Follow– Sudhanshu Karkala
Going by the Supreme Court’s verdict, Afzal Guru deserved the capital punishment “in the interest of satisfying the collective conscience of society”. It was true the nation was shaken when Parliament was attacked.
But, why there is so much discomfort around when unanswered questions in the Afzal Guru case are raised? A national news channel anchor-head declared on February 9 that he would not include anybody who would argue Afzal Guru as innocent on his panel throughout the day. The media, by and large, focused only politics around ‘timing’ of his execution, rather than more serious issues related to his trial.
The Supreme Court didn’t state that he was ‘directly’ involved in the attack on parliament. 
Without cross-examining the prosecution witnesses, the trial went on recording the prosecution’s version. Though there were glaring contradictions in the depositions of the prosecution witnesses, the ears concerned remained deaf. Why the strong judiciary of this robust democratic country has not justified its verdict, beyond doubt? Does it want someone to be killed to satisfy a collective conscience?
Afzal Guru himself had admitted that he was a part of JKLF movement and surrendered to police in J&K after he was disillusioned with the idea and disappointed with both India and Pakistan equally. However, he was continuously harassed by the Special Task Force in J&K. In fact, one of those allegedly involved in the parliament attack was initially introduced to Guru by one of the officers in STF. Why people at helm of affairs do not want to probe this statement?
Recently in Bangalore a film producer was acquitted of a murder. In fact the collective conscience of the news channels viewers was that he was the accused and he deserved punishment. In the court the prosecution failed to prove him guilty and he was acquitted. Even if a junior most advocate in the office of the advocate, who defended the film producer and realtor, had come forward to defend Afzal Guru and worked with conviction, he had chances of taking the case to a new front.
A copy of the mercy petition is available on-line in the form of a book. It carries the mercy petition along with details of trial court’s proceedings. The petition has raised many poignant questions why he does not deserve capital punishment. Afzal Guru did not want pardon, because, he said, if he seeks pardon it is admitting to the crime, which he had not committed.
The Hindu, national newspaper, stands out in its coverage of the episode. Whoever reads the articles and news reports in the newspaper will end up with doubts over the prosecution and the way the trial was conducted. The way the whole episode unfolded made many doubt that the police framed Afzal Guru in this case only to avoid being criticized for not tracing the real perpetrators.
