಿವು ಅನಂತಮೂರ್ತಿಯವರಿಗಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಹಲವು ಸಂಧರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಅವರು “ವೇದಿಕೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ” “ಆ ಚಾನೆಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ” ಮೊದಲಾದ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಆಡಿರುತ್ತಾರೆ.
ಇಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ಸಾಧ್ಯತೆಯಿದೆ. ಅದು “ಪಾಲ್ಗೊಂಡು” ಪರ್ಯಾಯ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವ ನೆಲೆ. ಇದು ಸಹಚರ್ಯವಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ “ಡಿಸೊಸಿಯೇಷನ್” ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯದ್ದೇ ಇನ್ನೊಂದು ಆಯಾಮ. ಭೈರಪ್ಪನವರು ಆಳ್ವಾಸ್ ನುಡಿಸಿರಿಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷತೆ ವಹಿಸಿದ್ದ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮಂಗಳೂರು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದ ಡಾ.ಕೆ. ಚಿನ್ನಪ್ಪ ಗೌಡರು ಅಂತಹ ನೆಲೆಯೊಂದನ್ನು ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಸಿದ್ದರು. ಹಾಗೆಯೇ ನುಡಿಸಿರಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದ ಬರಗೂರು, ವೈದೇಹಿ ಮೊದಲಾದ ಗಣ್ಯರು ಕೂಡ ಯಾವುದೇ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಕೃತ್ರಿಮ ಯಜಮಾನಿಕೆಯನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವ ವರ್ತನೆಯನ್ನು ತೋರಿಲ್ಲ. ದಸರಾ ಹಬ್ಬವನ್ನು ಉಧ್ಘಾಟಿಸುತ್ತಲೆ ಬರಗೂರು ರಾಮಚಂದ್ರಪ್ಪನವರು ಅದರ ಮೂಲಸೆಲೆಯಾದ ಪ್ರಭುತ್ವ ಅಥವಾ ಶಸ್ತ್ರ ಸಂಸ್ಕ್ರತಿಯನ್ನು “ರಿಜೆಕ್ಟ್” ಮಾಡಿದ್ದು ಕೂಡ ಇಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖನೀಯ.
ಬೌಧ್ಧಿಕತೆಯು ತನ್ನ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಹಲವು ಸಾಧ್ಯತೆಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. 
ಯು.ಆರ್. ಅನಂತಮೂರ್ತಿಯವರು ಪ್ರಾಜ್ಞರು. ಜೀವಪರ ಧೋರಣೆಯುಳ್ಳವರು. ತನ್ನ ಹಾದಿಯ ಕುರಿತಂತೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ಯೋಚನೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಸಮಷ್ಟಿಯ ಹಿತಕ್ಕೆ ಪೂರಕವಾದಂತಹ ನಿಲುವನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಅನ್ನೋ ಸಹಜ ವಿಶ್ವಾಸ ಅವರ ಓದುಗ ಬಳಗಕ್ಕಿದೆ.
ಹಾಗೆಯೇ ಇಂತಹ ಒಂದು ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟು ಹಾಕಿದ, ಮಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಮಾತನಾಡಲಾಗದ ಟೀಕಿಸಲಾಗದ ವಿಷಯ-ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ದಿಟ್ಟತೆಯಿಂದ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ವೇದಿಕೆಗೆ ತರುತ್ತಿರುವ ಪತ್ರಕರ್ತ ನವೀನ್ ಸೂರಿಂಜೆಯವರಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆಗಳೂ ಸಹ.
ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶದ ತೆಲಂಗಾಣ ಪ್ರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ರೆಡ್ಡಿಗಳಷ್ಟೇ ಮತ್ತೊಂದು ಬಲಿಷ್ಟ ಸಮುದಾಯವಾದ ವೆಲಮ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ಪಿತಾಂಬರರಾವ್ ತನ್ನ ಕ್ರೌರ್ಯ ಮತ್ತು ದರ್ಪದಿಂದ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತಲಿನ ಹಳ್ಳಿಗಳಿಗೆ ಸಿಂಹಸ್ವಪ್ನವಾಗಿದ್ದ. ವೆಲಮ ಜಾತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಆಂಧ್ರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹಾಸ್ಯದ ಮಾತೊಂದು ಈಗಲೂ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಯಾರಾದರೂ ವೆಲಮ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮುಕುಳಿಗೆ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಿದರೆ, ಅವನು ಬೆಂಕಿ ಆರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಬದಲು ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಬಂದು ಆರಿಸಲಿ ಎಂದು ಕಾಯುತ್ತಾನೆ ಎಂದು. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕೆಲಸಕ್ಕೂ ಇನ್ನೊಬ್ಬರನ್ನು ಆಶ್ರಯಿಸಿ ಶೋಷಿಸುವುದನ್ನು ವೃತ್ತಿಯಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಪಿತಾಂಬರರಾವ್‌ನನ್ನು ಮುಗಿಸುವುದು ನಕ್ಸಲಿಯರ ಮೊದಲ ಆದ್ಯತೆಯಾಗಿತ್ತು. ಏಕೆಂದರೆ ಈತ 1972 ರಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಇಬ್ಬರು ಜಮೀನ್ದಾರರ ಕೊಲೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಭೂಮಯ್ಯ ಮತ್ತು ಕ್ರಿಸ್ತಗೌಡ ಎಂಬ ಇಬ್ಬರು ಅಮಾಯಕ ಸಣ್ಣ ರೈತರನ್ನು ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ಹಿಡಿದು ಒಪ್ಪಿಸಿದ್ದ. ಪಿತಾಂಬರರಾವ್ ಅಕ್ರಮವಾಗಿ ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಜಮೀನನ್ನು ವಾಪಸ್ ಪಡೆಯಲು ಈ ರೈತರು ನಕ್ಸಲಿಯರ ಮೊರೆ ಹೋಗಿದ್ದರು. ಇದು ಪಿತಾಂಬರರಾವ್‌ನ ಸಿಟ್ಟಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿತ್ತು. ಈ ನತದೃಷ್ಟ ರೈತರ ಬಿಡುಗಡೆಗಾಗಿ ಮಾನವ ಹಕ್ಕು ಸಂಘಟನೆಗಳು ಸತತ ಕಾನೂನು ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಿದವು. ಆದರೆ, ಪಿತಾಂಬರರಾವ್ ಚಿತಾವಣೆಯಿಂದಾಗಿ ಸೃಷ್ಟಿಯಾದ ನಕಲಿ ಸಾಕ್ಷಿಗಳ ಹೇಳಿಕೆಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಆಂಧ್ರ ಹೈಕೋರ್ಟ್ ರೈತರಿಗೆ 1974ರಲ್ಲಿ ಗಲ್ಲು ಶಿಕ್ಷೆ ವಿಧಿಸಿತು. 1975 ರಲ್ಲಿ ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಹೇರಲಾಗಿದ್ದ ತುರ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆಂಧ್ರ ಸರ್ಕಾರ ಡಿಸಂಬರ್ ಒಂದರಂದು ಈ ಇಬ್ಬರು ರೈತರನ್ನು ಮುಷಿರಾಬಾದ್ ಸೆರೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ನೇಣಿಗೇರಿಸಿತು. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಾನಂತರ ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ 1948 ರಲ್ಲಿ ನಾಥುರಾಮ್ ಗೂಡ್ಸೆಯನ್ನು ಗಲ್ಲಿಗೇರಿಸಿದ ಘಟನೆಯನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿದರೆ, ಪ್ರಪ್ರಥಮವಾಗಿ ಈ ಅಮಾಯಕ ರೈತರು ತಮ್ಮದಲ್ಲದ ತಪ್ಪಿಗೆ ನೇಣುಗಂಬದಲ್ಲಿ ಸಾವು ಕಂಡರು.
ತಮ್ಮ ಮೊದಲ ಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಸೋಲು ಕಂಡರೂ ವಿಚಲಿತರಾಗದ ನಕ್ಸಲ್ ಯುವಕರು ಎರಡು ವರ್ಷದ ನಂತರ ಅಂದರೆ, 1978 ನವಂಬರ್ ಏಳರಂದು ಮತ್ತೇ ಪಿತಾಂಬರರಾವ್ ಮನೆಯೆದರು ಶಸ್ತ್ರ ಸಜ್ಜಿತರಾಗಿ ಹಾಜರಾದರು. ಆದಿನ ಮನೆಯ ಗೇಟಿನ ಬಳಿ ಗ್ರಾಮಸ್ಥರ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದ ಆತನ ಇಬ್ಬರು ವಯಸ್ಕ ಪುತ್ರರು ಹಾಗೂ ರಕ್ಷಣೆಗೆ ನೇಮಕಗೊಂಡಿದ್ದ ಓರ್ವ ಪೊಲೀಸ್ ಪೇದೆ ಕ್ಷಣಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಗುಂಡಿಗೆ ಬಲಿಯಾದರು.