ಸದ್ಯ ಬಿಜಾಪುರದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ರಾಜ್ಯಮಟ್ಟದ ಸಮ್ಮೇಳನವನ್ನೇ ನೋಡಿ. ಅಲ್ಲಿಯ ಆಮಂತ್ರಣ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತಿಗಳಿಗಿಂತಲೂ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯೇ ಹೆಚ್ಚಿಗಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ ನೂರಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನರಿಗೆ ಸನ್ಮಾನ ಇಲ್ಲಿ ನಡೆಯಲಿದೆ. ಹೀಗೆ ಸನ್ಮಾನ, ಹಾರ ತುರಾಯಿಗಳಿಗೆ ತಗಲುವ ವೆಚ್ಚ ಯಾರದ್ದು..? ಬಿಜಾಪುರ ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿ ಬರದ ಭೀಕರತೆ ಅದಾಗಲೇ ಆರಂಭವಾಗಿದೆ. ದನಕರುಗಳಿಗೆ ಮೇವಿಲ್ಲ, ಕೃಷಿಗೆ ಬಿಡಿ, ಕುಡಿಯಲೂ ನೀರು ಇಲ್ಲದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಗ್ರಾಮಗಳಿವೆ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಈ ನೂರಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನರಿಗೆ ಸನ್ಮಾನ ಮಾಡುವ ಹರಕತ್ತಾದರೂ ಏನಿದೆ..? ಸಮ್ಮೇಳನ ಎನ್ನುವದು ಒಂದು ಅಕೌಂಟೇಬಲ್ ಆಗಿರುವ ಚಟುವಟಿಕೆ. ಪೈಸೆಗೆ ಪೈಸೆ ಲೆಕ್ಕ ಕೊಡಬೇಕು. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಯಾವುದಕ್ಕೆ ಒತ್ತು ಕೊಡಬೇಕು, ಯಾವುದಕ್ಕೆ ಕೊಡಬಾರದು ಎನ್ನುವದು ರಾಜ್ಯದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾದಿಯಾಗಿ, ಸಮ್ಮೇಳನದ ಅಧ್ಯಕ್ಷತೆಯನ್ನು ವಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರಾದಿಯಾಗಿ ಯೋಚಿಸಬೇಕು. ಸ್ವಯಂಪ್ರೇರಣೆಯಿಂದ ಮೆರವಣಿಗೆ ಮತ್ತು ಸನ್ಮಾನಗಳು ಬೇಡ ಎನ್ನುವ ಮಾತು ಮೂಡಬೇಕು. ಅಂದಾಗ ಆ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನ ಪ್ರಾಜ್ಞರ ಸಭೆಯಾಗಿ, ಸಮ್ಮೇಳನವಾಗಿ ಹೆಸರಾಗುವದು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಅದೊಂದು ಮೋಜಿನ ಜಾತ್ರೆಯಷ್ಟೇ ಮಹತ್ವ ಪಡೆಯುತ್ತದೆ. ಸಾಹಿತಿಗಳಾದವರು ಬರೀ ವೈಚಾರಿಕತೆಯನ್ನು ಕುರಿತು ಬರೆಯುವವರು ಮಾತ್ರವೇ..? ಅನುಸರಣೆ ಇಲ್ಲವೇ..? ನಡೆ ನುಡಿಯೊಳಗೆ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಬೇಡ, ಒಂದುತನ ಬೇಕು.
Instead, the channels were busy covering Narendra Modi’s speech in a school in Delhi. (Of course, the topic he was asked to speak was “Emerging Business Model in the Global Scenario”. I wonder if he came anywhere near it!)
His brother Asaduddin Owaisi tried to fool the country by insisting the TV anchors to report it as ‘his alleged speech’, raising doubts on the video clips. However, so far Togadia has not done that. In fact, he defended his speech saying that he was just referring to instances of past.
Kannada TV channel in the recent time the list would go with Go. Madhusudan, BJP MLC, Pramod Mutalik of Srirama Sene, Dr. Chidananda Murthy, a noted scholar among a few others.
ಕನ್ನಡದ ಹಿರಿಯ ವಿಮರ್ಶಕ ಹಾಗೂ ನೇರನುಡಿ ಮತ್ತು ಸಜ್ಜನಿಕೆಗೆ ಹೆಸರಾದ ಪ್ರೊ. ಜಿ.ಹೆಚ್. ನಾಯಕರಿಗೆ ಕರ್ನಾಟಕದ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ “ಪಂಪ ಪ್ರಶಸ್ತಿ”ಯನ್ನು ಆರು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆಯೆ ಸರ್ಕಾರ ಘೋಷಿಸಿತು. ಆದರೆ ಈವರೆಗೆ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ವಿತರಿಸದೆ, ಆದಿಕವಿ ಪಂಪ ಮತ್ತು ನಾಡಿನ ಹಿರಿಯ ವಿಮರ್ಶಕರಿಗಿಬ್ಬರಿಗೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಅಪಮಾನ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ ಎಂಬ ತಾತ್ವಿಕ ಸಿಟ್ಟು ಯಾರೊಬ್ಬರಲ್ಲಿಯೂ ಈವರೆಗೆ ಗೋಚರಿಸದಿರುವುದು ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗಿದೆ. ಯಾವನೋ ಒಬ್ಬ ಸಿನಿಮಾ ನಟನ ದಾಂಪತ್ಯದ ಬಿರುಕನ್ನು ಕರ್ನಾಟಕದ ಅಳಿವು ಉಳಿವಿನ ಸಮಸ್ಯೆ ಎಂಬಂತೆ ಚರ್ಚೆಯ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಚಚ್ಚಿ ಬಿಸಾಡುತ್ತಿರುವ ದೃಶ್ಯ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು, ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನ ಎಂದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಬಡಿಸಲಾಗುವ ಊಟದ ವಿವರ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿರುವ ಮುದ್ರಣ ಮಾಧ್ಯಗಳಿಗೂ ಪಂಪ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯ ಕುರಿತಂತೆ ಯಾವುದೇ ಅರಿವಿಲ್ಲ.
ಆದರೆ ತಮ್ಮ ಅಧಿಕಾರದ ಕುರ್ಚಿ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಗುರಿ ಒಂದನ್ನು ಹೊರತು ಪಡಿಸಿ ಜಗತ್ತಿನ ಯಾವ ಗೊಡವೆಗಳು ನಮಗೆ ಬೇಡ ಎಂಬಂತಿರುವ ನಮ್ಮ ಜನಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳಿಗೆ ಇಂತಹ ಮಾರ್ಮಿಕವಾದ ಮಾತುಗಳು ಹೇಗೆ ತಾನೆ ತಲುಪಲು ಸಾಧ್ಯ?
ಇದಕ್ಕೆ ರಾಜೀವ ಗಾಂಧಿ ಹಾಗೂ ಇಂದಿರಾ ಗಾಂಧಿಯವರೇ ಸ್ಪಷ್ಟ ನಿದರ್ಶನ. ದೇಶವನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸುವ ಮಹತ್ವದ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಇರುವ ಹುದ್ಧೆಗಳಲ್ಲಿ ತಪ್ಪು ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ ಅದು ಜೀವಕ್ಕೇ ಮುಳುವಾಗಬಹುದು ಎಂಬುದು ಇವರ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸತ್ಯವೆಂದು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ರಾಜಕೀಯವಾಗಿ ರಾಹುಲ್ ಮುಗ್ಧರು. ಹೀಗಾಗಿ ಇವರು ದಿಟ್ಟ ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಮನೋಭಾವ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಮುಂಬರುವ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಹಿನ್ನಡೆ ಅನುಭವಿಸಲಿದೆ.
ಇಲ್ಲದೆ ಹೋದರೆ ಮೂಲಭೂತವಾದಿ ದೇಶಭಕ್ತರ ಕೈ ಮೇಲಾಗುವ ಸಂಭವ ಇದೆ. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿನ ಉನ್ನತ ನಾಯಕತ್ವ ಜನರ ಜೊತೆ ನೇರ ಸಂಪರ್ಕ ಹೊಂದಲು ಸೂಕ್ತ ವೆಬ್‌ಸೈಟನ್ನು ರೂಪಿಸಬೇಕಾದ ಅಗತ್ಯ ಇಂದಿನ ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ಯುಗದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಮಧ್ಯಮವರ್ಗದ ಹಾಗೂ ಯುವಜನರ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಇದು ಅತೀ ಅಗತ್ಯ. ಮಧ್ಯಮವರ್ಗದ ಯುವಜನತೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷದ ಬಗ್ಗೆ ತೀವ್ರವಾದ ಬೇಸರ ಹಾಗೂ ಸಿಟ್ಟು ಇರುವುದು ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ಜಗತ್ತನ್ನು ಅವಲೋಕಿಸಿದರೆ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ಇಂಟರ್ನೆಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ಲೇಖನ ಪ್ರಕಟವಾದರೂ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾದ ವಿರೋಧ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಮಧ್ಯಮವರ್ಗದ ಯುವಜನತೆಯಿಂದ ಪ್ರಕಟವಾಗುವುದು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಪಕ್ಷವು ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ತಿದ್ದಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ತುರ್ತು ಅಗತ್ಯ ಇದೆ ಎಂಬುದು ಇದರಿಂದ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ರಾಹುಲ ಗಾಂಧಿ ಮಧ್ಯ ವಯಸ್ಸಿನ ಯುವ ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದಾದ ರಾಜಕಾರಣಿಯಾದರೂ ಅಧುನಿಕ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನವನ್ನು ಅದರಲ್ಲೂ ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನದೇ ಆದ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ತೋರಿಸುವ ಯಾವುದೇ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಹೊಂದಿಲ್ಲ. ಒಬ್ಬ ನಾಯಕನಾದವನು ಇಂಥ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ ತೋರಿದರೆ ಆತನು ಜನಪರವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇಲ್ಲ.