ಕಿಷನ್‌ಜಿ ಕಳೆದ ವರ್ಷ ನವಂಬರ್ 25ರಂದು ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದ ಪೊಲೀಸರು ಮಿಡ್ನಾಪುರ ಅರಣ್ಯ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ನಡೆಸಿದ ಎನ್‌ಕೌಂಟರ್‌ಗೆ ಬಲಿಯಾದ. (ಈ ನಕ್ಸಲ್ ಕಥನಕ್ಕೆ ಪ್ರೇರಣೆಯಾದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಕಿಷನ್‌ಜಿ.) ಇದಕ್ಕೂ ಮುನ್ನ ಕೊಲ್ಕತ್ತ ನಗರದಲ್ಲಿ ಬಂಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಮಾವೋವಾದಿ ಕಾರ್ಯಕರ್ತನೊಬ್ಬನ ಲ್ಯಾಪ್‌ಟ್ಯಾಪ್‌ನಲ್ಲಿ ದೊರೆತ ಸುಳಿವಿನ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಮೊಬೈಲ್ ಸಿಮ್ ಕಾರ್ಡ್‌ನ ಸಂಪರ್ಕ ಜಾಲವನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿ ಕಿಷನ್‌ಜಿಯನ್ನು ಸರೆಹಿಡಿಯುವಲ್ಲಿ ಪೊಲೀಸರು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದ್ದರು. 36 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಕರೀಂನಗರ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಪೆದ್ದಂಪಲ್ಲಿ ಗ್ರಾಮದಿಂದ ಬಂದು ನಕ್ಸಲ್ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಧುಮುಕಿದ ನಂತರ ಈತ ಒಮ್ಮೆಯೂ ತಾನು ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ಕುಟುಂಬದತ್ತ ತಲೆ ಹಾಕಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೆತ್ತ ತಾಯಿಯ ಮುಖ ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಕೊಲ್ಕತ್ತ ನಗರದ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಣವಾಗಿ ಮಲಗಿದ್ದ ಕಿಷನ್‌ಜಿ ಶವವನ್ನು ಅವನ ತಾಯಿ ಮತ್ತು ಅಣ್ಣನ ಮಗಳು ಆಂಧ್ರದಿಂದ ಬಂದು ಗುರುತಿಸಿದರು. (ಕೊಲ್ಕತ್ತ ನಗರದಲ್ಲಿ ಅವನ ಹಿತೈಷಿಗಳು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಶವಗಾರದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಮರಣೋತ್ತರ ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಸಂದರ್ಭದ ಹಾಜರಿದ್ದು ತೆಗೆದ ಚಿತ್ರ ಇದು.) ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದ ಮುಖ್ಯ ಮಂತ್ರಿ ಮಮತಾ ಬ್ಯಾನರ್ಜಿ ನೇತೃತ್ವದ ಸರ್ಕಾರ ಕಿಷನ್‌ಜಿ ಶವವನ್ನು ಅವನ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಿಸಿ, ಆಂಧ್ರದ ಕರೀಂನಗರ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಆತನ ಹುಟ್ಟಿದೂರಿನಲ್ಲಿ ಅಂತ್ಯಕ್ರಿಯೆ ನಡೆಸಲು ವಾಹನ ಸೌಕರ್ಯವನ್ನು ಸಹ ಒದಗಿಸಿಕೊಟ್ಟಿತು. ಡಿಸಂಬರ್ ಮೊದಲವಾರ ಕಿಷನ್ ಜಿ ಹುಟ್ಟೂರಾದ ಪೆದ್ದಂಪಲ್ಲಿ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಅಭಿಮಾನಿಗಳ ನಡುವೆ ಅಂತ್ಯಕ್ರಿಯೆ ನೆರವೇರಿತು.